Οι Ernte
είναι ένα πολυεθνικό τζαζ σχήμα από το Βερολίνο, το οποίο αποτελούν Γερμανοί,
Ελβετοί και μια ελληνίδα μουσικός. Πιο συγκεκριμένα η σύνθεσή τους είναι: Benjamin Weidekamp άλτο σαξόφωνο,
κλαρινέτο, Uli Kempendorff
τενόρο σαξόφωνο, κλαρινέτο, Evi Filippou
βιμπράφωνο, κρουστά, Kaspar von Grünigen μπάσο και David Meier ντραμς.
Σ’ αυτό το άλμπουμ, που έχει ως τίτλο το όνομά τους [enja / ΑΝ Music, 2024], οι Ernte θέλουν να πρωτοτυπήσουν και ως ένα βαθμό το κατορθώνουν. Επιλέγουν, λοιπόν, γι’ αυτό να διασκευάσουν διάφορα κομμάτια από την ιστορία της μουσικής, protest songs κατά βάση, τα οποία ενοποιούν μέσα από τα ευφάνταστα τζαζ παιξίματά τους – αφού τα τραγούδια παρουσιάζονται στις instrumental εκδοχές τους.
Έτσι, εδώ, ακούμε José Afonso (“Venham mais cinco”), Anna Marly (“Le chant des partisans”), Paul Dessau (το “Friedenslied”, που ήταν βασισμένο σε ποίηση Pablo Neruda), Mauricio Kagel (“Marsch No 2”), το “Black & white” (στην διασκευή του γερμανού κομμουνιστή, ηθοποιού και τραγουδιστή Ernst Busch), το “Unsere heimet” (του Hans Naumilkat) κ.λπ., σε εκτελέσεις, που οπωσδήποτε σε «κρατάνε», όταν δεν είναι εντελώς συναρπαστικές, όπως στην περίπτωση του marsch του Kagel ή του “Black & white”.
Και είναι σ’ αυτά
τα post-bop κομμάτια, στα οποία οι Ernte δείχνουν το πόσο «μετράνε» σαν σχήμα και
πόσο σωστά μεταφέρουν τα μηνύματα που θέλουν, μέσα από τα θυελλώδη και
αποφασιστικά παιξίματά τους.
Σ’ αυτό το άλμπουμ, που έχει ως τίτλο το όνομά τους [enja / ΑΝ Music, 2024], οι Ernte θέλουν να πρωτοτυπήσουν και ως ένα βαθμό το κατορθώνουν. Επιλέγουν, λοιπόν, γι’ αυτό να διασκευάσουν διάφορα κομμάτια από την ιστορία της μουσικής, protest songs κατά βάση, τα οποία ενοποιούν μέσα από τα ευφάνταστα τζαζ παιξίματά τους – αφού τα τραγούδια παρουσιάζονται στις instrumental εκδοχές τους.
Έτσι, εδώ, ακούμε José Afonso (“Venham mais cinco”), Anna Marly (“Le chant des partisans”), Paul Dessau (το “Friedenslied”, που ήταν βασισμένο σε ποίηση Pablo Neruda), Mauricio Kagel (“Marsch No 2”), το “Black & white” (στην διασκευή του γερμανού κομμουνιστή, ηθοποιού και τραγουδιστή Ernst Busch), το “Unsere heimet” (του Hans Naumilkat) κ.λπ., σε εκτελέσεις, που οπωσδήποτε σε «κρατάνε», όταν δεν είναι εντελώς συναρπαστικές, όπως στην περίπτωση του marsch του Kagel ή του “Black & white”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου