YOKO MIWA TRIO το “Songs of Joy” είναι ένα ακόμη απολαυστικό jazz CD από την ιαπωνίδα πιανίστρια

Για την ιαπωνίδα πιανίστρια Yoko Miwa (γεννημένη στο Κόμπε και εγκατεστημένη από χρόνια στην Βοστώνη) έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο blog. Βασικά, υπάρχουν κείμενα για τα άλμπουμ της “Keep Talkin’” [Ocean Blue Tear Music, 2019], “Pathways” [Ocean Blue Tear Music, 2017] και “Live at Sculler’s Jazz Club” [Private Pressing, 2011]. Και για τα τρία άλμπουμ έχουμε γράψει «τα καλύτερα», επειδή η Miwa είναι μια πολύ ευφάνταστη πιανίστρια, χωρίς αισθητικές περιχαρακώσεις ούτε μέσα στο σώμα της jazz, μα ούτε και ευρύτερα, που στόχο έχει, μέσω των άλμπουμ της, να προσφέρει στιγμές δύναμης-πάθους και απόλαυσης. Γιατί λειτουργούν και τα δύο στα ηχογραφήματα τής Ιαπωνίδας. Η ένταση του live, το πάθος της στιγμής και από ’κει και πέρα η ανομολόγητη ευχαρίστηση και απόλαυση που προσφέρουν οι παραστάσεις ή τα στούντιο-sessions της. 

Δεν παίζει μόνον για τον εαυτό της η Yoko Miwa, παίζει και γι’ αυτούς που την ακούνε – για να μην πούμε πως παίζει περισσότερο για το κοινό της, και πως δεν θα ήταν λάθος αν την αποκαλούσαμε τελικώς ως μία τζαζ-διασκεδάστρια. 

Φυσικά, μέσα σ’ αυτό το «πακέτο» θα πρέπει να επισημανθούν δύο ακόμη στοιχεία. Το πρώτον είναι... οι μουσικοί που την συνοδεύουν – αυτή η σταθερή ομάδα, η αποτελούμενη εκ των Will Slater κοντραμπάσο και Scott Goulding ντραμς (σ’ ένα track ακούγεται ο μπασίστας Brad Barrett). 

Το δεύτερο έχει να κάνει με το ρεπερτόριο, που αποφασίζει κάθε φορά η Yoko Miwa και οι συνεργάτες της να καταγράψουν. Γιατί, το ρεπερτόριο αυτό είναι διπλά και τριπλά μελετημένο. Και όσον αφορά στην συνύπαρξη των πρωτότυπων συνθέσεων με τα originals, μα και σε σχέση με το πώς ακριβώς θα εμπεδωθούν και θα διαμορφωθούν αυτά, πριν ηχογραφηθούν, μέχρι και το πώς ακριβώς θα τοποθετηθούν στο track list, ώστε να λειτουργεί το concept, η ενότητα και η απόλαυση. Έχουμε γράψει ενθουσιώδη κείμενα στο παρελθόν για το Yoko Miwa Trio και αυτό (θα) κάνουμε και τώρα, καθώς το νέο CD του γκρουπ, το “Songs of Joy” [Ubuntu Music, 2021] ξεκινάει από ’κει που τελείωσε το “Keep Talkin’”, δύο χρόνια πριν. Από μια πολύ υψηλή κορυφή...

Στο άλμπουμ περιλαμβάνονται έντεκα tracks, ήτοι πέντε originals τής Miwa και έξι versions, που αφορούν στα “Freedom” του Richie Havens, “Song of joy” του Billy Preston, “No problem” του Duke Jordan, “Think of one” του Thelonious Monk, “Tony’s blues” του Tony Germain (από το εκπαιδευτικό προσωπικό του Berklee είναι ο κύριος, που προσφέρει, εδώ, μια σύνθεση γραμμένη ειδικώς για την Miwa) και “Baby I’m gonna leave you” της folkist Anne Bredon (ναι, το γνωστό των Led Zeppelin, που στο πρώτο LP τους αναγράφεται ως “traditional”!). 

Αυτά τα tracks είναι ανακατεμένα προφανώς, αλλά είναι (και) με τέτοιον τρόπο τοποθετημένα ώστε να υπάρχει (και) μιαν ενότητα ύφους, μα και μια περιγραφή συγκεκριμένων «περιοχών» από την ιστορία της jazz, της pop και της folk, που έχουν να κάνουν προφανώς με τις ιδιαίτερες «αγάπες» τής Yoko Miwa, που, παντελώς ελεύθερη από αισθητικούς περιορισμούς, δείχνει να απολαμβάνει την μουσική σε μιαν ευρύτητά της. Και σ’ αυτό δεν μπορείς παρά να ανακαλέσεις έναν μεγάλο πιανίστα από την ιστορία της jazz, και ελαφρώς παρεξηγημένο, τον απολύτως μοναδικό Ahmad Jamal. 

Αυτή είναι η «εικόνα» για την Yoko Miwa και μέσα απ’ αυτήν την οπτική έχει τον τρόπο να κάνει να ακούγονται «σαν ένα» μια σύνθεση του Monk κι ένα τραγούδι των Led Zep (που το είπαν οι Led Zep εννοούμε).
Από ’κει και πέρα, και σε επιμέρους θέματα, το τι μπορείς να συναντήσεις-ακούσεις δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Όλη η ιστορία τού τζαζ-πιάνου έχει θέση στο set της Ιαπωνίδας, από την παλαιά φρουρά (Art Tatum, Eroll Garner κ.ά.), μέχρι τους πρωτοπόρους των επόμενων δεκαετιών σαν τους Bill Evans, McCoy Tyner, Kenny Barron κ.ά. Όλα αυτά και στις δικές της συνθέσεις εννοείται μα και σε «περάσματα», μέσα στις διασκευές της.
Εκπληκτικές οι μπαλάντες της “The lonely hours” και “Inside a dream”, όπως και κάθε τι που ακούγεται σ’ αυτό το εκτός σειράς CD.
Επαφή: www.yokomiwa.com