MUSIC IMPROVISATION COMPANY το πρώτο…

Προσπαθώντας να βρω, πριν από λίγο καιρό, ποια άλμπουμ της ECM δεν έχουν επανεκδοθεί σε CD, έπεσα πάνω σ’ ένα forum στο internet (σχεδόν τριάμισι χρόνια παλιό), όπου κάποιοι επιχειρούσαν να φτιάξουν έναν κατάλογο με τα LP της γερμανικής εταιρίας, που δεν είχαν ακόμη τότε ψηφιοποιηθεί. Στα 50 πρώτα άλμπουμ (από τους κωδικούς 1001, έως 1050 δηλαδή) αναφέρονταν 11 τέτοιοι δίσκοι, οι ακόλουθοι: Just Music (1002), The Music Improvisation Company (1005, JAP), Wolfgang Dauner: Output (1006), Robin Kenyatta: Girl From Martinique (1008, JAP), Paul Bley: Ballads (1010), Bobo Stenson/ Arild Andersen/ Jon Christensen: Underwear (1012), David Holland/ Derek Bailey: Improvisation For Cello And Guitar (1013), Stanley Cowell Trio: Illusion Suite (1026, JAP), Dave Liebman: Lookout Farm (1039), Gary Burton: Seven Songs For Quartet And Chamber Orchestra-Music by Michael Gibbs (1040), Bennie Maupin: The Jewel In The Lotus (1043). Ψάχνοντας λίγο στο site της εταιρίας διαπίστωσα πως το άλμπουμ του Bennie Maupin είναι από ’κείνα που επανεκδόθηκαν κάποια στιγμή, ενώ ορισμένα ακόμη από τα προαναφερθέντα βγήκαν μόνο στην Ιαπωνία – δεν είμαι σίγουρος αν είχαν την απόλυτη άδεια του Eicher, ή έστω κάποιαν έγκρισή του. Όπως στην Ιαπωνία βγήκε το 2003, σε περιποιημένο 24μπιτο, και το άλμπουμ της Music Impovisation Company, για το οποίο λέω εδώ δυο λόγια και το οποίον πωλείται στην Amazon 100 δολάρια! Το CD... Πάνε καλά οι άνθρωποι; Να πω μόνον πως το LP εντοπίζεται στο eBay ακόμη και με 20$... (Πιθανώς, κάποια ακόμη από τα προαναφερθέντα LP, να επανεκδόθηκαν στο μεσοδιάστημα – δεν έχω τώρα χρόνο να το ψάξω).H Music Improvisation Company (MIC) σχηματίστηκε περί το 1968 από τους Derek Bailey ηλεκτρική κιθάρα, Evan Parker σοπράνο σαξόφωνο, Hugh Davies live electronics και Jamie Muir κρουστά. Το βασικό τους concept ήταν η επικοινωνία μέσω του απροσχημάτιστου αυτοσχεδιασμού, ελεύθερων και αβαντ-γκαρνίστικων patterns, με στόχο (λέμε τώρα...) την οικοδόμηση μιας εικονοκλαστικής πραγματικότητας. Ήταν η εποχή των μεγάλων πειραμάτων στην pop μουσική – δεν αποκαλώ ακριβώς “pop” την MIC, είναι όμως σίγουρο πως πιο πολύ επηρέασαν τo συνειδητό pop στερέωμα, παρά την avant-garde – μέσω των οποίων επιχειρείτο η ώσμωση των ακροατηρίων (π.χ. οι μεγαλύτεροι επώνυμοι fans των AMM ήταν οι Beatles, ενώ ο Jamie Muir, λίγο μετά τη διάλυση της MIC, μπήκε στους rockers King Crimson), με την παράλληλη εκτόνωση του british underground δυναμικού, που ακολούθησε το πέρας των οραμάτων του ’60. Προσωπικώς, μ’ αρέσει να βλέπω τους MIC και τους… αναλόγους, ως το alter ego των Pink Floyd, των Soft Machine και των Deviants, ok, πασπαλισμένο με λίγο... Darmstadt (στα ίδια clubs έπαιζαν εξάλλου, περίπου το ίδιο κοινό απασχολούσαν), παρά ως κάτι που κατέφθασε από την Αμερική (free jazz) και... δεν ήξερε προς τα που να πάει... Άλλο Αγγλία, άλλο Γαλλία.Το LP της MIC για την ECM [1005 ST], πάντα σε παραγωγή του Manfred Eicher, ηχογραφήθηκε τον Αύγουστο του 1970 στα Merstham Studios του Λονδίνου. Η βασική τετράδα (Bailey, Parker, Davies, Muir) συν την Christine Jeffrey φωνή σε δύο κομμάτια, αναλαμβάνει να μας ξεναγήσει στο ευρωπαϊκό new thing, παίζοντας με όλη τη γκάμα των εντάσεων – από το ανεπαίσθητο μέχρι το θόρυβο –, με τους Bailey και Parker να βομβαρδίζουν κατά περίπτωση. (Το άλμπουμ υπήρξε το ένα από τα δύο μόλις που κατέγραψαν την παρουσία της MIC. Τo άλλο, το “1968-1971”, βγήκε στην Incus το ’76 και περιλαμβάνει λονδρέζικες εγγραφές τής... Κομπανίας από την 4/7/1969 και την 18/6/1970).