Για την ιαπωνίδα πιανίστρια, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια Aki Takase δεν χρειάζεται να
πούμε πολλά. Γεννημένη πριν από 76 χρόνια στην Οζάκα και εγκατεστημένη από το
1988 στο Βερολίνο (παντρεμένη εν τω μεταξύ με τον Alexander von Schlippenbach), η Takase είναι ένας ζωντανός
θρύλος της avant-jazz και του free-improv, η οποία όμως δεν παραλείπει,
ανάμεσα στα διάφορα προχωρημένα projects
που ολοκληρώνει, να αφήνει και τις πιο «νορμάλ» δουλειές της. Να, όπως
συμβαίνει τώρα με το άλμπουμ “Ellington”
[enja / yellowbird / werner alldinger – AN Music, 2024], στο οποίο η Takase συναντιέται δισκογραφικά με τον
μακροχρόνιο συνεργάτης της, τον 51χρονο γερμανό σαξοφωνίστα Daniel Erdmann, προκειμένου να
υλοποιηθεί αυτό το πολύ ενδιαφέρον project.
Σίγουρα ο τιμώμενος εδώ είναι ο Duke Ellington και το ρεπερτόριό του, καθώς από τα δώδεκα κομμάτια του CD τα δέκα είναι «ελλινγκτονικά», με το track list να συμπληρώνεται από μια σύνθεση της Takase (το εισαγωγικό “In a sentimental moon”), συν το “Duke Ellington’s sound of love” του Charles Mingus εκεί στο τέλος. Υπάρχει λοιπόν η συγκεκριμένη «γεωμετρία», που είναι πολύ αποδοτική, σ’ αυτή την επικοινωνία πιάνου και σαξοφώνων (πότε τενόρο και πότε σοπράνο), όπως υπάρχει και το στάνταρ της επικοινωνίας των δύο μουσικών (που έχει καταγραφεί ξανά και στην δισκογραφία), που δημιουργεί τις καταλληλότερες των συνθηκών προκειμένου να αναπτυχθούν οι συγκεκριμένες προσεγγίσεις τους πάνω σ’ αυτό το κλασικό ρεπερτόριο. Και κλασικότερο δεν γίνεται, αν μιλάμε για κομμάτια σαν τα “Perdido”, “Prelude to a kiss”, “Caravan”, “In a mellow tone”, “African flower”, “Come Sunday”, “I let a song go out of my heart” κ.λπ.
Φοβερή η εκτέλεση του “Cotton tail”
στην θέση 10 και υπέροχο το medley “Caravan / An jeder Kreuzung
liegt eine Erinnerung begraben” (το δεύτερο σύνθεση του
Erdmann).
Σίγουρα ο τιμώμενος εδώ είναι ο Duke Ellington και το ρεπερτόριό του, καθώς από τα δώδεκα κομμάτια του CD τα δέκα είναι «ελλινγκτονικά», με το track list να συμπληρώνεται από μια σύνθεση της Takase (το εισαγωγικό “In a sentimental moon”), συν το “Duke Ellington’s sound of love” του Charles Mingus εκεί στο τέλος. Υπάρχει λοιπόν η συγκεκριμένη «γεωμετρία», που είναι πολύ αποδοτική, σ’ αυτή την επικοινωνία πιάνου και σαξοφώνων (πότε τενόρο και πότε σοπράνο), όπως υπάρχει και το στάνταρ της επικοινωνίας των δύο μουσικών (που έχει καταγραφεί ξανά και στην δισκογραφία), που δημιουργεί τις καταλληλότερες των συνθηκών προκειμένου να αναπτυχθούν οι συγκεκριμένες προσεγγίσεις τους πάνω σ’ αυτό το κλασικό ρεπερτόριο. Και κλασικότερο δεν γίνεται, αν μιλάμε για κομμάτια σαν τα “Perdido”, “Prelude to a kiss”, “Caravan”, “In a mellow tone”, “African flower”, “Come Sunday”, “I let a song go out of my heart” κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου