Ο ΜΑΡΚΟΣ ΣΕΦΕΡΛΗΣ και οι… SCAFFOLD

Δεν πολυβλέπω τηλεόραση (ένα τελευταίο που παρακολούθησα ήταν το φιλμ La Ragazza del Lago του Andrea Molaioli στην ET3, το προηγούμενο Σάββατο – όσο κυλούσε μου άρεσε όλο και λιγότερο), αλλά καμιά φορά με πιάνω να κάνω ένα κάπως ακατανόητο ζάπιν προσδοκώντας το απροσδόκητο. Πριν λίγα βράδια, σε μια τέτοια φάση, έπεσα πάνω στους τίτλους τέλους της εκπομπής του Μάρκου Σεφερλή Κορίτσια ο Μάρκουλης στο Alter. Ξαφνιάστηκα, κατά μίαν έννοια, καθότι άκουσα εκεί το “Thank u very much” των Scaffold από το 1967.
Το τραγούδι, μία ευφυέστατη σύνθεση του Mike McGear (αδελφός του Paul McCartney) σε στίχους του Roger McGough (το τρίτο μέλος των Scaffold ήταν ο John Gorman), είχε γίνει μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία, αφού την 9/12/1967 είχε φθάσει μέχρι το νούμερο 4, στο British Top 50. Ίσως, δε, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το ίδιο 45άρι είχε κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή και στην Ελλάδα· αναφέρομαι στο “Thank u very much/ I’ de B the first” [Parlophone GMSP 128].

Έχοντας, λοιπόν, εκπλαγεί από την επιλογή του κομματιού στο πρόγραμμα του Σεφερλή, είπα μιαν επόμενη φορά να παρακολουθήσω και την εκπομπή του από την αρχή, μήπως παρουσίαζε κάποιο ανάλογο (μουσικό) ενδιαφέρον. (Ας πω πως αν και επρόκειτο για παραγωγή του 2005 εγώ μόλις τώρα την πήρα χαμπάρι και μόλις τώρα άκουσα, στους τίτλους τέλους της, τούς Scaffold).

Εντάξει, ο Σεφερλής είναι ο Σεφερλής, σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι (εμένα γενικώς μου είναι συμπαθής, όπου τον έχω «τρακάρει» στην TV εδώ κι εκεί, εξαιτίας της μπουφονικότητάς του, αν και με τα σεξιστικά «αστεία», στρέιτ ή αδελφίστικα, δε γελάω καθόλου), όμως το όλον πράγμα, το Κορίτσια ο Μάρκουλης εννοώ, δεν είναι για πέταμα, επειδή, ίσως, είναι… δανεισμένο από αλλού. Πιθανώς, δε, οι σχέσεις του ελληνικού προγράμματος μ’ ένα παλαιότερο βρετανικό να… αποκαλύφθηκαν για πρώτη φορά στην εκπομπή του Αναστασιάδη, αν κρίνω από αυτό το βίντεο http://is.gd/XRPrt6.
Στο Κορίτσια ο Μάρκουλης περιγράφεται, βασικά, η ζωή σ’ ένα ξενοδοχείο· οι «χοντράδες» που συμβαίνουν ανάμεσα στο προσωπικό και τους πελάτες. Και λέω πως το όλον πράγμα στέκει, κάπως, επειδή, όπως είδατε, πρόκειται για… αναπροσαρμογή τού Faulty Towers, ενός πολύ επιτυχημένου sitcom του BBC που προβαλλόταν στη δεκαετία του ’70 και στο οποίο πρωταγωνιστούσε, στο ρόλο του ξενοδόχου (ο ρόλος του Σεφερλή), ο John Cleese των Monty Python.
Φυσικά, το original δεν το έχω δει (ούτε έχω καμιά πρεμούρα να το ψάξω τώρα), αλλά να φθάνουν ορισμένοι (όπως διάβασα στα σχόλια του YouTube) να συγκρίνουν τον John Cleese με τον Μάρκο Σεφερλή νομίζω πως πάει πολύ (ούτε ο Σεφερλής δεν θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο).
Έτσι, επειδή τους Scaffold, μαζί με τους Bonzo Dog Doo-Dah Band, τους Grimms, ενδεχομένως τον Ivor Cutler και σίγουρα τους Monty Python εγώ τους βάζω στο ίδιο καζάνι (ή έστω σε διπλανά) η επιλογή τού “Thank u very much” για το τέλος τού «Κορίτσια ο Μάρκουλης» μου φάνηκε απολύτως ταιριαστή. Σαν κάτι να ’ξερε αυτός που το σκέφτηκε…
Επί τη ευκαιρία ξανάκουσα και το μοναδικό άλμπουμ των Scaffold που διαθέτω, το “L. the P.” [Parlophone PCS 7077, 1969], με τη χαρακτηριστική αδιάστατη λιθογραφία(;) του Maurits Cornelis Escher στο εξώφυλλο.
Η πρώτη πλευρά εντάσσεται απολύτως εντός του ηχητικού πλαισίου ανατροπών της εποχής. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω δηλαδή ως ψυχεδελική, κάτι στο οποίο συμβάλλει η πνευματώδης ενορχήστρωση (έγχορδα, σιτάρ, κιθάρες, πλήκτρα, πνευστά, vibes κ.λπ.) του Mike Vickers (ex-Manfred Mann) και βεβαίως η περιπλάνηση σε folk, jazz, pop και rock περιβάλλοντα, με τον γνωστό βρετανικό τρόπο. Η δεύτερη πλευρά, ζωντανά ηχογραφημένη στα EMI Studios την 12/1/1969, με τη συμμετοχή φοιτητών του London University είναι μία σειρά διαλόγων (χιουμοριστικών ενίοτε), αλλά και ποιημάτων του Roger McGough (και με ηχητική υπόκρουση). Κορυφαία στιγμή από εδώ η δυναμική απαγγελία του ποιήματος “10.15 Thursday Morning, Memphis Tennessee” (“the difference between someone who loves/ And someone who hates/ Is that someone who hates/ Has to explain what he means”), με τις πολιτικο-κοινωνικές αναφορές σε συμβάντα της εποχής (δολοφονία του Martin Luther King, Jr.) και τη γενικότερη stoned (ηχητική) ατμόσφαιρα.