Κιθαρίστας από τη Θεσσαλονίκη και ιδρυτικό μέλος των A Priori (συμμετείχε στο γκρουπ
από το 1976 έως το 1984 και άρα δεν εμφανίζεται στον μοναδικό δίσκο τους από το
1986), ο Δημήτρης Παναγιωτίδης τύπωσε μόνος του, εσχάτως, τρία CD, που συνοψίζουν τη δουλειά
του (ως συνθέτης, κιθαρίστας κ.λπ.). Οι τίτλοι τους:
1. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ: Twilight [DP, 2024]
Στο δεύτερο CD, το “Second”, διαβάζουμε: «Ένα σύνολο από μουσικές συνθέσεις μου, που γεννήθηκαν μέσα στην αβεβαιότητα της περιόδου των lockdown, μεταξύ 2020-21». Συνεπώς εδώ έχουμε ένα λίγο παλαιότερο υλικό και πάλι διεκπεραιωμένο από τον ίδιο τον συνθέτη στον απόλυτο βαθμό.
Τέλος, στο τρίτο CD, το «Οξύμωρον», διαβάζουμε: «Δέκα συνθέσεις της περιόδου 2009-19, μετά από σχεδόν μια 25ετή απουσία από ενεργές μουσικές δραστηριότητες». Άρα εδώ καταγράφονται οι παλαιότερες συνθέσεις του Παναγιωτίδη, με τον ίδιο να χειρίζεται, όπως και στα προηγούμενα δύο άλμπουμ, όλα τα όργανα της ηχογράφησης.
Και τα τρία CD δεν έχουν συγκεκριμένο ύφος, καθώς αποτελούνται από μια σειρά από tracks, ενδιαφέροντα οπωσδήποτε, αλλά διαφορετικά μεταξύ τους, που πέφτουν το ένα μετά το άλλο, χωρίς κάποια σειρά, χωρίς ένα κόνσεπτ.
Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του Δ. Παναγιωτίδη να καταγράψει και να προωθήσει τη δουλειά του μετά από τόσα χρόνια, αλλά ο τρόπος που το κάνει δεν είναι ο αποδοτικότερος – και είναι κρίμα, γιατί και στα τρία CD υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια.
Κατ’ αρχάς τα tracks από CD σε CD δύσκολα ξεχωρίζουν επειδή είναι γραμμένα το ίδιο πάνω-κάτω διάστημα, με τα ίδια μηχανήματα, λογισμικά, όργανα κ.λπ. Είναι δηλαδή κάπως σαν να έχουμε ένα DVD-ήχου διάρκειας τριών ωρών. Σίγουρα μέσα απ’ αυτές τις τρεις ώρες θα μπορούσε να είχε προκύψει ένα μόνο CD, πολύ συγκεκριμένου ύφους, που να άγγιζε το «τέλειο», όμως τον Δ. Παναγιωτίδη δεν φαίνεται να τον ενδιέφερε τόσο αυτό, όσο το να αθροίσει τις συνθέσεις του, παλαιότερες και πιο καινούριες, σε όλες τις διαστάσεις τους.
Έτσι στο πρώτο CD, το “Twilight”
μπορείς να συναντήσεις από synth music, groovy jazz, με ήχους hammond, φωνές, latin και ethnic αποχρώσεις
(ήχους ακορντεόν), μέχρι smooth jazz
με κιθάρες (αν και, πολλάκις, η δουλειά γίνεται στα πλήκτρα), electro-jazz, κιθαριστικό new age, progressive rock, funk, fusion κ.λπ. Όλα καλοπαιγμένα, από έναν
μουσικό που έχει υπ’ όψη του όλο το φάσμα της
ενοργάνωσης-ηχογράφησης-παραγωγής.
Στο δεύτερο CD, το “Second Chance”, το πράγμα, όπως είπαμε, δεν αλλάζει. Υπάρχει fusion, κομμάτια αργά, με έμφαση στη μελωδία, μα και πιο γρήγορα rock, συνεργασίες πλήκτρων και κιθαρών, keyboard jazz, πάντα ωραίες κιθαριστικές φρασεολογίες, κομμάτια μέσα στα οποία ανιχνεύονται ακόμη και bluesy στοιχεία, σκληρές κιθάρες με εφφέ, κομμάτια που μοιάζουν κάπως με acoustic (χωρίς στην πράξη να είναι, καθότι η ηλεκτρική κιθάρα είναι εκείνη που κυριαρχεί), funk βεβαίως κ.λπ.
Τα ίδια χοντρικά συμβαίνουν, από πλευράς ύφους και στο τρίτο
CD του Δημήτρη
Παναγιωτίδη, το «Οξύμωρον»... οπότε κλείνει κάπως ο κύκλος αυτών των δουλειών
και κομματιών, εντός των οποίων εμφιλοχωρεί άλλοτε περισσότερο και άλλοτε
λιγότερο η αυτοσχεδιαστική διάθεση – καθώς, όπως σημειώνει και ο ίδιος ο
δημιουργός τους, «η μουσική δεν έχει νόημα χωρίς αυτοσχεδιασμό».
Το ενδιαφέρον του υλικού, που μας παρουσιάζει εδώ ο Δ. Παναγιωτίδης είναι δεδομένο. Για τα υπόλοιπα, δηλαδή για το πώς θα άξιζε αυτό να παρουσιαστεί, τα είπαμε και πιο πάνω...
Επαφή: https://www.facebook.com/dimitris.panagiotidis.167
1. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ: Twilight [DP, 2024]
Στο δεύτερο CD, το “Second”, διαβάζουμε: «Ένα σύνολο από μουσικές συνθέσεις μου, που γεννήθηκαν μέσα στην αβεβαιότητα της περιόδου των lockdown, μεταξύ 2020-21». Συνεπώς εδώ έχουμε ένα λίγο παλαιότερο υλικό και πάλι διεκπεραιωμένο από τον ίδιο τον συνθέτη στον απόλυτο βαθμό.
Τέλος, στο τρίτο CD, το «Οξύμωρον», διαβάζουμε: «Δέκα συνθέσεις της περιόδου 2009-19, μετά από σχεδόν μια 25ετή απουσία από ενεργές μουσικές δραστηριότητες». Άρα εδώ καταγράφονται οι παλαιότερες συνθέσεις του Παναγιωτίδη, με τον ίδιο να χειρίζεται, όπως και στα προηγούμενα δύο άλμπουμ, όλα τα όργανα της ηχογράφησης.
Και τα τρία CD δεν έχουν συγκεκριμένο ύφος, καθώς αποτελούνται από μια σειρά από tracks, ενδιαφέροντα οπωσδήποτε, αλλά διαφορετικά μεταξύ τους, που πέφτουν το ένα μετά το άλλο, χωρίς κάποια σειρά, χωρίς ένα κόνσεπτ.
Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του Δ. Παναγιωτίδη να καταγράψει και να προωθήσει τη δουλειά του μετά από τόσα χρόνια, αλλά ο τρόπος που το κάνει δεν είναι ο αποδοτικότερος – και είναι κρίμα, γιατί και στα τρία CD υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια.
Κατ’ αρχάς τα tracks από CD σε CD δύσκολα ξεχωρίζουν επειδή είναι γραμμένα το ίδιο πάνω-κάτω διάστημα, με τα ίδια μηχανήματα, λογισμικά, όργανα κ.λπ. Είναι δηλαδή κάπως σαν να έχουμε ένα DVD-ήχου διάρκειας τριών ωρών. Σίγουρα μέσα απ’ αυτές τις τρεις ώρες θα μπορούσε να είχε προκύψει ένα μόνο CD, πολύ συγκεκριμένου ύφους, που να άγγιζε το «τέλειο», όμως τον Δ. Παναγιωτίδη δεν φαίνεται να τον ενδιέφερε τόσο αυτό, όσο το να αθροίσει τις συνθέσεις του, παλαιότερες και πιο καινούριες, σε όλες τις διαστάσεις τους.
Στο δεύτερο CD, το “Second Chance”, το πράγμα, όπως είπαμε, δεν αλλάζει. Υπάρχει fusion, κομμάτια αργά, με έμφαση στη μελωδία, μα και πιο γρήγορα rock, συνεργασίες πλήκτρων και κιθαρών, keyboard jazz, πάντα ωραίες κιθαριστικές φρασεολογίες, κομμάτια μέσα στα οποία ανιχνεύονται ακόμη και bluesy στοιχεία, σκληρές κιθάρες με εφφέ, κομμάτια που μοιάζουν κάπως με acoustic (χωρίς στην πράξη να είναι, καθότι η ηλεκτρική κιθάρα είναι εκείνη που κυριαρχεί), funk βεβαίως κ.λπ.
Το ενδιαφέρον του υλικού, που μας παρουσιάζει εδώ ο Δ. Παναγιωτίδης είναι δεδομένο. Για τα υπόλοιπα, δηλαδή για το πώς θα άξιζε αυτό να παρουσιαστεί, τα είπαμε και πιο πάνω...
Επαφή: https://www.facebook.com/dimitris.panagiotidis.167
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου