οκτώ χρόνια χωρίς τον ΑΝΔΡΕΑ ΜΠΑΡΚΟΥΛΗ: η πορεία του ως τραγουδιστή, στην Αμερική, στο μέσο του ’70 – σκαστός από την Ελλάδα, επιχειρεί να επιβιώσει διασκεδάζοντας τους ομογενείς

Για την περιπέτεια του Ανδρέα Μπάρκουλη με τα ναρκωτικά, το σωτήριον έτος 1973, λίγο πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, έχω ξαναγράψει, στις 23 Αυγούστου του 2016, με αφορμή, τότε, τον θάνατο του άξιου πρωταγωνιστή. Βασικά, είχα μεταφέρει μερικά δημοσιεύματα από την εφημερίδα «Μακεδονία», τα οποία αξίζει να τα θυμηθούμε και πάλι, ώστε να πιάσουμε το νήμα από την αρχή και να προσανατολιστούμε καλύτερα για την πορεία.
(…)
Βρισκόμαστε ακριβώς εδώ. Ενώ είχε οριστεί δικάσιμος για τον Μπάρκουλη, οι δικαστικές αρχές θα του παρείχαν άδεια «προσωρινής αποδημίας», έναντι μιας τυπικής εγγύησης 20.000 δραχμών, η οποία άδεια θα μετατρεπόταν από τον πρωταγωνιστή εις... αόριστον. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο Μπάρκουλης το σκάει στην Αμερική, για να μπορέσει να γλιτώσει από το κυνήγι των αρχών (και του νόμου), εξαιτίας μερικών γραμμαρίων χασίς, που είχαν διαλύσει και τη ζωή του, και την πορεία του στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
Μην κοιτάτε πως έχουν σήμερα οι ανάλογες καταστάσεις. Τότε τα πράγματα ήταν πολύ σκληρά σε σχέση με τα ναρκωτικά. Έτσι, θα μπορούσες να βρεθείς ανεπανόρθωτα μπλεγμένος, ακόμη και για μια «αθώα» ποσότητα, για προσωπική χρήση, με τεράστιες συνέπειες και για το ποινικό μητρώο σου, και βεβαίως για τη ζωή σου (οικογενειακή, επαγγελματική, κοινωνική). Οι αρχές στην περίπτωση του Μπάρκουλη, όπως και του Στράτου Διονυσίου φυσικά, επεδίωκαν, μέσω της αναγνωρισιμότητας των εν λόγω προσώπων, να δείξουν πως ο νόμος υπερίσχυε των πάντων και πως όσο ψηλά και να βρισκόσουν δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση να τη γλιτώσεις. Κι επειδή στο τέλος του 1973, όταν έσκασαν αυτές οι δύο υποθέσεις, υπήρχε ακόμη χούντα στη χώρα, οι αρχές θα έπρεπε να επιδείξουν ιδιαίτερη συνέπεια, που θα αντανακλούσε στο, υποτίθεται, άμωμο και αδέκαστο καθεστώς. Κοινώς, και ο Στράτος και ο Μπάρκουλης υπήρξαν τα κατάλληλα πρόσωπα στην προσπάθεια να καταστεί αδιαμφισβήτητη η ηθική υπεροχή της δικτατορίας στα μάτια των απλών ανθρώπων.

Ο Ανδρέας Μπάρκουλης φυγοδικεί λοιπόν και βρίσκεται πλέον στην Αμερική. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων; Περίπου. Υπό την έννοια πως σαν ηθοποιός δεν θα μπορούσε να δουλέψει στην Αμερική και πως θα έπρεπε κάτι άλλο να βρει, για να επιβιώσει. Και τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος, εκτός από το να θυμηθεί την παλιά του τέχνη – εκείνη τού τραγουδιστή; Σωστή φωνή είχε, ωραίος και επιβλητικός ήταν, νέος ακόμη ήταν (38 ετών) και, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί παρά να έμοιαζε με άρχοντα πάνω στην πίστα. Μπάρκουλης ήταν αυτός.
Ο κόσμος από κάτω, οι ομογενείς εννοώ, μπορεί να μην τον γνώριζαν πλατιά σαν τραγουδιστή, αλλά σίγουρα τον ήξεραν σαν ηθοποιό, όπως επίσης γνώριζαν και τα ζόρια που τραβούσε στην Ελλάδα με το νόμο, αποφασίζοντας να τον στηρίξουν. Αυτό ήταν το κουμπί της υπόθεσης, και γι’ αυτό στον μοναδικό μεγάλο προσωπικό δίσκο (LP), που θα έκανε ο Μπάρκουλης στην Αμερική, δεν θα ξεχνούσε εκείνους, που θα τον ευεργετούσαν. Όπως ακούμε τον ίδιο να λέει:
 
Το όλον εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/okto-hronia-horis-ton-andrea-mparkoyli-i-poreia-toy-os-tragoydisti-stin-ameriki-sta