ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ δύο νέα άλμπουμ

Οι ήχοι πλημμυρίζουν την ψυχή του Μανώλη Γαλιάτσου. Αλλιώς δεν εξηγείται αυτό το μπαράζ κυκλοφοριών, όταν σχεδόν κάθε χρονιά (από το 2007) ένα ή και δύο CD με συνθέσεις του έρχονται να μας υπενθυμίσουν την δύναμη και την αυθυπαρξία τού «καθαρού» μουσικού λόγου (γενικώς και ειδικώς). Της μουσικής που δεν έχει ανάγκη την ομιλούσα γλώσσα (αφού γλώσσα είναι η ίδια) για να «πει» όσα θέλει να «πει», για να καταστήσει αδιαφιλονίκητη την παρουσία της. Επικεντρωμένος δηλαδή ο Γαλιάτσος σ’ έναν δρόμο που έχει χαράξει με αυταπάρνηση εδώ και καιρό συνθέτει, παράγει και προβάλλει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις, κάτι που παραξενεύει, ενδεχομένως, σ’ αυτήν την εποχή της κατακρήμνισης των πάντων (ή έστω… των πολλών). Πού θα ακουστεί η μουσική του Μανώλη Γαλιάτσου; Σε ποια ραδιόφωνα και σε ποιες τηλεοράσεις; Ποια περιοδικά και ποιες εφημερίδες θα φιλοξενήσουν σκέψεις και κρίσεις για το έργο του – και όχι πέντε άκυρες γραμμές (αν… κι αυτές); Ποιοι άνθρωποι θα στρώσουν κώλο για ν’ ακούσουν και να γράψουν και βεβαίως (το κυριότερο όλων) ποιοι και πόσοι θα είναι αυτοί οι ξάστεροι ακροατές που θα τοποθετήσουν την «Θερμότητα των Πραγμάτων» [Largo 7, 2014] στο CD-player, αφήνοντας κατά μέρος όλα εκείνα τα καθημερινά που τους μαραζώνουν; Δεν ψάχνουμε μόνον τους συνθέτες και τις μουσικές τους κύριοι –το λέω επειδή κι αυτό ακούγεται–, ψάχνουμε και το ακροατήριο, που δεν «μαζεύεται» με τίποτα πια, παραδομένο σ’ έναν απελπισμένο αγώνα – τον αγώνα όλων μας δηλαδή, προκειμένου να ξεχρεωθούν τα… τευτονικά φύλα.

Ο Γαλιάτσος πράττει κάτι στην ελληνική μουσική ζωή, το οποίον πράττουν ελάχιστοι άλλοι (ίσως μόνον ένας, μία – και αναφέρομαι στην εντελώς διαφορετική, κατά τα λοιπά, περίπτωση της Ελένης Καραΐνδρου). Συνθέτει κατ’ αρχάς, παράγει και καταγράφει εν συνεχεία, μια μουσική που δεν σχετίζεται με πρωτοπορίες, αυτοσχεδιασμούς, πειραματισμούς και τα ρέστα (όχι πως θα ήταν «κακό» κάτι τέτοιο – απλώς σημειώνω τι συμβαίνει)· κι είναι τούτο ένα στοιχείο, το οποίον τον ξεχωρίζει αυτομάτως (όπως και το έργο του εξάλλου) απ’ όσα παρατάσσονται τριγύρω. Η μουσική του, δηλαδή, δεν είναι εικονοκλαστική, απεναντίας εμπεριέχει την εικόνα, όπως εμπεριέχει και το όνειρο, την μνήμη (ενδεχομένως και την νοσταλγία) και ακόμη το απρόσμενο, το παράξενο, ενίοτε δε και την αγανάκτηση ή την οργή (αν και όχι στην παρούσα «θερμή» μουσική). Έχει ανθρώπινη υπόσταση, εννοώ, η μουσική του Μανώλη Γαλιάτσου, δεν είναι μηχανιστική.

Με μια σταθερή ομάδα συνεργατών, μεταξύ των οποίων διακρίνω τον ομποΐστα Γιάννη Παπαγιάννη, τον τρομπετίστα Σωκράτη Άνθη, τον τρομπονίστα Σπύρο Φαρούγκια, τον βιολιστή Renato Ripo και τον κιθαρίστα Ηλία Θανάσουλα (ενδεχομένως και άλλους – μαζί με τον συνθέτη στην ηχογράφηση παίρνουν μέρος συνολικώς δεκαπέντε οργανοπαίκτες), με concept όχι εντελώς αποσαφηνισμένο, αλλά αρκούντως αποκρυπτογραφημένο όσον αφορά στις ποιητικές αιχμές του και με διάθεση, πάντα, να εξωτερικεύσει μέσω των ήχων το… ανείπωτο, ο Μανώλης Γαλιάτσος προτείνει ένα σύνολο έντεκα θεμάτων (ανάμεσά τους κι ένα τραγούδι με την φωνή της Μαριάνθης Σοντάκη), τα οποία διακρίνονται για τις «κομψές» μελωδικές γραμμές τους, την πλούσια και ακριβή ενορχήστρωση, τον (γενικότερο) λυρισμό και τον (ειδικότερο) ρομαντισμό τους. Εκείνο που καταγράφεται, με άλλα λόγια, είναι μια εντατική «εσωτερική περιδίνηση», που καθορίζεται από την μελαγχολία του χθες, την αγωνία του σήμερα και την ελπίδα του αύριο – ένα τρίπτυχο καταστάσεων εννοώ επί των οποίων δομείται η ίδια μας η ύπαρξη. Ο συνθέτης Μανώλης Γαλιάτσος δεν πράττει τίποτ’ άλλο από το να… μεταφράζει για όλους μας, σε… γλώσσα μουσική, τις λεπτομέρειες αυτής της «πάλης». Το (αισθητικό) αποτέλεσμα; Θα νικήσουμε· μα και αν τούτο δεν συμβεί δεν θα ηττηθούμε άνευ αγώνος.

Αλλά και το… κοινωνικό αποτέλεσμα της «πάλης» φαίνεται πως είναι ακριβώς το ίδιο – το λέω καθώς κυλάει στο player το δεύτερο άλμπουμ του Μανώλη Γαλιάτσου (κυκλοφόρησε μαζί με την «Θερμότητα των Πραγμάτων») που έχει τίτλο «Τρέξε σαν Σφαίρα» [Largo 8, 2014] και το οποίον αποτελεί μία εντελώς διαφορετική περίπτωση. Εδώ, εκείνο που κυριαρχεί είναι το rock, το progressive rock, ο συνδυασμός δηλαδή μιας ροκ τριπλέτας (Ηλίας Θανάσουλας κιθάρα, Μάνος Αναγνωστόπουλος μπάσο, Μανώλης Γαλιάτσος, πιάνο, πλήκτρα, κρουστά) με τις κατά τόπους προσθήκες του μπάσου κλαρίνου, της τρομπέτας, του βιολιού, του βιολοντσέλου και της φωνής, ικανά άπαντα να περιγράψουν την αφώτιστη πλευρά του φεγγαριού, την σύγχρονη αστική σκληρότητα στην Ελλάδα της καταστροφής. Ο Γαλιάτσος «μιλάει» για όσα συμβαίνουν γύρω μας, δίχως να καταγγέλλει και δίχως να προτείνει λύσεις (δεν είναι ο ρόλος του αυτός – δεν είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη αυτός, εννοώ). Με όχημα, πάντα, τις μουσικές ιδέες του επιχειρεί να εισχωρήσει στα πεδία της παραπεταμένης ζωής, να συναναστραφεί με τους ανθρώπους που βιώνουν την απόρριψη, την εγκατάλειψη, το περιθώριο, την αδικία, το μίσος των άλλων («Μέρες του ’13», «Να βγει η δύσκολη νύχτα», «Δική σου ώρα»…) και πάνω εκεί να χτίσει ένα έργο, που θα δρα όχι περιγράφοντας μόνον, ή προκαλώντας την συμπόνια, αλλά και εμψυχώνοντας συγχρόνως («Στη νίκη που θα γευτείς – Έξοδος»), με τον τρόπο που εμψύχωναν τα πλήθη π.χ. οι Ιταλοί Area και ο Demetrio Stratos, καθώς έκλειναν τα κονσέρτα τους στα seventies.

Οπωσδήποτε αξίζει να το ακούσουμε, μα περισσότερο αξίζει να το δούμε…

Διανομή: DMS+ τηλ. 210 9739308