MOMO TRIO – OPERA CHAOTIQUE

Δεν μπορώ να θυμηθώ –και ούτε έχει, ίσως, ιδιαίτερη σημασία– πότε κυκλοφόρησε για τελευταία φορά δίσκος βινυλίου στην Ελλάδα, από ένα ελληνικό τζαζ σχήμα. Το έπραξε, πάντως, πριν κάποιους μήνες το Momo Trio (Γιώργος Δούσης πιάνο, Νίκος Κασσαβέτης ντραμς, Παρασκευάς Κίτσος κοντραμπάσο) τυπώνοντας ένα LP υπό τον τίτλο “No Vacancy” [IRIDA music, 2012], το οποίον, πλην των όποιων άλλων, αποδεικνύει –για ακόμη μία φορά– το υψηλό επίπεδο των συγκροτημάτων τής εγχώριας σκηνής.

Ο Γιώργος Δούσης γεννήθηκε το 1975 και είναι απόφοιτος Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως και διπλωματούχος πιανίστας. Μελέτησε Ενορχήστρωση με τον Κώστα Κλάββα, Σύνθεση με τον Θόδωρο Αντωνίου και μυήθηκε στον κόσμο της jazz έχοντας δάσκαλό του τον Μάρκο Αλεξίου. Έχει γράψει έργα για ποικίλα σύνολα, κάποια εκ των οποίων έχουν ερμηνευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ως ενορχηστρωτής έχει συνεργασίες με την Συμφωνική και Σύγχρονη Ορχήστρα της ΕΡΤ, την Ορχήστρα των Χρωμάτων, την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, την Καμεράτα κ.ά. Ο Παρασκευάς Κίτσος γεννήθηκε το 1978. Είναι αριστούχος του Εθνικού Ωδείου Αθηνών στην κλασική κιθάρα, ενώ παράλληλα σπούδασε ηλεκτρικό μπάσο με τον Γιώργο Ζηκογιάννη και κοντραμπάσο με τον Βαγγέλη Ζωγράφο. Έχει συμπράξει με την Συμφωνική Ορχήστρα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, με την Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και με την Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. Πριν τους Momo Trio εμφανιζόταν με τα Invisible Impro Quartet και Interplay Trio. Αλλά και ο ντράμερ Νίκος Κασσαβέτης έχει ποικίλη παρουσία στο χώρο. Σπούδασε κλασικά κρουστά στην Αθήνα και αργότερα φοίτησε με υποτροφία στο Berklee College of Music. Από το 1999 κατέχει την θέση του ντράμερ στην Ελληνική Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Ηχογραφεί τακτικά για την ελληνική τηλεόραση, το ραδιόφωνο και ως session μουσικός σε ανεξάρτητες παραγωγές.

Οι Momo Trio είναι (γενικώς) ένα ευρωπαϊκό τζαζ σχήμα, εννοώντας πως η βάση τής δικής τους jazz δεν είναι αναγκαστικώς τα blues, αλλά ο ήχος συγκροτημάτων όπως οι e.s.t. για παράδειγμα (αλλά και άλλα ανάλογα, που έσκασαν μύτη την τελευταία 15ετία). Φυσικά, υπάρχουν και ευρύτερες επιρροές/αναφορές που σχετίζονται με το… μεσογειακόν του πράγματος –το οποίον μπορεί ν’ αγγίζει έως και την Εγγύς Ανατολή–, αν κι εκείνο που προέχει, πάντα, είναι η οριοθέτηση μιας πλατφόρμας παιξίματος με σαφή, λυρικά, χαρακτηριστικά. Το αποτέλεσμα καταγράφεται στα εννέα πρωτότυπα tracks τού “No Vacancy” (οκτώ ανήκουν στον Δούση και ένα στον Κίτσο), ενορχηστρωμένα από τους τρεις μουσικούς, και ερμηνευμένα με εκτελεστική επάρκεια και δύναμη. Κομμάτια περιπετειώδη που ποτέ δεν χάνουν το στόχο, προτείνοντας έναν τύπο σύγχρονης jazz με συνθετική έμπνευση, μετρημένα αλλά επαρκή soli, και βεβαίως άψογη αφήγηση (ήπια περάσματα και κορυφώσεις σε αγαστή συνύπαρξη). Ωραίος δίσκος!

Αυτό που πράττουν οι Opera Chaotique (Γιώργος Τζιουβάρας ή Tenorman φωνή, πιάνο, Χρήστος Κουτσογιάννης ή Voodoo Drummer ντραμς), δεν το πράττουν πολλοί – και δεν εννοώ μόνον στην Ελλάδα. Είναι φανερό πως ορισμένοι μπορεί ν’ ανακαλέσουν στη μνήμη τους, πρώτους-πρώτους, τούς Tiger Lillies, αν και στην πράξη φρονώ πως δεν υπάρχουν και πολλές ομοιότητες. Οι Βρετανοί κινούνται εντός των πλαισίων του brechtian punk, όντας και πιο «σκοτεινοί» ή μάλλον σκέτο «σκοτεινοί», ενώ οι Opera Chaotique είναι Έλληνες (Μεσόγειοι) καθόλου punk και ελαφρώς (όσο πατάει η γάτα)… σκοτεινοί. To όποιο dark κλίμα δηλαδή του “Death of the Phantom of the Opera” [Hidden Track, 2012] δεν είναι ερεβώδες, αλλά, συνήθως, η αφορμή προκειμένου να εξελιχθούν τα περισσότερο εξωστρεφή γεγονότα και οι ανάλογες καταστάσεις, που έχουν να κάνουν και με την… Νέα Ορλεάνη· την jazz της Νέας Ορλεάνης και φυσικά τους μύθους της. Όπως διαβάζω και στο δίκτυο: «πρόκειται για ένα concept album, με τους Opera Chaotique να αφηγούνται την ιστορία του Φαντάσματος της Όπερας, το οποίο ταξιδεύει στη Νέα Ορλεάνη, προκειμένου να οδηγηθεί σε μία θυελλώδη σχέση με την Voodoo Queen, η οποία (σχέση) θα έχει τραγική κατάληξη…». Αυτός ο συνδυασμός μιας κλασικής ιστορίας φαντασμάτων από τη μια μεριά, με την παράδοση της jazz, την Marie Laveau και το voodoo κλίμα του βάλτου από την άλλη, αποσυμπιέζει το ακουστικό (υποθέτω και το σκηνικό) δρώμενο, μετατοπίζοντάς το προς πιο λαϊκές καταστάσεις. Άψογες οι συνθέσεις, το concept, η βασική διανομή (ο τενόρος Τζιουβάρας, ο ντράμερ Κουτσογιάννης), αλλά και αξιοσημείωτη η παρουσία των guests – με τον προσφάτως εκλιπών Bob Brozman στον μπαγλαμά και τον Blaine L. Reininger βιολί, ανάμεσα σε άλλους.

Επαφή: www.irida-music.gr, www.hiddentrack.gr