ICE δύο άλμπουμ

Να πω από την αρχή πως δεν πρόκειται για δύο διαφορετικά LP. Έχουμε, απλώς, να κάνουμε με δύο εκδόσεις του παρθενικού άλμπουμ των Ice. Η πρώτη, το “Each Man Makes His Destiny” [FR. Kedzie Records 60-3733, 1974], είναι η original γαλλική με το ωραίο, gatefold, πολύχρωμο comic cover και η δεύτερη, το “Ice” [USA. Prestige P-10075, 1974] η αμερικανική, με το… χειρότερο μονό cover (ένα λευκό επαγγελματικό ψυγείο, τοποθετημένο στον λευκό… βόρειο πόλο – ουδεμία φαντασία…), οι οποίες εκδόσεις περιέχουν, με την ίδια σειρά, τα ίδια ακριβώς τραγούδια. Για να δούμε, όμως, λίγο την ιστορία…Οι Ice δεν ήταν γαλλική μπάντα, ήταν αμερικανική, υπό την έννοια ότι ο πυρήνας της είχε πάρει σχήμα στη Νέα Υόρκη το 1970· τότε αποκαλούνταν Bobby Boyd Congress (BBC). Επειδή όμως στην περιοχή υπήρχε μεγάλος… soul και funk συνωστισμός, οι άνθρωποι πήραν γρήγορα των ομματιών τους, μεταναστεύοντας στο Παρίσι, εκεί όπου θα συνέχιζαν τη διαδρομή τους, με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Και όντως. Σχεδόν με το που πατάνε πόδι στη γαλλική πρωτεύουσα ηχογραφούν ένα πρώτο (μυθικό) LP – το οποίο προσφάτως επανεκδόθηκε σε βινύλιο από τη Vadim Music – υπό το όνομα Bobby Boyd Congress. Μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ, ο τενορίστας και τραγουδιστής Bobby Boyd την κάνει για Αμέρικα, αφήνοντας τους υπολοίπους στα κρύα του λουτρού. Πέντε από τους παίκτες των BBC, o κιθαρίστας Lawrence “Larry” Jones, ο οργανίστας Frank Abel, οι τρομπετίστες Arthur Grayson Young, Ronnie James Buttacavoli και ο μπασίστας Laffayette Hudson, ενώνονται με τον ντράμερ Donny Donable και τον περκασιονίστα Keno Speller, και έτσι, ως σεπτέτο, ηχογραφούν το πρώτο τους LP ως Ice (πιθανώς τούτο να συνέβη το 1971 ή ’72 – ο δίσκος, πάντως, βγήκε το ’74), σε παραγωγή του Pierre Berjot (top γάλλος producer… της America Records φερ’ ειπείν, που έδωσε, τότε, κιλά killer jazz των Art Ensemble of Chicago, του Archie Shepp και δεκάδων άλλων).
Το “Each Man Makes His Destiny” είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το οποίο, μάλιστα, δεν είναι απολύτως κατατάξιμο. Είναι soul, είναι funk, είναι afro, είναι jazz, είναι progressive... Οι Ice θυμίζουν σε μέρη τους War, έχουν όμως το δικό τους hippie στυλ, το οποίο εξειδικεύεται στα μεγάλης διάρκειας κομμάτια “There’s time to change”, “Too little room” και “Suicide”. Δυνατά οργανικά μέρη, ωραία φωνητικά, first class παιξίματα. Από ’κει, όμως, και κάτω αρχίζει το μπέρδεμα. Θα πω εν τάχει τη δική μου εκδοχή για την ιστορία, επειδή σκοπεύω κάποια στιγμή να επανέλθω με αναλυτικότερο κείμενο.
Πιθανώς απογοητευμένο το γκρουπ, επειδή το LP του δεν εκδόθηκε αμέσως, αλλάζει και πάλι όνομα και ως… Lafayette Afro Rock Band ηχογραφεί το “Soul Makossa”, με μόνη αλλαγή στη line-up εκείνη του κιθαρίστα Michael McEwan, που αντικατέστησε τον Larry Jones. To παράξενο στην περίπτωσή μας είναι πως τα επόμενα χρόνια σκάνε σχεδόν ταυτοχρόνως ηχογραφήσεις όχι μόνο των Lafayette Afro Rock Band (Malik) και των Ice (Frisco Disco ή Import/ Export, όπως βγήκε στην Αμερική), αλλά και των Krispie and Company, Wall of Steel και άλλων (ενδεχομένως), οι οποίες αφορούσαν (έτσι νομίζω) στο ίδιο γκρουπ, υποσκάπτοντας επί της ουσίας την επαγγελματική του διαδρομή· γιατί, για τη δισκογραφική δεν το συζητώ.
(Το 1973 που αναγράφεται στο βίντεο δεν ισχύει. Το άλμπουμ βγήκε το '74).