ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΟΛΑΝΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΓΙΔΑΣ εκτός των τειχών

Οι Λευτέρης Βολάνης και Δημήτρης Παγίδας υπήρξαν μέλη των No Clear Mind, ενός παράξενου γκρουπ (δεν ξέρω αν υφίσταται ακόμη), που είχε δώσει μερικά ενδιαφέροντα LP την προηγούμενη δεκαετία. Δεν γνωρίζω αν η νέα δουλειά των Βολάνη & Παγίδα, το «Εκτός των Τειχών» [Veego Records, 2024] αποτελεί μετεξέλιξη του ήχου των No Clear Mind, πάντως στοιχεία από εκείνους τους δίσκους υπάρχουν κι εδώ. Όπως είχα γράψει για το άλμπουμ τους “Mets” [Inner Ear, 2013]:
«Τα κομμάτια των No Clear Mind ορχηστρικά κατά βάση (υπάρχουν ανάμεσα και δυο τραγούδια) στηρίζονται στην ευρωπαϊκή progressive romance, θυμίζοντας, τόπους-τόπους, σπαράγματα από συνθέσεις των Camel, των Moody Blues, των Barclay James Harvest και των Alan Parsons Project. Πληθώρα επεξεργασμένων μελωδιών (αν και όχι πάντα με ευρηματικότητα), ήπια, νωχελική ατμόσφαιρα, συγκεκριμένα και συνταιριασμένα παιξίματα άνευ ιδιαίτερων μανιερισμών – άπαντα συντελούν στο περφεξιονιστικό κλίμα του άλμπουμ, που παραμένει σε κάθε περίπτωση λαϊκό (και ενίοτε κινηματογραφικό), δίχως να μετατοπίζεται προς compact κατευθύνσεις».

Χοντρικά, αρκετά από τα προηγούμενα ισχύουν και στο πρόσφατο «Εκτός των Τειχών», ένα ωραίο άλμπουμ, που το φέρουν εις πέρας τρία πρόσωπα. Ο Λευτέρης Βολάνης, που τραγουδά, κάνοντας φωνητικά, χειριζόμενος κιθάρες, εφφέ, σάμπλερ, μπάσο, πλήκτρα, συνθεσάιζερ, ο Δημήτρης Παγίδας, που επίσης τραγουδά, κάνοντας φωνητικά και παίζοντας κιθάρες, ντραμς, κρουστά, μπάσο, όργανο, πλήκτρα, σύνθια, άλτο σαξόφωνο και λαούτο, και ακόμη η Sheila Rodgers στο φλάουτο.
Το άκουσμα είναι ατμοσφαιρικό, αιθέριο, ρομαντικό, με ακουστικές/folk, rock και electronic ή και cosmic επιρροές, κινούμενο σε μια early seventies κατεύθυνση (ας την πούμε και κάπως «soundtrack-ική»), που εντάσσεται σίγουρα στο ευρύτερο progressive.
Συνθετικά το άλμπουμ κινείται σε ικανοποιητικό έως και υψηλό επίπεδο. Φαίνεται θέλω να πω η δουλειά, που έχει καταβληθεί και στο επίπεδο των παιξιμάτων και σ’ εκείνο της ενοργάνωσης και της ευρύτερης ηχογράφησης-παραγωγής, ενώ δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να πούμε πως το άλμπουμ περιλαμβάνει τραγούδια, βασικά (με ελληνικούς και αγγλικούς στίχους), που είναι τόσο ανεπαίσθητα, ώστε σχεδόν να μην τα καταλαβαίνεις. Εννοώ πως το «Εκτός των Τειχών» το αντιμετωπίζεις πρωτίστως σαν ορχηστρικό και μετέπειτα σαν ό,τι άλλο.
Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο, για να ξεχωρίσω από εδώ, καθώς ο δίσκος κινείται «συνολικά» και όχι κομμάτι με κομμάτι. Υπάρχει, δηλαδή, ένα concept ηχητικό, που αυτό κυριαρχεί, χαρακτηρίζοντας απ’ άκρη σε άκρη το ακρόαμα.
Πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά και αν υπάρχει ένα μείον, για μένα, εδώ, αυτό έχει να κάνει μόνο με το art του εξωφύλλου (που σαν κατασκευή είναι ένα ωραίο unipak), το οποίο δεν «κολλάει» με αυτό που ακούς. Θα χρειαζόταν κάτι... σέβεντις.
Επαφή: www.veegorecords.com