Χ. & Π. ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ από την εποχή των παραμυθιών – το νέο άλμπουμ τους

Νέο άλμπουμ για τους Αδελφούς Κατσιμίχα, τον Χάρη και τον Πάνο, που ανά διαστήματα μας υπενθυμίζουν την παρουσία τους. Το πιο καινούριο CD τους αποκαλείται «Από την Εποχή των Παραμυθιών» [Ogdoo Music Group, 2021] και είναι το τέταρτό τους (σε φυσική μορφή) την τελευταία δεκαετία. Δεν είναι λίγα τα τέσσερα άλμπουμ, από το 2012 και μετά, ούτε και τόσο πολλά, όμως, αν αναλογιστούμε πως ένα απ’ αυτά ήταν η αναδημιουργία των «ζεστών ποτών», το 2015.

Σ’ αυτό το CD οι Αδελφοί Κατσιμίχα δεν εκπλήσσουν αναγκαστικώς – το λέμε τούτο σχετικώς με το concept, που επιλέγουν να μας παρουσιάσουν.
Παραμύθια και μύθους έχουμε εδώ (των Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Αισώπου και Όσκαρ Ουάιλντ), οι οποίοι μετατρέπονται σε τραγούδια, ενορχηστρωμένα από διαφορετικούς μουσικούς (Θύμιος Παπαδόπουλος, Πάνος Κατσιμίχας, Χάρης Καβαλιεράτος, Κυριάκος Γκουβέντας, Μανώλης Καραντίνης, Σωτήρης Παπαδόπουλος, Χάρης Κατσιμίχας, Νίκος Κυπουργός, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος).
Ένα πρώτο «παράξενο», που εντοπίζουμε, είναι τούτο. Ενώ υπάρχει τέτοια τεράστια ποικιλία ενορχηστρωτών, ο δίσκος ακούγεται «σαν ένα». Συμπαγής και σίγουρος. Αυτό οφείλεται στα τραγούδια των Αδελφών Κατσιμίχα και βεβαίως στις ερμηνείες τους, που είναι τόσο ισχυρά και ισχυρές, κάπως σαν να εξαναγκάζουν τις ενορχηστρώσεις να υπηρετούν τα τραγούδια τους, δίχως να βγαίνουν πάνω απ’ αυτά.
Τι τραγούδια είναι, όμως, όλα όσα ακούμε στο «Από την Εποχή των Παραμυθιών»; Είναι τραγούδια με ωραίους «παραμυθένιους» στίχους, καλές και ουσιώδεις ερμηνείες και με μουσικές διάφορες.
Αυτό, τώρα, είναι ένα θέμα, γιατί το να ακούς folk, νησιώτικα, λαϊκά, ιταλοφανή κ.λπ. –επιρροές πολλές και διαφορετικές εννοούμε– δεν ευνοεί πάντα. Δημιουργεί μια πανσπερμία ηχητικών υπαινιγμών, με αποτέλεσμα να ξεστρατίζει κάπου το άκουσμα. «Κάπου», όμως. Γιατί οι ενορχηστρώσεις, που είναι από τα μεγάλα ατού του δίσκου, έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά (όπως προείπαμε) και προς την εξομάλυνση των πάντων.
Το πλέον ουσιώδες τώρα. Υπάρχουν καλά τραγούδια σ’ αυτό το άλμπουμ ή και παραπάνω από καλά, που να δείχνουν πως, μετά από σαράντα-τόσα χρόνια στα πράγματα, οι Αδελφοί Κατσιμίχα δεν έχουν χάσει την δύναμη να μας εκπλήσσουν;
Ναι, υπάρχουν. Τραγούδια ισάξια με εκείνα των κλασικών άλμπουμ τους από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, που θα μπορούσε και σήμερα να συγκινήσουν με την ίδιαν ένταση.
Πρώτο όλων το «Νανάκος ο φυσαρμόνικας», που είχε ακουστεί αρχικώς στην ψηφιακή συλλογή “Compilation Vol 2” (2016) και που έχει την ιδιαιτερότητα να μην στηρίζεται σε κάποιο διάσημο μύθο, αλλά να είναι σε μουσική και στίχους του Πάνου Κατσιμίχα (ενορχήστρωση: Πάνος Κατσιμίχας, Σωτήρης Παπαδόπουλος). Καταπληκτική μπαλάντα, με θλιμμένα και πιο αισιόδοξα στοιχεία, που θα άξιζε να ακουστεί ευρύτερα. Μα τα ίδια θα γράφαμε και για το «Ο ευτυχισμένος πρίγκηπας» (κι αυτό από την ψηφιακή συλλογή) σε στίχους και μουσική Πάνου Κατσιμίχα και ενορχήστρωση Θύμιου Παπαδόπουλου-Πάνου Κατσιμίχα, βασισμένο σε παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ, με μελωδία που παραπέμπει σε αγγλοσαξωνικό φολκ, ή και για «Το κυνήγι» (σε στίχους και μουσική του Χάρη Κατσιμίχα, ενορχήστρωση του Χάρη Καβαλλιεράτου, βασισμένο σε μύθο του Αισώπου), που αφήνει μιαν «ομορφιά» σαν άκουσμα (κι εδώ με αρκετά φολκλορικά και κανταδόρικα στοιχεία στη μουσική του).
Επίσης να πούμε πως εδώ υπάρχουν και δύο παλαιότερα πολύ γνωστά τραγούδια από το κλασικό άλμπουμ των Αδελφών Κατσιμίχα «Όταν σου Λέω Πορτοκάλι να Βγαίνεις» [EMI / Columbia, 1987]. Λέμε για τα «Το κορίτσι με τα σπίρτα» και «Η συνέλευση των ποντικών», που καταγράφονται με νέες ερμηνείες και ενορχηστρώσεις και που είναι, και αυτά τα δύο τραγούδια, από τα ωραιότερα του δίσκου.
Μια ωραία προσπάθεια λοιπόν από τους Αδελφούς Κατσιμίχα, που εμπεριέχει και ήσυχο πάθος, και συγκίνηση, και ομορφιά, και απλότητα. Όλα τα καλά δηλαδή.
Επαφή: www.ogdoomusicgroup.gr

γιατί ήταν σημαντικό το φάνζιν Rollin Under, που κυκλοφορούσε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80; – στη μνήμη του Μπάμπη Αργυρίου, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή

Ο πρόωρος χαμός του Μπάμπη Αργυρίου, στις 12 Ιανουαρίου, αναθέρμανε και αναζωογόνησε πάμπολλες μνήμες.
Εν τω μεταξύ όλοι έχουν δικαίωμα στις μνήμες. Κι εκείνοι που ήταν έφηβοι ή μεγαλύτεροι στα μέσα του ’80 και ζούσαν μαζί με τα σχέδια του Μπάμπη κι εκείνοι που ήταν μικροί ή και αγέννητοι την ίδια εποχή, και που ανασυνέθεσαν αργότερα τα δρώμενα, παρακολουθώντας τις on line δραστηριότητές του, ακούγοντας τους δίσκους που κυκλοφόρησε στην εταιρεία του, και διαβάζοντας τα περιοδικά και τα βιβλία, που ο ίδιος είχε προλάβει να τυπώσει.
Όλοι είχαν, και έχουν, δικαίωμα σ’ αυτή τη «θλιβερή γιορτή» – και το λέμε, γιατί γράφτηκαν πολλά και διάφορα κείμενα, όλα αφιερωμένα σ’ έναν άνθρωπο, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταγραφή, την αξιολόγηση και την διάχυση της ροκ πληροφορίας, στην Ελλάδα, μετά τα μέσα του ’80.

Ο Μπάμπης Αργυρίου, όπως όλοι ξέρουν πλέον, ήταν πολλά πράγματα ταυτόχρονα ή σταδιακά – που όμως περιστρέφονταν, όλα, γύρω από τη μουσική, και βασικά από το ροκ. Το ροκ, κυρίως, όπως αυτό αναγνωριζόταν στα έιτις και μετά απ’ αυτά. (Προσωπικά αντιλαμβάνομαι το ροκ ως το μεγάλο κάδρο, και όλα τα υπόλοιπα –και το πανκ ανάμεσα– ως υποκουλτούρες του).
Είναι σίγουρο επίσης πως για να περιγράψεις πλήρως τον Μπάμπη, ως φαν, προμότερ, γραφιά, παραγωγό, εκδότη ή ό,τι άλλο, θα πρέπει να αναφερθείς σε όλες τις διαστάσεις του, να τοποθετήσεις στη σειρά άπασες τις δραστηριότητές του.
Αυτό έκαναν πολλοί όλες τις προηγούμενες μέρες – και καλώς έπραξαν. Χρειαζόταν. Γιατί πολύς κόσμος δεν γνώριζε τον Μπάμπη Αργυρίου στην ολότητά του. Και κάποιοι που δεν τον ήξεραν καθόλου, ή τον ήξεραν απ’ έξω-απ’ έξω, διάβασαν και έμαθαν πολλά.
Νομίζουμε, όμως, πως τώρα, καθώς απομακρυνόμαστε από το γεγονός της απώλειάς του, φθάνει η ώρα για να γραφτούν και κάποια πιο εξειδικευμένα κείμενα, που να μην μοιάζουν με νεκρολογίες.
Να αξιολογηθούν, δηλαδή, κάποια από τα «πράγματα», που άφησε πίσω του ο Μπάμπης, να ριχτεί φως, ξεχωριστά, σε επιμέρους δραστηριότητές του, ώστε να φανεί τελικά για ποιο λόγο ακριβώς υπήρξε σημαντικός αυτός ο άνθρωπος – και πρώτα-πρώτα εκείνη την εποχή, του ξεκινήματός του.
Και κάπως έτσι σ’ αυτό το κείμενο θα σταθούμε στο θεσσαλονικιώτικο fanzine του Μπάμπη Αργυρίου και μόνο σ’ αυτό, το Rollin Under, που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1985, για να πάει μέχρι και το τέλος του 1991, διαγράφοντας μια διαδρομή σχεδόν επτά ετών.
Αυτή η εξαετία-επταετία, που χοντρικά καλύπτει το διάστημα από το πέρας του βρετανικού new wave μέχρι και την έκρηξη του grunge στην Αμερική, χαρακτηρίζεται βασικά από ’κείνο που ονομάζουμε «εναλλακτικό» ή alternative ροκ.
Είναι το ροκ που έχει τις ρίζες του στα σίξτις και τα σέβεντις, σε βρετανικά και αμερικάνικα γκρουπ του ’60 και του ’70 εννοούμε, και που αν δεν επιχειρεί να αναβιώσει εκείνο το ροκ, πιστά ή λιγότερο πιστά, μέσα από την «νεο-ψυχεδέλεια» και το τότε αναθερμασμένο garage-punk, επιχειρεί να το προσπεράσει ή και να το ανατρέψει, με τα πιο πειραματικά, industrial, anarcho-punk και γενικότερα post-punk συγκροτήματα.
Για όλα αυτά το Rollin Under ήταν εκεί, για να προβάλλει, να ενημερώσει, να κρίνει και να καταγράψει.
Γιατί, θα ρωτήσει κάποιος, άλλα περιοδικά δεν υπήρχαν;
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/rollin-under-giati-itan-simantiko-80s-fanzin-toy-mpampi-argyrioy

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 425

28/1/2022
Screenshot από τον «Ζιγκολό της Αθήνας» (1982).

Σκάνε κάτι άσχετα στην ταινία, όπως αυτό... Υπάρχουν και μια-δυο ενδιαφέρουσες σκηνές, μια προσπάθεια για «τέχνη» σε μια κατά τα λοιπά φτηνή λαϊκή δημιουργία του Γιώργου Λαζαρίδη – με κάποια από τα ωραιότερα κορίτσια του ελληνικού σινεμά της δεκαετίας του ’60 και των αρχών του ’70, εν τω μεταξύ, σαν τις Μαίρη Χρονοπούλου, Σάσα Καζέλη, Νίκη Φιλοπούλου και Άρτεμι Τσάρμη, στα 40βάλε τους πια ή στα 40μείον τους, να εμφανίζονται... κάπως συντριμμένες από τη ζωή, με μια θλίψη να γυαλίζει στα κατεβασμένα μάτια τους. Σαν να είναι αποτυπωμένες στις κινήσεις και στα λόγια τους οι χαμένες ευκαιρίες, όλα εκείνα που δεν αξιοποιήθηκαν, αφήνοντάς τες, τελικά, μετέωρες και μόνες και βασικά χωρίς φτερά στο ραντεβού τους με την ευτυχία.
Τι να σου έκανε και ο έρμος ο Ξανθός, που είχε να αντιμετωπίσει και τα δικά του φροϋδικά συμπλέγματα;
Στην ταινία όλα αυτά, αλλά ποιος ξέρει και πού αλλού...

27/1/2022
Πέθανε ο Μάκης, ο δεύτερος πατέρας μας, ο καφετζής μας, ένας πολύ καλός άνθρωπος, μια αγαθή ψυχή...

26/1/2022
Κάπου την είδα... Συντριπτική φωτό του ντεκλαρέ ροκά της ΝΔ Κουμουτσάκου – μνημείο ΒΠ ανεμελιάς και τζετ-σετ μακαριότητας.

26/1/2022
Ξεκινάει από σήμερα η επιχείρηση διάσωσης του Μητσοτάκη.

25/1/2022
Μνημειώδη μετεγγραφικά παλτά...

25/1/2022
Βιάστηκε ο Μητσοτάκης να ζητήσει από την Αττική Οδό να δώσει δυο χιλιάρικα. Από μόνοι τους θα δίνανε περισσότερα...

25/1/2022
Σε σοβαρό κράτος, όταν σου ζητάνε να κλείσεις την επιχείρησή σου για τον οποιονδήποτε λόγο, κανονικά θα πρέπει να σε αποζημιώνουν. Για δύο μέρες σε Αθήνα και όμορους νομούς θα είναι σχεδόν όλα κλειστά, επειδή έπεσαν 20 πόντοι χιόνι.
Εδώ, όχι μόνο δεν θα καλύψουν τα διαφυγόντα κέρδη σε μικρομάγαζα και μεγαλύτερα, αλλά θα πληρώσουν όλοι κανονικά πλήρη πάγια και άλλα τινά επιπλέον. Ζούγκλα.

25/1/2022
>>Να σου πω και κάτι; Και να έπαιρνες αυτά τα 2.000 ευρώ, τι θα έκανες; Θα τα σπατάλαγες<<

24/1/2022
Το διαλυμένο και αποτελειωμένο κράτος, που μας παρέδωσαν τα μνημόνια, μέχρι εδώ είναι. Μέχρι αυτό μπορεί. Αυτή είναι η κανονικότητά του. Να σε καίει, να σε πνίγει, να σε πεθαίνει διασωληνώνοντάς σε στο γόνατο, να σε αποκλείει ώρες στους δρόμους με 30 πόντους χιόνι, και άμα διαμαρτύρεσαι να στέλνει το ιππικό να σε κοπανάει.
Θέλετε κράτος σοβαρό κύριοι Τσίπpρα και Αντρουλάκη μας, που κάνετε κριτική από τις πολυθρόνες σας; Ρωτήστε τους φίλους σας τους Γερμανούς λοιπόν, αν σας αφήνουν να αυξήσετε τις δαπάνες για υγεία, παιδεία, πρόνοια, προστασία κ.λπ. Να δούμε τι θα σας πουν... Δεν είναι πανάκεια τα φράγκα, αλλά χωρίς φράγκα δεν γίνεται τίποτα. Αυτή είναι η ουσία.
Βουλώστε το λοιπόν. Φτιάξτε τα επικοινωνιακά επιτελεία σας όσο είναι καιρός, τώρα που είσαστε στο άραγμα, για να είστε έτοιμοι αύριο κι εσείς, για τη μεγάλη κοροϊδία –σαν το φίλο σας το Μητσοτάκη– όταν θα ξανάρθετε στα πράγματα, γιατί έως εκεί είσαστε. Να πουλάτε φύκια, για μετάξια...

24/1/2022
Μπράβο γιγαντοψυχάρα, λεοντόκαρδε Τρομάρα
με τα κατορθώματά σου, αλλά και τη λεβεντιά σου
έχεις γίνει ίνδαλμά μας, πρότυπο και ήρωάς μας
[θα θυμόμαστε πάντα τον λεοντόκαρδο Γιώργο Τρομάρα, που πέθανε μια κενή μέρα του Γενάρη]
https://www.youtube.com/watch?v=nb6wqTvho8k

24/1/2022
Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια πέθανε, μετά από ένα αναπάντεχο δυστύχημα, ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος. Δεν κρατάω ημερολόγια, από σύμπτωση και μόνο μπορεί να θυμηθώ μια «επέτειο», και για τον Αγγελόπουλο το είδα σήμερα στο facebook – καθώς πολλοί φίλοι και φίλες έκαναν αναρτήσεις.
Θέλω πολλά χρόνια να γράψω ένα κείμενο για τον Αγγελόπουλο. Όχι γενικά και αόριστα, αλλά για τις ταινίες του που μου αρέσουν –της πρώτης εποχής–, γιατί μετά από το «Ταξίδι στα Κύθηρα» τις βαριέμαι, και χοντρικά τις θεωρώ υπερεκτιμημένες. Δεν μου αρέσει καθόλου ο «ποιητής Αγγελόπουλος». Προτιμώ τον μαρξιστή σκηνοθέτη των σέβεντις, που ανέτεμνε την ιστορία «Γιάντσο-κικά». Θεωρώ την «Αναπαράσταση» μεγάλη ταινία και την έχω ανάμεσα στις 3-4 πιο αγαπημένες μου (από ελληνικό κινηματογράφο).

Η «Αναπαράσταση» ήταν στηριγμένη σεναριακά σ’ ένα φοβερό έγκλημα, που είχε συγκλονίσει την Ελλάδα το 1968. Φυσικά, ο Αγγελόπουλος δεν έμεινε στην αστυνομική ίντριγκα του πράγματος, αλλά το πήγε το θέμα πολύ παραπέρα. Υπάρχει εξάλλου και η εκπληκτική κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη στον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» από εκείνη την εποχή, που τα είπε όλα... και ό,τι και να πούμε εμείς, εδώ, τώρα, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Η φωτό που βλέπετε είναι από περιοδικό του ’68, με πλήρες ρεπορτάζ για το έγκλημα της (μετέπειτα) «Αναπαράστασης».

[Επισυνάπτω εδώ κι ένα σχόλιο του εικαστικού Αλέξη Ταμπουρά, που ήρθε υπό την μορφή εικόνων, κι έτσι δεν μπορεί να μπει στη σειρά με τα υπόλοιπα σχόλια]  

23/1/2022

ΔΕΛΤΙΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ
[Νοέμβρης ’72-Μάρτης ’73 / Τρίμηνη Έκδοση της Λέσχης του Δίσκου]

Συγκριτικά, το «Δελτίο Κριτικής Δισκογραφίας» που εξέδιδε η Λέσχη του Δίσκου από το 1971 ήταν το σοβαρότερο μουσικό περιοδικό που κυκλοφορούσε στην Ελλάδα επί δικτατορίας. Συνολικά, στο διάστημα αυτό τυπώθηκαν 13 νούμερα (η έκδοση συνεχίστηκε και στη Μεταπολίτευση), αν και τα τεύχη ήταν λιγότερα, αφού ορισμένα ήταν ακόμη και… τετραπλά (όπως το #10-13).
Ο κύριος όγκος των θεμάτων αφορούσε βεβαίως στην «κλασική μουσική», όμως υπήρχαν και αναφορές στην «έντεχνη» ευρωπαϊκή μουσική, στην όπερα, στην avant-garde, στις παραδοσιακές μουσικές, στη μουσική λαογραφία κ.λπ. (Δεν υπήρχαν θέματα για το ποπ/ροκ δηλαδή). Ιδιαίτερο βάρος δινόταν στην ελληνική «κλασική» και σύγχρονη μουσική, με άρθρα για τον Νίκο Σκαλκώτα, τον Γιάννη Χρήστου κ.λπ. Έγραφαν, ανάμεσα σε άλλους, ο Μάρκος Φ. Δραγούμης και ο «πάπας» των σύγχρονων μουσικοκριτικών στην Ελλάδα Γιώργος Λεωτσάκος (λαμπρά κείμενα διαχρονικής αξίας).
[από παλιότερο δικό μας κείμενο, με αφορμή, τώρα, την αφήγηση της Έλσης Σαράτση της «Λέσχης του Δίσκου», στη LiFO]
https://www.lifo.gr/culture/music/elsi-saratsi-i-istoria-tis-leshis-toy-diskoy-xekinise-otan-imoyn-eikosi-hronon

SCORIA το ανέκδοτο άλμπουμ του ελληνικού συγκροτήματος από το 1989-90

Οι Scoria ήταν ένα από τα αγαπημένα μου ελληνικά eighties συγκροτήματα. Δεν ξέρω γιατί τους ξεχωρίζω, από πολλά άλλα γκρουπ της εποχής. Μάλλον γιατί τους είχα δει live –τουλάχιστον δύο φορές, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80–, και μου είχαν αρέσει πολύ. Από τα live κινούμενος, αλλά μπορεί και όχι, είχα αγοράσει τότε και τα δύο βινύλιά τους, ένα LP κι ένα 12ιντσο, ενώ όλοι μας, δηλαδή πολλοί, θα θυμούνται και την παρουσία τους στην πασίγνωστη πλέον συλλογή «Συνταγή Αντι-Θανάτου» [Famous Music, 1986], με την «Σκουριασμένη μονωδία» τους, ένα από τα ωραιότερα και πιο εμπνευσμένα κομμάτια εκείνου του δίσκου (με τον Άγγελο Κακουράτο να απαγγέλει μερικούς στίχους από το πρώτο στάσιμο της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, τοποθετώντας τη φωνή του πάνω σ’ ένα στιβαρό electro / rock υπόβαθρο).
Θυμάμαι τους Scoria και από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν είχαν κυκλοφορήσει το πολύ καλό CD τους «Ζωής Ένεκεν» (1996) στην Wipe Out! Records. Ήταν η εποχή όπου είχα γνωρίσει τον Α. Κακουράτο δια ζώσης. Ο Κακουράτος οδηγούσε «σκαραβαίο» και περνούσε τότε από το «Jazz & Τζαζ», επειδή στο ίδιο κτήριο συστεγαζόταν και το «Σκαραβαίος Athens Volkswagen Club». Εκεί είχε γίνει η γνωριμία, εκεί μου είχε δώσει (ο Κακουράτος) το «Ζωής Ένεκεν» και τότε είχα γράψει για πρώτη φορά, για τους Scoria, στο περιοδικό (στο τεύχος #44, τον Οκτώβριο του 1996).

Μετά από 26 σχεδόν χρόνια επανερχόμαστε μ’ ένα κείμενο για ένα άλμπουμ των Scoria, ένα καινούριο άλμπουμ, με παλαιό όμως υλικό, ηχογραφημένο την περίοδο 1989-90, το οποίο τυπώνεται τώρα, σε 100 αριθμημένα αντίτυπα, σε fold out 4σέλιδο εξώφυλλο, με bonus CD (που περιέχει τα δέκα tracks του LP, plus δύο). Λέμε για το “B-Yond” [B-Other Side / Lost Archives, Dark Liquid, 2021], μια ωραία και χρήσιμη κυκλοφορία, που καλύπτει, από δισκογραφικής πλευράς, το «κενό διάστημα» του γκρουπ, ανάμεσα στα mid-80s και τα mid-90s (όταν οι Scoria τραγουδούσαν πλέον στην γλώσσα μας).
Στα τέλη των 80s ο ήχος των Scoria δεν είναι ο ίδιος μ’ εκείνον του 1985-86. Οι πιο new wave / dark wave επιρροές έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε πιο rock, πιο garage punk ηχοχρώματα, με το γκρουπ να εμφανίζεται πιο εξωστρεφές και βασικά πιο δυναμικό, με πολύ ωραία παιξίματα από την κιθάρα μπροστά και από το όργανο στο background.
Ποιοι αποτελούσαν τότε τους Skoria; Οι ίδιοι που τους αποτελούσαν και στα μέσα του ’80, δηλαδή ο Γεράσιμος Μπονάνος φωνή, μπάσο, πλήκτρα, ο Άγγελος Κακουράτος κιθάρα, φωνή (πριν στους Kaktos), ο Αλβέρτος Λεβής ντραμς (πριν στους Παρθενογένεσις) και η Μαρία Πασχαλάκη φωνητικά. Χωρίς άλλες βοήθειες, με τις μουσικές βασικά του Α. Κακουράτου μπροστά και βεβαίως με τους στίχους Νίκου Γεώργα, οι Skoria δημιουργούν μία ομάδα τραγουδιών, που στέκονται πολύ καλά, προς κάθε κατεύθυνση.
Με φωνές καλές (πότε ο Μπονάνος, πότε ο Κακουράτος), με ρυθμικό τμήμα τοποθετημένο σε «σκληρή» βάση, δημιουργώντας «σωστά» μοτίβα, με τις κιθάρες σε ρόλο πρώτο να κάνουν πολύ καλή δουλειά, και όταν παίζουν σόλι και όταν μένουν πιο πίσω, και με τα πλήκτρα να φορτώνουν όσο και όπως πρέπει, οι Scoria διαπρέπουν και σε αυτή τη φάση τους, με το αυθάδικο ροκ εντ ρολ τους, που οπωσδήποτε είναι επηρεασμένο από τους garage punk ήχους της «αναβίωσης» – χωρίς, πάντως, το γκρουπ να αντιγράφει τα παλαιά πρότυπα.
Τουλάχιστον τα μισά κομμάτια του δίσκου είναι από πολύ καλά και πάνω, ενώ από καλά και πάνω είναι όλα. Στα πρώτα θα τοποθετούσαμε τα “DrugNight”, “My feelings on the run”, “Baby death” και “Spirits up” –όλα πρωτότυπα φυσικά–  με το “B-Yond” (βινύλιο) να ολοκληρώνεται με το “Ticket to ride” των Beatles, σε μία λίγο απρόσμενη, αλλά καλή διασκευή.
Διασκευή από Beatles είναι και το πρώτο bonus του CD, το “Come together”, και είναι ακόμη καλύτερη από την προηγούμενη (ίσως και γιατί αυτό το «μπητλικό» τραγούδι είναι καλύτερο από το προηγούμενο), με τις κιθάρες να κάνουν ωραία δουλειά (παρότι τα keyboards, εδώ, δεν βοηθούν και τόσο). Για δε το σχεδόν ακουστικό κλείσιμο με το “Aggelos” σε μουσικές και στίχους του Νίκου Γεώργα, πάμε κάπου αλλού, σε άλλο κλίμα και σε άλλη εποχή (2014). Ωραία μπαλάντα, σ’ ένα loner folk ύφος (όχι απαραιτήτως sixties-seventies).
Τι άλλο; Αυτό... το “B-Yond” είναι αφιερωμένο στη μνήμη των Άγγελου Κακουράτου (1955-2012) και Αλβέρτου Λεβή (1955-2019). 

Επαφή: https://el.b-otherside.gr/

ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΩΤΑ ένα γκρουπ από την Σαντορίνη, που κυκλοφορεί δίσκο μετά από 20 σχεδόν χρόνια παρουσίας

Διάβασα στις σημειώσεις του innersleeve, αυτού του προσεγμένου εικαστικώς βινυλίου (με το απλό, αλλά όμορφο gimmick cover) πως το συγκρότημα Κίτρινα Φώτα, που μας έρχεται από την Σαντορίνη, υπάρχει από το 2003 – αν και τα περισσότερα από εκείνα τα πρωταρχικά μέλη δεν φαίνεται να συμμετέχουν στις τωρινές ηχογραφήσεις του γκρουπ, που, λογικώς, είναι οι πρώτες επίσημες δικές του.
Το άλμπουμ, που τιτλοφορείται «Κίτρινα Φώτα» [ΑN-205 Ραδιοφωνικές Παραγωγές / διανομή: B-Other Side Records, 2021] περιέχει δέκα κομμάτια, μοιρασμένα ανά πέντε, στις δύο πλευρές του βινυλίου, που υποστηρίζονται από μία ομάδα μουσικών-τεχνικών, τα ονόματα των οποίων είναι: Θωμάς Πάνου μουσική, στίχοι, φωνή, φωνητικά, κιθάρες, Γιάννης Μπλάθρας ενορχήστρωση, προγραμματισμός, φωνητικά, Χάρης Καραμολέγκος ηχοληψία, μίξη, φωνητικά, κιθάρες,, Λάμπρος Σιγάλας στίχοι, Ευρυδίκη Γεωργοπούλου απαγγελίες, ελεύθερη διασκευή στίχων στο «Κίτρινα φώτα (pt.II)», Γιάννης Σιγάλας (ΑΝ 205) επιμέλεια έκδοσης βινυλίου και Θωμάς Πάνου, Γιάννης Μπλάθρας παραγωγή.

Έχουμε λοιπόν εδώ μία κάπως homemade δουλειά, ένα άλμπουμ που κινείται στο χώρο του ελληνόφωνου pop-rock, σαν αυτό που παιζόταν στις αρχές της προ-προηγούμενης δεκαετίας ή και λίγο πιο πίσω ακόμη.
Δεν ξέρω ποιες μπορεί να είναι ακριβώς οι επιρροές των Κίτρινων Φώτων, όμως η γενικότερη αισθητική των τραγουδιών μάς παραπέμπει σε μπάντες τύπου Domenica, De Facto κ.λπ., συγκροτήματα δηλαδή που επιχείρησαν να φτιάξουν απλά και καλά τραγούδια, που να κυλάνε χωρίς προσκόμματα.
Καταφέρνουν τα Κίτρινα Φώτα να πλησιάσουν, να φθάσουν ή και να ξεπεράσουν αυτού του τύπου τα καλά συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής ή υπολείπονται εκείνων; Μάλλον υπολείπονται θα λέγαμε, αν κρίνουμε από αυτό το συμπαθητικό δισκάκι τους, που έχει και προτερήματα και ελαττώματα – οπότε αν βελτιωθούν τα δεύτερα ή παύσει να υπάρχουν, τότε θα μιλάμε για μία ανάλογης δυναμικής και ποιότητας μπάντα.
Εκ πρώτης τα λόγια είναι εκείνα που θέλουν μία μεγαλύτερη προσοχή και όσον αφορά στα νοήματά τους, και όσον αφορά στην προσωδία τους (με καταλληλότερες λέξεις, φράσεις κ.λπ., ώστε να βγαίνουν καλύτερα τα μέτρα), ενώ εκεί όπου απαιτείται ακόμη πιο μεγάλη προσοχή είναι στις ερμηνείες, οι οποίες ακούγονται επίπεδες. Φυσικά, άπειρα περιθώρια βελτίωσης μπορεί να υπάρξουν και στο θέμα της παραγωγής, καθώς πεπειραμένοι τεχνικοί-παραγωγοί θα «δέσουν» και θα «γεμίσουν» ακόμη καλύτερα τον ήχο των Κίτρινων Φώτων.
Από συνθετικής και εκτελεστικής πλευράς, τώρα, τα Κίτρινα Φώτα στέκονται σε καλό επίπεδο, έχοντας να παρουσιάσουν ενδιαφέρουσες μελωδίες, με κάποια από τα τραγούδια τους όντως να ξεχωρίζουν (ένα τέτοιο είναι το «Όνειρα» για παράδειγμα), ενώ αρκετά καλό είναι και το οργανικό σχεδόν «Κίτρινα φώτα (pt.II)» εκεί στο τέλος του δίσκου (με την απαγγελία της Ευρυδίκης Γεωργοπούλου).
Επαφή: https://kitrinafota.bandcamp.com/album/-

ο PETE MALINVERNI παίζει Leonard Bernstein

Ο αμερικανός πιανίστας της jazz Pete Maliverni είναι ένας μουσικός που μας απασχολεί ανά διαστήματα με εξαιρετικούς δίσκους, από τους οποίους δεν εκλείπει το concept. 

Σ’ ένα προηγούμενο άλμπουμ του, το “Candlelight / Love in the Time of Cholera” [Saranac Records, 2020], στη συνεργασία του με την βιολίστρια της κλασικής Juliet Kurtzman, το «θέμα» ήταν επηρεασμένο από το μυθιστόρημα τού Gabriel García Márquez «Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας». Σ’ ένα πιο προηγούμενο, στο “Heaven” [Saranac Records, 2017], το θέμα είχε να κάνει με την θρησκευτικότητα. 

Τώρα, στο πιο νέο CD του, που αποκαλείται “Plays Leonard Bernstein / On the Town” [Planet Arts, 2022], ο Pete Malinverni, συνεργαζόμενος με τους Ugonna Okegwo μπάσο και Jeff Hamilton ντραμς, στρέφεται προς το έργο του διάσημου αμερικανού συνθέτη, πιανίστα, μαέστρου κ.λπ. Leonard Bernstein (1918-1990), διασκευάζοντας, για piano-trio, κλασικές συνθέσεις του.
Στο μέσα μέρος του triple folded all paper sleeve υπάρχει μία ωραία ιστορία για το πώς, κάποτε, είχε γνωρίσει ο Pete Malinverni τον Leonard Bernstein (σ’ ένα ρεστοράν της Νέας Υόρκης, εκεί όπου θα κατέληγε το cast της όπερας του Franco Zeffirelli “Tosca”, που ανέβαινε, τότε, στην Metropolitan Opera), για να έλθει στην πορεία σε μεγαλύτερη επαφή με το έργο και τη σκέψη του μεγάλου Αμερικανού (γιατί ο Bernstein ήταν και θεωρητικός, δάσκαλος κ.λπ. με όλη τη σημασία της λέξης).
Ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου για τον Pete Malinverni να προβεί στο αυτονόητο. Στην επιλογή, διασκευή και από ’κει και πέρα παρουσίαση μιας σειράς συνθέσεων του L. Bernstein από τα έργα του “On the Town”, “Wonderful Town”, “West Side Story” και “Mass”, με την βοήθεια δύο εξαιρετικών μουσικών, σε sessions των οποίων έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο blog (ιδίως του Jeff Hamilton, ενός κορυφαίου ντράμερ του αμερικάνικου mainstream τζαζ κυκλώματος).
Το set, που είναι «χαραγμένο» εδώ, κυλάει με θαυμαστή ενότητα, δεν συζητάμε για επάρκεια, προσφέροντας στιγμές πιανιστικής αγαλλίασης, με τον Malinverni να περνά με την άνεση του βιρτουόζου «πάνω» από αυτές τις θαυμάσιες μελωδίες, και με τους Okegwo και Hamilton να συνοδεύουν με ουσία και απλότητα, ετοιμάζοντας ιδανικά ρυθμικά patterns.
Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με μια 6λεπτη σύνθεση τού Pete Malinverni (το μοναδικό original του άλμπουμ), που έχει τίτλο “A night on the town”. Πρόκειται για μία, παιχνιδιάρικη προσέγγιση σε θέματα του L. Bernstein, που αποτέλεσαν μέσα στα χρόνια, και αποτελούν ακόμη, διαχρονικές «αγάπες» του αμερικανού πιανίστα και συνθέτη (του Malinverni εννοούμε).
Επαφή: www.petemalinverni.com

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΙΓΑΝΙΔΗΣ / ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ: ΕΤΙΚΑΙΕΤΙΚΑΙΤΗΚΑΙΤΗ

Παραλάβαμε εσχάτως το πιο νέο άλμπουμ των Μιχάλη Σιγανίδη / Συγκρότημα Λαμπράκη, που τιτλοφορείται «ΕΤΙΚΑΙΕΤΙΚΑΙΤΗΚΑΙΤΗ» [υπό το μόδιον, 2021]. Βασικά το άλμπουμ είναι ένα βιβλίο, μικρού σχήματος και 94 σελίδων, που στο τέλος του έχει κολλημένο ένα στικάκι. Όπως έχουμε πει πολλές φορές εμείς εδώ στο δισκορυχείον δεν γράφουμε για ψηφιακά αρχεία – γράφουμε μόνο για φυσικές μορφές, και ως τέτοιες υπολογίζουμε μόνον τους... παραδοσιακούς δίσκους βινυλίου ή compact, όλων των τύπων και όλων των στροφών, και φυσικά τις κασέτες. Επειδή, όμως, το νέο αυτό άλμπουμ του Μιχάλη Σιγανίδη διαθέτει και «φυσικό» υλικό (το βιβλίο εννοούμε) κάνουμε την παραχώρηση, παραβλέπουμε δηλαδή τον κανόνα, και γράφουμε-αντιγράφουμε, για αρχή, τα σχετικά προς ενημέρωσίν σας...
Βρήκαμε ένα κείμενο στο δίκτυο, στο σάιτ jazzeventsalive.com, το οποίον μεταφέρουμε εδώ, για να μπούμε όλοι μαζί σ’ ένα πρώτο νόημα:
«Στις 20 Δεκεμβρίου (2021), στις 20:00, o Μιχάλης Σιγανίδης και το Συγκρότημα Λαμπράκη, σας προσκαλούν στο Baumstrasse, Σερβίων 8 (2ος όροφος), Βοτανικός, όπου πρόκειται να πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του δίσκου ΕΤΙΚΑΙΕΤΙΚΑΙΤΗΚΑΙΤΗ, για τον οποίο θα μιλήσουν οι: Γαβριήλ Ν. Πεντζίκης (συγγραφέας, μεταφραστής), Κώστας Βραχνός (ποιητής, δοκιμιογράφος), Ειρήνη Συνοδινού (ποιήτρια, ιστορικός), Κορνήλιος Σελαμσής (συνθέτης) και ο δημιουργός.
ΕΤΙΚΑΙΕΤΙΚΑΙΤΗΚΑΙΤΗ: 21 tracks πένθους και λατρείας σε τέσσερα layers (ποιήματα, μουσική, φωτογραφίες, βίντεος), που συνθέτουν ένα αφηγηματικό πάτσγουορκ, τουτέστιν DAMI (Dramatized Ambient Music and Images). Τα οπτικά ποιήματα ικανοποιούν την ανάγκη για μετάπραξη, όπως την εννοούσε ο Γιάννης Χρήστου.
O δέκατος προσωπικός δίσκος του Μιχάλη Σιγανίδη (Χειμερινοί Κολυμβητές, Primavera en Salonico), η πιο πρόσφατη κατάθεσή του, πλαισιώνεται από τους περφόρμερς (Θεανώ Μεταξά, Κατερίνα Δοξαστάκη, Πάνος Αθανασόπουλος, Γιώργος Φραγκίσκος), μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών (Χάρης Λαμπράκης νέι, πλήκτρα, Fausto Sierakowski άλτο σαξόφωνο, Πάνος Μανουηλίδης ηλ. μπάσο, ακουστική κιθάρα, Βασίλης Μαντζούκης τύμπανα, κρουστά, Γιάννης Αναστασάκης ηλ. κιθάρα, effects, μουσικό πριόνι) και εικαστικών-κινηματογραφιστών (Ναταλία Μαντά, Σόφη Παπαδοπούλου, Τάσος Παλαιορούτας, Ερατώ Τζαβάρα, Παύλος Παυλίδης, Χρόνης Θεοχάρης).
Καταρρίπτει όρια (το έργο) και ενσωματώνει στοιχεία που, μπορεί στην αρχή να μοιάζουν ετερόκλητα, ωστόσο, όσο αφήνεται κανείς να περιπλανηθεί στον κόσμο που συνθέτουν, συνειδητοποιεί ότι αποτελούν κομμάτια από ένα γοητευτικό και γεμάτο συγκινήσεις παζλ, προερχόμενο από ένα πολυσυλλεκτικό, διαρκώς εξελισσόμενο και μονίμως ανήσυχο πνεύμα (του Μ. Σιγανίδη).
Το εξώφυλλο κοσμεί έργο του Γιάννη Ζήκα.
To ΕΤΙΚΑΙΕΤΙΚΑΙΤΗΚΑΙΤΗ, κυκλοφορεί ανεξάρτητα, με την υποστήριξη του Black Duck, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, από τις εκδόσεις Υπό το μόδιον. Αποτελείται από ένα βιβλίο 94 σελίδων και μια καλαίσθητη κάρτα USB στην οποία θα βρει κανείς ένα βίντεο εβδομήντα ενός λεπτών μουσικής, ταινιών και φωτογραφιών αλλά και τα μουσικά κομμάτια σε ψηφιακή μορφή».

Όσοι έχουν ακούσει προηγούμενα άλμπουμ του Μιχάλη Σιγανίδη και όσοι, τέλος πάντων, απολαμβάνουν αυτά τα άλμπουμ, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα με το «ΕΤΙΚΑΙΕΤΙΚΑΙΤΗΚΑΙΤΗ», καθώς και τούτο το long-play είναι νέτα-σκέτα απολαυστικό.
Το «σουρεαλιστικό» σύμπαν του Μιχάλη Σιγανίδη ανιχνεύεται παντού, σε κάθε στροφή αυτού του 40λεπτου ηχητικού άλμπουμ – ή του 71λεπτου ηχο-βιντεακού, για περισσότερη απόλαυση και εμπέδωση (ανάμεσα και η Μαριώ να τραγουδάει και να παίζει ντραμς!).
Ο κόσμος του Μιχάλη Σιγανίδη, απαρτίζεται από την μουσική φυσικά, όπως είναι η jazz, η λαϊκή avant, το εκκλησιαστικό μέλος, τα λαϊκά ακούσματα, κάπου και το rock ή το funk, αλλά σαν αλατοπίπερο, και βεβαίως από τις τεχνικές και τα τερτίπια των στούντιο, με όλο αυτό το ανοικονόμητο υλικό από φωνές, samples, field recordings κ.λπ. που ενοποιούνται μέσα από ένα συνεχές και δημιουργικό κολάζ.
Άλλες διαστάσεις του «σύμπαντος κόσμου» Σιγανίδη είναι τα κόμιξ, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, η Ορθοδοξία στη γείωσή της (όχι μόνον ως πνευματικότητα), το σουρεαλιστικό, με διαρκή στοιχεία λογοπαιγνίων και παραλόγου, χιούμορ και άλλα τινά, μικρά και μικρότερα, που αναδύονται πίσω, μέσα, από κάθε μικρό ή μεγάλο track τούτου του πολυδιάστατου άλμπουμ.
Συμβάλλει πρωτίστως το Συγκρότημα Λαμπράκη (τα ονόματα αναφέρθηκαν πιο πάνω, στα πλάγια γράμματα) και μαζί του οι τραγουδιστές-απαγγελτές.
Eπαφή: https://www.facebook.com/michalis.yavasoglou/posts/10228028201790808

DAVE HOLLAND / KEVIN EUBANKS / OBED CALVAIRE σε μια άλλη χώρα

Τρεις κορυφαίοι μουσικοί, με ιστορία από εκπληκτική, πολύ μεγάλη έως και απλώς μεγάλη, ο κοντραμπασίστας (εδώ και bass guitarist) Dave Holland, ο κιθαρίστας Kevin Eubanks και ο ντράμερ Obed Calvaire, συνεργάζονται σ’ ένα άλμπουμ εννέα πρωτότυπων tracks, που αποκαλείται “Another Land” [Edition Records / ΑΝ Μusic, 2021] και που είναι ηχογραφημένο στην Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο του 2019.

Κλασικό jazz-trio λοιπόν, με κιθάρα-μπάσο-ντραμς, χωρίς βοήθειες, χωρίς προσθήκες και χωρίς ιδιαίτερα στουντιακά τεχνάσματα, το “Another Land” στηρίζεται σε δύο τινά – στο παικτικό δυναμικό που απελευθερώνουν οι τρεις βιρτουόζοι και περαιτέρω στο συνθετικό ταλέντο τους, καθώς εδώ υπάρχουν τέσσερις συνθέσεις του Eubanks, τέσσερις του Holland και μία του Calvaire.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως και τα τρία όργανα που ακούγονται στο “Another Land” ηχούν ισοδύναμα. Δεν υπάρχει δηλαδή lead και ρυθμικό τμήμα, με την τυπική διάσταση του όρου. Και το μπάσο, και τα ντραμς, είναι τοποθετημένα και ηχογραφημένα στο ίδιο επίπεδο με την κιθάρα, συμμετέχοντας επί ίσοις όροις στις συνθέσεις. Αυτό μπορεί να ακούγεται «κάπως», όταν το διαβάζεις, αλλά το νοιώθεις αμέσως, όταν το ακούς.
Ο Dave Holland, με άλλα λόγια, είναι απλώς εντυπωσιακός, ενώ και ο Calvaire, με τους συνεχείς ρούλους και τις πολυρυθμίες του, ακολουθεί κι αυτός το δικό του μονοπάτι, που συγκλίνει όμως με των άλλων δύο. (Εντάξει, για τον Eubanks να πούμε τι τώρα; Ότι η κιθάρα του, τα παιξίματά του, εμπεριέχουν στα μέτρα τους μεγάλες παραδόσεις, όχι μόνο από την jazz guitar, μα και από το rock;).
Σε κάθε περίπτωση το “Another Land” είναι ένα εκπληκτικό άλμπουμ, σε jazz / fusion δρόμους, με πολλή, αλλά υπόγεια, ένταση, κινούμενο σε χαμηλούς, αλλά βομβαρδιστικούς, τόνους και με απρόσμενα ξεσπάσματα.
Αυτό το χαρακτηριστικό κάνει, το άλμπουμ, ακόμη πιο έντονο και ζωηρό, καθώς η δύναμη, εδώ, δεν υποβάλλεται δια της ισχύος, δια του ανεβασμένου volume, μα δια των εσωτερικών εντάσεων, που δημιουργούν, συνεχώς, τούτες οι περίτεχνες συνθέσεις.
«Άλλο άκουσμα», από «άλλους παίκτες», σ’ ένα σύγχρονο τζαζ άλμπουμ «άλλης λογικής».

CHRIS POTTER CIRCUITS TRIO για ένα από τα πιο εξαίρετα τζαζ άλμπουμ της χρονιάς που πέρασε

Έχω ακόμη στ’ αυτιά μου τον ήχο του προηγούμενου άλμπουμ τού σαξοφωνίστα-κλαρινίστα Chris Potter στην Edition, το “Circuits” από το 2019, που είχε ολοκληρωθεί με τις συνδρομές των James Francies πλήκτρα, Linley Marthe μπάσο και Eric Harland ντραμς. Τώρα, δύο χρόνια και κάτι αργότερα, στρίβει στο player το πιο νέο CD του Chris Potter, ο οποίος έχει πλέον δώσει στο συγκρότημά του, ως όνομα, τον τίτλο του προηγούμενου δίσκου του.
Chris Potter Circuits Trio λοιπόν, και δίπλα στον κορυφαίο ή τέλος πάντων σ’ έναν κορυφαίο αμερικανό σαξοφωνίστα του καιρού μας (εδώ τον ακούμε σε τενόρο και σοπράνο σαξόφωνα, και ακόμη σε κλαρινέτο, φλάουτο, samples και πλήκτρα) παρατάσσονται οι δύο συνοδοιπόροι του από το προηγούμενο άλμπουμ, ο James Francies και ο Eric Harland, κάτι που προδικάζει, φυσικά, μιαν ηχοχρωματική ενότητα, όπως και την επέκτασή της –λογικό και να το υποθέσεις και να το πεις–, σε άλλες σφαίρες.

Το “Sunrise Reprise” [Edition Records / ΑΝ Music, 2021], με λίγα λόγια, είναι ένα εκπληκτικό CD, από αυτά που μόνον μεγάλοι παίκτες και συνθέτες μπορούν να υλοποιήσουν. Τέτοιος είναι ο Chris Potter και βεβαίως οι συνοδοιπόροι του.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στην Νέα Υόρκη, μία ημέρα του Σεπτέμβρη του 2020, όταν οι μουσικοί βρήκαν ένα κενό, ανάμεσα στις φάσεις των λοκντάουν, βγάζοντας προς τα έξω όλη την συσσωρευμένη πίεση του εγκλεισμού, όχι όμως ως... αγανάκτηση, μα ως δημιουργία.
Καιρό αποκλεισμένοι και μακριά ο ένας από τον άλλον, οι Potter, Francies και Harland αφέθηκαν τελείως ελεύθεροι, επιχειρώντας να παίξουν, σε μία session, όσα δεν μπόρεσαν να παίξουν επί μήνες, όντας τοποθετημένοι μακριά απ’ οτιδήποτε που θα μπορούσε να τους εμποδίσει ή να τους δυναστεύσει.
Αυτή η πληθωρικότητα, και σε ιδέες και σε παιξίματα, φαίνεται ακόμη και με την πρώτη ακρόαση του “Sunrise Reprise”. Συνθέσεις λίγες μεν, αλλά με μεγάλες διάρκειες –από 5 έως και 24 λεπτά!–, που δίνουν την ευκαιρία και στους τρεις οργανοπαίκτες να «ξεφύγουν», να υπερκεράσουν ακόμη και τους εαυτούς τους, σε προηγούμενες δουλειές τους, δημιουργώντας μία απίστευτα ζωντανή jazz, επιχειρώντας να συνταιριάξουν κλασικές πνευματικές, μα και σύγχρονες αναφορές, σ’ ένα session, που μοιάζει ατελείωτο και βασικά συγκλονιστικό – ιδίως αν πρόκειται να αναφερθείς στο τελευταίο σχεδόν 25λεπτο track “Nowhere, now here / Sunrise reprise”.
Αδιαμφισβήτητα ένα πολύ μεγάλο άλμπουμ και οπωσδήποτε ένα από τα τζαζ-σημαντικότερα της χρονιάς που έφυγε.

δέκα δίσκοι με τον ΧΡΗΣΤΟ ΓΕΡΜΕΝΟΓΛΟΥ, ενός σημαντικού ντράμερ και περκασιονίστα της τζαζ, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή – μουσικός με πολλαπλή συμμετοχή σε events και με πληθώρα δράσεων, πάντα προς την κατεύθυνση της τζαζ και του δημιουργικού αυτοσχεδιασμού

Το Σάββατο, 22 Ιανουαρίου, έφυγε από την ζωή ο ντράμερ και περκασιονίστας της τζαζ, Χρήστος Γερμένογλου.
Γεννημένος στην Γερμανία, αλλά κατά βάση Θεσσαλονικιός, ο Χρήστος Γερμένογλου υπήρξε μία πολύ σημαντική φιγούρα της δικής μας σκηνής, τα τελευταία 20 χρόνια.
Μπορεί να πέρασε από πολλά μετερίζια στα νιάτα του ο Γερμένογλου, αλλά από το 2000 και μετά η τζαζ και ο αυτοσχεδιασμός αποτελούν τις βασικές του προτεραιότητες.
Μουσικός του πάλκου και του στούντιο, ο Γερμένογλου δίδαξε ντραμς και κρουστά, ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Baby Artist: Πρόγραμμα Μουσικής Ανάπτυξης Βρεφών και Νηπίων», έχοντας αναπτύξει παράλληλα και μικρό, αλλά εξ ίσου ενδιαφέρον, συγγραφικό έργο, συνεργαζόμενος μέσα στα χρόνια με δεκάδες μουσικούς, Έλληνες (Σάκης Παπαδημητρίου, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Ηλίας Ζάικος, Αντώνης Ανισέγκος, Κωστής Δρυγιανάκης... ) και ξένους (Akira Sakata, Vittorino Curci, Thollem McDonas, Vincenzo Mastropirro...).

Ο Χ. Γερμένογλου σπούδασε μουσική σε Ελλάδα και ΗΠΑ, ενώ εμφανίστηκε σε πολλά φεστιβάλ, εδώ και στο εξωτερικό. Τελευταία μάλιστα είχε αναλάβει μαζί με τους Κώστα Μακρυγιαννάκη και Αλέκο Παπαδόπουλο, την οργάνωση του Open Jazz Festival, στην Θεσσαλονίκη, το οποίο αποτελούσε συνέχεια του Διεθνούς Φεστιβάλ Τζαζ και Αυτοσχεδιαζόμενης Μουσικής, που διοργάνωνε ο εκεί Δήμος επί σειρά ετών.
Παρακάτω επιλέγουμε εννέα δίσκους και μία κασέτα τζαζ και αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, στους οποίους η συμμετοχή του Χρήστου Γερμένογλου υπήρξε κάτι παραπάνω από αποφασιστική. Φυσικά, ανάμεσα, καταγράφονται και οι προσωπικοί δίσκοι του.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/deka-diskoi-me-ton-hristo-germenogloy-enan-simantiko-moysiko-tis-tzaz-poy-pethane

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 424

22/1/2022
Το Nosferatu του Werner Herzog το είχα δει στο σινεμά τότε που είχε βγει, το 1979. Θυμάμαι πως διαφημιζόταν ακόμη και από την τηλεόραση και πως ήταν ακατάλληλο, αλλά παρά ταύτα είχα καταφέρει κι είχα μπει στο σινεμά, όπως είχα μπει και στον άκοπο Καλιγούλα, του Tinto Brass, από την ίδια εποχή, που ήταν «αυστηρώς ακατάλληλος».
Έβλεπα σωρηδόν θρίλερ τότε στο σινεμά, και βασικά τα καλοκαίρια, αλλά το Nosferatu το είχα δει κανονικά σε χειμερινή αίθουσα.
Η ταινία θυμάμαι πως δεν μου είχε αρέσει. Φαίνεται πως την περίμενα αλλιώς, πιο τρομακτική, στο ύφος των ταινιών της Hammer Film, με τον Κρίστοφερ Λη, που τις βλέπαμε κατά κόρον τότε σε χειμερινά και καλοκαιρινά σινεμά, αλλά εκείνη ήταν διαφορετική, πιο... κουλτουριάρικη – ο Nosferatu ήταν διαφορετικός, πιο ανθρώπινος, λιγότερο τρομακτικός.
Την ταινία δεν την έχω ξαναδεί από τότε... και όσα λέω δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, γιατί αποτελούν προσωπικές, παιδικές-εφηβικές, αναμνήσεις.
Προσπαθώ να θυμηθώ, σήμερα, αν μου είχε κάνει κάποια εντύπωση η μουσική της ταινίας, γραμμένη από τους τρομερούς Popol Vuh, αλλά δεν... Τίποτα δεν μπορώ να ανακαλέσω. Δεν μου έλεγαν απολύτως τίποτα και οι Popol Vuh, σαν όνομα, το 1979.

Φυσικά το σάουντρακ το άκουσα αργότερα και ακόμη πιστεύω πως είναι ένα από τα εξοχότερα σάουντρακ που έχω ποτέ ακούσει. Απίστευτος δίσκος, με τρομερό αίσθημα, που ακούγεται συγκλονιστικός και σήμερα...
Δεν ξέρω και δεν θυμάμαι μέσα στην ταινία πώς λειτουργεί βέβαια... αλλά ok, ο δίσκος είναι δίσκος. Έχει τη δική του αυθυπαρξία.
https://www.youtube.com/watch?v=yhsqjRTzL20

22/1/2022
O εξαίρετος άνθρωπος και ντράμερ-περκασιονίστας Χρήστος Γερμένογλου δεν υπάρχει πια στη ζωή. Τελευταία φορά μιλήσαμε πριν από ενάμιση μήνα, με αφορμή τον πιο πρόσφατο συναρπαστικό δίσκο του. Είχε χαρεί σαν μικρό παιδί, για όσα είχαμε γράψει για ’κείνο το άλμπουμ. 

Μεγάλη μορφή και απώλεια για την ελληνική σκηνή της improv-jazz, o Γερμένογλου αφήνει πίσω του σπουδαίο αλλά δυστυχώς, για όλους μας, ανολοκλήρωτο έργο.

22/1/2022
Το απόγευμα το έμαθα. Πριν από λίγες μέρες, στις 13 Γενάρη, πέθανε ένας πολύ μεγάλος βέλγος μουσικός της free και improv jazz, ο πιανίστας Fred van Hove. Ήταν 84 ετών. Τον van Hove τον είχα δει σε μια αξέχαστη παράσταση στο Μικρό Μουσικό Θέατρο της Βεΐκου στις αρχές των 00s και από τότε, θυμάμαι, είχα αρχίσει να τον ψάχνω περισσότερο...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/09/fred-van-hove-wolfgang-dauner.html
https://www.youtube.com/watch?v=NXtrrxS8QCs

21/1/2022
Μα δεν κουνιέται ούτε φύλλο, όλα εδώ είναι μονότονα
Να ’χα τουλάχιστον μι’ αγάπη, κάπως την ώρα μου να σκότωνα...
https://www.youtube.com/watch?v=dd4xT7yCC8Y

21/1/2022
Τράπερ γεννηθείς το 1987 και όχι το 2007. Σαν να λέμε μ@λάκας, χωρίς ημερομηνία λήξεως...

21/1/2022
Είναι απαράδεκτο σε ελληνικές ποιοτικές δισκογραφικές εκδόσεις, «έντεχνες» να τις πούμε, στις οποίες υπάρχουν κείμενα τεθνεώτων, κείμενα νεοτέρων κ.λπ. να μην υπάρχουν πουθενά ημερομηνίες. Πότε γράφτηκαν τα κείμενα, πού δημοσιεύτηκαν (αν δημοσιεύτηκαν κάπου πριν) κ.λπ. Εν τω μεταξύ δεν υπάρχουν ημερομηνίες ούτε για το πότε έγιναν οι ηχογραφήσεις – αν είναι δυνατόν! Λες και κάποιοι, παραγωγοί ή δεν ξέρω ’γω τι άλλο, έχουν αλλεργία με τους αριθμούς!
Πέρα από το γεγονός πως κάτι τέτοιο δείχνει έλλειψη προσοχής, ή και σεβασμού ακόμη, σε πρόσωπα και καταστάσεις, είναι κι ένα θέμα που εμένα προσωπικά με δυσκολεύει στη δουλειά – σ’ εκείνο που θα γράψω. Χωρίς να ξέρω ημερομηνίες δυσκολεύομαι να διατυπώσω κάποιες ευρύτερες σκέψεις, που τις κρίνω ως ουσιαστικές και απαραίτητες.
Και κάπως έτσι οδηγούμαι να σκεφτώ πως ίσως να υπάρχουν λόγοι, για να μην αναφέρονται ημερομηνίες, ώστε να υπάρχει επίτηδες ένα... θολό τοπίο, που να μπορεί να καλύψει τεχνηέντως ποικίλες αστοχίες και αβελτηρίες.

19/1/2022
Υπάρχουν πάντως και κάποιοι που προτιμάνε τα Hurricane Fighter Planes...
https://www.youtube.com/watch?v=v32_YTVcLe4

19/1/2022
Καλές πτήσεις στα πολεμικά μας...

19/1/2022
Δεν βαρεθήκατε να βρίζετε τον Μητσοτάκη; Τον βρίσαμε, τον ξαναβρίσαμε, ξανά-μανά τα ίδια; Βρίστε και καναν άλλονε...
Τι νομίζετε, ότι με τον Τσίπρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα σε σχέση με τον κορωνοϊό; Ότι θα πέθαιναν λιγότεροι, ότι θα είχε αραιώσει τις σχολικές αίθουσες, ότι θα είχε βάλει περισσότερα δρομολόγια στα λεωφορεία, ότι θα έσωζε τα νοσοκομεία, ότι θα έφερνε τα φάρμακα νωρίτερα (για τα οποία σκυλιάζει ο Πολάκης); Μπορεί να είχε σώσει μερικούς, αφού πιθανώς να μην έδιωχνε ιατρικό προσωπικό (αν κι αυτό παίζεται), αλλά θα είχαν πεθάνει περισσότεροι από τα χειρότερα λοκντάουν και τα πιο ασφυκτικά μέτρα που θα εφάρμοζε. Ούτε στο περίπτερο δεν θα πηγαίναμε. Ούτε με σκύλο δεν θα βγαίναμε...
Για πολλούς λόγους είναι ευτύχημα που δεν διαχειρίστηκε ο Τσίπρας την πανδημία. Συν τοις άλλοις θα την άκουγε και σύσσωμη η αριστερά, για τα επόμενα 200 χρόνια. Φτηνά τη γλιτώσαμε...

το ελληνικό garage punk στα μέσα του ’60, μέσα από τις εκδόσεις της B-Other Side Records – πέντε συγκροτήματα που δεν κατόρθωσαν να ηχογραφήσουν μεγάλους δίσκους στην εποχή τους τώρα, σχεδόν 60 χρόνια αργότερα, έχουν από ένα

Η British Invasion, η βρετανική εισβολή των αγγλικών συγκροτημάτων στην Αμερική, μετά το 1964 –και ό,τι άλλο αυτή συνέπαιρνε μαζί της, από την μόδα και το ποδόσφαιρο, μέχρι τον κινηματογράφο και τ’ αυτοκίνητα– ουσιαστικά ήταν μια παγκόσμια εισβολή, που άλλαξε την ποπ, δια παντός, σε κάθε γωνιά του κόσμου.
British Invasion, εννοούμε, υπήρχε και στην Ελλάδα την ίδια εποχή, καθώς χιλιάδες συγκροτήματα ξεπετάγονταν από κάθε ελληνική γειτονιά, είτε στην Αθήνα είτε στην επαρχία, επιχειρώντας να παίξουν τις μουσικές των βρετανικών γκρουπ (Beatles, Rolling Stones, Animals, Searchers, Kinks, Who, Zombies, Them, Yardbirds, Hollies κ.λπ.), δημιουργώντας παράλληλα τα δικά τους τραγούδια.
Αν το garage punk έχει τις ρίζες του, στην Αμερική, στα χρόνια πριν εισβάλλουν οι Beatles και όλα τα υπόλοιπα βρετανικά γκρουπ, μόνο μετά την British Invasion θα γίνει εκείνο το τεράστιο και το αμέτρητο, ανάμεσα στα χρόνια 1964-1967, που γνωρίζουμε όλοι μας και σήμερα.
Χοντρικά τα ίδια πάνω-κάτω, τηρουμένων όσων αναλογιών θέλετε, συνέβησαν και στην Ελλάδα ακριβώς την ίδια εποχή, χωρίς ίχνος καθυστέρησης – καθώς μετά το 1964 τα ελληνικά συγκροτήματα θα άρχιζαν να ξεφυτρώνουν κατά χιλιάδες από κάθε μεγάλο ή μικρό αστικό κέντρο, δημιουργώντας μία φρενίτιδα, την οποίαν δεν ήταν δυνατόν να διαχειριστεί η, στα σπάργανα ακόμη, εγχώρια «μουσική βιομηχανία».
Το τι ακριβώς σήμαινε αυτό και πώς διαμορφωνόταν ειδικά η ελληνική περίπτωση, δεν έχει νόημα τώρα να το εξηγήσουμε αναλυτικά (αν κι έχουμε πει διάφορα, σε άλλα κείμενά μας και εδώ στο LiFO.gr).
Απεναντίας έχει νόημα να αναφερθούμε σε μερικές εκδόσεις δίσκων βινυλίου των τελευταίων ετών, όλους τυπωμένους από τα Lost Archives της B-Other Side Records, οι οποίοι (δίσκοι) φέρνουν στο φως ανεξιχνίαστες περιπτώσεις του ελληνικού garage punk, από τα μέσα των σίξτις, μέσα από χαμένες εγγραφές αξιόλογων συγκροτημάτων.
Συγκροτήματα που είτε τύπωσαν ένα μόνο 45άρι στην εποχή τους, δεν συζητάμε για LP, είτε δεν δισκογράφησαν καθόλου – για να ακουστούν με πλήρες υλικό, για πρώτη φορά, πάνω από μισό αιώνα μετά!
Ανοίγουμε το σεντούκι με τους θησαυρούς λοιπόν και να μια πρώτη πεντάδα τέτοιων δίσκων...

1. THE RIDDLES: I Tell you a Story of my Life [B-Other Side Records / Lost Archives, 2021]
Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία των Lost Archives της B-Other Side Records, με ηχογραφήσεις από την δεκαετία του ’60, αφορά στους Riddles – ένα συγκρότημα από τον Πειραιά, που δραστηριοποιήθηκε την τριετία 1965-67, εμφανιζόμενο σε πάμπολλα events και κλαμπ της εποχής, τυπώνοντας κι ένα 45άρι με δυο κομμάτια του, πριν χαθεί για πάντα.
Στην έκδοση της B-Other Side περιλαμβάνονται τα τραγούδια από το επίσημο δισκάκι τους “I tell you a story of my life / Alone alone” [mlg topi, 1966], όπως κι από εκείνο που επρόκειτο να κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία με τα τραγούδια “Hold me / No more lies”, δίχως τελικά αυτό να συμβεί .
Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με πέντε ακόμη κομμάτια, από ένα δοκιμαστικό της εποχής – τις διασκευές των Riddles, εννοούμε, στα τραγούδια των Beatles “Day tripper”, “Help!” και “Michelle”, των McCoys “Hang on sloopy” και του Bob Dylan “Mr. Tambourine man” (που τότε ακουγόταν στην Ελλάδα όχι από τον Dylan, μα από τους Byrds και τους Dino, Desi and Billy).
Στην πρώτη πλευρά του δίσκου της B-Other Side αποτυπώνονται οι πέντε διασκευές, ενώ στην δεύτερη πλευρά είναι μαζεμένα τα τέσσερα πρωτότυπα τραγούδια των Riddles. Έχουμε, έτσι, χαραγμένη σ’ ένα mini-LP, όλη την παραγωγή αυτού του αξιόλογου συγκροτήματος, που το αποτελούσαν οι Βαγγέλης Ευαγγελάτος lead κιθάρα, φωνητικά, Γιώργος Καμινάρης ρυθμική κιθάρα, φωνητικά, Νίκος Καραχάλιος μπάσο, φωνή και Γιάννης Ρενιέρης ντραμς, φωνή, ένα συγκρότημα, που αγαπήθηκε πολύ στα μέσα του ’60, για πολλούς και διαφόρους λόγους.
Οι Riddles, που, σημειωτέον, ήταν όλοι κάτω από τα 20 χρόνια τους εκείνη την εποχή, ήταν ένα αγγλόφωνο συγκρότημα, σφόδρα επηρεασμένο από την British Invasion και βασικά από τους Beatles. Τι πιο φυσικό! Φυσικό από την μια μεριά, αλλά όχι και αναμενόμενο από την άλλη, όταν τους ακούς να διασκευάζουν Beatles!
Δεν ήταν πολλά τα ελληνικά γκρουπ που εμφάνιζαν, τότε, τραγούδια των Beatles στα προγράμματά τους (ακόμη λιγότερα, εννοείται, αποπειράθηκαν να τα ηχογραφήσουν), επειδή τα τραγούδια των «σκαθαριών» είχαν «παράξενες» αρμονίες, μη προβλέψιμες, τις οποίες δεν μπορούσαν να «ξεκλειδώσουν» οι μουσικοί των ελληνικών συγκροτημάτων, ενώ και οι σειρές των ακόρντων τους δεν ήταν, αυτό που θα λέγαμε, οι αναμενόμενες.
Ήταν δύσκολο, με άλλα λόγια, για τα ελληνικά γκρουπ, να φέρουν στα μέτρα τους τον συνδυασμό που δημιουργούσαν οι φωνές των John Lennon και Paul McCartney, μιας και μελωδικές γραμμές και αρμονίες, στα «μπητλικά» τραγούδια, ξεκίναγαν απ’ αυτούς και κατέληγαν σ’ αυτούς.
Οι Riddles προσπάθησαν και το κατάφεραν να εντάξουν τραγούδια των Beatles στο ρεπερτόριό τους, κάνοντας καλή δουλειά στον φωνητικό τομέα, και αυτό τους καθιστούσε, τότε, στα κλαμπ, σχεδόν μοναδικούς. Γιατί, το να χόρευε η νεολαία της εποχής με το “Help!”, το οποίο άκουγε από ένα συγκρότημα «ζωντανά» στο πάλκο, δεν ήταν μικρό πράγμα.
Αυτό είχε σαν συνέπεια να υπάρξει ένας πανζουρλισμός στις εμφανίσεις τους, με απερίγραπτες εκδηλώσεις λατρείας – κάτι που τα παιδιά δεν μπορούσαν εύκολα να διαχειριστούν, οδεύοντας, μαθηματικά σχεδόν, προς ένα πρόωρο τέλος. 
Κομβικό σημείο στην εξέλιξη των Riddles, πριν κυκλοφορήσει το ένα και μοναδικό δισκάκι τους, ήταν η παρουσία τους στον «1ο Διαγωνισμό Ερασιτεχνικών Συγκροτημάτων», που είχε διεξαχθεί στο τότε Στάδιο Καραϊσκάκη, στις 21 Μαΐου 1966, υπό την εφημερίδα «Βραδυνή», και στον οποίο το γκρουπ είχε πρωτεύσει, κερδίζοντας χρήματα και άλλα δώρα.
Αποσπάσματα από αυτό το event βλέπουμε μάλιστα σε μία πολύ σημαντική ταινία της εποχής, την «Πρόσωπο με Πρόσωπο» (1966) του Ροβήρου Μανθούλη, εκεί όπου οι fans του γκρουπ φοράνε κορδέλες (τα κορίτσια) και σηκώνουν πλακάτ με το όνομα Riddles (τα αγόρια)!
Το δισκάκι των Riddles, τώρα, με τα τραγούδια “I tell you a story of my life / Alone alone” θα κυκλοφορούσε λίγο καιρό πιο μετά, μέσα στον Ιούνιο του ’66, από την mlg topi, τoυ Γάλλου Michel Le Goff (και της Δήμητρας Le Goff), γνωστού εικαστικού σήμερα (Studio Le Goff), που διαμένει στην Ύδρα (διέμενε από τότε).
Στο ίδιο label ήταν προγραμματισμένο να τυπωθούν και τραγούδια των U.L.S., των Gold Fingers, των Blue Rocks και των Meteors (όλα ελληνικά γκρουπ φυσικά), χωρίς τελικά αυτό να συμβεί εκείνη την εποχή (δες και στο επόμενο κεφάλαιο για τους U.L.S.).
Οι διασκευές των Riddles, που ανοίγουν το mini-LP της B-Other Side, είναι οπωσδήποτε συμπαθητικές ή και καλές, με τα αμερικάνικα κομμάτια, τα “Mr. Tambourine man” και “Hang on sloopy”, να αποτελούν μια ωραία εισαγωγή (για όλο το σετ) και με τα “Help!” και “Michelle” να φανερώνουν την πολύ καλή προσπάθεια των ελλήνων μουσικών (ιδίως στο πρώτο κομμάτι), στην απόδοση αυτών των «μπητλικών» αριστουργημάτων.
Φυσικά, προτιμότερα από τις διασκευές είναι τα δικά τους κομμάτια. Αυτά τα τέσσερα τραγούδια της δεύτερης πλευράς, τα δύο εκ των οποίων τ’ ακούμε τώρα για πρώτη φορά.
Το “I tell you a story of my life” είναι το ωραιότερο τραγούδι που έγραψαν οι Riddles, ένα άψογο σέικ, που θα αποτελούσε την πρώτη πλευρά του μοναδικού τους single. Τραγούδι που ξεχωρίζει και για τα φωνητικά μέρη του, και για το μέρος της lead κιθάρας και για το ρυθμικό παίξιμο των μουσικών. Διαμάντι!
Αρκετά καλό ήταν και το “Alone alone”, που ήταν στην πίσω πλευρά του μικρού δίσκου, κινούμενο σε classic garage punk φόρμες – ένα τραγούδι, που με άνεση θα μπορούσε να υπάρχει σε μια συλλογή με ανάλογα κομμάτια από διάφορες χώρες του κόσμου και να ξεχωρίζει.
Το “Hold me”, τώρα, είναι αργό, μπλουζ, όπως έλεγαν τότε αυτού του είδους τα κομμάτια, που κυλάει με άνεση, δείχνοντας και αυτό τις αρετές των Riddles, με το “No more lies”, να κλείνει αυτόν τον δίσκο-αποκάλυψη μ’ έναν (γρήγορο) «μπητλικό» τρόπο.
Riddles λοιπόν, για πρώτη φορά σε long play…
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/elliniko-garage-punk-sta-mesa-toy-60-mesa-apo-tis-ekdoseis-tis-b-other-side-records