MIGUEL ZENÓN jazz και latin jazz, για την Golden City

Όπως το έχουμε σημειώσει κι άλλες φορές, ο πορτορικανός άλτο σαξοφωνίστας Miguel Zenón είναι μία πολύ σημαντική τζαζ προσωπικότητα – κάτι, που, οπωσδήποτε, αποδεικνύεται και από τις κυκλοφορίες του, για τις οποίες γράφουμε ανά τακτά διαστήματα και εδώ, στο δισκορυχείον. Λέμε για τα άλμπουμ “El Arte del Bolero, Vol. 2” (2023) (τη συνεργασία του με τον πιανίστα Luis Perdomo), “Música de las Américas” (2022), “Sonero: The Music of Ismael Rivera” (2019), “Yo Soy La Tradición” (2018), “Típico” (2017) και “Identities are Changeable” (2014). Οι δίσκοι αυτοί δεν είναι κάποιες τυπικές κυκλοφορίες, αλλά γενικότερα projects, που επιχειρούν να πουν το κάτι παραπάνω, γύρω από ’κείνο με το οποίο κάθε φορά καταπιάνονται.

Το αυτό συμβαίνει και με το έσχατο άλμπουμ του Miguel Zenón, που αποκαλείται “Golden City” [miel MUSIC, 2024] και που είναι αφιερωμένο, όπως αντιλαμβάνεστε, στο San Francisco – πόλη την οποίαν, ο Zenón, τιμά μουσικώς, παίρνοντας ποικίλες αφορμές από την ιστορία της, ξεκινώντας από την προ-αποικιακή περίοδο και φθάνοντας μέχρι τα πιο σύγχρονα χρόνια.
Βασικά, με μια σουίτα έχουμε να κάνουμε εδώ, 11μερή (με όλα τα μέρη συντεθειμένα από τον πρώτο τη τάξει), την οποίαν φέρουν εις πέρας εννέα μουσικοί, δηλαδή οι: Miguel Zenón άλτο σαξόφωνο, Matt Mitchell πιάνο, Chris Tordini μπάσο, Dan Weiss ντραμς, Miles Okazaki κιθάρες, Daniel Díaz κρουστά, Diego Urcola τρομπέτα, valve τρομπόνι, Alan Ferber τρομπόνι και Jacob Garchik τούμπα, τρομπόνι.
Από τις συνθέσεις του Zenón παρελαύνουν, νοητικώς, οι ιθαγενείς αμερικάνοι (native Americans) της περιοχής, οι Ohlone, οι λευκοί χρυσοθήρες, οι Κινέζοι της Chinatown, ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, οι πολιτικές ενσωμάτωσης των μεταναστών, τα gentrifications και άλλα διάφορα, που σε κάθε περίπτωση μετατρέπονται σε ωραίες jazz και latin jazz μουσικές, ερμηνευμένες τέλεια από μια δυνατή μπάντα. Ναι μεν μελετημένες συστοιχίες πνευστών, εδώ, αλλά και καταγραμμένα σόλι, που εναλλάσσονται με εκείνα της κιθάρας και του πιάνου, τοποθετημένα πάνω σ’ ένα ρυθμικό τμήμα ιδιαίτερα εύπλαστο, ικανό να μεταφέρει όλα τα σχετικά vibes, της jazz της περιοχής (με τα πολλά, προφανώς, latin στοιχεία).
Υπάρχουν tracks, εδώ, που ηχούν περισσότερο «αβανγκαρντίστικα», έστω στις μακριές εισαγωγές τους (όπως συμβαίνει με το “9066”), άλλα που σε παρασύρουν από το ξεκίνημά τους με τη θέρμη και την χορευτικότητά τους (“Acts of exclusion”) και άλλα, σαν το “Wave of change”, ένα φοβερό blues-λαμέντο, που χρωστάει πολλά στον Charles Mingus, που απλώς ακούγονται συναρπαστικά. Όπως και όλος ο δίσκος, εξάλλου, προϊόν ενός μουσικού (και της μπάντας του), που δεν σταματά να μας εκπλήσσει.
Επαφή: www.miguelzenon.com