THE SIDEWINDERS - THE BRIEF ENCOUNTER

Ο Βρετανός Jazzman δεν ξεχνάει το καθήκον του. Να εφοδιάζει δηλαδή την αγορά με σκοτεινά soul και funk άλμπουμ του παρελθόντος, βγαλμένα από τα δισκογραφικά αζήτητα.
Το μοναδικό LP των (The) Sidewinders από το Halifax του Καναδά, που είχε τίτλο “Flatfoot Hustlin’” κυκλοφόρησε σε κάποια Great Eastern, προς τα μέσα των 70s (ίσως και πιο μετά). Το άλμπουμ αυτό ήταν παντελώς άγνωστο μέχρι πριν από δυο χρόνια, αφού έχω την εντύπωση (μπορεί και να κάνω λάθος) πως μόλις πέρυσι έσκασε μύτη στο ebay (προφανώς κάποιος Καναδός βρήκε κόπιες), για να φύγει τελικώς σε τιμές που άγγιξαν ή ξεπέρασαν τα $2000. Είναι τόσο καλό τελικώς; Δεν είναι αυτό το ζήτημα…
Όλα φαίνεται πως ξεκινούν στα μέσα των sixties, στη Νέα Υόρκη, όταν σχηματίζονται οι Little Charles & The Sidewinders, που είχαν για τραγουδιστή τον Charles Walker και οι οποίοι ηχογράφησαν κάμποσα (οκτώ;) smooth soul 45άρια στην Decca, την Red Sands και την Drum, όλα μέχρι τα πρώτα χρόνια του ’70. Κάποια στιγμή ο Walker αφήνει το γκρουπ και οι υπόλοιποι – επτά νοματαίοι, οι Raymond Myers σαξόφωνα, Jerry Holland πλήκτρα, Jerry Jenkins κιθάρες, Hank Anderson μπάσο, Alexander Link φλάουτο, Reggie Barnes ντραμς, Jerry Ayers τρομπέτα – είναι κατ’ ουσίαν οι «σκέτοι» Sidewinders, της Great Eastern και τώρα του Jazzman [JMANCD 039]. Το άλμπουμ ανταποκρίνεται πλήρως στα αισθητικά κελεύσματα του δεύτερου μισού του ’70· θα παραξενευόμουν δηλαδή, αν μάθαινα πως τούτο ηχογραφήθηκε πριν το 1975. (Αφήνω δε το γεγονός πως στο οπισθόφυλλο αναγράφεται και το“for more than ten years now the Sidewinders…”). Υπάρχει λοιπόν το ισχυρό rhythm section της early disco (“A voyage”), υπάρχει το blax κλίμα στα πνευστά ιδίως, υπάρχει όμως κι ένα jazz-funk groovy στοιχείο, όπως φερ’ ειπείν στο εισαγωγικό “I like to dance”, το οποίο «σπάει» προς το ακόμη πιο funky. Βεβαίως, το smooth σταγονίδια είναι πάντα παρόντα (“Time for loving”), όπως παρόν δηλώνουν και τα περισσότερο δυναμικά ενορχηστρωτικά patterns σε κομμάτια όπως το “Flat foot hustlin’”. Γενικώς, ένα ενδιαφέρον άλμπουμ, το οποίον αξίζει να μην απασχολεί μόνο τους συλλέκτες…
Προσπάθησα να ξεκαθαρίσω, διαβάζοντας διάφορες ιντερνετικές πηγές, την ιστορία των (The) Brief Encounter από την Wilkesboro της North Carolina, και, κυρίως, πότε ακριβώς τοποθετείται η ηχογράφηση του φερώνυμου άλμπουμ τους (άλλοι το αποκαλούν “Special Release”, επειδή έτσι αναγραφόταν στο original cover), που επανεξέδωσε πέρυσι ο Jazzman [JMANCD 038]. Στο discogs αναφέρεται πως πρόκειται για έκδοση του 1970, διάφορα blogs γράφουν για ’73, άλλοι (ανάμεσά τους και ο Jazzman) προκρίνουν το 1977. Εν πάση περιπτώσει. Σημασία έχει πως πρόκειται για ακόμη ένα πανσπάνιο… διχίλιαρο άλμπουμ, που έχει αναμφισβήτητο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.
Το γκρουπ αρχικώς αποκαλείτο The Sounds of Soul, κι έτσι πρωτοηχογράφησε ένα 45άρι (S.O.S. Records), το 1971, με τα κομμάτια “So much love/ Yes I’m ready”. Το 1972 φαίνεται πως αποκτούν το όνομα Brief Encounter, αρχίζοντας με το χρόνο να ηχογραφούν σε κάποια Seventy Seven Records (έγραψαν εκεί τρία singles). Τo 1976 κάνουν το άλμα και υπογράφουν στην Capitol για τρία χρόνια, διάστημα στο οποίο δίνουν δύο ακόμη 45άρια, κι ένα LP, το οποίον, όμως, ενώ το πλήρωσε η Capitol (ηχογράφηση στα Muscle Shoals στούντιο) κυκλοφόρησε, τελικώς, από την Seventy Seven ως «ειδική έκδοση». Είναι αυτό που επανεκδίδει τώρα ο Jazzman.
Οι Brief Encounter ήταν μία 9μελής μπάντα, στην οποίαν έπαιρναν μέρος τέσσερα αδέλφια. Ο Larry Bailey σαξόφωνα, ο Velmar πλήκτρα, ο Montie κιθάρες και ο Bernard μπάσο, ενώ τραγουδούσε ο Maurice Whittington με την κάπως «γυναικεία» φωνή. Το αποτέλεσμα είναι ένα ωραίο funk-boogie, που πλησιάζει προς την disco, δίχως να εκλείπουν και οι στάνταρντ σ’ αυτές τις περιπτώσεις lush/smooth στιγμές. Τα καλύτερα κομμάτια βρίσκονται προς το τέλος του CD, και αναφέρομαι κυρίως στο “Time is moving”, αλλά και στο “Get a good feeling” , που θα μπορούσε να διαπρέπουν ακόμη και στο πρώτο μισό των 70s. Όχι μόνο στο δεύτερο…