ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ μανδύας

Έτσι όπως κινείται πια η εγχώρια δισκογραφία – άλμπουμ να τυπώνονται και να μην τα παίρνει κανείς χαμπάρι – είναι λογικό να ξεφεύγουν πράγματα. Κι εντάξει, αν πρόκειται για CD, που αναπαράγουν το μία από τα ίδια. Όταν, όμως, έχουμε να κάνουμε με τραγούδια (στην περίπτωσή μας) που έχουν να πουν, ήτοι να καταγράψουν προσωπικό λόγο με κατεύθυνση τη συγκυρία, τότε η μη πληροφόρηση συνιστά πρόβλημα.
Το καλοκαίρι που πέρασε κυκλοφόρησε το άλμπουμ Χωρίς Εισιτήριο [Delphi Records, 2011] του συγκροτήματος 33 Στροφές. Το γκρουπ το αποτελούν, βασικά, ο κιθαρίστας Γιώργος Σιμάτος (παίζει επίσης μπάσο, πλήκτρα, προγραμματίζει) και η τραγουδίστρια Σοφία Κουτσάκη. Ο Σιμάτος έχει υπάρξει συνεργάτης του Γιώργου Δημητριάδη, του Νίκου Ζιώγαλα, του Νίκου Γρηγοριάδη, ενώ η Κουτσάκη έχει τραγουδήσει σ’ ένα άλμπουμ των On Thorns I Lay, έχοντας συνεργαστεί με τον Φοίβο Δεληβοριά κ.ά. Στο «Χωρίς Εισιτήριο» τους βοηθούν κι άλλοι μουσικοί (Γιάννης Σταυρόπουλος, Χρυσόστομος Μουράτογλου, Σωτήρης Λεμονίδης, Ηρακλής Βαβάτσικας…), όμως η βάση είναι οι ίδιοι, αφού ο Σιμάτος έχει γράψει μουσική σε όλα σχεδόν τα κομμάτια και η Κουτσάκη τους στίχους στα περισσότερα απ’ αυτά.
Αν υπάρχει κάτι ευρύτερο που να χαρακτηρίζει το άλμπουμ τούτο έχει να κάνει, κυρίως, με τη λαμπερή ηχογράφηση-παραγωγή, αλλά και με τις λειτουργικές ενορχηστρώσεις. Κατά τα λοιπά το γενικότερο rock κλίμα (με τις όποιες μπαλαντικές, πιο rock ή πιο pop κατευθύνσεις) δεν κομίζει κάτι καινούριο. Feel good ή… feel bad η διάθεση, η ουσία δεν αλλάζει. Πότε αλλάζει; Όταν παρεμβαίνει σε δύο, κυρίως, κομμάτια ο Γιώργος Ρωμανός.Στον «Μανδύα» έχει γράψει μουσική ο Σιμάτος, στίχους ο Ρωμανός, ο οποίος και ερμηνεύει. Περιττό να πω πως το τραγούδι ξεχωρίζει αμέσως. Πρώτον, είναι η φωνή. (Εδώ δεν υπάρχει κάτι να προσθέσεις. Ο Ρωμανός είναι Ρωμανός). Δεύτερον, είναι οι στίχοι. Πρόκειται για ένα κοινωνικό τραγούδι, με τη μυστική, όμως, ματιά του τραγουδοποιού· εκείνην, ας πούμε, που έχει καταγραφεί στο «Κράμα». Παρακινούμενος(;) από τα λόγια, αλλά και από την ερμηνευτική περσόνα του Ρωμανού, ο Σιμάτος επενδύει με συνέπεια, διαμορφώνοντας ένα ταιριαστό ηχητικό περιβάλλον, που αναδεικνύει τα λεχθέντα. Τα λίγα όργανα (κιθάρες, μπάσο πλήκτρα, συν το programming) υπηρετούν τη μελωδία τόσο στην πρώτη-τρίτη-πέμπτη στροφή, όσο και στη δεύτερη-τέταρτη (επέχουν ρόλο ρεφρέν), με τον Ρωμανό να προσθέτει σε φωνητικούς χρωματισμούς, υψώνοντας έτι περισσότερο το άσμα.
Στο «Αίνιγμα», που κλείνει το δίσκο, ο Ρωμανός έχει γράψει στίχους και μουσική, έχει επιμεληθεί την ενορχήστρωση (μαζί με τον Σιμάτο), ενώ παίζει και ακουστική κιθάρα. Αποδίδει η Κουτσάκη. Μπαλάντα αδιόρατου πόθου, το «Αίνιγμα» μπορεί να μην κινείται (στιχουργικώς) στο πυρετικό χάος του «Μανδύα», απαιτούσε όμως ισχυρότερο ερμηνευτικό πάτημα (από εκείνο που αφήνει εν τέλει η τραγουδίστρια). Ενδιαφέροντα κι εδώ τα ενορχηστρωτικά ηχοχρώματα· κυρίως η pedal steel του Σιμάτου, που ανακάλεσε στη μνήμη μoυ κάτι από Bruce Kaphan.