της τριτοβάθμιας…

Στο συντηρητικό «νεολαιίστικο» περιοδικό Σκαπάνη, που κυκλοφορούσε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 (η πιο αναγνωρίσιμη υπογραφή είναι εκείνη του Χρήστου Γιανναρά) και το οποίον ιδεολογικώς θα έλεγα πως ανήκε στην πεφωτισμένη Δεξιά (η άλλη, η… αφώτιστη, δεν έβγαζε περιοδικά, ασχολείτο με περισσότερο... πρακτικά θέματα, καταδιώκοντας την Αριστερά) διαβάζω στη σελ.5, του τεύχους 20, από τον Ιανουάριο του ’63 (διατηρώ την ορθογραφία):ΔΥΝΑΜΙΚΑ
Αχρωμάτιστοι από κάθε πολιτική απόχρωση, οι φοιτηταί έχουν κάθε δίκηο και πρέπει να αγωνιστούν για την ουσιαστική ανακαίνιση της Παιδείας. Τα 15% του προϋπολογισμού για την Παιδεία είναι ένα πολύ λογικό ποσοστό, αν λάβη κανείς υπ’ όψιν του τις τρομακτικές ελλείψεις που σήμερα παρουσιάζονται. Βέβαια, αυτά τα αιτήματα θάπρεπε να τα διεκδικούν οι αντιπρόσωποι του έθνους στη βουλή, αφού όμως αυτοί τυρβάζουν μόνο περί τα κομματικά τους, το έθνος πρέπει να βγει στα πεζοδρόμια. Το θέμα της Παιδείας είναι θέμα ζωής και θανάτου γι’ αυτό τον τόπο. Όλοι φωνάζουν, όλοι απαιτούν, αλλά και όλοι κωφεύουν. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Πρέπει να απαιτήσουμε άμεσα την αφύπνιση των αρμοδίων. Η λύση της καταφυγής στο πεζοδρόμιο δικαιολογείται μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες, αλλά ακριβώς για να πάψουμε να είμαστε υπανάπτυκτοι πρέπει να βρούμε τη λύση.

Σαράντα επτά χρόνια αργότερα ακούγοντας κάποιος τον Πρωθυπουργό και την Υπουργό Παιδείας (κοτσάνες τύπου «Δια βίου μάθησης» τις αφήνω κατά μέρος – λες και περιμέναμε τα υπουργεία, για να μας υποδείξουν ότι οφείλουμε να μαθαίνουμε) να… σχεδιάζουν αμφότεροι και επί χάρτου, αλλά και με τις τσέπες άδειες (περισσεύει τίποτα από τους τοκογλύφους της τρόικας;) τα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, διαπιστώνει πως δεν βρισκόμαστε απλώς στο σημείο «μηδέν», είμαστε «υπό το μηδέν». Αλλά, το ξέχασα. Όλα θα τα επιλύσει ο τρίμηνος διάλογος που θ' ακολουθήσει…