ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 350

2/3/2021
«Είναι αδύνατον για τον κ. Τσίπρα να μην τοποθετηθεί στη σημερινή δήλωση του κ. Δρίτσα. Για να μην κοροϊδευόμαστε, εφόσον έχουν περάσει και αρκετές ώρες και καμία δήλωση δεν έχει υπάρξει από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, ούτε και πιστεύω θα υπάρξει, γιατί στην πραγματικότητα ο λόγος που στηρίζουν την απεργία πείνας του Κ., με όλη αυτή την ένταση των τελευταίων ημερών, είναι γιατί πιστεύουν τα ίδια με τον Κ., δυστυχώς».
[Άδωνις Γεωργιάδης]

Κλασική (ακρο)δεξιά. Ψέμα, διαστρέβλωση, συκοφαντία, παραπλάνηση, στρεψοδικία, μίσος για τον κοινοβουλευτικό αντίπαλο. Σπέκουλα ανομολόγητη από ένα κηφηναριό αδίστακτων λαοπλάνων, που δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτα.

2/3/2021
Να περπατάς π.χ. στην πλατεία Συντάγματος αμέριμνος (επί της πλατείας εννοώ, όχι στους γύρω-γύρω δρόμους) και ξαφνικά να πέσεις πάνω σ’ ένα κομβόι από μηχανές της Αστυνομίας (νόμιμη ή παράνομη είναι η κατάληψη πλατείας από μηχανές; – αν και τι συζητάμε τώρα...) και να μην ξέρεις από πού να φυλαχτείς και προς τα πού να την κάνεις. Μια απλή, καθημερινή… τρομοκρατία.

[το έχω ζήσει το φαινόμενο σε άλλη πλατεία και λέω πως προξενεί, όντως, τρόμο – η φωτογραφία είναι σημερινή και τη βρήκα σε σάιτ]

2/3/2021
«Φανταστικοί –αυτός είναι ο σωστός χαρακτηρισμός– ήταν οι μακρυμάλληδες και φανταχτερά ντυμένοι Πρόφετς. Το εκπληκτικό σώου τους, καθώς και ο τρόπος που απέδωσαν τα τραγούδια που έπαιξαν, δημιούργησαν έναν πρωτοφανή ενθουσιασμό. Ασφαλώς, όπως θα διαπιστώσετε και μόνοι σας, οι Πρόφετς δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα περισσότερα καλά συγκροτήματα του εξωτερικού. Τον ασθενή ντράμερ τους αντικατέστησε, σ’ αυτήν τους την εμφάνιση, με ιδιαίτερη επιτυχία ο γνωστός μας Μάκης Σαλιάρης. Τα “Χέυ Τζo”, “Λετς σπεντ θε νάιτ τουγκέδερ”, “Χολντ ον άιμ κάμινγκ” πλησίαζαν τις ορίτζιναλ εκτελέσεις τους χάρις στους έξοχους Πρόφετς».

O Θοδωρής Σαραντής τα έγραφε αυτά, το 1967, στο τεύχος #89 των Μοντέρνων Ρυθμών.
Σήμερα μάθαμε πως ο Σαραντής, γνωστός σε όλους από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του, και ακόμη σε πολλούς από την δισκογραφία και τα μουσικά περιοδικά, έφυγε από τη ζωή στα 76 χρόνια του.
Στη μνήμη του το τραγούδι που ακολουθεί. Βλέπεις τους Βρετανούς-βασικά Prophets, από το Θέατρο Μινώα στην Αθήνα, αλλά ακούς τους συμπατριώτες τους Alan Bown Set...
https://www.youtube.com/watch?v=5g0dw9QgkHc

1/3/2021
Τέτοιες ώρες ηγεσία και λαός τιμούν τη μνήμη των μεγάλων ακτιβιστών της παράταξης Μπάμπαλη και Μάλλιου...

1/3/2021

>>Συγκλονίζουν τα αδέλφια του δολοφονημένου από τον Δ.Κ., Χρήστου Μάτη: «Να σταματήσει να εκβιάζει. Δεν θέλουμε να πεθάνει, μας προκαλεί»<<
Εγώ δεν θυμάμαι να βγήκαν να δηλώσουν οι συγγενείς του Τεμπονέρα, όταν βγήκε ο δολοφόνος του Καλαμπόκας από τη φυλακή μετά από 7 χρόνια, πως τους προκαλεί, ούτε οι συγγενείς του Καλτεζά, όταν βγήκε ο Μελίστας από τη φυλακή μετά από 5 χρόνια, ούτε οι συγγενείς του Γρηγορόπουλου, όταν αποφυλακίστηκε ο Κορκονέας...
Βασικά, είναι και σε μια φάση πανικού, καθώς ξέρουν ότι τώρα δεν μπορούν να αλλάξουν θέση, γιατί θα «φτύσουν» το ακροδεξιό και ακροκεντρώο ακροατήριό τους, που τα έχει δώσει όλα (ξεφεύγοντας εντελώς από το ανθρώπινο πλαίσιο), οπότε ρίχνουν τα πάντα στο τραπέζι κι ό,τι πιάσει...

1/3/2021
«Ο Χρήστος Νάτσιος (1937-2019) γεννήθηκε στο Λυκούδι Ελασσόνας. Ο πατέρας του ήταν στέλεχος του ΕΑΜ και εξορίστηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. Ο Χρήστος Νάτσιος, λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, αποβλήθηκε από όλα τα Γυμνάσια της Θεσσαλίας. Ολοκλήρωσε το σχολείο στην Αθήνα και αργότερα σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Ασχολήθηκε με τους δημοτικούς χορούς και επί έξι έτη ήταν πρώτος χορευτής στο συγκρότημα Λαϊκών Μπαλέτων Κουσιάδη. Υπήρξε μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη και υπέστη επανειλημμένα πολιτικές διώξεις. Κατά την περίοδο 1973-1974 συνελήφθη και φυλακίστηκε. Μετά τη δικτατορία συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος στην επανασύσταση της Παναθηναϊκής Επιτροπής Ειρήνης. Ήταν, επίσης, μέλος τού Συμβουλίου τής Επιτροπής Ειρήνης Διανοουμένων-Καλλιτεχνών και ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης (ΠΑΠΟΚ). Το 1994 υπήρξε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Πεύκης. Πήρε μέρος σε 49 κινηματογραφικές ταινίες και σε αρκετά τηλεοπτικά σίριαλ, στις δεκαετίες του '70 και του '80. Από το 1978 εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Ριζοσπάστης. Υπήρξε μέλος του ΚΚΕ».

[εργάτης και του κινηματογραφικού πλατώ, ο Χρήστος Νάτσιος σ’ ένα screenshot από την «Επιστροφή των Καθαρμάτων» (2003) του Φωκίωνα Μπόγρη, λίγο πριν κατασφάξει τον Κώστα Στεφανάκη]

1/3/2021
>>Αλλά όταν κάποιος βάλει ένα πιστόλι στον κρόταφό του και με ρωτήσει πιεστικά «να αυτοκτονήσω ή όχι», μπορώ κάλλιστα (και έχω κάθε δικαίωμα) να ανασηκώσω τους ώμους και να φύγω, αφήνοντάς τον να κάνει ό,τι τον φωτίσει ο Θεός. Να φύγω δίχως να νιώσω την παραμικρή ενοχή (που δεν τον εμπόδισα ή δεν συνεισέφερα στον «αγώνα» να μην το κάνει) αν τινάξει τα μυαλά του στον αέρα. Συμπαθάτε με, ήταν κάτι δικό του όχι δικό μου. Ο,τι κι αν αποφάσισε, δικός του λογαριασμός. Εγώ τι δουλειά είχα; Πηγή: Protagon.gr<<
Το τι κυνικά, χυδαία, παρακμιακά και απάνθρωπα κείμενα έχουν γραφτεί, σε σχέση με την περίπτωση, δεν λέγεται.
Αν είσαι στο χείλος του γκρεμού, έτοιμος να πηδήσεις, ο κύριος δεν θα σε σπρώξει (όχι, δεν είναι εγκληματίας...), αλλά ούτε και θα σε τραβήξει προς τα πίσω (α, όλα κι όλα... πιστεύει στην ελεύθερη βούληση), θα περάσει απλώς αδιάφορος, δίπλα σου, σφυρίζοντας...
Μην πέσεις στα χέρια τους μόνο... αλλά όταν πέφτεις έστω και στην πένα τους, είναι ακριβώς το ίδιο. Ξερνάς.

1/3/2021
Τη φάγανε τα κυκλώματα... Δεν εκτιμήθηκε ούτε το άγαλμα, που της είχαν στήσει οι φωτοτυπάδες το 2011...

1/3/2021

>>Ζητεί την επιείκεια της Πολιτείας, την οποία ο ίδιος έχει πληγώσει βάναυσα, όχι μόνο από τις δολοφονίες των πολιτών αλλά και εκ του γεγονότος ότι δεν έχει επιδείξει καμία μεταμέλεια», ανέφερε ο Γ. Γεραπετρίτης<<
Όσο πιο πολύ μιλάνε τόσο πιο πολύ γελοιοποιούνται και εξευτελίζονται.
Τι μας λέει εδώ, με άλλα λόγια, ο κ. καθηγητής; Πως η πολιτεία θα μπορούσε να δείξει ενδεχομένως κάποιαν επιείκεια, αν δεν υπήρχαν στο ενδιάμεσο οι «δολοφονίες των πολιτών» και αν ο απεργός είχε επιδείξει «μεταμέλεια».
Ομολογείται δηλαδή πως η απόφαση τού να τελειώνουνε με τον απεργό είναι στηριγμένη βασικά στο θυμικό (τους) και όχι στους σχετικούς νόμους, που, φωτογραφικοί ή μη, δεν κρίνουν επί των διαπραχθέντων εγκλημάτων (καθότι αυτά έχουν «κλείσει» μετά την καταδίκη), πόσω μάλλον για την ανοήτως, μα σκοπίμως παρεισφρείσα στην κουβέντα έννοια της «μεταμέλειας», αλλά μόνον επί της έγκλειστης ζωής.

27/2/2021
>>Το Ίδρυμα Ωνάση ενώνει τις δυνάμεις του με την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, και μαζί παρουσιάζουν την πρωτοβουλία «Σινεμά, Ανοιχτό». Στο πλαίσιό της, δημιουργοί που έχουν αποσπάσει βραβείο Ίρις από την Ακαδημία παρουσιάζουν ελληνικές ταινίες που επηρέασαν το έργο τους κι οι οποίες προβάλλονται δωρεάν μέσω του καναλιού του Ιδρύματος στο YouTube για δύο ημέρες. Την αρχή έκανε ο Σύλλας Τζουμέρκας («Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών»), ο οποίος επέλεξε τα φιλμ «Ο Φόβος» (Κώστας Μανουσάκης, 1966) και «Η Εαρινή Σύναξις των Αγροφυλάκων» (Δήμος Αβδελιώδης, 1999). Τη σκυτάλη αυτήν την εβδομάδα παίρνει ο βραβευμένος με Ίριδα σεναρίου Ζαχαρίας Μαυροειδής («Απόστρατος») και οι ταινίες «Εκδρομή» (Τάκης Κανελλόπουλος, 1966) και «Διόρθωση» (Θάνος Αναστόπουλος).<<
Την ταινία του Τζουμέρκα την είδα πρόσφατα (πατάτα!), του Αναστόπουλου δεν την ξέρω, αλλά ρε φίλε ξανά μανά Ο Φόβος, η Εκδρομή κτλ.
Μεγάλη ταινία Ο Φόβος, ok, που κάποια στιγμή πρέπει να πάρει τη θέση της μέσα στις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών (για να μην πω πως αξίζει και για την 5άδα ακόμη), αλλά εγώ θέλω με κάποιο τρόπο να δω ταινίες χαμένες, που δεν έχουν προβληθεί ποτέ κι έχουν κι αυτές ένα μύθο πίσω τους.

Μια τέτοια ταινία είναι το Τετράγωνο (1964) σκηνοθετημένη από τους νεαρούς και πρωτοεμφανιζόμενους τότε Στέλιο Τζάκσον, Πάνο Κατέρη, Γιάννη Κοκκόλη, Νίκου Οικονόμου και Κώστα Τοσσίου, που είχε προβληθεί στην 5η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου (όπως λεγόταν ακόμη τότε το Φεστιβάλ), τον Σεπτέμβριο του ’64 στη Θεσσαλονίκη, έχοντας βραβευθεί με Τιμητική Διάκριση από το Φεστιβάλ και με Ειδική Μνεία από τους κριτικούς. Η ταινία είχε προβληθεί μόλις σε μία αίθουσα, την περίοδο 1964-65 και είχε πατώσει στα εισιτήρια (93η από τις 93 της περιόδου!).
Για την ταινία ξέρω πολλά, για όλα τα επεισόδια, γιατί ήταν σπονδυλωτή, με τέσσερις μικρού μήκους ταινίες ενωμένες, εξ ου και Τετράγωνο (μία ταινία την είχαν σκηνοθετήσει δύο σκηνοθέτες, γι’ αυτό τα ονόματα είναι πέντε), έχω και φωτογραφίες και σκέφτομαι πως θα άξιζε να γίνει ένα κείμενο, για τους fans, για τους ρέκτες τού ελληνικού σινεμά – αλλά όταν δεν έχεις δει την ταινία τι κείμενο να κάνεις; Θα είναι λειψό...
Και υπάρχει και αυτό το μισό LP του Ξαρχάκου, το σάουντρακ (η δεύτερη πλευρά του δίσκου), που έχει κάτι avant-garde tracks πολύ ξεγυρισμένα. Ακούστε ένα στα σχόλια... Αναρωτιέσαι, δε, σε ποιο σημείο της ταινίας να ακούγεται ο «Εφιάλτης» και φτιάχνεσαι ακόμη περισσότερο...

27/2/2021
«Δεν αρκεί να είναι κανείς καλός ηθοποιός, για να κάνει καριέρα στην Ελλάδα. (...) Χάθηκαν πολλοί ταλαντούχοι. Εγώ δεν θέλω να πω ότι είμαι ταλαντούχος, αλλά είμαι καλή ηθοποιός. Εγώ χάθηκα. Έπρεπε να ’μαι ’κει πάνω, αλλά δεν μ’ αφήνανε, δεν μ’ αφήσανε.(...) Ένας ηθοποιός, δεν κάνει να πω το όνομά του, με φώναξε στο σπίτι του – εγώ στα σπίτια δεν πήγαινα, όχι ότι ήμουνα καμιά όμορφη, αλλά ήμουνα μια χαριτωμένη κοπέλα και με θέλανε οι άντρες. Αυτός είχε ένα σωρό φιλενάδες, όλη την επιθεώρηση. Μάλιστα έβγαινε τις περισσότερες φορές με το σώβρακό του – και το σώβρακό του τις περισσότερες φορές ήταν και ξεκούμπωτο, για να ερεθίσει τα κοριτσάκια. Τέτοιο κτήνος, αλλά μεγάλος ηθοποιός, πολύ μεγάλος ηθοποιός. Εγώ όποτε τον έβλεπα... κι ακόμα που βλέπω ταινίες του, μαγειρεύω, κλείνω την κουζίνα κι έρχομαι να τον δω. Αυτός τι μου ’κανε λοιπόν... Με πήγε στο σπίτι του, αλλά εγώ ήξερα πως έχει γυναίκα και πεθερά, κι έτσι πήγα. Μου ’χε πει: “Εδώ τώρα στο θέατρο, που έρχεσαι και με βλέπεις... δεν γίνεται τίποτα. Θα έρθεις στο σπίτι να πάρω ένα φίλο μου τηλέφωνο, που μου έχει υποχρέωση, και θα σε φωνάξει κι εσένα αμέσως μόλις του πω εγώ για δουλειά. Και όχι μόνο μια δουλειά, συνέχεια θα ’χεις”. Πήγα, είμαστε στο χωλ, χαιρέτησα την πεθερά του, παίρνει λοιπόν το τηλέφωνο –αυτά να γραφτούνε για να τα μάθουν οι κοπελιές, που έχουν λυσσάξει για θέατρο, τι τραβάει στην Ελλάδα ο κόσμος– παίρνει το τηλέφωνο λοιπόν και... “ναι, ναι, ναι... θα σου στείλω μια κοπέλα, ένα ταλέντο μεγάλο, μια κοπέλα ζωντανή” έλεγε αυτός. Συνήθως, όμως, όταν τηλεφωνούμε, περιμένουμε λιγάκι να μας απαντήσει και ο άλλος... Δεν είχε τηλεφωνήσει καθόλου, έπιασε το ακουστικό κι έκανε ότι μιλούσε στο τηλέφωνο».

Η Ταϋγέτη (1914-2003), σε τηλεοπτική εκπομπή από το αρχείο της ΕΡΤ

26/2/2021
Δεν ξέρει... αν θα το τραβήξει μέχρι τέλους ή αν θα αναδιπλωθεί στο παρά πέντε, εξάλλου μπορεί να είναι και βαριά άρρωστος, από ανίατη ασθένεια, κι έχει αποφασίσει να φύγει ηρωϊκά...

[απάνθρωποι, σιχάματα, ρεντίκολα της κοινωνίας...]