ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 357

30/3/2021
Σπουδαία τραγουδίστρια η Γεωργία Λόγγου. Από τις καλύτερες γυναικείες φωνές των σέβεντις. Δεν έκανε την πορεία που θα της άρμοζε και ξεχάστηκε γρήγορα. Ευτυχώς υπάρχουν τραγούδια της στο YouTube, για να την ακούμε...
[το τραγούδι είναι του Μιχάλη Καρρά, και θυμίζει το “Day after day” (του Καρρά) που είχε πει ο Σιδηρόπουλος το 1972-73]
https://www.youtube.com/watch?v=MUzOJpU1QKM

30/3/2021
Φαν της Ακρίτα δεν ήμουνα ποτέ. Δεν μου άρεσε από παλιά ούτε το χιούμορ της, ούτε τα χιουμοριστικά βιβλία της (έχω ένα-δύο από τα έιτις, το «Από την Έλενα με χαμόγελο», το «Ραντεβού με την Έλενα», ως προϊόντα της εποχής, όπως λέμε), και τα τελευταία χρόνια δεν την μπορώ καθόλου ως πολιτική σχολιάστρια.
Δεν κρίνω αν αυτά που λέει είναι σωστά ή όχι –κάποια σίγουρα είναι σωστά– απλώς δεν μου πάει το στυλ της, δεν μου πάει η μονομανία της. Το ότι είναι διαρκώς στο κόκκινο, δίχως να χαλαρώνει. Αυτή η διαρκής βεβαιότητα τού αντιδεξιού «κήνσορα» γενικώς με εκνευρίζει.
Πριν κάτι μήνες, σε φιλικό τοίχο, παρεξήγησε στον μέγιστο βαθμό, κάτι που είχα γράψει για τον Γιώργο Οικονομίδη, σε σχέση με τους στίχους του στο θαυμάσιο τραγούδι «Χαρά μου» (του Τάκη Μωράκη), αλλά και σε σχέση με την εμπλοκή του στις Ολυμπιάδες Τραγουδιού, τις οποίες (η Ακρίτα) είχε μπερδέψει (όπως τόσοι άλλοι) με τις γελοίες Γιορτές τής Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων κ.λπ. (συγκεκριμένα είχα σημειώσει: «oι "Αρετές" ήταν για εσωτερική κατανάλωση, ενώ οι Ολυμπιάδες είχαν διεθνές κύρος, και δεν είχαν ούτε παρελάσεις, ούτε άρματα, ούτε άλλες τέτοιες φαιδρότητες»).
Νόμιζε λοιπόν πως είχα χαρακτηρίσει «θαυμάσιο τραγούδι» τον ύμνο της χούντας(!!) και όταν της υπέδειξα, ευγενικά, το λάθος της, πως το «θαυμάσιο» αφορούσε το τραγούδι «Χαρά μου» και όχι τον «ύμνο» φυσικά, τότε εκείνη δεν ενδιαφέρθηκε να ζητήσει συγγνώμη, παρά μου έκοψε την κουβέντα!!
Την κατάλαβα αμέσως... και την αντιμετώπισα στωικά. Δεν εκνευρίστηκα θέλω να πω.
Έχει πολλά στο μυαλό της η Ακρίτα και δεν μπορεί να τα επεξεργαστεί όλα, δεν προλαβαίνει, και γι’ αυτό την πατάει συχνά – και σε πολλά θέματα. Είναι θύμα της εικόνας της, βασικά. Και η εικόνα της είναι εκείνη που την πληγώνει πρώτα-πρώτα, όχι οι άλλοι.

30/3/2021
Το ότι βγήκε προχθές ο Μητσοτάκης να ανακοινώσει την επιστροφή του Ράλλυ Ακρόπολις είναι από τα άγραφα – και καλά κάνανε και του την πέσανε, όσοι του την πέσανε. Κάτι που θα μπορούσε να το κάνει η ΓΓ Αθλητισμού ή το υπουργείο Τουρισμού, το έκανε ένας ΠΘ, που ψοφάει για να αποδείξει, με στρακαστρούκες πάντα, ότι δουλεύει για τη χώρα, ενώ η χώρα, κατά βάση, πάει με αυτόματο πιλότο.
Προσωπικά, ήθελα να γράψω κάτι για το Ράλλυ Ακρόπολις και για την διαχρονική σχέση του με τον τουρισμό, αλλά το μετάνιωσα, το ανέβαλα, γιατί προέκυψε κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον...

28/3/2021

Λογικά το βίντεο είναι γυρισμένο τότε που ο Πανούσης είχε ρίξει LSD στη λίμνη του Μαραθώνα κι είχαν πλημμυρίσει τα υδραγωγεία με διαιθυλαμίδια. Ανεξέλεγκτες καταστάσεις... Η Αννούλα έπινε από εμφιαλωμένο κι ήταν «καθαρή».
https://www.youtube.com/watch?v=JKFPgWrFmjY

27/3/2021
Διαβάζοντας για Μόνικες, Καβάκους, σοπράνες κ.λπ. σού δημιουργείται, αυτοστιγμεί, η ανάγκη να πάρεις τα πράγματα και πάλι από την αρχή. Τάκης Καρναβάς...

27/32021
Το πρόβλημα με το τραγούδι της Μόνικας δεν είναι ότι καταπιάνεται με «σύμβολα» εθνικά, ούτε ότι είναι εμπνευσμένο από την παρέλαση (που διοργανώθηκε επί Μητσοτάκη), όπως διάβασα σ’ ένα ό,τι-να’ναι κείμενο στο protagon.
Το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για ένα τραγούδι τουρλουμπούκι. Για ένα τραγούδι αχαρακτήριστο, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Για ένα κακό τραγούδι.
Στην αρχή νομίζεις ότι θ’ ακούσεις διασκευή σε Βέμπο («Παιδιά της Ελλάδος παιδιά»), αλλά γρήγορα προσγειώνεσαι σε κάτι ψευτο-βυζαντινό, σε στυλ «Ωδές» με Ειρήνη Παπά (που σαν ιδέα, τότε, είχε κάτι να πει), μετά σε κάτι λυρικό, ψευτο-χατζιδακικό εποχής Μανταλένας (πιάνω κάτω ψευτομαντολίνα ανάμεσα) και μετά σε κάτι ψευτο-επικό θεοδωρακικό (σαν Κότσιρας να τραγουδάει Άξιον Εστί να πούμε).
Όλα ψεύτικα. Όλα σούπα. Ένας αχταρμάς, που δείχνει μόνον άγχος – την αγωνία τού να ’σαι ταυτοχρόνως τα πάντα, αλλά στην πράξη να μην είσαι τίποτα.