ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΙΓΑΝΙΔΗΣ dead slow

Μόνο δημιουργικοί μουσικοί μπορούν να κάνουν τέτοιους δίσκους – όπως είναι το “Dead Slow” [defkaz RECORDS, 2024] του Μιχάλη Σιγανίδη (Michalis Siganidis) και του Γιάννη Αναστασάκη (Jannis Anastasakis). Και όταν στα κείμενα γράφουμε για «δημιουργικούς» μουσικούς όλοι πλέον καταλαβαίνουν το τι ακριβώς εννοούμε. Αναφερόμαστε βασικά σε αυτοσχεδιαστές, σε οργανοπαίκτες που να μπορούν να δημιουργήσουν concept αυτοστιγμεί και εν τω γεννάσθαι, έτοιμοι να ανταποκριθούν στις ισχυρότερες των απαιτήσεων μιας ζωντανής παράστασης (στο στούντιο ή στη σκηνή).

Ζωντανά ηχογραφημένοι λοιπόν στο Antarte στούντιο της Αθήνας, στις 8, 9 και 10 Δεκεμβρίου 2023 –πράγμα που σημαίνει πως ό,τι ακούμε είναι εκείνο που παρήχθη, την συγκεκριμένη στιγμή, δίχως overdubs–, o κοντραμπασίστας Μιχάλης Σιγανίδης (που χειρίζεται και ηλεκτρικό μπάσο Banchetti) και ο κιθαρίστας Γιάννης Αναστασάκης, που εδώ χειρίζεται εφφέ, λούπες και σαμπλ (φτιάχνει δηλαδή το ηλεκτρονικό περιβάλλον), συνεργάζονται σ’ ένα σετ δύο κομματιών, που χωρίζονται με τέτοιο τρόπο, ως “Dead slow 1” και “Dead slow 2”, ώστε να μπορέσουν να χαραχθούν σ’ ένα 180άρι βινύλιο.
Ο δίσκος λοιπόν είναι το μπάσο του Σιγανίδη και τα ηλεκτρονικά του Αναστασάκη. Στην πράξη όμως είναι ένας «κόσμος» ολόκληρος – ένας κόσμος «νεκρός», που εξελίσσεται «αργά»; Πείτε το κι έτσι.
Η «σκοτεινιά» της ηχογράφησης αντικατοπτρίζεται πρώτα στο εξώφυλλο του άλμπουμ με τα αχνά μωβ και γκρι γράμματα, πάνω στο μαύρο φόντο και βεβαίως περνά, από ’κει και πέρα, στα αυλάκια του δίσκου, υπό την έννοια πως οι μπάσες νότες μπορούν να παραλληλιστούν με κάτι που συμβαίνει στο βάθος, ίσως και πέρα από τις αισθήσεις, σ’ έναν άλλον κόσμο, που συνυφαίνεται με το επέκεινα.
Τα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά η μουσική του Μιχάλη Σιγανίδη στο “Dead Slow”, καθώς το σκηνικό δεν απολείπει από το να μετατρέπεται συν τω χρόνω από «βιομηχανικό» σε noisy και αντιστρόφως. Φυσικά, σ’ αυτήν όλη τη μεταβολή, που αποκτά χαρακτηριστικά κυκεώνα στη δεύτερη πλευρά, στο “Dead slow 2”, συντείνει και το ηλεκτρονικό οπλοστάσιο του Αναστασάκη, που δρα ακριβώς εκεί. Στο να δημιουργήσει ένα το ίδιο σκοτεινό υπόστρωμα, «κεντημένο» με προσοχή, πάνω στο οποίο τα παιξίματα του Σιγανίδη να πολλαπλασιάζουν την ιδιοτυπία και την εκρηκτικότητά τους.
Τα άλμπουμ αυτά, σαν το “Dead Slow”, κρίνονται από τη δύναμη, ή όχι, που έχουν στο να σε μεταφέρουν, κατά την διάρκεια της ακρόασης, κάπου αλλού. Δηλαδή στο να σε κρατάνε δέσμιο ενός «ταξιδιού», που να μπορεί να εξελίσσεται και απρόσκοπτα, αλλά και να είναι πάντα προσανατολισμένο σε εντελώς απρόσμενες και απάτητες διαδρομές. Αν το καταφέρνουν, τότε έχουν εκπληρώσει το στόχο τους. Στο “Dead Slow” μένεις ακίνητος, παρακολουθώντας πώς δύο άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν μια υπερβατική μουσική πλατφόρμα, με τα απολύτως απαραίτητα – χωρίς, εννοούμε, εξωτερικά εντυπωσιακά στοιχεία, πολυπλοκότητες, σχέδια επί χάρτου, ενορχηστρώσεις κ.λπ.
Το να ξέρεις να «δημιουργείς» στη μουσική δεν είναι μόνο θέμα γνώσεων, παικτικής αρτιότητας, υπέρμετρης τεχνολογικής υποστήριξης κτλ. είναι και θέμα ταλέντου και εμπειρίας. Και επ’ αυτού, αν μιλάμε για τον Μιχάλη Σιγανίδη και τον συνοδοιπόρο του Γιάννη Αναστασάκη, όλα μα όλα τα προηγούμενα τα έχουν κατακτήσει αμφότεροι από καιρό.
Επαφή: www.defkaz.com, https://defkaz.bandcamp.com/album/michalis-siganidis-dead-slow