το ethnic-punk των SLEEPIN PILLOW

Μία πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ελληνικού συγκροτήματος. Το λέω τώρα, με την αφορμή, επειδή δεν έχω ασχοληθεί ξανά (και σε βάθος) με την περίπτωσή τους. Φρόντισα, λοιπόν και άκουσα τις προηγούμενες δουλειές των Θεσσαλονικέων Sleepin Pillow (το “Apples on an Οrange Τree” του 2008 και το “Superman’s blues” του 2010) κι έτσι… και με το “world is over… it’s time for a new one” στο πλατώ… νομίζω πως έχω μια πιο ολοκληρωμένη γνώμη σε σχέση με το τι έχουν καταφέρει μέχρι τώρα. Εδώ, βεβαίως, θα γράψω λίγα λόγια για το τελευταίο πόνημά τους στην Smash, αλλά όσα έχω συμπεράνει από τις γενικότερες ακροάσεις των ημερών δεν θα μ’ αφήσουν ανεπηρέαστο.

Οι Sleepin Pillow είναι ένα εξαμελές συγκρότημα αποτελούμενο εκ των Nomik φωνή, Aisha Sama μπάσο, Rispa κιθάρες, Antoine πλήκτρα, κιθάρες, Nick Jacqueline γκάιντες, κρουστά, μπουζούκι και The Skinman ντραμς… και δεν το κρύβω πως με παραξενεύει το γεγονός των αγγλικών παρωνυμιών, όταν το σχήμα έχει πολλά και καλοβαλμένα ethnic στοιχεία στις μουσικές του (και ελληνικά μεταξύ άλλων). Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποιο γκρουπ, που θα μπορούσες να το μπερδέψεις, σώνει και καλά, με εγγλέζικο ή αμερικάνικο. Τέλος πάντων, αυτά δεν έχουν και τόσο σημασία, από τη στιγμή κατά την οποίαν το υλικό του… βαρέως βινυλίου, είναι εντυπωσιακό. Και είναι εντυπωσιακό κατά πρώτον από τεχνικής πλευράς. Η ηχογράφηση σκίζει, με τα κομμάτια (στούντιο, demo και live) να κρατούν πολύ ψηλά τον πήχυ. Το λέω, καθότι δεν μπορώ να σκεφθώ άλλο ελληνικό γκρουπ, που να ενώνει με τόσο δημιουργικό τρόπο το rock της μονοτονίας και της ψυχεδελικής αποκοπής, με τις παραδοσιακές νύξεις και τα ανάλογα ηχοχρώματα. (Ναι, ήταν κάποτε οι Εν Πλώ, μόνο που εκείνοι μας έχουν αφήσει από 25ετίας, τραγουδούσαν στην ελληνική και ήταν λιγότερο περιπετειώδεις στις ενοργανώσεις τους).

Και τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ, ηχογραφημένα σε διαφορετικές sessions (3-8/2013 τα στούντιο, 9/2013 τα live στη Μονή Λαζαριστών, ενώ δεν αναφέρονται στοιχεία για τo demo) είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο, με τα στιχάκια να περιγράφουν ποικίλες εκφάνσεις του έρωτα, μέσα σ’ ένα κλίμα κάπως υπερβατικό και μυστικιστικό. Με τα μπάσα να βροντάνε και τις dub-ιές των ντραμς να δίνουν και να παίρνουν στο εναρκτήριο “Bring the sun back”, με την μετρονομημένη καταιγίδα του “Digital Babylon” να ξεσηκώνει, με την πάνκικη στοναρισμένη ορμή του “December” να σε καρφώνει στο πάτωμα και με το αισθησιακό “World is over” να ψάχνει την pop μέσα από τους… νταϊρέδες, η πρώτη πλευρά δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από άριστη. Ακόμη… πιο άριστη είναι όμως η Side B, με το –γνωστό σε όποιους από το “Apples on an Οrange Τree” του 2008– “Instrument of time” ν’ ακούγεται εντελώς προχωρημένο ανακαλώντας στην μνήμη μου το ethnic-punk των Embryo ή του Roman Bunka, και με το καταπληκτικό “Tunaloon” να ρίχνει στ’ αυτιά στους Baba Zula και σε όλο το σύγχρονο anadolu rock. Το “The Black Sea (live)” αναπτυγμένο στο ίδιο… οθωμανικό περιβάλλον είναι φοβερό, με τις κιθάρες και το νέι(;) να οδηγούν το τραγούδι σε μαγικές ψυχεδελικές κατευθύνσεις, λίγο πριν το έσχατο “Holy monster” κλείσει όπως πρέπει τούτη τη… δισκογραφική γιορτή. Τι άλλο;

Ελπίζω οι 320 κόπιες να αποδειχθούν πολύ λίγες για μια γκρουπάρα σαν κι αυτή.

Επαφή: www.smashrecords.gr/index2.html