ΝΤΕΜΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ η κρίση, οι Εβραίοι και άλλα διάφορα...

Γράφτηκαν διάφορα τον τελευταίο καιρό με αφορμή την επικείμενη συναυλία του Ντέμη Ρούσσου στο Ηρώδειο (την Παρασκευή 25/6). Ανάμεσα σε άλλα ακούστηκαν και υπερβολές, πράγματα ακατανόητα. Βρίσκουν ορισμένοι τον τρόπο, την αφορμή, να εκδικηθούν τι ακριβώς(;), δεν μπορώ να καταλάβω. 

Διάβασα π.χ. ένα κείμενο του Φώτη Απέργη στο 7 της Κυριακάτικης (20/6/2010), το οποίο δύσκολα κατανοώ. Γράφει π.χ. ο αρχισυντάκτης του 7 για τη «λαμπερή αποκατάσταση του Ντέμη Ρούσσου». Τι ακριβώς εννοεί; Έχει ανάγκη ο Ρούσσος κάποιας αποκατάστασης; Τι ακριβώς διέπραξε ο άνθρωπος και τώρα τον αποκαθιστούμε; Βασάνισε κανέναν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ ή ήταν συνεργάτης της χούντας, όπως είπε και ο φίλος μου ο Κώστας. Όπως ξαναέγραψα, πριν από λίγο καιρό, είναι ενοχλητικό να θυμόμαστε τα της χούντας, μεροληπτώντας έναντι ορισμένων (καλλιτεχνών ή μη); Εδώ, ο Μάνος Χατζιδάκις έκανε ολόκληρο LP, το 1972, υπό τας ευλογίας του χουντικού EOT. Δεν θυμάμαι κανένας να διαμαρτυρήθηκε, μιλώντας για την… αποκατάστασή του, όταν ανέβαινε στο Ηρώδειο.
Ο Ντέμης Ρούσσος σε ποιο σφάλμα υπέπεσε ακριβώς; Ας θυμηθούμε τι λέει ο ίδιος στη συνέντευξη που έδωσε στην Καθημερινή (20/6/2010) και στον Δημήτρη Ρηγόπουλο: 

«Είχα έρθει να παραλάβω ένα πλατινένιο δίσκο και πριν από τη συνέντευξη Tύπου (σ.σ. πρέπει να ήταν λίγο μετά την Μεταπολίτευση), είχα βγάλει μια ανακοίνωση που έλεγε ότι δεν θα απαντήσω σε πολιτικές ερωτήσεις. Οι δημοσιογράφοι αγνόησαν την επιθυμία μου κι εγώ υποχρεώθηκα να μιλήσω για άλλα αντί άλλων. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα σήμερα γιατί μεγάλωσα, πέρασαν τα χρόνια, ωρίμασα και ξέρω ότι με ενδιαφέρει η πολιτική και θα κρατούσα ενδεχομένως μιαν άλλη στάση». «Τον ρωτάω», συνεχίζει ο Ρηγόπουλος, «αν έχει μετανιώσει». "Απαντάει καταφατικά, αλλά γρήγορα το διορθώνει". «Μετανιώνω χωρίς να μετανιώνω. Σήμερα θα απαντούσα στις επίμονες ερωτήσεις εκείνων των δημοσιογράφων, γιατί η πολιτική με ενδιαφέρει. Ας πούμε ότι δεν μετανιώνω και ότι η στάση μου τότε υπήρξε ανώριμη. Αν δεν κάναμε λάθη, θα ήμασταν θεοί». 

Λάθος λοιπόν. Οk. Για πάμε, όμως, παρακάτω… Ο Απέργης υποστηρίζει κι άλλα ακατανόητα. Γράφει, ας πούμε, πως ο Ρούσσος «ήταν ένας από τους πιο πετυχημένους τραγουδιστές του νεοπλουτισμού της δεκαετίας του 1970». 

Δεν ξέρω πόθεν αυτό το συμπέρασμα. Ο πατέρας μου, που ήταν εργάτης, άκουγε τον Ντέμη Ρούσσο, γιατί είχε φωνή τενόρου και τραγουδούσε ωραίες μελωδίες. Ένας τραγουδιστής που έχει πουλήσει εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο, δεν μπορεί παρά να είναι, κυρίως, λαϊκός. Τώρα, το αν τον ακούει συγχρόνως και το jet-set, αυτό είναι άλλη ιστορία. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς, ποιοι άκουγαν τη Νάνα Μούσχουρη; (Ή κάτι τέτοιο θα εθεωρείτο βλάσφημο και κακοπροαίρετο;). Σχεδόν το ίδιο κοινό που άκουγε και τον Ρούσσο, θ' απαντούσα. Ο Ωνάσης, ως γνωστόν, άκουγε Κόκοτα. Και τι σημαίνει αυτό; Δεν ήταν ο Κόκοτας λαϊκός τραγουδιστής; Και παρακάτω σημειώνει ο Φώτης Απέργης: «γνωμοδοτεί δε (ο Ρούσσος) όχι για τη γλυκερή εκδοχή της ροκ μπαλάντας, για τις αποτυχημένες επαφές με εξωγήινους και άλλα θέματα που γνωρίζει καλά, αλλά για τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας – είναι μάλιστα πολύ αυστηρός στις εκτιμήσεις του». 

Έλα Παναγία μου. Από πότε θα θέτουμε ατζέντα με ερωτήσεις, σε μιαν ελεύθερη κουβέντα; Και κυρίως από πότε θα καθορίζει ο ερωτών τον βαθμό αυστηρότητας των απαντήσεων του ερωτώμενου; Ο καθένας μας μιλάει για ό,τι θέλει και κρίνεται, φυσικά, γι’ αυτά που λέει. Άλλο αυτό και άλλο οι διατυπωθείσες ειρωνείες. Για να δούμε, τι είπε λοιπόν ο Ντέμης Ρούσσος στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία (5/6/2010, συνέντευξη στον Γιώργο Βιδάλη): 

«Δεν είμαι πολιτικός ούτε οικονομολόγος, αλλά ένας άνθρωπος που σκέφτεται. Και κάνω μιαν απλή ερώτηση: Είναι ποτέ δυνατόν αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν την κρίση, οι ξένοι, αλλά και οι πολιτικοί μας που έπαιξαν το παιχνίδι τους, γιατί φάγανε, να θέλουν να τη σταματήσουν; Γι’ αυτούς είναι ένα φοβερό game, ένα φοβερό παιχνίδι. Δεν πρόκειται να τη σταματήσουν. Σήμερα υπάρχει ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ένας πόλεμος οικονομικός, με αντίπαλες ομάδες τα κράτη από τη μια μεριά και τις τράπεζες από την άλλη. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ούτε ψυχή ούτε καρδιά έχει. Η μπίζνα το ενδιαφέρει και τα νούμερα, λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας(…).Ο μέσος Ελληνας είναι καλοκάγαθος, καλόπιστος. Του είπανε ότι θα γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες κι έκανε γιορτές. Εμένα όταν με ρωτήσανε γι’ αυτούς, απάντησα: μερικοί θα πλουτίσουν και οι πολλοί θα τραβήξουν κουπί. Κι αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει σήμερα. Μας βάλανε στο χάος. Οι δικοί μας οι πολιτικοί έπαιξαν το παιχνίδι τους για να πάρουν μίζες. Τους καλάρεσε, τα αρπάξανε και τώρα ο κόσμος πληρώνει και δεν γλιτώνει». 

Και πιο κάτω, απαντάει στην ερώτηση αν θα κρατήσει πολύ η κρίση: 

«Τουλάχιστον δέκα χρόνια. Η κυβέρνηση δείχνει να έχει έναν πανικό. Δεν ξέρει τι να κάνει για να καλμάρει τον λαό, που φωνάζει για τη σύνταξη και τους μισθούς που του κόβουν. Του ρίχνει, λοιπόν, στάχτη στα μάτια ανακοινώνοντας ονόματα καλλιτεχνών, γιατρών, δικηγόρων για φοροδιαφυγή. Σωστό είναι να τους ελέγξουν, αλλά δημιουργούν μια τέτοια εφετζίδικη ατμόσφαιρα στην τηλεόραση, στα ΜΜΕ, κάτι που με κάνει να χαμογελάω. Ο λαός δεν θα σταματήσει να φωνάζει επειδή θα πάρεις του Βοσκόπουλου δύο εκατομμύρια. Για να σώσεις την Ελλάδα θα πρέπει να πάρεις τα πεντακόσια εκατομμύρια, το ένα δισ., τα τρία δισ., που έφαγαν τα μεγάλα συμφέροντα και οι πολιτικοί. Μ’ αυτό το επικοινωνιακό τρικ δεν θα τους καλμάρεις. Πρέπει να αρπάξουν τους πολύ μεγάλους, κάτι που δεν θα γίνει φυσικά, γιατί και οι δύο πλευρές έχουν λερωμένη τη φωλιά τους». 

Δεν ξέρω ποιοι μπορεί να ενοχλούνται από την… αυστηρότητα των απαντήσεων του Ντέμη Ρούσσου. Εγώ, πάντως, και για όσα λέει παραπάνω, του βγάζω το καπέλο.

Ο Απέργης «φτύνει» τον Ρούσσο, όταν λέει ότι δεν μιλάει για τους εξωγήινους και για τα άλλα θέματα που γνωρίζει καλά. Δεν είναι κριτική αυτή. Ο Ρούσσος έχει κάποιες απόψεις. Μπορεί να διαφωνείς μαζί του, αλλά είναι ανεπίτρεπτο να τον χλευάζεις. Είναι γνωστό, ας πούμε, πως ο Ρούσσος πιστεύει στη μετεμψύχωση και σε άλλα διάφορα. Στην εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα στο Alter είχε πει πως σε... προηγούμενη ζωή του ήταν εβραίος ραβίνος στη Γερμανία των αρχών του 20ου αιώνα. Προσωπικώς, δεν πιστεύω στην μετεμψύχωση. (Γενικώς, δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη «πιστεύω», αποφεύγω τη λέξη «θεωρώ» και χρησιμοποιώ τη λέξη «νομίζω», για ό,τι δεν είμαι βέβαιος). Δεν πρόκειται, όμως, ποτέ να χλευάσω κάποιον, που έχει άλλη γνώμη απ’ τη δική μου σε τέτοια θέματα. Πάντως, κι αυτό είναι ένα ζήτημα που θέλει διερεύνηση. Ποιο; Το τι μπορεί να συνδέει τους Εβραίους με τον Ρούσσο...

Όπως διάβασα στο www.babylonia.gr (η ίδια δημοσίευση υπάρχει και σε άλλα sites) πριν από λίγα χρόνια ο Ντέμης Ρούσσος μαζί με άλλους 54 ανθρώπους της τέχνης και του πνεύματος – μεταξύ των οποίων και ο μεγάλος παλαιστίνιος ποιητής Mahmoud Darwish, ο Roger Waters των Pink Floyd, ο άγγλος σκηνοθέτης Ken Loach, o νοτιοαφρικανός συγγραφέας Andre Brink, o ισραηλινός ακαδημαϊκός και ποιητής Aharon Shabtai, ο επίσης ισραηλινός ιστορικός Ilan Pappe, και ο αγγλο-πακιστανός συγγραφέας Tariq Ali – συνυπέγραψε μία επιστολή διαμαρτυρίας για τον εορτασμό των 60 χρόνων του Ισραήλ, που δημοσιεύθηκε στην International Herald Tribune στις 8 Μαΐου 2008 όπου δήλωνε: 

«Το Ισραήλ, που συμπληρώνει 60 χρόνια είναι ένα κράτος που ακόμα αρνείται στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες τα δικαιώματα που τους έχουν αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ, απλώς και μόνο επειδή είναι ‘μη-Εβραίοι’. Κρατά ακόμα υπό κατοχή παλαιστινιακές και άλλες αραβικές περιοχές, παραβιάζοντας πολυάριθμες αποφάσεις του ΟΗΕ. Συνεχίζει σταθερά και αδιακρίτως, να καταστρατηγεί τη διεθνή νομοθεσία και να παραβιάζει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, με την ασυλία που του προσφέρουν μέσω της οικονομικής, διπλωματικής και πολιτικής τους υποστήριξης οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη». 

Στο site αναφέρεται πως ο Ρούσσος ετοιμαζόταν να μεταβεί για συναυλία στο Ισραήλ (την 6η Μαΐου 2010 – πριν ενάμιση μήνα δηλαδή) και πως θα ήταν αδιανόητο, εν τέλει, να έδινε εκείνη τη συναυλία, από τη στιγμή, μάλιστα, που είχε υπογράψει μία τέτοια επιστολή διαμαρτυρίας. Η συναυλία όμως απ’ ό,τι φαίνεται εδώθη (πιο κάτω βλέπετε την αφίσα της). Κι εδώ, θα είχε ενδιαφέρον ν’ ακούγαμε τις εξηγήσεις του τραγουδιστή. (Φυσικά, ο Ρούσσος δεν ήταν ο πρώτος έλληνας, που θα εμφανιζόταν στο Ισραήλ. Με αρχή και αφορμή τον Aris San, στον οποίον ήδη έχω αφιερώσει ειδικό post – http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/03/aris-san.html – οι Ισραηλινοί αγάπησαν την ελληνική μουσική κι έδωσαν… στέγη και τροφή στον Καζαντζίδη, τον Νταλάρα, τη Γλυκερία, τον Ρασούλη και σε διαφόρους άλλους. Έχω, δε ,την αίσθηση πως πρώτα βλέπουν τον Ρούσσο ως έλληνα τραγουδιστή και μετά ως διεθνή).

Όσον αφορά στη σύγκριση-συσχέτιση του Ρούσσου, στην οποίαν προβαίνει ο Φώτης Απέργης, με τον Πρέκα και τον Βοσκόπουλο («Σ’ αυτή την ελληνική ζώνη του λυκόφωτος, όλα μοιάζουν να αλλάζουν νόημα. Ο Κώστας Πρέκας από νταβραντισμένος κινηματογραφικός πιλότος της Ολυμπιακής μεταμορφώθηκε σε υπερασπιστή των αξιών του έθνους, και ο Τόλης Βοσκόπουλος από καλοσιδερωμένος διασκεδαστής μετατράπηκε πρόσφατα σε υπουργικό σύζυγο, που βρίσκεται στη δίνη μιας παρεξήγησης») έρχομαι να πω πως είναι, τουλάχιστον, ατυχής. Ή εν πάση περιπτώσει ασαφής. Σε τι ακριβώς μεταμορφώθηκε ο Ρούσσος, δεν κατάλαβα· μια και ο Απέργης δεν ασχολείται καθόλου με το «εβραϊκό» ζήτημα. Εκτός κι αν θεωρείται μεταμόρφωση η αυστηρότητα της κριτικής του. Σ’ αυτήν την περίπτωση, όμως, θα έλεγα πως θα ήταν ευτύχημα, αν και άλλοι συνάδελφοι του Ρούσσου – απ’ αυτούς που γευτήκαμε στην Ολυμπιάδα της ντόπας – μεταμορφώνονταν και άνοιγαν το στόμα τους, λέγοντας ό,τι κι εκείνος· ακόμη και στην περίπωση, που δεν θα ένοιωθαν ν’ απολογηθούν, για την… ολυμπιακή συμμετοχή τους. Υπάρχουν, εν ολίγοις, σοβαρά θέματα, για τα οποία αξίζει να γίνεται κουβέντα (και να δίδονται εξηγήσεις), αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Το εύκολο είναι να λέμε αβασάνιστα λόγια.

Υ.Γ. Ελπίζω ο Γιώργος Λούκος, μετά τη Νάνα Μούσχουρη, τη Βίκυ Λέανδρος (έχει τραγουδήσει στο Ηρώδειο, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ήταν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών) και τον Ντέμη Ρούσσο, να… αποκαταστήσει στο ρωμαϊκό θέατρο και τους Βαγγέλη Παπαθανασίου, Λουκά Σιδερά, Δημήτρη Ταμπόση, Ντέμη Βισβίκη, Αργύρη Κουλούρη, Χάρη Χαλκίτη και διάφορους άλλους «γάλλους» παιχταράδες, μπας και δούμε, κι εμείς, καμιά συναυλία της προκοπής…