Ο καλιφορνέζος σαξοφωνίστας (τενόρο, σοπράνο)
και φλαουτίστας (άλτο) Jason Robinson μας έχει απασχολήσει παλαιότερα στο Δισκορυχείον, καθώς έχουμε
γράψει reviews για τα άλμπουμ του “Tiresian Symmetry” [Cuneiform, 2012], “Cerberus Reigning” [Accretions, 2010], “The Two Faces of Janus” [Cuneiform, 2010] και “Cerulean Landscape” [Clean Feed, 2010].
Ο Robinson είναι ένας δημιουργικός jazzman, με μεγάλη ιστορία και συμμετοχές σε διάφορους σχηματισμούς, που έχει πάντα τον τρόπο να κάνει ενδιαφέρουσα μουσική – συχνά και με κάποιο concept. Έτσι, σ’ αυτό το πρώτο μέρος των “Ancestral Numbers” [Playscape Recordings, 2024] (το δεύτερο μέρος θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο), ο Robinson εμπνέεται από το οικογενειακό δέντρο του, το οποίον βλέπουμε αποτυπωμένο, σαν σχέδιο, στο μέσα μέρος του triple-folded digipak.
Ιστορίες λοιπόν, οι οποίες αφορούν γιαγιάδες, προ-προπαππούδες και διαφόρους άλλους συγγενείς τού αμερικανού μουσικού καταγράφονται εδώ, από ηχητικής πλευράς φυσικά, με τη βοήθεια μιας ομάδας συνεργατών του – που δεν είναι βεβαίως τυχαίοι.
Το κουιντέτο λοιπόν, το οποίο παρουσιάζεται στο “Ancestral Numbers Ι” αποτελείται εκ των:
Jason Robinson τενόρο, σοπράνο
σαξόφωνο, άλτο φλάουτο, Michael Dessen τρομπόνι, Joshua White πιάνο, Drew Gress
μπάσο και Ches Smith ντραμς, glockenspiel.
Όλα τα ονόματα είναι αρκετά γνωστά έως και πασίγνωστα στους φίλους της
σύγχρονης αμερικάνικης jazz,
κάτι που σημαίνει πως εδώ έχουμε μια μάζωξη μερικών πρώτης τάξεως και
εγνωσμένης αξίας οργανοπαικτών, οι αρετές των οποίων φαίνονται σε όλα τα
κομμάτια.
Απαιτητική jazz λοιπόν, εντός της οποίας απλώνεται όλη η bop και μετά-bop παράδοση, μέσα από tracks μέσης προς μεγάλης διάρκειας (χοντρικά από 5λεπτα έως 14λεπτα), συχνά με κολτρεϊνικές μελωδίες και παιξίματα, που ανακαλούν τον τρανό master, με μελωδίες που στριφογυρνούν συνεχώς γύρω από κάποια νοητά κέντρα ισορροπίας, προσφέροντας πλέρια ευχαρίστηση. Εντάξει το τενόρο συχνά είναι εκείνο που πρωταγωνιστεί, αλλά ο Robinson αφήνει πολλά περιθώρια και στους συμπαίκτες τους να παίξουν «μόνοι τους», χωρίς εκείνον, αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους – όπως ο μπασίστας Gress στο 8λεπτο “Vestibule”, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του CD.
Φυσικά, εδώ, απολαμβάνεις tracks όλων των ειδών. Από πιο εκρηκτικά, σαν το 5λεπτο “Potentiality” για παράδειγμα, έως και εντελώς προχωρημένα, με στοιχεία αυτοσχεδιαστικά, μαζί με ρυθμικές ανατροπές, κατακερματισμένες μελωδίες, σολιστικές καταδείξεις και άλλα διάφορα (όσα τέλος πάντων μπορεί να χωρέσουν σ’ ένα 14λεπτο κομμάτι σαν το “Malachi”).
Επαφή: www.jasonrobinson.com
Ο Robinson είναι ένας δημιουργικός jazzman, με μεγάλη ιστορία και συμμετοχές σε διάφορους σχηματισμούς, που έχει πάντα τον τρόπο να κάνει ενδιαφέρουσα μουσική – συχνά και με κάποιο concept. Έτσι, σ’ αυτό το πρώτο μέρος των “Ancestral Numbers” [Playscape Recordings, 2024] (το δεύτερο μέρος θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο), ο Robinson εμπνέεται από το οικογενειακό δέντρο του, το οποίον βλέπουμε αποτυπωμένο, σαν σχέδιο, στο μέσα μέρος του triple-folded digipak.
Ιστορίες λοιπόν, οι οποίες αφορούν γιαγιάδες, προ-προπαππούδες και διαφόρους άλλους συγγενείς τού αμερικανού μουσικού καταγράφονται εδώ, από ηχητικής πλευράς φυσικά, με τη βοήθεια μιας ομάδας συνεργατών του – που δεν είναι βεβαίως τυχαίοι.
Απαιτητική jazz λοιπόν, εντός της οποίας απλώνεται όλη η bop και μετά-bop παράδοση, μέσα από tracks μέσης προς μεγάλης διάρκειας (χοντρικά από 5λεπτα έως 14λεπτα), συχνά με κολτρεϊνικές μελωδίες και παιξίματα, που ανακαλούν τον τρανό master, με μελωδίες που στριφογυρνούν συνεχώς γύρω από κάποια νοητά κέντρα ισορροπίας, προσφέροντας πλέρια ευχαρίστηση. Εντάξει το τενόρο συχνά είναι εκείνο που πρωταγωνιστεί, αλλά ο Robinson αφήνει πολλά περιθώρια και στους συμπαίκτες τους να παίξουν «μόνοι τους», χωρίς εκείνον, αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους – όπως ο μπασίστας Gress στο 8λεπτο “Vestibule”, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του CD.
Φυσικά, εδώ, απολαμβάνεις tracks όλων των ειδών. Από πιο εκρηκτικά, σαν το 5λεπτο “Potentiality” για παράδειγμα, έως και εντελώς προχωρημένα, με στοιχεία αυτοσχεδιαστικά, μαζί με ρυθμικές ανατροπές, κατακερματισμένες μελωδίες, σολιστικές καταδείξεις και άλλα διάφορα (όσα τέλος πάντων μπορεί να χωρέσουν σ’ ένα 14λεπτο κομμάτι σαν το “Malachi”).
Επαφή: www.jasonrobinson.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου