KAVRILA: Rituals III [Narshardaa Records, 2021]
Οι Kavrila είναι Γερμανοί (από το Αμβούργο) τετραμελείς, υπάρχουν από το 2016 και κινούνται στο χώρο του «μετάλλου», του doomy «μετάλλου». Το “Rituals III” είναι το πιο πρόσφατο 4-tracks EP τους και κυκλοφορεί τώρα τόσο σε CD, όσο και σε 12ιντσο βινύλιο. Έρχεται δε ως συνέχεια των “Rituals I” (2016) και “Rituals II” (2018) – ενώ, ας το πούμε κι αυτό, και τα τρία EP θα κυκλοφορήσουν οσονούπω και σε ξεχωριστή CD-issue.
Τα τέσσερα tracks του “Rituals III”
έχουν τίτλους “Sunday”,
“Equality”, “Longing” και “Elysium”, διαθέτοντας όλα τα
χαρακτηριστικά του στυλ – είναι πειστικά δηλαδή.
Και συνθετικά στέκουν καλά, και οι ερμηνείες είναι αρκούντως κολασμένες και τα κιθαριστικά μέρη είναι βαριά και καταχθόνια, ενώ η γενικότερη «νταρκίλα» δεν αφορά μόνο στα λόγια, αλλά διασκορπίζεται προς πάσα κατεύθυνση, χαρακτηρίζοντας κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα τούτου του ταγμένου γκρουπ.
Μάλιστα, στο team βλέπω και κάποιον Έλληνα, σε παραγωγή, ηχογράφηση και μίξη, ονόματι M. Karanastassis, ο οποίος, ως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Δυστυχώς δεν εντόπισα στο διαδίκτυο άλλες πληροφορίες για την περίπτωσή του.
Επαφή: www.narshardaa.com
HINT: Rarities of Two Centuries Vol.2 [Atypeek
Music / Bruillance Records, 2021]
Όπως έχουμε ξαναγράψει... «Οι Hint είναι Γάλλοι και βρίσκονται στη σκηνή πολλά χρόνια (από τα μέσα της δεκαετίας του ’90). Αποτελούμενοι από δύο άτομα, τον Arnaud Fournier σε κιθάρες, σαξόφωνα, τρομπέτα, φλάουτο και τον Hervé Thomas σε μπάσο, σαμπλ, φωνή, οι Hint είναι ένα σχήμα που κινείται με ενάργεια σε πολύ ψαγμένους ηλεκτρικούς, πειραματικούς δρόμους, που γειτνιάζουν, συχνά, με το hard core, και που μπορείς να διακρίνεις σ’ αυτούς (τους δρόμους) ίχνη, αναφορές, μάλλον απίθανες για το είδος (throat singing, για παράδειγμα)».
Οι Kavrila είναι Γερμανοί (από το Αμβούργο) τετραμελείς, υπάρχουν από το 2016 και κινούνται στο χώρο του «μετάλλου», του doomy «μετάλλου». Το “Rituals III” είναι το πιο πρόσφατο 4-tracks EP τους και κυκλοφορεί τώρα τόσο σε CD, όσο και σε 12ιντσο βινύλιο. Έρχεται δε ως συνέχεια των “Rituals I” (2016) και “Rituals II” (2018) – ενώ, ας το πούμε κι αυτό, και τα τρία EP θα κυκλοφορήσουν οσονούπω και σε ξεχωριστή CD-issue.
Και συνθετικά στέκουν καλά, και οι ερμηνείες είναι αρκούντως κολασμένες και τα κιθαριστικά μέρη είναι βαριά και καταχθόνια, ενώ η γενικότερη «νταρκίλα» δεν αφορά μόνο στα λόγια, αλλά διασκορπίζεται προς πάσα κατεύθυνση, χαρακτηρίζοντας κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα τούτου του ταγμένου γκρουπ.
Μάλιστα, στο team βλέπω και κάποιον Έλληνα, σε παραγωγή, ηχογράφηση και μίξη, ονόματι M. Karanastassis, ο οποίος, ως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Δυστυχώς δεν εντόπισα στο διαδίκτυο άλλες πληροφορίες για την περίπτωσή του.
Επαφή: www.narshardaa.com
Όπως έχουμε ξαναγράψει... «Οι Hint είναι Γάλλοι και βρίσκονται στη σκηνή πολλά χρόνια (από τα μέσα της δεκαετίας του ’90). Αποτελούμενοι από δύο άτομα, τον Arnaud Fournier σε κιθάρες, σαξόφωνα, τρομπέτα, φλάουτο και τον Hervé Thomas σε μπάσο, σαμπλ, φωνή, οι Hint είναι ένα σχήμα που κινείται με ενάργεια σε πολύ ψαγμένους ηλεκτρικούς, πειραματικούς δρόμους, που γειτνιάζουν, συχνά, με το hard core, και που μπορείς να διακρίνεις σ’ αυτούς (τους δρόμους) ίχνη, αναφορές, μάλλον απίθανες για το είδος (throat singing, για παράδειγμα)».
Πέρυσι (2020) είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ των Hint “Rarities of Two
Centuries”, ενώ τώρα (2021) είναι έτοιμο και το “Rarities of Two Centuries Vol.2”, στο οποίον
περιλαμβάνεται πολύ ενδιαφέρον ανέκδοτο και σπάνιο υλικό από... δύο αιώνες,
καθώς το σχήμα υφίσταται από το 1993.
Ας υπενθυμίσουμε επίσης πως ο Arnaud Fournier βρίσκεται πίσω από τα σχήματα Dead Hippies και La Phaze (επίσης εξαιρετικά), για τα οποία υπάρχουν αναφορές στο blog και πως σ’ αυτό το “Rarities of Two Centuries Vol.2” μπορεί κανείς να απολαύσει, γιατί περί αυτού πρόκειται, τελείως αλλόκοτα θέματα, που καταφέρνουν να συνδυάσουν σκληρό rock, στα όρια του hard core, μαζί με ηλεκτρονικά, «θορύβους» και free jazz. Και όλα αυτά, χωρίς ποτέ να χάνεται η επαφή με την αληθινή δημιουργία.
Πολύ καλό (το άλμπουμ), και πολύ καλοί (οι Hint)!
Επαφή: www.atypeekmusic.com
VALSE NOOT: Utter Contempt [Atypeek Music /
Ideal Crash / Vollmer Industries / Super Apes / French Wine Records / Offoron
Records, 2021]
Γάλλοι, από την Βρέστη, είναι και οι Valse Noot, ένα δυναμικό κουαρτέτο το οποίον αποτελούν οι David Bougaran φωνή, πλήκτρα, David Vrignaud κιθάρες, Florian Prigent μπάσο και Vincent Leroy ντραμς, και το οποίον ασκείται... ροκοοιδώς, σε υψηλές ταχύτητες. Υπάρχει, δηλαδή, πάθος, αγωνία, ένταση και βεβαίως διάθεση να εκφραστούν και στιχουργικώς σύγχρονες σκοτεινές καταστάσεις, μέσα από φαινομενικώς αποδιαρθρωμένες φόρμες, που να συνδυάζουν punk, hard core, noises και πειραματικά στοιχεία.
Το αποτέλεσμα λειτουργεί, γιατί τα κομμάτια των Valse Noot, διαθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα ιλιγγιώδη tempi, τα σύντομα, παροξυσμικά soli, τις στοιχειώδεις μελωδικές απολήξεις, το βαρύγδουπο ρυθμικό τμήμα και βεβαίως τα οργίλα φωνητικά, όλα ικανά να σε παρασύρουν στο δικό τους εφιαλτικό, έτσι κι αλλιώς, ταξίδι.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
MOAAN EXIS: Necessary Violences [Atypeek Music,
2021]
Από την Τουλούζ είναι οι Moaan Exis, ένα ντούο βασικά, το οποίον αποτελούν οι Mathieu φωνή, σύνθια, προγραμματισμός, κρουστά και Xavier live drum. Στο bandcamp ακούς δουλειές τους από το 2016, πράγμα που σημαίνει πως μέσα σ’ αυτά τα πέντε χρόνια έχουν επεξεργαστεί τις επιρροές τους ένα κάπως παράξενο άλμπουμ – εκεί όπου τα ηλεκτρονικά υπάρχουν φυσικά, αλλά με μιαν αίσθηση industrial, μαζί με electro-punk στοιχεία, έως και hard core, μα και με κάποια μυστήρια tribal, που σχετίζονται τόσο με τις ρυθμολογίες, όσο και με τα κρουστά (του Xavier).
Το αποτέλεσμα είναι οπωσδήποτε συμπαγές, δουλεμένο, με πολύ δυναμικά beats, που σημαίνει πως θα μπορούσε να παίξει και ως dance music στα σημερινά clubs – παρότι δεν είναι πολύ σαφής ο στόχος των Γάλλων. Το λέμε γιατί δεν έχουν όλα τα κομμάτια το beat τού “Alone together”, καθώς οι Moaan Exis κινούνται συχνά σε πιο ελεύθερα έως και πειραματικά περιβάλλοντα.
Ενδιαφέροντες, οπωσδήποτε.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
ECHOPLAIN: Polaroid Malibu [Atypeek Music /
Araki / Pied de biche / Zéro égal
petit intérieur, 2021]
Οι Παριζιάνοι Echoplain, δηλαδή οι Emmanuel Boeuf κιθάρες, φωνή, Clement Matheron εξάχορδο μπάσο και Stephane Vion ντραμς, μπορεί να βρίσκονται λίγα χρόνια εν ζωή, καθώς δισκογραφούν από το 2019, όμως έχουν προϊστορία, καθώς, και όπως διαβάζουμε στο discogs, ο Boeuf υπήρξε μέλος των Sons of Frida, Emboe, A Shape και Dernière Transmission, ο Matheron των Sons of Frida και ο Vion των La Diagonale du Fou και των Velocross (όλα τα γκρουπ με δισκογραφία). Μάλιστα για άλμπουμ των A Shape έχουμε γράψει δύο φορές στο blog, αν και εξ όσων διαπιστώσαμε ο Boeuf δεν συμμετέχει σε αυτά.
Εν πάση περιπτώσει, εκείνο που έχει σημασία εδώ είναι το υλικό των Echoplain, που εκτείνεται σε διαφορετικές διαστάσεις. Μπορεί τα φωνητικά ορισμένες φορές να ακούγονται έως και pop, αλλά ο ήχος του γκρουπ είναι σφοδρός κιθαριστικός, με punky ξεσπάσματα, ενίοτε στα όρια του θορύβου. Το μπάσο-ντραμς κάνει πολύ καλή και στιβαρή δουλειά, με όλα τα κομμάτια να κερδίζουν εξαιτίας του, με τις κιθάρες να θερίζουν και με την φωνή να καλύπτει, όπως προείπαμε, ποικίλες απαιτήσεις.
Ας υπενθυμίσουμε επίσης πως ο Arnaud Fournier βρίσκεται πίσω από τα σχήματα Dead Hippies και La Phaze (επίσης εξαιρετικά), για τα οποία υπάρχουν αναφορές στο blog και πως σ’ αυτό το “Rarities of Two Centuries Vol.2” μπορεί κανείς να απολαύσει, γιατί περί αυτού πρόκειται, τελείως αλλόκοτα θέματα, που καταφέρνουν να συνδυάσουν σκληρό rock, στα όρια του hard core, μαζί με ηλεκτρονικά, «θορύβους» και free jazz. Και όλα αυτά, χωρίς ποτέ να χάνεται η επαφή με την αληθινή δημιουργία.
Πολύ καλό (το άλμπουμ), και πολύ καλοί (οι Hint)!
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Γάλλοι, από την Βρέστη, είναι και οι Valse Noot, ένα δυναμικό κουαρτέτο το οποίον αποτελούν οι David Bougaran φωνή, πλήκτρα, David Vrignaud κιθάρες, Florian Prigent μπάσο και Vincent Leroy ντραμς, και το οποίον ασκείται... ροκοοιδώς, σε υψηλές ταχύτητες. Υπάρχει, δηλαδή, πάθος, αγωνία, ένταση και βεβαίως διάθεση να εκφραστούν και στιχουργικώς σύγχρονες σκοτεινές καταστάσεις, μέσα από φαινομενικώς αποδιαρθρωμένες φόρμες, που να συνδυάζουν punk, hard core, noises και πειραματικά στοιχεία.
Το αποτέλεσμα λειτουργεί, γιατί τα κομμάτια των Valse Noot, διαθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα ιλιγγιώδη tempi, τα σύντομα, παροξυσμικά soli, τις στοιχειώδεις μελωδικές απολήξεις, το βαρύγδουπο ρυθμικό τμήμα και βεβαίως τα οργίλα φωνητικά, όλα ικανά να σε παρασύρουν στο δικό τους εφιαλτικό, έτσι κι αλλιώς, ταξίδι.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Από την Τουλούζ είναι οι Moaan Exis, ένα ντούο βασικά, το οποίον αποτελούν οι Mathieu φωνή, σύνθια, προγραμματισμός, κρουστά και Xavier live drum. Στο bandcamp ακούς δουλειές τους από το 2016, πράγμα που σημαίνει πως μέσα σ’ αυτά τα πέντε χρόνια έχουν επεξεργαστεί τις επιρροές τους ένα κάπως παράξενο άλμπουμ – εκεί όπου τα ηλεκτρονικά υπάρχουν φυσικά, αλλά με μιαν αίσθηση industrial, μαζί με electro-punk στοιχεία, έως και hard core, μα και με κάποια μυστήρια tribal, που σχετίζονται τόσο με τις ρυθμολογίες, όσο και με τα κρουστά (του Xavier).
Το αποτέλεσμα είναι οπωσδήποτε συμπαγές, δουλεμένο, με πολύ δυναμικά beats, που σημαίνει πως θα μπορούσε να παίξει και ως dance music στα σημερινά clubs – παρότι δεν είναι πολύ σαφής ο στόχος των Γάλλων. Το λέμε γιατί δεν έχουν όλα τα κομμάτια το beat τού “Alone together”, καθώς οι Moaan Exis κινούνται συχνά σε πιο ελεύθερα έως και πειραματικά περιβάλλοντα.
Ενδιαφέροντες, οπωσδήποτε.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Οι Παριζιάνοι Echoplain, δηλαδή οι Emmanuel Boeuf κιθάρες, φωνή, Clement Matheron εξάχορδο μπάσο και Stephane Vion ντραμς, μπορεί να βρίσκονται λίγα χρόνια εν ζωή, καθώς δισκογραφούν από το 2019, όμως έχουν προϊστορία, καθώς, και όπως διαβάζουμε στο discogs, ο Boeuf υπήρξε μέλος των Sons of Frida, Emboe, A Shape και Dernière Transmission, ο Matheron των Sons of Frida και ο Vion των La Diagonale du Fou και των Velocross (όλα τα γκρουπ με δισκογραφία). Μάλιστα για άλμπουμ των A Shape έχουμε γράψει δύο φορές στο blog, αν και εξ όσων διαπιστώσαμε ο Boeuf δεν συμμετέχει σε αυτά.
Εν πάση περιπτώσει, εκείνο που έχει σημασία εδώ είναι το υλικό των Echoplain, που εκτείνεται σε διαφορετικές διαστάσεις. Μπορεί τα φωνητικά ορισμένες φορές να ακούγονται έως και pop, αλλά ο ήχος του γκρουπ είναι σφοδρός κιθαριστικός, με punky ξεσπάσματα, ενίοτε στα όρια του θορύβου. Το μπάσο-ντραμς κάνει πολύ καλή και στιβαρή δουλειά, με όλα τα κομμάτια να κερδίζουν εξαιτίας του, με τις κιθάρες να θερίζουν και με την φωνή να καλύπτει, όπως προείπαμε, ποικίλες απαιτήσεις.
Τα περισσότερα κομμάτια είναι
γρήγορα, φέρνοντας στη μνήμη συγκροτήματα του αμερικανικού punk από τα late seventies και τα early eighties, με το σετ να είναι
πολύ πυκνό, δίχως να αφήνει ούτε χαραμάδα... πλαδαρότητας. Μάλιστα, θα μπορούσα
να πω πως η ένταση, που είναι υψηλή από το πρώτο track, από το πρώτο δευτερόλεπτο, καθώς
κυλάει το άλμπουμ αποκαθιστά μια ειδικότερη σχέση με αυτό καθ’ αυτό το
συνθετικό υλικό, φθάνοντας σ’ ένα καλλιτεχνικό κορύφωμα με το τελευταίο
τραγούδι του LP, το “Yead sneaky.
Γενικώς, θα γράφαμε για ένα πολύ καλό άλμπουμ, που θα μπορούσε να «βγάλει μάτια» στην σύγχρονη post-punk δισκογραφία.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Γενικώς, θα γράφαμε για ένα πολύ καλό άλμπουμ, που θα μπορούσε να «βγάλει μάτια» στην σύγχρονη post-punk δισκογραφία.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου