Η ηχογράφηση είναι από ’κείνες που θα λέγαμε «μια κι έξω». Είναι σίγουρο πως έγινε μέσα σε ελάχιστες ώρες και, το κυριότερο, είναι σίγουρο πως έγινε για κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο. Για ν’ αποσφηνιστεί, με λίγα λόγια, η σχέση του Barbieri με τον τελευταίον ήχο του John Coltrane και κυρίως με τον ήχο του Albert Ayler. Το υλικό είναι «ελεύθερο» (συνοδεύουν οι Calo Scott τσέλο, Norris “Sirone” Jones μπάσο, Bobby Kapp ντραμς) κι εκείνο που αξίζει να πω είναι πως, εδώ, υπάρχει, διακρίνεται και ενίοτε κυριαρχεί – απογυμνωμένος βεβαίως – ο trippy-space και πάντα θρασύς ήχος του Barbieri, εκείνος που έφθασε στο αποκορύφωμά του με τις δισκάρες του στην Flying Dutchman, λίγο καιρό αργότερα. (Σημείωση: το “Michelle”, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του άλμπουμ, δεν σχετίζεται με τους Beatles, αλλά με τ’ όνομα της συζύγου του...).
Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
GATO BARBIERI in search of the mystery
Το 1967 ο Gato Barbieri είχε ήδη μία πολύχρονη καριέρα πίσω του, ξεκινώντας από την πατρίδα του την Αργεντινή στα late fifties και λίγο αργότερα από την Ιταλία, στην οποία θα βρεθεί το 1962 (ηχογραφήσεις με Giorgio Azzolini, Franco Tonani, Sandro Brugnolini, Gino Paoli, Giorgio Gaslini κ.ά), εκεί όπου θα γνωρίσει τον Don Cherry· τον μουσικό που θ’ αλλάξει έκτοτε τους αισθητικούς προσανατολισμούς του. Οι δυο τους θα συνεργαστούν με τον Krzysztof Komeda στο OST της ταινίας του Jerzy Skolimowski “Le Depart” [Phillips, 1967], θα ηχογραφήσουν το... ιταλικό “Togetherness” [Durium, 1965], θα παίξουν στο Montmartre Jazzhus της Κοπενχάγκης τον Μάρτιο του ’66 (απ’ όπου θα προκύψουν τελικώς τρία CD), θα συνεργαστούν στα “Complete Communion” [Blue Note, rec.12/1965) και “Symphony For Improvisers” [Blue Note, 1966], πριν, τον Μάρτιο του ’67, ο Barbieri μπει σε κάποιο νεοϋορκέζικο στούντιο για να γράψει το “In Search of the Mystery”, πρώτο και τελευταίο άλμπουμ του για την εταιρία ESP-Disk’ [ESP 1049, 2009]. Η ηχογράφηση είναι από ’κείνες που θα λέγαμε «μια κι έξω». Είναι σίγουρο πως έγινε μέσα σε ελάχιστες ώρες και, το κυριότερο, είναι σίγουρο πως έγινε για κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο. Για ν’ αποσφηνιστεί, με λίγα λόγια, η σχέση του Barbieri με τον τελευταίον ήχο του John Coltrane και κυρίως με τον ήχο του Albert Ayler. Το υλικό είναι «ελεύθερο» (συνοδεύουν οι Calo Scott τσέλο, Norris “Sirone” Jones μπάσο, Bobby Kapp ντραμς) κι εκείνο που αξίζει να πω είναι πως, εδώ, υπάρχει, διακρίνεται και ενίοτε κυριαρχεί – απογυμνωμένος βεβαίως – ο trippy-space και πάντα θρασύς ήχος του Barbieri, εκείνος που έφθασε στο αποκορύφωμά του με τις δισκάρες του στην Flying Dutchman, λίγο καιρό αργότερα. (Σημείωση: το “Michelle”, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του άλμπουμ, δεν σχετίζεται με τους Beatles, αλλά με τ’ όνομα της συζύγου του...).
Η ηχογράφηση είναι από ’κείνες που θα λέγαμε «μια κι έξω». Είναι σίγουρο πως έγινε μέσα σε ελάχιστες ώρες και, το κυριότερο, είναι σίγουρο πως έγινε για κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο. Για ν’ αποσφηνιστεί, με λίγα λόγια, η σχέση του Barbieri με τον τελευταίον ήχο του John Coltrane και κυρίως με τον ήχο του Albert Ayler. Το υλικό είναι «ελεύθερο» (συνοδεύουν οι Calo Scott τσέλο, Norris “Sirone” Jones μπάσο, Bobby Kapp ντραμς) κι εκείνο που αξίζει να πω είναι πως, εδώ, υπάρχει, διακρίνεται και ενίοτε κυριαρχεί – απογυμνωμένος βεβαίως – ο trippy-space και πάντα θρασύς ήχος του Barbieri, εκείνος που έφθασε στο αποκορύφωμά του με τις δισκάρες του στην Flying Dutchman, λίγο καιρό αργότερα. (Σημείωση: το “Michelle”, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του άλμπουμ, δεν σχετίζεται με τους Beatles, αλλά με τ’ όνομα της συζύγου του...).
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Την ταινία την είδα στο 41ο φεστιβάλ με τον τίτλο "Αναχώρηση"(είχε ρετροσπεκτίβα). Ήταν μια ασπρόμαυρη κωμωδία για έναν πιτσιρικά που έψαχνε να βρει μια πόρσε για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να τρέξει σε έναν αγώνα ράλι (νομίζω το 67 είναι χωρίς να μαι σίγουρος). Όλες οι ταινίες του Σκολιμόσκι έχουν καλή μουσική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποκλίνομαι στον "Γάτο".
κώστας π.
Έχεις δίκιο Κώστα, '67 είναι. Να φανταστείς έχω και το soundtrack, που το λέει καθαρά. O Skolimowski συνεργαζόταν στα sixties βασικά με τον Komeda. Στο soundtrtack του "Deep End" μιας ταινίας του από το 1970 συμμετείχαν οι Can (με το φοβερό "Mother Sky") και ο Cat Stevens. Την έχω δει κι εγώ την "Αναχώρηση", όπως και το "Deep End". Εξαιρετικά φιλμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήToν τελευταίο καιρό έχω μεγάλο κόλλημα με τους can. Κομματάρα το mother sky, απ' το Soundtracks (μόνο ο σουζούκι μου τη σπάει γενικά). Το χουν πει και οι Loop ένα λονδρέζικο συγκρότημα γύρω στο 88-90 (τέτοια γκρουπ μου γράφει ένα ξαδερφάκι μου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πάρω να δω και την τελευταία του Σκόλι 3 μέρες με την Άννα (κάπως έτσι) . Το deep end δεν το θυμάμαι.
κ.π.
Θυμάμαι και την "κραυγή που σκοτώνει" του 78 με ήρωα έναν συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής. Τη μουσική την είχε γράψει ο Tony Banks των Genesis. Τι κινηματογράφο έβλεπα ο πούστης στα νιάτα μου, τώρα μόνο DVD.
ΑπάντησηΔιαγραφήκ.π.
To Deep End, αν θυμάμαι καλά (την αίθουσα), το είχα δει στο Τριανόν, πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Ο γελοίος ελληνικός τίτλος ήταν η... επαφή ενός πρωτάρη (κάπως έτσι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας πιτσιρικάς γούσταρε μια κοπέλα - που τάχε με άλλον - και που δούλευαν (ο πιτσιρικάς κι η κοπέλα) σε κάτι κωλολουτρά του Λονδίνου. Όλη η ταινία, περιστρεφόταν γύρω από το... ανεκπλήρωτο του έρωτα και είχε μαύρο τέλος, απ' όσο θυμάμαι. Η ατμόσφαιρά της ήταν ανατριχιαστική. Το Mother sky νομίζω πως ακουγόταν σε μια disco-σκηνή. Ίσως πρόκειται για το κορυφαίο κομμάτι των Can (δύσκολο να το πεις βέβαια...). Συμφωνώ για τον Suzuki. Προσθέτει σε coolness, χωρίς οι Can να είναι cool συγκρότημα. Κάτι θυμάμαι και με τους Loop.
Πολύ σπουδαίος ο Σκολιμόφσκι. Την έχω δει την Κραυγή, με τον Άλαν Μπέιτς, στο βίντεο πριν 20-25 χρόνια. Θά θελα να την ξαναδώ κάποια στιγμή.
Tην κραυγή την είχα δει στο Βακούρα. Μου χε κάνει εντύπωση η μουσική. Ο συνθέτης της ταινίας πειραματιζόταν με ηλεκτρονικούς ήχους. Αυτοί οι ήχοι ήταν τόσο κοφτεροί, τόσο κρυστάλινα δονούμενοι που ενοχλούσαν στο αυτί. Στη δε κραυγή που σκοτώνει είχα βουλώσει τ' αυτιά μου. Ήταν αφόρητη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.Π.