fos, περισσότερο fos…

Δεν ξέρω αν ο Σταύρος Τσιώλης έχει επηρεάσει τον Αργύρη Μπακιρτζή ή το αντίθετο, πάντως – κι έχοντας στα μάτια μου το «Ας περιμένουν οι γυναίκες!», αλλά και το «Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε…» – θα έλεγα πως οι Χειμερινοί Κολυμβητές, από ένα σημείο και μετά (μάλλον μετά τους «Δακοκτόνους»), είναι το τραγουδιστικό alter-ego του αρκάδα σκηνοθέτη. Ακούγοντας, τώρα, το έσχατο «23 Κόκκινα Φώτα» [Lyra, 2009] έρχομαι να πω πως… ok με μία ενδεχόμενη ζωντανή παρουσίαση των κομματιών, όμως με μία δισκογραφική μένω λιγάκι… κουμπωμένος. Το πράγμα δεν κυλάει δίχως καθυστερήσεις, άνευ, εννοώ, της εικόνας του γκρουπ στο πάλκο. Οι ελευθερίες, όπως και να το κάνουμε, είναι περιορισμένες, οι εκπλήξεις προαποφασισμένες, οι αυτοσχεδιασμοί κρυσταλλωμένοι και μένουν μόνον 6-7 κανονικά τραγούδια (από τα 23 του άλμπουμ), όπως η «Αχαριστία», το «Τραίνο εξορίας», το «Κάθε βράδυ στο Καφέ Αμάν», «Η κιθάρα μου να σπάσει» – το ωραιότερο –, το «Καϊμακτσαλάν», το «Στους πέντε ανέμους» (η επανάκαμψη του Ισίδωρου Παπαδάμου – πολύ καλό κι αυτό), να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Διάβασα κάπου πως «οι Χ.Κ. πιστοί στην υπόσχεσή τους προς τους ακροατές τους, για συχνή έκδοση δίσκων(…), παρουσιάζουν τον τρίτο, τα τελευταία 4 χρόνια(…)». Δεν ξέρω… δηλαδή ξέρω… Ο δίσκος, και μάλιστα ένας 65λεπτος, δεν μπορεί ποτέ να είναι ζωντανή παράσταση…Live στο Κύτταρο είναι το 2CD “Sing City” [Lyra, 2009] της Σωτηρίας Λεονάρδου, του Βασίλη Γισδάκη και του Στέλιου Μποτωνάκη και όπως συμβαίνει συνήθως – από τη στιγμή κατά την οποίαν οι ερμηνευτές λένε και τραγούδια άλλων – άλλα βγαίνουν όπως πρέπει, και άλλα έτσι κι έτσι. Κακή, λοιπόν, η εισαγωγή με το «Τσάμικο» του Σαββόπουλου, αλλά καλύτερη η συνέχεια με τον «Παράξενο κόσμο» (Λεονάρδου), τα τραγούδια του Μποτωνάκη, το “The day” από τα “Reflections” με τον Γισδάκη (κατ’ εμέ πρόκειται για την καλύτερη εκτέλεση μετά την πρωτότυπη – μπράβο –, αλλά κι η μπάντα πρώτης τάξεως). Τo δεύτερο CD ανοίγει καλύτερα, με το “I’m deranged” (David Bowie), το οποίο ο Μποτωνάκης υποστηρίζει δίχως πρόβλημα. Από τα τραγούδια των Τρύπες, το «Τρένο» είναι το ωραιότερο, με τη Λεονάρδου να φανερώνει πόσο κοντά είναι, αν το θέλει, στην υπόθεση «ροκ ερμηνεία», αν και στο «Της επανάστασης» του Άσιμου, δεν βγάζει την απελπισία του μακαρίτη (στο συγκεκριμένο άσμα εννοώ). Τέλος, ατυχή θα χαρακτήριζα την απόπειρα του Γισδάκη να τραγουδήσει Σιδηρόπουλο. Ειδικώς για το «Που να γυρίζεις» θα έλεγα πως του αλλάζει τα φώτα. Είπαμε. Καλή φωνή έχει ο άνθρωπος, αλλά τούτο δε σημαίνει πως μπορεί να τραγουδήσει και τα πάντα.Μα τω θεώ, αυτό δεν το περίμενα. Δεν περίμενα ποτέ δηλαδή ότι κάποιος (ο Τάσος Σαμαρτζής εν προκειμένω) θα έγραφε αγγλικούς στίχους στο «Πέντε μάγκες στον Περαία» (ή «Πέντε μάγγες», όπως ήταν ο πρωτότυπος τίτλος) του Γιοβάν Τσαούς και θα τους τραγουδούσε σ’ ένα στυλ ολίγον… old-timey swing (από combo, όχι από ορχήστρα) κάποιος Βαγγέλης Λούλης (sorry για το «κάποιος», αλλά αγνοώ την ιστορία του). Βασικά, εδώ, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα συγκρότημα, τους Fos (ουδεμία σχέση με τους Fos του Κώστα Παπαδούκα στα late 70s), οι οποίοι διασκευάζουν ουκ ολίγα ρεμπέτικα, λαϊκά και παραδοσιακά («Αργοσβήνεις μόνη» του Τσιτσάνη, «Στα σκαλοπάτια σου» του Ζαμπέτα, «Σεράχ» του Τσιτσάνη, «Μοιάζεις σαν θάλασσα» του Χιώτη κ.ά.), επιχειρώντας να δώσουν σ’ αυτά τα τραγούδια μίαν άλλη προοπτική. Βασικά, έχουν κρατηθεί οι μελωδίες, οι αρμονίες πειράζονται (όχι σε βαθμό… κακουργήματος – εννοώ πως νιώθεις τα τραγούδια μέσα σ’ ένα ευρύτερο jazzy, bluesy και folky σκηνικό), ενώ οι στίχοι είναι παντελώς άσχετοι (εννοώ πως δεν σχετίζονται με τα πρωτότυπα λόγια), αλλά όχι αδιάφοροι (απεναντίας!), αφήνοντας, εν τέλει, μόνον τις ερμηνείες μετέωρες· «αμούστακοι» τραγουδιστές, οι οποίοι δύσκολα ισορροπούν σε τούτα τα δοκιμασμένα άσματα. Από τα 11 τραγούδια του άλμπουμ “Europe, Your Rope” [Donna Luna, 2009] τα 7 είναι versions και τα 4 originals. Το θέμα είναι πως και τα originals είναι καλά, πράγμα που με οδηγεί να ρωτήσω το αυτονόητο: γιατί όχι μόνον πρωτότυπο υλικό; Ή, γιατί όχι μόνο versions; Σε κάθε μία από τις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα θα ήταν… πυκνότερο.