ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 578

29/5/2024
Κατά της ποδοσφαιρομανίας
[ποίημα δεν βάζω, αλλά έχω τραγούδι στα σχόλια]

29/5/2024

Για τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού, που γίνονταν επί χούντας, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τα καλοκαίρια, από το 1968 έως το 1973, έχουν γραφτεί κάποιες από τις μεγαλύτερες βλακείες, από καλλιτεχνικούς και πολιτικούς συντάκτες (που ασχολούνται με το «χθες»). Βασικά, γιατί τις μπερδεύουν με τις αντικομμουνιστικές γιορτές της «Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων».
Στις Ολυμπιάδες Τραγουδιού δεν υπήρχαν άρματα με ψευτοαρχαίους έλληνες, δούρειοι ίπποι, και παρελάσεις «σωμάτων ασφαλείας», ούτε φυσικά χυδαίος αντικομμουνισμός. Ήταν μία καλλιτεχνική διοργάνωση, όπως ακριβώς ήταν το Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης ή το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου (που είχαν διορισμένες χουντικές διοικήσεις, και που βράβευαν, μέσα από επιτροπές, Αγγελόπουλο και Δαμιανό), με τη διαφορά πως οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού (ως Ολυμπιάδες) είχαν παγκόσμιο ενδιαφέρον, και όχι μόνον ελληνικό.
Για όλες τις Ολυμπιάδες έχω γράψει ξεχωριστά κείμενα στο Δισκορυχείον, τα οποία φυσικά ήταν τα πρώτα που γράφτηκαν ποτέ – καθώς, μετά, θα τα αντέγραφαν και οι γιουροβιζιονιστές και όποιοι άλλοι, όταν θα ανακάλυπταν τις Ολυμπιάδες, που κατά βάση ήταν παγκόσμιες Eurovision.

Στις Ολυμπιάδες Τραγουδιού αναφέρομαι και στη νέα έκδοση του βιβλίου μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, σε σχέση με τους Rocky Roberts, Aris San, Dave Carroll and The Sing-Sing Four, Fred Bongusto, Ajda Pekkan και Bruno Lomas, που είτε εμφανίζονταν ως guests (όπως ο Aris San) είτε διαγωνίζονταν κανονικά, ηχογραφώντας μάλιστα και ποπ τραγούδια στη γλώσσα μας.

28/5/2024
Ένα ποίημα της (και ηθοποιού) Μαρίας Ξενουδάκη αφιερωμένο στον οργανίστα των Ακρίτας Άρη Τασούλη - από τα σέβεντις φυσικά.

28/5/2024

Διάβασα για πρώτη φορά για τον Πάνο Σαββόπουλο σ’ ένα άρθρο του Κώστα Αρβανίτη στο περιοδικό Μουσική. Δεν έχω χρόνο να ψάξω τώρα να βρω ποιο τεύχος ήταν, αλλά πρέπει να ήταν το 1983. Το άρθρο ήταν γενικότερο, περνούσε και από το ελληνικό ροκ, και κάποια στιγμή γινόταν λόγος για τον δίσκο «Επεισόδιο» κάποιου... Πάνου Σαββόπουλου (δημοσιευόταν μάλιστα και φωτογραφία του, την οποία πολλά χρόνια αργότερα θα την εύρισκα σ’ ένα «Φαντάζιο» - είναι αυτή που βλέπετε). Μου είχε κάνει εντύπωση τότε το ονοματεπώνυμο «Πάνος Σαββόπουλος». Έλεγα, ας πούμε... ποιος είναι πάλι αυτός, και τι σχέση μπορούσε να έχει με το ροκ ή με τον Διονύση Σαββόπουλο;
Όλα τα επόμενα χρόνια και μέχρι την επανακυκλοφορία των δύο LP του Π. Σαββόπουλου σε CD, το 1996, δεν πρέπει να ξανάκουσα γι’ αυτόν (αν εξαιρέσεις την παρουσία του στο άλμπουμ «Η φαντασία στην εξουσία» του Στέλιου Βαμβακάρη κι ένα μικρό σημείωμα του Ντίνου Δηματάτη στο πρώτο βιβλίο του), καθότι οι δουλειές του από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ήταν παντελώς αγνοημένες, από τους γραφιάδες και τα περιοδικά.
Επίσης δεν θυμάμαι ποτέ να έψαχνα για τους δίσκους του, στα δισκάδικα των έιτις. Δεν θυμάμαι, δηλαδή, να είπα το όνομά του στους δισκοπώλες, όπως έλεγα άλλων καλλιτεχνών ή γκρουπ. Δεν ήξερα καν, έως το 1996, αν είχε σχέση με το ροκ ο Πάνος Σαββόπουλος ή όχι. Το καλό με την υπόθεση είναι πως ίσα που είχα προλάβει να ακούσω το CD του ’96, και επί του πιεστηρίου, όπως λέμε, να συμπεριλάβω, τα άλμπουμ «Το Δωμάτιο» και «Επεισόδιο» στην πρώτη έκδοση του «Ραντεβού στο Κύτταρο».
Τον Πάνο Σαββόπουλο τον γνώρισα από κοντά το 1997, στο Καφέ Παράσταση, του Θέμη Ροδαμίτη στα Εξάρχεια. Συνεργαστήκαμε σε διάφορα θέματα, μέσα στα χρόνια (είχαμε κάνει και μια μεγάλη συνέντευξη για το Jazz & Τζαζ τότε), και είχα τη χαρά να συμβάλλω με κείμενα κ.λπ. στις πολύ καλές LP-επανεκδόσεις της Anazitisi Records του Νίκου Καραθανάση, το 2009. Επίσης έγραψα κείμενα και για το εξαιρετικό «Δια Ταύτα...» (2011), πάλι της Anazitisi, με τα φοβερά ανέκδοτα τραγούδια του από το 1973.

Μπορώ να πω πολλές ιστορίες σχετικές με τον Πάνο Σαββόπουλο, τον οποίον ο κόσμος θα τον μάθαινε κυρίως από τις εκπομπές και τα βιβλία του για το ρεμπέτικο (όπως, ας πούμε, το πώς είχα βρει τελείως συμπτωματικά τα αυθεντικά βινύλιά του στα late 90s, σε διαφορετικά σημεία της Αθήνας σχεδόν ταυτόχρονα! – τους χαιρετισμούς μου στον φίλο, και εδώ μέσα, Νίκο Πετρουλάκη), αλλά κάπου εδώ ας σταματήσω. Και δεν νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω πλέον γιατί το «Επεισόδιο» είναι ένα από τα κορυφαία ροκ άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας – και ας μην έχει μέσα ηλεκτρικές κιθάρες.
Κατά τα λοιπά για τα 45άρια και τα LP του Πάνου Σαββόπουλου γράφω φυσικά και στη νέα έκδοση του βιβλίου μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που υπάρχει τώρα στα βιβλιοπωλεία και σας περιμένει...

27/5/2024
Το ότι έχουν βάλει στόχο να διαλύσουν τις πόλεις μας, και κατ’ επέκταση τις κοινωνίες, αφήνοντας ανεξέλεγκτη την επέλαση των επιχειρηματικών συμφερόντων είναι ηλίου φαεινότερον. Το είδαμε και στο κέντρο της Αθήνας με τη γελοιότητα του «μεγάλου περιπάτου», το βλέπεις στα Εξάρχεια και αλλού.
Στην Καισαριανή, στην πόλη, στον δήμο που ανήκω, αυτή τη στιγμή συντελούνται τρία περιβαλλοντικά εγκλήματα (για να μην πω και για ένα τέταρτο, που ετοιμάζεται).
Το πρώτο έχει να κάνει με τη χωροθέτηση του σταθμού της γραμμής 4 του μετρό «Πανεπιστήμιο». Τα έργα έχουν καταλάβει εκτάσεις εκατέρωθεν του δρόμου, μέσα στο δάσος, με αθρόες κοπές δέντρων – και με το σταθμό να μην εξυπηρετεί τους φοιτητές, γιατί είναι πολύ χαμηλά στις σχολές, αλλά αλλότρια συμφέροντα. Προφανώς ο σταθμός έπρεπε να γίνει πολύ πιο πάνω, σε έτοιμο και άπλετο χώρο χωρίς βλάστηση, εκεί κοντά όπου είναι το τούνελ, το γνωστό και από τις ταινίες 80s του Δαλιανίδη (με τις κόντρες των μηχανόβιων). Μόνο το σημείο εκείνο εξυπηρετεί αμέριστα τους φοιτητές, δίχως να επιβαρύνει το περιβάλλον, τουλάχιστον τόσο όσο η υπάρχουσα χωροθέτηση. Δηλαδή το έγκλημα των Εξαρχείων δεν είναι μόνο του. Ένα αυτό.
Δύο. Διαλύσανε την πλατεία της Καισαριανής και στη θέση της έχουν έτοιμο ένα μπετοναρισμένο έκτρωμα. Τα κυβικά του μπετόν, με την συμφωνία και των παπάδων (γιατί είναι και η εκκλησία της «Παναγίτσας» εκεί πέρα), που έχουνε πέσει και από τις δυο μεριές της πλατείας είναι αδιανόητα, για τόσο μικρό σε έκταση μέρος, ενώ και η προηγούμενη βλάστηση έχει διαλυθεί στο μεγαλύτερο μέρος της. Η πλατεία θα έχει πλέον νόημα μόνο σαν τσιμεντένια αλάνα και... πάρκιν φαγάδων.
Τρίτο και χειρότερο; Θέλουν να διαλύσουν και το Σκοπευτήριο – ένα καταπληκτικό και ευτυχώς αναξιοποίητο ακόμη πάρκο, πλήρους ελεύθερης πρόσβασης, που έχει μετατραπεί σε χώρο μάζωξης της νεολαίας της πόλης και των φοιτητών, με καθημερινά πικνίκ, με παρέες και συγκεντρώσεις κάτω ή γύρω από τα δέντρα.
Πατώντας πάνω σε μια γελοιότητα που αποκαλείται «Χάραμα» ο δήμος, που είναι ΚΚΕ, επιζητά εναγωνίως την αξιοποίηση της παράγκας του Χαράματος, προκειμένου να χτιστεί εκεί πολιτιστικό κέντρο λέει, θέατρο 800 θέσεων, αναψυκτήριο και δεν ξέρω τι άλλη μ@λακία τους έχει κατεβεί στο κεφάλι.
Όλες οι παρατάξεις ψηφίσανε υπέρ της αξιοποίησης, ΚΚΕ, ΝΔ, Σύριζα, Πασόκ, ενώ κάποιος αριστεριστής ψήφισε λευκό, όπως έμαθα χθες – ούτε αυτός δεν είπε «όχι». Η συμπαιγνία είναι τρομερή.
Το σημερινό Χάραμα είναι μία τρώγλη, χωρίς κανένα νόημα και χωρίς καμία πολιτισμική σημασία. Μόνο γκρέμισμα του πρέπει και απόδοση του χώρου στους πολίτες – με παράλληλη επέκταση του πράσινου. Απεναντίας ήδη έχουν «λαμαρινιάσει» τον τόπο εκεί, κι είναι έτοιμοι να πετσοκόψουν κάμποσα ακόμη δέντρα.
Στάβλοι του βασιλιά ήτανε κάποτε το Χάραμα, που κάποια στιγμή έγιναν ξενυχτάδικο, το οποίο επί χούντας, όπως κάθε ξενυχτάδικο, πήρε τα πάνω του, τελείως ανεξέλεγκτα τοποθετημένο, δίπλα σε κατοικήσιμη περιοχή (και όχι μόνο). Μάζευε, θέλω να πω, όλη την ψευτο-μπουρζουαζία και την ξεπλυμένη ιντελιγκέντσια, που ανακάλυπτε στον Τσιτσάνη και την Μπέλλου ένα κάποιο είδος αυθεντικότητας, την οποία όλοι εκείνοι, που ερχόντουσαν με τις κουρσάρες τους από τις καλές γειτονιές της Αθήνας, είχαν ήδη ξεπουλήσει.
Αφήνω δε το γεγονός της ευθείας προσβολής του ιερού χώρου του Σκοπευτηρίου, που είναι δίπλα, με τους 200 νεκρούς κομμουνιστές την Πρωτομαγιά του ’44, το αίμα των οποίων, όπως τους κουβαλάγανε, έρρεε «ποτάμι» μέχρι το Παγκράτι.
Εκεί όπου θα έπρεπε να ήταν ένα πάρκο μνήμης και σιωπής, με τελείως ήπιες δράσεις, σε λίγο θα γίνεται «το σώσε» ή «της πουτ@νας», όπως θέλετε πείτε το, από τους... αξιοποιητές.
Κι εντάξει για τους... δεξιο-αριστερό-σοσιαληστές, αλλά και για το ΚΚΕ ρε φίλε; Κρίμα, πολύ κρίμα.
Ο χειμαζόμενος λαός είναι μόνος του. Παίζονται μπροστά στα μάτια του τα χειρότερα παιγνίδια, με τον ίδιο να παρακολουθεί ανήμπορος να αντιδράσει, καθώς τα τελευταία ψίχουλα είναι έτοιμα να πέσουν από το τραπέζι, για να του κλείσουν και το στόμα. Γιατί τα μάτια και τ’ αυτιά του τα έχουν ήδη κλείσει.

27/5/2024
>>Νομίζω ότι, ως δημοσιογράφοι, δεν ζήσαμε μόνο σε πλοίο τρελών, αλλά σε παράδεισο τρελών. Για παράδειγμα, επί δεκαετίες, η ενασχόληση με τις ΗΠΑ στην αρθρογραφία και τη μυθοπλασία προκαλούσε υποψίες: αχά… Κατάσκοποι της CIA… Αχά…<<
[Σώτη Τριανταφύλλου στην A.V.]
Αγαπητή Σώτη υποψίες έπρεπε να προκαλέσει σε σένα πρώτα-πρώτα. Άσε τώρα το τι πίστευαν οι άλλοι, γι' αυτά που έγραφες…
>>Αισθάνομαι, μερικές φορές, πως έχω δουλέψει χωρίς να το θέλω σαν πράκτορας υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Και αυτό με βαραίνει. Όσα πιστεύαμε τότε και ήμασταν πρωτοπόροι, σήμερα εισχώρησαν υποβολιμαία στο κοινωνικο-πολιτικό σύστημα. Η επαναστατικότητα εκείνη νοθεύτηκε, έγινε αυτό που μας επιβάλλεται<<
[Μαρία Μήτσορα]

27/5/2024
30 χρόνια γράφω (και θα συνεχίσω να γράφω) για τους δίσκους, τις ταινίες και τα βιβλία των άλλων. Τώρα, όμως, έχει έρθει η ώρα να γράψω και για τα δικά μου βιβλία...

Το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο 2024] κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και σας περιμένει..
[η φωτό με τη διαφημιστική καταχώριση από το Rodeo του Σαββόπουλου, περιέχεται στο βιβλίο μου – όπως και διάφορα άλλα φωτογραφικά ντοκουμέντα, που θα βρείτε στις σελίδες του]

26/5/2024
Πάντα είχα την εντύπωση πως η Amanda Lear έκανε drag show υποδυόμενη τη Μελίνα Μερκούρη. Η φωνή τους ήταν ίδια κατ' αρχάς. Δεν ξέρω αν έχει περάσει ποτέ απ' το μυαλό σας...
https://www.youtube.com/watch?v=duuOwPJh7b0

25/4/2024
Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο έχω γράψει δεκάδες φορές μέσα στα χρόνια. Τον Σιδηρόπουλο τον θεωρούσα πάντα τίμιο και ειλικρινή καλλιτέχνη και αγόραζα τους δίσκους του με το που εμφανίζονταν στα δισκάδικα, ενόσω ζούσε, ασχέτως αν με εξέφραζαν ή όχι. Ακόμη και τα μισά τραγούδια του να με εξέφραζαν ή και λιγότερα δεν είχα θέμα. Πάντα, αγοράζοντας τους δίσκους του, ήξερα ότι θα βρω μέσα κομμάτια που θα μ’ αρέσουν.
Δεν θυμάμαι πότε συνειδητοποίησα ότι ο Σιδηρό ήταν ο άνθρωπος που τραγουδούσε το Τούμπου τούμπου ζα, που το άκουγα, όπως και όλη η Ελλάδα, όταν βγήκε, στη μέση των σέβεντις, όμως πάντα θεωρούσα ότι τα τραγούδια του με Δάμονα και Φιντία, και Μπουρμπούλια, από τα early 70s, ήταν τα καλύτερα που θα ηχογραφούσε ποτέ, και τα οποία τα τοποθετώ (και αυτά) στην κορυφή του ελληνικού ροκ (μαζί με όλα τα υπόλοιπα γνωστά της περιόδου).
Φυσικά τον Σιδηρό τον είχα δει και live στα έιτις, τουλάχιστον τέσσερις φορές, σε προβληματικές συναυλίες, κι είχα μεσολαβήσει κιόλας ώστε να έρθει να τραγουδήσει σε εκδήλωση της ΠΑΣΠ, στην Πάτρα, στο παράρτημα του Πανεπιστημίου, σ’ ένα ακόμη επεισοδιακό live, στη μέση της δεκαετίας του ’80...

Φυσικά, για ό,τι ηχογράφησε ο Σιδηρό μέχρι και το Εν Λευκώ γράφω και στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και σας περιμένει...

25/5/2024
Τον είχα δει live στο Half Note τον Bill Perry, φοβερός bluesman, αλλά πέθανε νέος ο φουκαράς. Μεγάλη, ψυχωμένη διασκευή αυτή, από τις πολύ πρώτες σ' αυτό το θρυλικό τραγούδι...
https://www.youtube.com/watch?v=qTmkvrPz4OE

24/5/2024
Κακώς δεν ανέφερα στο "Ραντεβού στο Κύτταρο" αυτό το φοβερό μπλουζ (όχι blues) των New Hopes - ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας. Για το γκρουπ γράφω βέβαια (στη σελ.336). Στην επόμενη έκδοση...
https://www.youtube.com/watch?v=Xob8xkEwFN4