JOHN MAYALL μια μεγάλη μουσική απώλεια του τελευταίου καιρού – o κορυφαίος βρετανός bluesman ήταν πολύ αγαπητός και στο ελληνικό κοινό

Νεότεροι και παλαιότεροι μουσικοί φεύγουν συνεχώς από τη ζωή, αφήνοντάς μας πίσω τα καταπληκτικά άλμπουμ τους και μαζί ιστορίες και αναμνήσεις από τις παρουσίες τους στη χώρα μας. Και κάπως έτσι, στις 22 Ιουλίου, τα δυσάρεστα νέα θα αφορούσαν αυτή τη φορά τον Βρετανό John Mayall, έναν από τους πιο μεγάλους και διαχρονικούς στυλοβάτες του blues, που θα πέθαινε στα 90 χρόνια του.
Ο Mayall υπήρξε ένα κεφάλαιο από μόνος του για το blues και δη το ηλεκτρικό, από το μέσο των σίξτις και μετά, αφού ηχογράφησε δεκάδες δίσκους, δίνοντας εκατοντάδες live και παραμένοντας ενεργός για περισσότερο από 60 χρόνια. Πολλοί τον αποκαλούν «νονό», «παππού», «πατέρα» κ.λπ. του british blues, αν και αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν και πολύ νόημα. Σίγουρα ο Mayall δεν ήταν εκείνος που ξεκίνησε να κάνει γνωστό το blues στην Βρετανία, όταν υπήρχαν εκεί, από τα χρόνια του ’50 ήδη, ο Alexis Korner με τον Cyril Davies. Ήταν όμως εκείνος, που μαζί με τον Eric Clapton (μαζί και μόνοι δηλαδή) θα το πήγαιναν πιο μακριά απ’ όλους, γνωρίζοντας μεγάλες επιτυχίες, μέσα στις δεκαετίες, και φέρνοντάς το μέχρι τα πιο πρόσφατα χρόνια.

Μεγαλώσαμε, μουσικά, ακούγοντας και διαβάζοντας συχνά τον όρο white blues. Πήγαινε και στους λευκούς Αμερικάνους (Mike Bloomfield, Paul Butterfield, Nick Gravenites) αυτός ο χαρακτηρισμός, που ξεκίνησαν να τραγουδούν blues την ίδια εποχή, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60, αλλά κυρίως αφορούσε τους Βρετανούς, που θα αγαπούσαν το blues περισσότερο και από τους Αμερικάνους, και που θα διαμόρφωναν στο δεύτερο πλέον μισό των 60s, το λεγόμενο blues-rock, εντάσσοντάς το και αυτό, επί ίσοις όροις, μέσα στο ψυχεδελικό περιβάλλον της περιόδου.
Ο Mayall ήταν ένας πολύ καλός συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής και ταυτοχρόνως πολυοργανίστας (έπαιζε σχεδόν όλα τα όργανα ενός «γεμάτου» γκρουπ της εποχής), έχοντας κι ένα ακόμη ιδιαίτερο ταλέντο – να εμφανίζει πάντοτε πολύ γερά συγκροτήματα. Διάλεγε, εννοώ, ό,τι καλύτερο υπήρχε στην πιάτσα από πλευράς μουσικών, και φυσικά όλοι τον εμπιστεύονταν ή και τον πίεζαν ακόμη, για να εμφανισθούν μαζί του.
Δεν είναι τυχαίο, εννοώ, πως από τα κατά καιρούς σχήματά του, τους Bluesbreakers κ.λπ., θα περνούσαν οι άσσοι κιθαρίστες Eric Clapton, Peter Green, Mick Taylor, Harvey Mandel, Freddy Robinson, Walter Trout, Coco Montoya και Buddy Whittington, οι μπασίστες John McVie, Jack Bruce, Tony Reeves και Larry Taylor, οι ντράμερ Hughie Flint, Aynsley Dunbar, Mick Fleetwood, Jon Hiseman, Keef Hartley και Paul Lagos, ενώ δεκάδες άλλοι μουσικοί θα μοιράζονταν στούντιο και πάλκα μαζί του, σαν τους Paul Butterfield, Gary Moore, Billy Gibbons, Otis Rush, Don “Sugarcane” Harris, Dick Heckstall-Smith, Alan Skidmore, Johnny Almond, Blue Mitchell, Steve Cropper, Chris Rea, Steve Miller, Billy Preston, Tommy Eyre, Jeff Healey, Jonny Lang, John Lee Hooker κ.ά. Ο Mayall τιμήθηκε όσο ελάχιστοι άλλοι μουσικοί της γενιάς του και αυτό το αποδεικνύουν οι αναρίθμητες συνεργασίες του. Όλοι ήθελαν να παίξουν μαζί του.
Κλασικοί δίσκοι του Mayall, και σχεδόν άπαντες απαραίτητοι για κάθε blues-rock δισκοθήκη (όπως λέγαμε παλιά), θεωρούνται όλοι της δεκαετίας 1965-1975 (εδώ δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ο παραγωγός Mike Vernon και οι μηχανικοί ήχου Gus Dudgeon και Derek Varnals), ενώ δεν υπάρχει δίσκος του, από τους καμιά 70αριά που θα προλάβαινε να ηχογραφήσει έως εσχάτως, που να είναι μέτριος ή αδιάφορος. Ακόμη και στα ανερμάτιστα 80s ο Mayall θα έδινε, ανάμεσα σε άλλα, κι εκείνο το live στην πόλη Szeged, της Ουγγαρίας, που ως “Behind the Iron Curtain” (1985) θα κυκλοφορούσε και στην Ελλάδα από την Music-box, σε μια εποχή όπου το να παίζεις και να ηχογραφείς live στο... σιδηρούν παραπέτασμα, δεν ήταν κάτι αυτονόητο.
Χοντρικά, δίσκοι σαν τους “John Mayall Plays John Mayall” (1965), “Blues Breakers with Eric Clapton” (1966), “A Hard Road” (1967), “Crusade” (1967), “The Blues Alone” (1967), “Bare Wires” (1968), “Blues from Laurel Canyon” (1968), “The Turning Point” (1969), “Back to The Roots” (1971) και “Thru the Years” (1971) θεωρούνται και είναι αριστουργήματα του blues (του ηλεκτρικού βασικά) και προσωπικά τους βαθμολογώ με «άριστα», χωρίς να μπαίνω τώρα σε επιμέρους λεπτομέρειες.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/john-mayall-1933-2024-mia-megali-prosfati-moysiki-apoleia