...και βεβαίως το “Bis”, το οποίο ακούσαμε λίγο πριν στο mix των Eddy meets Yannah, είναι βγαλμένο από το άλμπουμ Encore [Far Out, 2007] του Arthur Verocai (στο συγκεκριμένο track παίζουν οι Azymuth), ενός από τους πιο διακεκριμένους ενορχηστρωτές της MPB (και πέραν αυτής), στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70 – ο ήχος του ακούγεται σε άλμπουμ των Sambrasa Trio, Terco, Jorge Ben, Gal Costa, Quarteto Em Cy, Marcos Valle, Celia, MPB 4, Erasmo Carlos, Karma κ.ά. 
Μ’ ένα ιστορικό άλμπουμ στην κατοχή του από το 1972, στην εταιρία Continental, που απετέλεσε κύρια αιτία για το αφεντικό της Far Out Joe Davis, προκειμένου να τον ενετάξει στον κατάλογό της, και με διαρκή επαφή με τα μουσικά συμβάντα από ποικίλες θέσεις, αλλά κυρίως μέσα από το χώρο της διαφήμισης, ο Verocai έχει και πρόσφατες εγγραφές, όπως τούτες εδώ, που έρχονται να τονώσουν το δικό του μύθο. Το “Encore” έχει κυρίως τραγούδια, αλλά σε ορχηστρικά όπως το “Sucuri” προβάλλεται εκείνο το pop out πνεύμα α λα David Axelrod (όπως γράφεται στο back cover), που χαρακτήρισε τις πιο σημαντικές δουλειές του. Ακόμη, το “Filhos” (Γιοί), ένα τραγούδι με τη φωνή του Ivan Lins, φανερώνει το ταλέντο του Verocai να στήνει μεστά σκηνικά συγκίνησης, σχεδόν από το τίποτα. 
“Antonio Adolfo e a Brazuca”. Με αυτό τον τίτλο κυκλοφόρησαν δύο σημαίνοντα άλμπουμ για την βραζιλιάνικη bossa/ soul/ jazz σκηνή το 1969 και το 1971 αντιστοίχως. Εμπνευστής τους ένας από τους αναγνωρισμένους πιανίστες και keyboard players της χώρας, ο Antonio Adolfo (πριν στους Trio 3D, Conjunto 3D κ.λπ.), ένας ακόμη μουσικός, ένας ακόμη από 'κείνους που έσμιξαν αμερικανικά και βραζιλιάνικα ηχοχρώματα με τρόπο εμπνευσμένο. Εκτελώντας, τώρα, μία... παραγγελία του Joe Davis, για την ανασύσταση εκείνου του ήχου, μέσα από ένα πιο καίνουριο άλμπουμ, ο Adolfo θα κάνει και πάλι το θαύμα του. Το “Destiny” [Far Out, 2007] είναι αυτό που κάπως... σεμνά και ταπεινά περιγράφεται στο οπισθόφυλλο ως ένα μίγμα «jazz στοιχείων, κλασικής βραζιλιάνικης pop των sixties, μπαρόκ ενορχηστρώσεων, easy scoring και funk, το οποίο θα βρουν ελκυστικότατο οι fans της MPB του ’60». Αν ήταν έτσι, ή, μάλλον, μόνον έτσι, τότε δεν θα μιλούσαμε αναγκαστικώς για κάτι ιδιαίτερο. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα σπουδαίο, σημερινό άλμπουμ βραζιλιάνικης pop, αποτελούμενο απ’ όλα τα προηγούμενα και από ακόμη περισσότερα. Χορευτικό στο έπακρο, τέλειο από φωνητικής πλευράς (συμβάλλουν οι θυγατέρες τού Adolfo, Carol και Luisa), ευαισθητοποιημένο πολιτικώς και μ’ εκείνο το αιώνιο lounge πνεύμα να διαπερνά κάθε γραμμή του, το “Destiny” είναι ένα comeback του ήχου των Brazuka (με “k” τώρα) άνευ προηγουμένου.
Και κάτι που λίγοι θα γνωρίζουν. Ο Antonio Adolfo διαγωνίστηκε στην 3η Ολυμπιάδα Τραγουδιού στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τέτοιες μέρες (10-12 Ιουλίου) πριν από 40 χρόνια (1970), με το τραγούδι “Teletema”, το οποίο ερμήνευσε η Evinha κατακτώντας δεύτερη θέση!
Μ’ ένα ιστορικό άλμπουμ στην κατοχή του από το 1972, στην εταιρία Continental, που απετέλεσε κύρια αιτία για το αφεντικό της Far Out Joe Davis, προκειμένου να τον ενετάξει στον κατάλογό της, και με διαρκή επαφή με τα μουσικά συμβάντα από ποικίλες θέσεις, αλλά κυρίως μέσα από το χώρο της διαφήμισης, ο Verocai έχει και πρόσφατες εγγραφές, όπως τούτες εδώ, που έρχονται να τονώσουν το δικό του μύθο. Το “Encore” έχει κυρίως τραγούδια, αλλά σε ορχηστρικά όπως το “Sucuri” προβάλλεται εκείνο το pop out πνεύμα α λα David Axelrod (όπως γράφεται στο back cover), που χαρακτήρισε τις πιο σημαντικές δουλειές του. Ακόμη, το “Filhos” (Γιοί), ένα τραγούδι με τη φωνή του Ivan Lins, φανερώνει το ταλέντο του Verocai να στήνει μεστά σκηνικά συγκίνησης, σχεδόν από το τίποτα. “Antonio Adolfo e a Brazuca”. Με αυτό τον τίτλο κυκλοφόρησαν δύο σημαίνοντα άλμπουμ για την βραζιλιάνικη bossa/ soul/ jazz σκηνή το 1969 και το 1971 αντιστοίχως. Εμπνευστής τους ένας από τους αναγνωρισμένους πιανίστες και keyboard players της χώρας, ο Antonio Adolfo (πριν στους Trio 3D, Conjunto 3D κ.λπ.), ένας ακόμη μουσικός, ένας ακόμη από 'κείνους που έσμιξαν αμερικανικά και βραζιλιάνικα ηχοχρώματα με τρόπο εμπνευσμένο. Εκτελώντας, τώρα, μία... παραγγελία του Joe Davis, για την ανασύσταση εκείνου του ήχου, μέσα από ένα πιο καίνουριο άλμπουμ, ο Adolfo θα κάνει και πάλι το θαύμα του. Το “Destiny” [Far Out, 2007] είναι αυτό που κάπως... σεμνά και ταπεινά περιγράφεται στο οπισθόφυλλο ως ένα μίγμα «jazz στοιχείων, κλασικής βραζιλιάνικης pop των sixties, μπαρόκ ενορχηστρώσεων, easy scoring και funk, το οποίο θα βρουν ελκυστικότατο οι fans της MPB του ’60». Αν ήταν έτσι, ή, μάλλον, μόνον έτσι, τότε δεν θα μιλούσαμε αναγκαστικώς για κάτι ιδιαίτερο. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα σπουδαίο, σημερινό άλμπουμ βραζιλιάνικης pop, αποτελούμενο απ’ όλα τα προηγούμενα και από ακόμη περισσότερα. Χορευτικό στο έπακρο, τέλειο από φωνητικής πλευράς (συμβάλλουν οι θυγατέρες τού Adolfo, Carol και Luisa), ευαισθητοποιημένο πολιτικώς και μ’ εκείνο το αιώνιο lounge πνεύμα να διαπερνά κάθε γραμμή του, το “Destiny” είναι ένα comeback του ήχου των Brazuka (με “k” τώρα) άνευ προηγουμένου.Και κάτι που λίγοι θα γνωρίζουν. Ο Antonio Adolfo διαγωνίστηκε στην 3η Ολυμπιάδα Τραγουδιού στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τέτοιες μέρες (10-12 Ιουλίου) πριν από 40 χρόνια (1970), με το τραγούδι “Teletema”, το οποίο ερμήνευσε η Evinha κατακτώντας δεύτερη θέση!
ποια η γνώμη σου για το προσωπικο άλμπουμ του verocai;το αγορασα προσφατα και το θεωρω αριστουργημα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εννοείς εκείνο από το 1972 είναι εξαιρετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήναι αυτο εννοω..θα το ενέτασσες στην tropicalia?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλαφρώς. Μάλλον όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφή