ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ…

Αν και αύριο, κανονικά, εορτάζονται γεννητούρια, οι ενταφιασμοί είναι στην ημερησία διάταξη. Αφού χώσαμε τα sixties – πέφτουν ακόμη κάτι πετρούλες –, σειρά έχει τώρα η δεκαετία. Κατ’ αρχάς για ποια δεκαετία μιλάμε; Καταντήσαμε τη δεκαετία σαν τα δελτία των 8, που ξεκινάνε από «παρά», για να μαζέψουν τηλοψίες απ’ το στόμα. Να το πω, λοιπόν, για άλλη μια φορά – και δεν το λέω μόνον εγώ, το λένε και όσοι μάθαν να μετράνε. Η δεκαετία του ’00 τελειώνει του χρόνου, τον Δεκέμβριο του ’10. Θα μπορούσε, δηλαδή, να κάνουν λίγο υπομονή οι στατιστικολόγοι, οι αριθμολόγοι, οι γραμμολόγοι και όσοι άλλοι εξακολουθούν να δίνουν νόημα στη ζωή τους μέσα από ανόητες κατατάξεις. Καμμία απολύτως σημασία δεν έχει το γεγονός ότι ένας δίσκος, μια ταινία, ένα βιβλίο κυκλοφόρησε το 2005, το 1955, ή το 405 π.Χ. Ό,τι ακούει ο καθένας (αν μιλάμε για μουσική) είναι επίκαιρο για τον ίδιον, το σπίτι του, τους φίλους του ενδεχομένως, έχοντας ταυτοχρόνως τη μοναδική αξία της προσωπικής (όταν είναι προσωπική) επιλογής. Τίποτα δεν προσφέρουν οι ανούσιες λίστες ημιμαθών δημοσιογράφων, οι οποίοι κόβουν κάθε Τέχνη σε τεταρτημόρια, πασαλείβοντας τα εκατοστά της. Ασχολείσαι με τη μουσική; - για να μιλήσουμε μόνο γι’ αυτή. Να μας πεις τι άκουσες, τι ανακάλυψες, τι υπερτίμησες και τι υποτίμησες ενδεχομένως – και να μας το λες αυτό όχι στις 31 του Δεκέμβρη, αλλά κάθε μέρα, κάθε βδομάδα και κάθε μήνα. Να σκέφτεσαι και να αξιολογείς με το δικό σου κεφάλι, να αδιαφορείς (καταλαβαίνετε με ποιαν έννοια το λέω) για το pop και για το hip, να εμπιστεύεσαι το γούστο σου (αφού έχεις φροντίσει, πρώτα, να το καλλιεργήσεις και να το αναπτύξεις) και, κυρίως, και πάνω απ’ όλα, να είσαι δίκαιος απέναντι στο έργο Τέχνης – γιατί το έργο Τέχνης, από μόνο του, μεταφέρει ένα κομμάτι της Δημιουργίας (όταν το μεταφέρει), δίχως να συνυφαίνεται με μάνατζερ, μεγαλοπαραγωγούς, θεατρώνηδες και ό,τι άλλο· οι οποίοι όταν δρουν, δρουν «υπό» ή «παρά», αλλά ποτέ «επί». Κανένα συγχωροχάρτι δεν παρέχει το out και το indie και καμμία καταδίκη δεν προδιαγράφει το mainstream. Ακούμε, κρίνουμε και αποφασίζουμε, όπως οι καθηγητές στις Πανελλαδικές – με σκεπασμένα τα στοιχεία του γράφοντος. Αλλιώς, αν αρχίζουμε να απορρίπτουμε, να υποτιμούμε και να φτύνουμε εξ αρχής, βάζοντας άστρα(*) – δεν ακούω εκείνο, δεν μ’ ενδιαφέρει το άλλο –, τότε η, ούτως ή άλλως, χαζομάρα της λίστας μετατρέπεται σε κάτι πολύ χειρότερο. Σε μια προσπάθεια ύπουλης χειραγώγησης της ελεύθερης σκέψης, καλυμμένη συνήθως πίσω από φαιδρούς «εναλλακτικούς» μανδύες. Αν είναι ποτέ δυνατόν να μας πληροφορούν οι λέιζερ-απληροφόρητοι.
Γι’ αυτό συγκινούμαι, ειλικρινά το λέω, όταν βλέπω ανθρώπους (νέους ή γέρους – δεν με απασχολούν οι ηλικίες), που μιλάνε με θάρρος γνώμης (επειδή έχουν θάρρος και κυρίως γνώμη), αποστρέφοντας τον οφθαλμό τους από την εμμετική κανονικότητα (των "μπανάλ" ή των "προχωρημένων"). Εννοώ τον Αλέξανδρο Βούλγαρη (The Boy), ο οποίος λέει στην Athens Voice: «Δεν μου αρέσουν οι γιορτές, οι λίστες και τα επετειακά events. Δεν μου αρέσει να θυμάμαι αυτούς που έφυγαν μόνο τη μέρα του θανάτου τους. Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι μουσικά είδη, ταμπελάκια που να μου λένε τι να σκέφτομαι και τι να κάνω.(…) Για μένα τα πάντα ήταν, είναι και θα είναι μια συνεχής προσπάθεια αναζήτησης του εαυτού μας, χωρίς ημερομηνία λήξεως». Εύγε φίλε μου. Πες τα εσύ, γιατί εμένα δε μ’ ακούνε…