ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 575

13/5/2024
Στη νέα έκδοση του βιβλίου μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] υπάρχουν μόλις τρία «έντεχνα» άλμπουμ, με τα οποία ασχολούμαι, για πάρα πολύ συγκεκριμένους λόγους. Δηλαδή δεν είναι επιλεγμένα ούτε τυχαία, ούτε συμβολικά.
Δεν ήθελα να μπλέξω με δίσκους «έντεχνων», που δεν έχουν καμία σχέση με το ροκ, όπως οι δίσκοι του Χάλαρη ας πούμε, που τους έμαθαν σε όλο τον κόσμο από τα βιβλία του Pokora, στα οποία διάβαζες κάτι ανοησίες περί «ψυχεδέλειας», «προγκρέσιβ» κ.λπ. Φοβεροί οι δίσκοι του Χάλαρη, αλλά όχι ως ροκ (o άνθρωπος δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική της Δύσης).

Ένα λοιπόν από τα τρία «έντεχνα» άλμπουμ, για τα οποία γίνεται λόγος στο βιβλίο, είναι φυσικά το “Reflections” του Μάνου Χατζιδάκι (και μάλιστα στην ελληνική έκδοσή του, με πρώτο το όνομα του Χατζιδάκι και με μεγαλύτερα γράμματα γραμμένο από εκείνο των New York Rock and Roll Ensemble – όχι όπως στο original αμερικάνικο LP, που τα έχει ανάποδα και με το όνομα του Χατζιδάκι σχεδόν να μην φαίνεται).

11/5/2024
Την έχω ξαναποστάρει αυτή την τραγουδάρα του Σπύρου Βλασσόπουλου. Πολύ δυνατό... Γιάννα Κομνηνού...
https://www.youtube.com/watch?v=ufhVUUSJTUM

11/5/2024
Εκπληκτικός δίσκος το Χαμένο Τίποτα δεν Πάει... Για μένα κλάσεις ανώτερο από τον Ηλεκτρικό Αποσπερίτη. Και τα 11 τραγούδια του δίσκου είναι αριστουργήματα. Δεν το συναντάς αυτό σχεδόν ποτέ στο χώρο. Και όταν λέω και τα 11 το εννοώ. ΚΑΙ ΤΑ 11. 

11/5/2024

Η μέρα ξεκινάει άσχημα. Όπως πολλές μέρες τον τελευταίο καιρό. Έφυγε από τη ζωή ο Σπύρος Βλασσόπουλος, του ντουέτου Λήδα-Σπύρος, που είχε βεβαίως και πολύ ενδιαφέρουσα προσωπική διαδρομή. Ας είναι αναπαυμένος.
Εδώ ένα παλιό κείμενο, στη μνήμη του, σχετικό με τον «Μαυραγορίτη» τους, ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια του ελληνικού ροκ...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2016/07/blog-post_5.html

10/5/2024
Και τις 60 διοργανώσεις της Γιουροβίζιον να βάλεις μαζί, 1200 τραγούδια, δεν κάνουν ένα τραγούδι της Γωγώς... Και ειδικά αν μιλάμε γι' αυτό το οριακό...
[αριστούργημα]
https://www.youtube.com/watch?v=itGbm6_GQcM

9/5/2024
Για τον Τομ (Τάσο) Μαχαίρα πρέπει να είχα διαβάσει για πρώτη φορά στα 90s σε κάποιο κατάλογο πώλησης δίσκων. Μάλλον του Βέλγου Φιλίπ Κολινιόν. Από τον Κολινιόν, που ήταν «φαρμακείο», δεν είχα αγοράσει ποτέ, τίποτα, με λεφτά – παρά μόνο με ανταλλαγές. Για παράδειγμα του έστελνα ελληνικά άλμπουμ ροκ και κάπως ροκ (όχι από τα σημαδεμένα), από εκείνα που δεν τα υπολόγιζαν ως τέτοια οι Έλληνες, και έπαιρνα άλλα (που τα είχε ούτως ή άλλως σε προσβάσιμες τιμές).
Του είχα προτείνει λοιπόν ανταλλαγές γι’ αυτό το LP του Tom Mahairas που βλέπετε στη φωτό, αλλά είχε αρνηθεί. Ήθελε να βρει κάποιο μπεκούνι για να το δώσει στα 200 ευρώ. Τόσο το πούλαγε με τις τωρινές τιμές – επί δραχμών και βελγικών φράγκων ακόμη, πριν από το ευρώ. Πανάκριβα δηλαδή.
Όταν έσκασε το eΒay –και πρέπει να ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που γράφτηκαν εκεί, το 1999–, κυνήγαγα το LP του Μαχαίρα... μήπως και το εύρισκα να το πουλάει κάποιος ιδιώτης Αμερικάνος φτηνό. (Είμαι πάντα υπέρ των φτηνών αγορών και των ανταλλαγών, καθώς αρνιόμουν πάντα να παίζω σ’ αυτό το παιγνίδι των συλλεκτών με τα 300άρια και τα 500άρικα).

Και όντως, στην αρχή των 00s (μια φοβερή εποχή για αγορές δίσκων από το eBay), θα εντόπιζα τελικά το άλμπουμ με τιμή στα 20 δολάρια και με φτηνά ταχυδρομικά, αλλά η δημοπρασία θα έληγε στις 5 το πρωί ώρα Ελλάδος... Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Έβαλα ξυπνητήρι πέντε πάρα δέκα, σηκώθηκα έκανα το bid στα τελευταία δευτερόλεπτα, το πήρα και πήγα και ξανακοιμήθηκα.
Και δεν απογοητεύτηκα, γιατί το “Seekers of the Truth” είχε και καταπληκτικό εξώφυλλο, με τον Τάσο να διαβάζει την Βίβλο με φόντο το Μανχάταν, αλλά και ωραία τραγούδια.
Φυσικά, για τους δίσκους του Tom Mahairas γράφω και στη νέα έκδοση του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που βρίσκεται τώρα στα βιβλιοπωλεία (κανονικά και ηλεκτρονικά) και σας περιμένει...
Μόνο στο δικό μου βιβλίο, στην Ελλάδα, θα διαβάσεις για τέτοιους δίσκους.

9/5/2024
Η παρανόηση είναι μεγάλη. Το καλό τραγούδι είναι θέμα χαρίσματος, και φυσικά δεν είναι θέμα σπουδών. Μπορεί να έχεις μουσικά πτυχία, μπορεί να τραγουδάς ωραία, μπορεί να έχεις ακούσματα, μπορεί να δίνεις ωραίες συνεντεύξεις, μπορεί να σε σπρώχνουν τα μίντια... μπορεί... μπορεί... μπορεί... χίλια μπορεί... αλλά αυτά δεν σου εξασφαλίζουν, με τίποτα, ότι θα μπορέσεις να γράψεις ένα αληθινά καλό τραγούδι. Άμα είσαι από τη φύση ατάλαντος, σ’ αυτό το δύσκολο θέμα, πάει και τελείωσε. Θα μείνεις ατάλαντος. Ό,τι και να κάνεις θα φαίνεται ότι αγκομαχάς, για να παραδόσεις έστω και τη μετριότητα.

Στα γνωστά «σαν σήμερα» διάβασα ότι σήμερα 10 Μαΐου είναι τα γενέθλια του... αγράμματου Μάρκου Βαμβακάρη. Ενός ανθρώπου που δεν είχε κανένα από τα «μπορεί», αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να βγάζει από το τσεπάκι του μόνο αριστουργήματα.

9/5/2023
To ότι κύλησαν οι δεκαετίες χωρίς η MLV να πατήσει στο stage της Eurovision το λες και ντροπή για τη χώρα - που δεν θα μάθει ποτέ να εκτιμά την καλή europop, χωρίς καρσιλαμάδες μέσα και ζωναράδικους...
https://www.youtube.com/watch?v=JS87FR9xcMQ

8/5/2023
Για το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] θα κάνω ποστ σχεδόν κάθε μέρα. Όπως θα κάνω και για το κινηματογραφικό όταν θα βγει από τα LiFO Books. Το «Ραντεβού» υπάρχει ήδη στα βιβλιοπωλεία (κανονικά και ηλεκτρονικά) και σας περιμένει... Τους κόπους μου θα τους υποστηρίξω, όσο δεν πάει άλλο.
«Παλιά είχε έρθει και ο Clapton στην Ελλάδα. Τον είχα δει εγώ που έπαιζε με τους Juniors, στην Τερψιθέα, σε κάτι μουσικά πρωινά, σε μια περίοδο που είχε σπάσει ο Καρακαντάς το χέρι του. Και την άλλη Κυριακή έπαιξε (ο Clapton) μ’ ένα συγκρότημα που λεγόταν Faces. Ήταν κι ο κομφερασιέ ο Αρέτας, που του έπιανε τα μαλλιά κι έλεγε: “Όποιος βρει πόσους πόντους μαλλί έχει ο Eric, θα πάρει ένα εισιτήριο τζάμπα, για την άλλη Κυριακή...”. Ήταν τότε, που είχε φύγει ο Clapton απ’ τους Yardbirds και γύριζε. Μετά πήγε στον Mayall. Είχαν έρθει και οι Prophets και διάφορα άλλα εγγλέζικα συγκροτήματα τότε».
[Αντώνης Τουρκογιώργης, Ιανουάριος 1981]

[Για τους Prophets έχω ξεχωριστό κεφάλαιο στο «Ραντεβού στο Κύτταρο». Στη φωτό, το βρετανο-αμερικανικό συγκρότημα, που έβαζε φωτιά στα τόπια στην Ελλάδα του ’67, είναι κάτω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου]

8/5/2023
To “Songs About Fucking” των Big Black το αγόρασα με το που βγήκε στην Ελλάδα (τέλος '87-αρχή '88) από το Δικαίωμα Διάβασης. Είχα ακούσει στο ραδιόφωνο το “the model” και μου άρεσε πολύ η διασκευή τους. Και ο δίσκος όλος ήταν πολύ καλός. Θυμάμαι και τα «αστέρια» στον Ήχο (από τον Τάσο Σακκά αν δεν κάνω λάθος - αν όχι ο Σακκάς, τότε ο Τριανταφυλλίδης). Αργότερα αγόρασα και το “Atomizer”, που βγήκε πιο μετά στην Ελλάδα – έτσι νομίζω τώρα. Από κει έμαθα τον Steve Albini και την αγάπη του για το θόρυβο. Τότε γράφανε γι’ αυτά τα γκρουπ όλα τα φάνζιν και μπορούσες να έχεις άμεση πληροφόρηση – πριν καν δεις τους δίσκους στα ράφια.
Ο Albini έφτιαξε ήχο, μέσα στα χρόνια, ένα κάπως μουντό πράμα, ακατέργαστο, με μονοτονίες, κιθάρες να ξύνουν, ντραμς επίσης ξερά, σίγουρα velvet-ικό, που δεν ήταν του γούστου μου στα 90s (ούτε στα 60s), πλην εξαιρέσεων. Και αναφέρομαι π.χ. στο ξαναβάπτισμα που έκανε στους Jimmy Page και Robert Plant στο “Walking Into Clarksdale”, που κάπου το έχω ακόμη στοιβαγμένο μαζί με τις «μπλουζιές».
Steve Albini RIP
[έχω γράψει και για νεώτερες παραγωγές, ηχογραφήσεις-μείξεις του Albini στο blog - Fotocrime, Alpha Strategy κ.λπ.]