ΕΜΒΟΛΙΑ πάρε κόσμε…

Δεν μου αρέσει να κάνω πλάκα μ’ ένα γεγονός, που μέσα στην (περιορισμένη) επικινδυνότητά του έχει αφήσει πίσω του κάποιους (έστω και έναν) νεκρούς. Άλλο, όμως, αυτό και άλλο ο τεχνητός πανικός που προκλήθηκε κατόπιν αγαστής συμφωνίας των άμεσα εμπλεκομένων… και ενδιαφερομένων. ΠΟΥ, κυβερνήσεις, ΜΜΕ…
Εκατομμύρια, λοιπόν, τα αδιάθετα εμβόλια για τη «γρίπη των χοίρων» σε κάθε γωνιά του κόσμου (έτσι πρέπει να την λέμε, και όχι Η1Ν1 κι άλλες τέτοιες αηδίες, για να θυμόμαστε όχι τα γουρούνια, από τα οποία ξεκίνησε, αλλά όσους από τους κτηνοτρόφους συμπεριφέρονται σαν γουρούνια – στο Μεξικό ή αλλαχού). Ελάχιστοι… τσίμπησαν και ακόμη λιγότεροι τσιμπήθηκαν. Πεταμένα λεφτά, δικά σου και δικά μας, τα οποία, εν ώρα «κρίσης», προσέφεραν αφειδώς οι υπηρεσίες… υγείας, έτσι, για ένα καπρίτσιο· για τινές εξυπηρετήσεις. Εγώ, πάντως, γελάω μόνος μου, καθώς θυμάμαι μία καταπληκτική σεκάνς από μια παλιά ταινία του Βέγγου.
Ο Θανάσης, βοηθός φαρμακοποιού, διανυκτερεύει και… κοιμάται. Του χτυπάει μία κυρία αλαφιασμένη. Ξυπνάει, της ανοίγει, και ακολουθεί, περίπου, ο εξής διάλογος.
- Γρήγορα, γρήγορα, κύριε φαρμακοποιέ, κάντε κάτι, θα το χάσουμε το παλληκάρι. Έχει πέσει μπρούμυτα. Δεν μπορεί να σαλέψει ούτε πόδια, ούτε χέρια. Δεν μπορεί να ανοίξει τα μάτια του…
Παίρνει τη συνταγή ο Βέγγος, την κοιτάζει, αλλά δε βγάζει λέξη. Πηγαίνει τότε πίσω από τον πάγκο, αρχίζοντας να παρασκευάζει ένα σιρόπι, άλλα αντί άλλων, ανακατεύοντας ό,τι βρίσκει μπροστά του, και της το δίνει. Οι τελευταίοι διάλογοι:
- Θα το πιεί όλο κύριε φαρμακοποιέ;
- E, ας πιεί όσο είναι να πιεί, κι αν δε δει καλό με το υπόλοιπο τον τρίβετε…
(αφιερωμένο στους απανταχού επωνύμους, που πρώτοι σήκωσαν μανίκια για να μας παραδειγματίσουν...)