Αυτό που παρουσιάζει ο The Boy στην «Ηλιοθεραπεία» [Inner Ear, 2011] δεν έχει όμοιό του στη σύγχρονη ελληνική δισκογραφία. Δεν είναι τόσο το μουσικό background, ένα electro-punk κάπως eighties… προσαρμοστικότητας, δεν είναι τόσο η αδούλωτη στιχουργική του, που είναι αυτή που είναι (γνωστή, σε όσους, από την εποχή των Mary and The Boy και των προηγούμενων προσωπικών του άλμπουμ), δεν είναι η ερμηνεία του (πνιγμένη και με τα σωθικά να πάλλονται), είναι, βασικά, ο συνδυασμός τους, η συνισταμένη, η γενική κατάσταση που υψώνει την «Ηλιοθεραπεία» στα όρια του… δεκαπεντάλογου.
O Boy, για ακόμη μία φορά, εξηγεί για ποιον ακριβώς λόγο βρίσκεται στη δισκογραφία (δε μιλώ για τη συγγραφή ή τη σκηνοθεσία). Τι είναι εκείνο που τον κινητοποιεί, που τον μετατρέπει σ’ ένα σεισμογράφο των προπατορικών βαρών και του κληρονομημένου ευνουχισμού. Υπάρχει μία στροφή, στην υπερχειλίζουσα στιχουργική του, που μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στο ψαχνό. Γράφει κάπου: «Πια δεν θέλουμε μπαμπά, μαμά, δασκάλα, αρχηγό, θεό. Θέλουμε μόνο ένα αλάνθαστο σχέδιο να ανατινάξουμε το εγώ και το εδώ». Είναι οι λέξεις εντός των οποίων εσωκλείεται η ουσία της «ηλιοθεραπείας»· ένα άλμπουμ πολιτικού και κοινωνικού σφρίγους, που δεν χαρίζεται σε κανέναν, βάλλοντας ταυτοχρόνως κατά πάντων. Μοναδικό το τραγούδι «Άνθρωπος», συμπυκνώνει την ποιητική και τη συνθετική δεξιότητα του Boy… και όσοι εντοπίζουν ομοιότητες με την τραγουδοποιία του Κ.Βήτα απλώς συγχέουν την ενοχοποίηση του αιτίου με την απενοχοποίηση του αιτιατού. (Η έκδοση περιλαμβάνει κι ένα βιβλιαράκι 108 σελίδων με το μυθιστόρημα του Boy «Μαύρο Αίμα». Θα το διαβάσω εν καιρώ).
Και άμα δε φύγω από τη ζωή
θα τρέξω στα όνειρά μου
παίρνοντας μάτι από τη ρωγμή
που έχει ανοίξει η καρδιά μου.
Άφωνο, άφωνο, όλα με αφήνουνε άφωνο.
Βγαίνω στους δρόμους των Αθηνών
πώς λέγεται η καύλα στ’ αρχαία;
Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι πως
η Αθήνα είναι μια όμορφη νέα.
Άμορφο, άμορφο, είναι το σπίτι μου άμορφο.
Ρε, όπως ρε φίλε δεν χρειαζόταν.
Μι, όπως μη φεύγεις αγάπη μου.
Φα, όπως φάγαμε και το φαΐ τελείωσε.
Σολ, όπως σ’ όλο τον κόσμο έψαχνα για σένα
Λα, όπως λάθος δεν έκανα ποτέ.
Σι, όπως εσύ δε με περίμενες.
Μια είμαι άγιος, μια είμαι κακός
δε δίνω λεφτά σε ζητιάνους.
Κρύβω ένα διάβολο από το θεό
σιχαίνομαι τις τσόντες με νάνους.
Άδικο, άδικο, είναι το μάτι μου άδικο.
Σίχαμα έγινε πια η στολή
που βάζω για να μη μ’ αγγίζεις.
Ο κάθε γέρος που ’χει νεκρή ψωλή
σκοτώνει γιατί θέλει να ζήσει.
Κι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος
που ’χαμε δίπλα μας, ο άνθρωπος
ο άνθρωπος, ο άνθρωπος
ήταν όμορφος, ο άνθρωπος.
Ο άνθρωπος, ο άνθρωπος
που μας ξεχώριζε, ο άνθρωπος
ο άνθρωπος, ο άνθρωπος
που όλοι ξέρουμε είναι νεκρός.
Καλοκαιρινή συναυλία χαμογελαστά πρόσωπα.
Το κέφι τους είναι για μένα κτηνωδία.
Με καταπίνουν οι ορμόνες τους.
Ό,τι δεν χαμογελάει το καταστρέφουν με τα νιάτα τους.
''...και όσοι εντοπίζουν ομοιότητες με την τραγουδοποιία του Κ.Βήτα απλώς συγχέουν την ενοχοποίηση του αιτίου με την απενοχοποίηση του αιτιατού.'' τετοια βαρυγδουπη παπαρια για να διαχωρισεις το διπολο Boy/Βητα?.... και σιγα τους καλλιτεχνες στο φιναλε,χεστηκε η φοραδα στ'αλωνι για το δηθεν σαουντρακ της πολης και της αποξενωσης του Βητα και για τις δηθεν ανησυχιες του Boy για τους μοντερνους καιρους,ασε που προς στιγμη νομιζα οτι θα πεταχτει και ο Ζιωγαλας να τραγουδησει μαζι με τον Boy..τα ιδια σκατα μια ζωη ρε γαμω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιμος Τραγακης
Σου φάνηκε «βαρύγδουπη παπαριά» αυτό το τελευταίο ε; Τι να κάνω… Έτσι μπόρεσα να το διατυπώσω, έτσι το διατύπωσα. Η ουσία είναι όμως αυτή. Και την ουσία, ενώ την αντιλαμβάνεσαι (σχεδόν), δε θέλεις να τη δεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ ενοχλεί η ελληνική γλώσσα; Όλα σου βρωμάνε; Θέλεις να μιλάμε κορακίστικα ή μήπως να μη μιλάμε καθόλου;
(Ο Ζιώγαλας ό,τι είχε να πει το είπε – με ψυχή – εκεί στις αρχές του ’80, με τους Ερμαφρό. Άσε τον ήσυχο. Τι τον ανακατεύεις εδώ;).
Α, και κάτι άλλο. Πάρε θέση, αν θες. Μη μας λες με ποιους δεν είσαι. Πες μας με ποιους είσαι.
Αυτό που λες περί ενοχοποίησης του αιτίου το είδα και στον «Κυνόδοντα», που επίσης δεν άρεσε σε πολλούς (στους οποίους άρεσε όμως το «Funny Games» για παράδειγμα). Ναι, τα ίδια σκατά μια ζωή... έχω βαρεθεί αυτούς που γειώνουν τους έλληνες καλλιτέχνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος
Που την είδες την ¨ παπαρια¨ ρε συ Σίμο; Μόνο τις εποχές που έδρασαν οι δυο τους ( στην πραγματική δράση του Βήτα αναφέρομαι, δηλαδή αρχές 90ς) το συμπέρασμα είναι ακριβως αυτο. Ωραίος έξυπνακισμος και τα περι Ζιωγαλα, άλλα τελικά ατυχής, διοτι ο συγκεκριμένος ακόμη και στις κακές στιγμές του ποτε δεν προσβαλλε με υπερπροβολη, υπερβολή και σούπερ-εγω. Προφανώς και δεν είναι κακό να μην σου αρέσει ο ΒΟΥ, άλλα σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει ένας πιο βασικός λόγος απο τους γενικολογους αφορισμους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑριστουργημα το 'ανθρωπος'. Κι ακολουθεί το 'ξαπλώστρες φερετρα'.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡοζιτα
.....το προβλημα κυρ-Τρουσα μου ειναι οτι δε καταλαβες τι ειπα,με ειδες να μιλαω πουθενα για γλωσσα/Ελληνικη σκηνη κ.τ.λ? πως εβγαλες αμεσως το συμπερασμα λοιπον? μαλλον αυτο σε βολευε,οποτε παω πασο,και γιατι επισης να αφησω ησυχο τον Ζιωγαλα?εσυ περνας γεννεες δεκατεσσερις οποιον δε σου ''καθεται'' καλα εγω δεν εχω δικαιωμα να λεω οτι νομιζω?εκτος αν καποιοι απο σας ειναι πιο ''ισοι'' απ'τους υπολοιπους..μια ζωη τα ιδια σκατα ρε γαμω!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιμος Τραγακης
Κατ’ αρχάς μίλα καλύτερα. Κι αν δεν κατάλαβα τα λεγόμενά σου – όπως λες – δεν ευθύνομαι εγώ, αλλά εσύ. Όταν δεν είσαι σαφής, λοιπόν, μπορώ κι εγώ να γράφω εκείνο που νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχολιάζεις σ’ ένα post για τον Boy, αναφέρεις (κι εσύ) τον Κ.Βήτα, τα χώνεις και στο Ζιώγαλα και μετά μας λες «με ειδες να μιλαω πουθενα για γλωσσα/Ελληνικη σκηνη κ.τ.λ?». Άλλα αντ’ άλλων δηλαδή· καθότι και τα τρία πρόσωπα που αναφέρεις τυγχάνει να τραγουδούν στην ελληνική και ν’ ανήκουν στην «ελληνική σκηνή».
Εγώ περνάω «γενεές δεκατέσσερις» – όπως λες εσύ δηλαδή, γιατί εγώ άλλο πράττω – εκείνους που διαφωνώ μαζί τους για θέματα ουσίας, αναπτύσσοντας με κόσμιο τρόπο τα επιχειρήματά μου. Δε μιλάω με γρίφους, ούτε γράφω ό,τι μου κατέβει.
Φυσικά κι είσαι ελεύθερος να λες ό,τι θέλεις, μην έχεις όμως την απαίτηση (αν την έχεις) να σε λαμβάνει, πάντα, σοβαρά υπ’ όψιν του ο συνομιλητής σου.
...καλα ,συνεχισε να καταλαβαινεις οτι θες εσυ,οσο για το ''υφος'' που λες ,το ειχες πολλες φορες απεναντι σε αλλους διαφωνουντες απλα μαλλον θυμασαι επιλεκτικα και επισης να σου πω οτι χεστηκα αν θα με παρεις (ειδικα) εσυ σοβαρα! τωρα αν θες να μας πεις οτι το λαικο συνθ ποπ του Boy (παλι καλα που ειπα για Ζιωγαλα και οχι για Ρακιντζη!)ειναι οτι πιο ρηξικέλευθο εμφανιστηκε τελευταια στη δισκογραφια μαλλον εχεις καιρο να ακουσεις συγχρονη μουσικη,οσο για το στiχουργικο μερος μιλαμε για πολυ γελιο,ουτε οι Ψ.Χ δεν ειναι τοσο δεινοι στιχοπλοκοι!!! αυτα τα ολιγα και βαριεμαι να ξαναπαντησω σ'οτι και αν γραψεις ετσι κι αλλιως τα ''δικα σου'' θα πεις παλι..μια ζωη τα ιδια σκατα ρε γαμω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΙΜΟΣ ΤΡΑΓΑΚΗΣ
Αγαπητέ είσαι εντελώς out. Και θα σου πω γιατί. Χτυπάς την πόρτα τού (ηλεκτρονικού) σπιτιού μου, δε σε ξέρω, σου ανοίγω, σε καλοδέχομαι δηλαδή, κι εσύ αντί να επιδείξεις τον πρέποντα σεβασμό μιλάς από την αρχή για «παπαριές», εν συνεχεία με αποκαλείς ειρωνικά «κυρ-Τρούσα μου», για να τελειώσεις με το «χέστηκα, αν θα με πάρεις (ειδικά) εσύ στα σοβαρά». Όταν μάθεις σωστούς τρόπους συμπεριφοράς, γιατί αυτό είναι το πλέον βασικό, έλα να συζητήσουμε· και για τον Boy, και για τον Ρακιντζή και για τη «σύγχρονη μουσική» και για ό,τι άλλο θέλεις…
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι είναι πολύ σπουδαία δουλειά. Πολύ φιλόδοξο και στην ουσία "concept" αλμπουμ με διάρκεια σχεδόν διπλού δίσκου. Ο στίχος δημιουργεί συγκλονιστικές εικόνες που μου θυμίζουν Philip K. Dick. Νομίζω σχεδόν πλησιάζει τα επίπεδα του Please make me dance.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωνσταντίνος
σταθερη αξια ο boy
ΑπάντησηΔιαγραφήκαθε album και χειροτερος!!!
Εγω παντως πηγα και το αγορασα.Και βασικα ουτε καν τον ηξερα.Απο εδω τον εμαθα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως και να εχει,τα γουστα και οι εγωισμοι δεν αλλαζουν,αρα τσαμπα μαλωνετε.Σε οποιον του αρεσει ,παει και το αγοραζει,σε οποιον οχι,συνεχιζει και ακουει τα δικα του χωρις να γινεται εριστικος .
Ευχαριστω Φωντα που μου τον ''εμαθες''.Καλο σας βραδυ.
κ.Τρούσα αν και έχει παρέλθει το διάστημα στο οποίο η δημοσίευση αυτή ήταν ενεργή θα ήθελα ει δυνατόν ένα πιο συγκεκριμένο μακροσκοπικό σχολιασμό για τη θέση του "ΤΗΕ ΒΟΥ" στη σύγχρονη ελληνική (ας πούμε "ποπ" - έστω underground) μουσική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με πολλά από τα λεγόμενα και τις διαπιστώσεις σας για εκείνον και σε γενικές γραμμές τον εκτιμώ. Όμως. Πιστεύω ότι ο The Boy εκφράζει (δημιουργικά όσο αυτό είναι εφικτό) τη μεταμοντέρνα στασιμότητα της σκηνής.
Από τους M & The Boy έως τώρα, οι προσπαθειές του είναι αρκετά αξιόλογες σίγουρα χωρίς όμως να μπορεί να υπερβεί τις ασύνδετες μουσικές του σκέψεις και τα ημιτελή, σουρεαλιστικά ή ακραιφνώς κυνικά νοήματα που τον περιτριγυρίζουν (αυτό ίσως σε μουσικό επίπεδο τον οδηγεί στο Cabaret αναμάσημα της synth/dark 80's pop).
Προσπαθεί να αισθανθεί την εποχή, σε σημεία το κάνει όμως πιστεύω του λείπει μια καθοριστική πινελιά "κλασσικού" πνεύματος. Δηλαδή μελωδικής και στιχουργικής έμπνευσης που θα στιγματίσει την εποχή εκφραζοντάς την τόσο με το προφανές παρόν της (αφού μιλάμε και για ποπ...) αλλά και το ιστορικό της παρελθόν και μέλλον.
Κατά τη γνώμη μου αν δεν υπερβεί αυτή τη avant-garde χρονογράφηση των διαθέσεων που δέχεται ή έχει ο ίδιος (δεν το γνωρίζω παρά από τους δίσκους του) πιστεύω θα παρέλθει όπως και η πρώτη μπάντα του (Mary and The Boy...).
Ποιά είναι η γνώμη σας;
Ευχαριστώ.
Θέτετε ζητήματα, σοβαρά, τα οποία, μέσα στο πλαίσιο των ακροάσεων, απασχολούν κι εμένα. Κοιτάξτε, εγώ αντιμετωπίζω το θέμα συνολικά, δεν ρίχνω ιδιαίτερο βάρος στα μειονεκτήματα, επειδή – κατά τη γνώμη μου – τα πλεονεκτήματα είναι περισσότερα. Έτσι πράττω, όταν γράφω για κάτι στο οποίο διακρίνω μια διαφορετικότητα. Δε θέλω να συγκρίνω (πρόκειται για εντελώς ανόμοιες περιπτώσεις), και το λέω μόνον ως παράδειγμα. Τι θα έλεγαν ενδεχομένως κάποιοι για το «Φορτηγό» του Σαββόπουλου, το 1966; Θα έλεγαν ότι δεν ξέρει να τραγουδά (ο Σαββόπουλος), ότι είναι φάλτσος, ότι δεν ξέρει να παίζει κιθάρα (και τα τρία ίσχυαν); Ε, όσοι θα έλεγαν αυτά θα είχαν χάσει την ουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον Boy για μένα έχει ενδιαφέρον η γενικότερη θέση και στάση του. Ο άνθρωπος σε κάθε δίσκο ξεγυμνώνεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάνει ακόμη κι εσένα (τον ακροατή) να κομπιάζεις, να ξεροκαταπίνεις. Δε συναντάς τέτοιο λόγο σήμερα στην ελληνική δισκογραφία· κι από ’κει πρέπει να ξεκινήσουμε. Η μουσική έρχεται μετά. Για μένα το κάλυμμα, ο ήχος, έχει σημαντικό αλλά υποβοηθητικό ρόλο. Μπορεί να είχαν και μπουζούκια τα τραγούδια του Boy – δε με νοιάζει. Καταλαβαίνετε πώς το λέω. Δε διαφωνώ με τις επισημάνσεις σας – «ασύνδετες μουσικές σκέψεις», «Cabaret αναμάσημα της synth/dark 80's pop» – πέφτετε μέσα. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και σίγουρα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης· για τον καθέναν, και για τον Boy. Το ζήτημα είναι τι εννοούμε, όταν λέμε «βελτίωση». Θα προκύψουν, στην πορεία, περισσότερα τραγούδια έτσι όπως τα ξέρουμε (από άλλους τραγουδοποιούς) ή κάτι «σαν τραγούδια», όπως είναι αυτά που ακούμε έως τώρα (από τον Boy); Δεν ξέρω. Και δεν μ’ ενδιαφέρει να κάνω προβλέψεις (οποιουδήποτε τύπου). Αυτά που λένε ορισμένοι (δεν έχω κάποιους στο νου μου) περί του καθοριστικού δεύτερου δίσκου, περί του ακρογωνιαίου τρίτου κ.λπ. τ’ ακούω βερεσέ. Είναι βλακείες. Ο καλλιτέχνης είναι μία οντότητα που οφείλει να εξελίσσεται, ξεπερνώντας κάθε φορά τον εαυτό του. Κάποιες φορές το καταφέρνει. Ακόμη, όμως, κι όταν πισωγυρίζει τίποτα δεν αποκλείει ένα ακόμη ξεπέταγμα. Εξάλλου είναι δεκάδες τα παραδείγματα καλλιτεχνών, οι οποίοι σε προχωρημένη ηλικία (εννοώ όχι νεαροί) έδωσαν έργα ζωής. Και άλλοι, που εξαφανίσθηκαν όχι μετά από ένα δίσκο, αλλά μετά από ένα single. Και άλλοι (και άλλες) που βασανίζουν τ’ αυτιά μας χρόνια, τρέμοντας στην ιδέα πως (αύριο) μπορεί να μην υπάρχουν (καλλιτεχνικώς). Και άλλοι που τσαλαπατούν πάνω στις δόξες, με φουσκωμένα τα μυαλά, την ώρα που θα ’πρεπε να πετάνε τους κόλακες απ’ τα παράθυρα.
Τι θα συμβεί με τον Boy; Που να ξέρω... Ακούγοντας και γράφοντας λοιπόν.
Σας ευχαριστώ για την απάντηση. Πιστεύω ότι απάντηση σας είχε τη κάταλληλη δόση σαφήνειας και αναμονής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς περιμένουμε λοιπόν με αυτιά ανοιχτά...
Μιας και η συζήτηση είναι ανοιχτή και παρότι με καλύπτει σε μεγάλο μέρος η απάντηση του Φ.Τ., να πω ότι το ερώτημα είναι όντως πολύ ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ πάντως ότι σε μεγάλο βαθμό έχει ήδη απαντηθεί από την μέχρι τώρα πορεία του The Boy, ανεξάρτητα αν αυτή ακολουθεί εφήμερους ή διαχρονικούς κανόνες.
Οι Mary And the Boy ξεκίνησαν (ή καλύτερα έτσι έγιναν γνωστοί) διασκευάζοντας με βίαιο τρόπο από Σ. Βέμπω μέχρι Kelis και πατώντας όντως στη συνέχεια με τις δικές τους συνθέσεις σε αυτό το "dark pop αναμάσημα".
Ο Boy εξελίχτηκε σαφώς από εκείνες τις μέρες, έστω και αν αυτή η εξέλιξη αρνείται ακόμη την νορμάλ τραγουδιστική/ μουσική φόρμα και προτιμά την "avant garde χρονογράφηση των διαθέσεων" (δεν χρησιμοποειώ ειρωνικά τα εισαγωγικά, θεωρώ εύστοχη την παρατήρηση όπως τέθηκε).
Συνεπώς βελτίωση υπάρχει, έστω και παράδοξη σε μουσικό επίπεδο. Βελτίωση τεράστια όμως υπάρχει σε αυτό που ορθά αποκαλεί και ο Φ.Τ. "ξεγύμνωμα". Στους Mary and The Boy καλύπτονταν πίσω από σχήματα υπερβολής, στις προσωπικές του δουλειές είναι κάθε φορά και πιο επώδυνο.
Προσωπικά αν αύριο έπαυε να δισκογραφεί ο The Boy θα θεωρούσα ήδη πολλά αυτά που έχει αφήσει πίσω του, μερικά από τα οποία μάλιστα μένει να ερμηνευτούν και μες στο χρόνο, δεν θεωρώ ότι έχουμε τελειώσει με αυτά ακόμη.
Για μένα το ζητούμενο δεν είναι αν ο Βούλγαρης ενσωματώσει στοιχεία του κλασσικού στη μουσική του. Προσωπικά θα προτιμούσα να μην το κάνει. Είναι όντως ενδιαφέρον όμως το αν μπορεί να το κάνει, διατηρώντας παράλληλα τις παραπάνω ιδιαιτερότητες και αρετές του.
Αυτά και χρόνια πολλά.
Μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα κάνω τρεις αναρτήσεις για πέντε άλμπουμ (δύο ελληνικά, δύο μη ελληνικά και μία επανέκδοση), τα οποία είναι, πιθανώς, τα σημαντικότερα (ή έστω τα ωραιότερα), που άκουσα μέσα στο 2011. Λέω «πιθανώς», γιατί μπορεί ν’ άκουσα και κάτι άλλο δυνατό, αλλά να μην το θυμάμαι τώρα (δεν κρατάω και ημερολόγιο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξάλλου αυτές οι λίστες με τα λεγόμενα «καλύτερα» είναι εντελώς σχετικές (ακόμη κι αν αφορούν κάθε έναν από ’μας ξεχωριστά) και οπωσδήποτε πολύ «κοντές» στο χρόνο – υπό την έννοια ότι μπορεί ν’ ακούσαμε μέσα στην τρέχουσα χρονιά, ένα άλμπουμ της προηγούμενης ή της πιο προηγούμενης, που να μην το είχαμε πάρει χαμπάρι στον καιρό του. Εν πάση περιπτώσει. Τα γράφω αυτά, γιατί θα ξαναποστάρω το κείμενο για την «Ηλιοθεραπεία», οπότε αν χρειαστεί να ειπωθεί κάτι ακόμη θα το πούμε.
Χρόνια πολλά Άρη, χρόνια πολλά σε όλες και όλους.