GOOD LUCK Mr. GORSKY – ΣΑΒΒΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

Όπως διαβάζω στο δίκτυο οι Good Luck Mr. Gorsky σχηματίστηκαν το 2004 στη Θεσσαλονίκη, από τους Σάββα Εμμανουηλίδη, Θανάση Παπαδόπουλο και Σάββα Μεταξά. Μ’ αυτήν ακριβώς τη line-up υφίστανται και σήμερα ως τρίο κυκλοφορώντας προς το τέλος του 2012 (δηλαδή αρχές του ’13), το πρώτο LP τους (έχουν κι ένα split CD με τους συμπατριώτες τους Eventless Plot από το 2008, στο ίδιο label).

Αυτό λοιπόν το “Good Luck Mr. Gorsky” [Granny] είναι ηχογραφημένο στο bios cinematheque, τον Ιούνιο του 2011 – μία κίνηση σωστή γενικώς, επειδή αυτή η μουσική, αυτό το ηλεκτρονικό περιβαλλοντικό, improv και λελογισμένα θορυβώδες κρεσέντο είναι ό,τι πρέπει για «ζωντανό». Οι Good Luck Mr. Gorsky παρουσιάζουν ενδιαφέρουσα (έως πολύ ενδιαφέρουσα) μουσική. Το στυλ τους, το ύφος τους, δεν είναι απωθητικό (και δεν αναφέρομαι στην πειραματική κάστα, αλλά σ’ έναν κόσμο πέραν αυτής). Αναπτύσσουν ωραία τις ιδέες τους και λόγω του ότι έχουν (και) μία ποικιλία οργανική (τρομπέτα, σύνθια, σαμπλ από προετοιμασμένο πιάνο, φωνές, ποικίλες field recordings) καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία «προσωπική» κατάσταση. Ο ήχος τους, δηλαδή, προβάλλει «γεμάτος» μέσα από παράλληλα επίπεδα (ένα μπάσο στρώμα, ήχοι και εφφέ, ποικίλες ηλεκτρονικές παρεμβάσεις…), τα οποία συμβάλλουν, με τον τρόπο τους, προς ένα ενιαίο άκουσμα. Περιπετειώδης, και… απρογραμμάτιστη μουσική, δίχως ίχνος εσωστρέφειας ή αυτοαναφοράς. Ιδιαίτερο artwork και περιορισμένη έκδοση 300 βινυλίων.

Επαφή: www.grannyrecords.org

Μέλος των Good Luck Mr. Gorsky o Σάββας Μεταξάς (Savvas Metaxas) έχει κι αυτός, τώρα, ένα προσωπικό CD-R στην εταιρεία orila. Το άλμπουμ, που διαρκεί 51 λεπτά, είναι βασικά ένα σύνθι-έργο, με κάποιες παρεμβολές από επιτόπιες ηχογραφήσεις. Το βασικό όργανο είναι ένα ημι-modular synthesizer και μέσω αυτού αναπτύσσεται το σύνολο του αισθητικού πλαισίου. Οι μουσικές του Μεταξά, που είναι οπωσδήποτε πειραματικές, παίζουν με ποικίλες συχνότητες και timbre, αναπτύσσονται μέσα από μιαν αργή επαναληπτικότητα, άλλοτε πάλι είναι εντελώς εικονοκλαστικές, ενώ άλλοτε φαίνεται να διηγούνται μια κάποιαν ιστορία (έτσι μπορεί να νομίζει δηλαδή ο εκάστοτε ακροατής). Υπάρχουν tracks που ακούγονται πιο κοντά στο μέσο αυτί, όπως π.χ. το υπ’ αριθμόν 4, που θυμίζει παραγωγές της γερμανικής εταιρείας Sky του Günter Körber και άλλα που είναι πιο «τυχαία» και abstract. Το αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Επαφή: www.orila.net