THEE HOLY STRANGERS ένα άξιο ελληνικό CD

Ο Alex K. ξέρει να γράφει ωραία αμερικανόθρεφτα τραγούδια, κι αυτό το λέω από το καλοκαίρι του ’85 –τότε πρέπει να ήταν– όταν είχα αγοράσει το πρώτο LP των Last Drive «κουβαλώντας» το στην παρέα (το 45άρι που είχε προηγηθεί, το είχα βρει λίγο αργότερα). Εντάξει, τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν δικό του από τα πρωτότυπα εκείνου του δίσκου, όμως ο Alex K. είναι ο Alex K. … χρόνια τώρα. Πάνω στο πάλκο, είτε με τους Last Drive, είτε με τους (The) Earthbound, είτε με όποιους άλλους γαζώνει. Το πόσο μεστός, γερός τραγουδοποιός και ροκεντρολάς είναι αποδεικνύεται δε, για μιαν ακόμη φορά, από το πιο πρόσφατο CD του, ένα άλμπουμ στο οποίον έχει γράψει όλους τους στίχους και τη μουσική, αποδίδοντας μαζί με τους Thee Holy Strangers. Γνωστοί οι Thee Holy Strangers; Σε όσους τους έχουν δει live, ή έχουν ακούσει ένα 45άρι τους, που είχε βγει πρόπερσι μέσω του Fractal Press, θα έλεγα «ναι». Για τους υπόλοιπους υπάρχει το παρόν πρώτο ολοκληρωμένο και φερώνυμο άλμπουμ τους, που τυπώνεται σε 300 αντίτυπα από την Holy Stranger Music και υποστηρίζεται από την τριπλέτα Labyrinth of Thoughts/ The Lab Records/ Merlin’s Music Box.

Ο Καλοφωλιάς (ο Alex K.) μεγάλωσε με το αμερικανικό rock των sixties και των seventies, αυτό αγαπάει, αυτό γνωρίζει και αυτό παρουσιάζει δεκαετίες τώρα. Πιστός σ’ αυτό που ξέρει… δεν την ψάχνει από ’δω κι από ’κει, δεν κατατρίβεται με έτερα αντικείμενα, δεν λέει κάτι διαφορετικό από ’κείνο που έλεγε και λέει τα τελευταία 30 χρόνια. Εγώ αυτό το εκτιμώ. Μου αρέσουν δηλαδή οι μουσικοί που είναι σίγουροι για τα γούστα και τις αγάπες τους και δεν προσπαθούν να θολώσουν τα νερά… σήμερα παίζω έτσι, αύριο παίζω αλλιώς… αναλόγως με το προς τα πού φυσάει ο αέρας.

Το rock λοιπόν του Καλοφωλιά είναι το garage-punk των sixties, είναι ο Bob Dylan και οι Band, είναι οι Byrds και οι Flying Burrito Brothers, είναι το ηλεκτρικό blues, είναι το soul-rock των Chambers Brothers, είναι οι τραγουδοποιοί σαν τον Neil Young, τον Warren Zevon και τον Townes Van Zandt, είναι το desert rock και οι Dream Syndicate… και όσον αφορά στο στίχο είναι εκείνο το κοινωνικώς ευαίσθητο, που ξέρει να καταγράφει με ελλειπτικό, αλλά σαφή τρόπο τα, κάθε φορά, νέα δεδομένα (τα πάσης φύσεως στριμώγματα, τους έρωτες στα χρόνια της χολέρας, την ανάγκη για ένα ξεπέταγμα που θα μας βγάλει, έστω και για λίγο, από την πίεση και το τέλμα). Αυτά τα τραγούδια λοιπόν εξάπτουν σώμα και ψυχή και έτσι όπως αποδίδονται από τους Thee Holy Strangers, έτσι όπως είναι φτιαγμένα (με τα ωραία female vocals, τα οργανικά ντεμαράζ, και με την σωστά μάγκικη και αυθάδικη εκφορά) γίνονται ροκ βάλσαμο. Κολλάς το volume στη μέση και ατενίζεις από το κλειστό παράθυρο τον ορίζοντα. Όσον μπορείς να δεις τέλος πάντων…

Υπάρχουν τραγουδάρες στο άλμπουμ και ανάμεσα στις πολύ-πολύ πρώτες θα τοποθετούσα το “Truth and sorrow”, το “Silver lake”, το “Infinite sea”, το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του CD το σχεδόν 8λεπτο “Angel of danger” (με τη γεμάτη φωνή της Τζένης Καπάνταη), καθώς και το έσχατο “The edge”.  Όχι πως τα υπόλοιπα τραγούδια είναι δεύτερης κατηγορίας… μη νομιστεί κάτι τέτοιο. Το “Thee Holy Strangers” είναι φοβερό CD, δεν χάνει από πουθενά και όλα τα tracks είναι ένα κι ένα. Απλώς, μερικά είναι και κάτι παραπάνω!

Ποιοι αποτελούν το γκρουπ; Να το πούμε κι αυτό για τους αναγνώστες μας. Όλα τα ονόματα έχουν συμμετοχή σε παλαιότερες μπάντες (πέραν των Last Drive και The Earthbound σημειώστε τους Dustbowl, Make Believe, Night on Earth, Nighstalker κ.ά.). Έχουμε και λέμε λοιπόν: Alex K. φωνή, κιθάρες, φυσαρμόνικα, Νίκος Φυσάκης κιθάρες, Τάσος Παλαιολόγου μπάσο, Φλώρα Ιωαννίδη φωνή, Τζένη Καπάνταη φωνή, Costas C. ντραμς, John Hardy κιθάρες, Jim Spliff ήχος, παραγωγή και ακόμη ο Costinho fender rhodes σαν guest… με τον οποίον δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις (ξέρει εκείνος τι κενολογίες έχει γράψει για το underground, αλλά και για μένα, εδώ κι αλλού), αλλά οφείλω, εννοείται, να τον αναφέρω.

Επαφή: www.facebook.com/theeholystrangers, www.labyrinthofthoughts.gr

o ΣΤΑΘΗΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ παίζει Gilbert Isbin

Ποιος είναι ο Στάθης Σκανδαλίδης και ποιος ο Gilbert Isbin; Ας ξεκινήσουμε από τον δεύτερο. Ο Isbin είναι βέλγος κλασικός κιθαρίστας, λαουτίστας και συνθέτης, έχοντας κυκλοφορήσει κάμποσους δίσκους ήδη από τα eighties. Στο discogs καταγράφονται εννέα – ο πιο παλιός προέρχεται από το 1984, ενώ ένας άλλος από το 1999 τιτλοφορείται “Gilbert Isbin Plays Nick Drake”. Προσοχή, και για να μην ξεγελιόμαστε, ο Isbin δεν είναι ένας folk τραγουδοποιός, αλλά περισσότερο ένας… αναγεννησιακός συνθέτης. Το… πόσο folk μπορεί να ενυπάρχει στις συνθέσεις του είναι, τώρα, κάτι που ελέγχεται. Κομμάτια και ενορχηστρώσεις του Isbin (οι παρτιτούρες προφανώς) είναι, επίσης, ανθολογημένα σε διάφορα βιβλία – και από δύο τέτοια βιβλία, το Harvest και το 7 Old Flemish Songs for Lute αμφότερα της Lute Society, δανείστηκε το υλικό του ο Στάθης Σκανδαλίδης, προκειμένου να ηχογραφήσει το πρώτο του(;) CD. Ποιος είναι όμως αυτός ο μουσικός;

Όπως διαβάζω από ένα έντυπο βιογραφικό του… «Ο Στάθης Σκανδαλίδης είναι λαουτίστας και κλασικός κιθαρίστας από τη Ρόδο. Σπούδασε Μουσικολογία στο ΕΚΠΑ, κιθάρα στα πανεπιστήμια Robert Schumann στο Ντίσελντορφ και Mozarteum στο Ζάλτσμπουργκ, στο Ελληνικό Ωδείο και στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης, ενώ συμμετείχε σε master classes και σεμινάρια για την κιθάρα, το λαούτο και την ιστορικά τεκμηριωμένη ερμηνεία της παλιάς μουσικής. Ο Στάθης Σκανδαλίδης έχει κερδίσει βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς κιθάρας και έχει δώσει ρεσιτάλ σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες».

Το “Plays Gilbert Isbin” [Tern Records, 2015] περιλαμβάνει 23 κομμάτια (από μονόλεπτα έως τετράλεπτα), όλα για σόλο αναγεννησιακό 8χορδο λαούτο (οκτώ διπλές χορδές). Δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη μουσική για λαούτο θυμίζει ή όχι την αντίστοιχη κιθαριστική (στα δικά μου αυτιά πάντως την θυμίζει ως ηχόχρωμα, ίσως γιατί κάποια κουρδίσματα να μοιάζουν), εκείνο που ξέρω είναι πως οι συνθέσεις και οι διασκευές του Isbin έχουν μιαν αισθητική πληρότητα, καθώς εκμεταλλεύονται τόσο τις μελωδικές, όσο και τις πολυφωνικές δυνατότητες του οργάνου. Και ο Σκανδαλίδης ως οργανοπαίκτης δεν μπορεί παρά να αξιοποιεί στο έπακρο αυτές ακριβώς τις δυνατότητες, προσφέροντας ωραίες εκτελέσεις, που μπορεί να συναρπάσουν ακροατές διαφορετικών καταβολών (και αναγεννησιακής μουσικής και folk, με την πιο σύγχρονη έννοια).

Επαφή: http://gilbertisbin.com/new-album/

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ για σήμερα και το τριήμερο

IN MUTE  
Προβολές και live
Το τρίτο In Mute, το διεθνές φεστιβάλ των Holotype Editions (βινύλια των οποίων έχουμε παρουσιάσει και στο δισκορυχείον) που διοργανώνεται στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών από σήμερα έως και την Κυριακή έχει ενδιαφέρουσα θεματολογία (προβολές ταινιών, live κ.λπ.). Ας ρίξουμε μια ματιά στο πρόγραμμα…

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου

Cipher Screen (Greg Pope, 2010), διάρκεια: 40΄, ζωντανή προβολή: Greg Pope (UK/ NOR) – 16mm projectors, ζωντανή επεξεργασία ήχου: Κωστής Κηλύμης (GR) – electronics
La Coquille et le Clergyman (Germaine Dulac, 1928), διάρκεια: 50΄ (προβολή φιλμ 16mm), μουσική: Maya Dunietz (ISR) – πιάνο, φωνή, found objects, Fritz Welch (US) – φωνή, κρουστά

Σάββατο 31 Οκτωβρίου

Lot in Sodom (James Sibley Watson, 1933), διάρκεια: 28΄ (προβολή φιλμ 16mm), μουσική: SUKU (GR) (Γεωργία Σαγρή & Δημήτρης Παπαδάτος) – electronics, found objects, κρουστά

Hypnosis Display (Paul Clipson, 2014), διάρκεια: 75΄, προβολή 16mm: Paul Clipson (US), μουσική: Grouper (US) – synths, effects, φωνή
Κυριακή 1 Νοεμβρίου

[2012] (Makino Takashi, 2013), διάρκεια: 30΄, μουσική: Νίκος Βελιώτης (GR) – τσέλο
Sunrise: A Song of Two Humans (F.W. Murnau, 1926), “Création musicale de Stephen O'Malley & Peter Rehberg, Commande du Musée du Louvre – 2010”, διάρκεια: 95΄, μουσική: KTL, Stephen O’Malley (US) κιθάρα, Peter Rehber (UK / AU) – laptop

Installations
Παρασκευή 30 Οκτωβρίου – Κυριακή 1 Νοεμβρίου (Υπόγειος χώρος στάθμευσης -9)
The Visitors – Lawrence English (2013)

Παράλληλες Δράσεις

Σάββατο 31 Οκτωβρίου: Ομιλία / παρουσίαση από τον Greg Pope και Εργαστήριο για παιδιά «Δίνω Φως στον Ήχο» (παρουσίαση εργαστηρίου: Κυριακή 1 Νοεμβρίου)

Κυριακή 1 Νοεμβρίου: Workshop από τον Makino Takashi 

Μικρή Σκηνή, Ώρα έναρξης: 21:00, τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 12 € (μειωμένο ή μικρή παρέα 5-9 άτομα 9 €, μεγάλη παρέα 10+ άτομα 9 €, ΑΜΕΑ και άνεργοι: 5 €, συνοδός ΑΜΕΑ 10 €) 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΟΜΑΤΣΙΟΥΛΗΣ the 70s strike back

Ο Σωτήρης Κοματσιούλης, ως γνωστόν, είναι από τους ανθρώπους που έχουν αφήσει το δικό τους ξεχωριστό στίγμα στο χώρο του ελληνικού ροκ. Και αυτό συνεχίζεται τα τελευταία 50 χρόνια σχεδόν…. Lovers, «Επιδρομή από τον Άρη», Μαρία Βασιλείου, Robert Wyatt, 10cc, «Σαν τον άνεμο» και λοιπά... Κάπως έτσι, στο Τσάι στη Σαχάρα, στα Ιλίσια, στήθηκε μια μουσικοθεατρική παράσταση, υπό τον τίτλο «Επιδρομή από τον Άρη», στην οποίαν ο Κοματσιούλης θα παρουσιάσει τη ζωή και τα τραγούδια του με τις συμμετοχές και των ηθοποιών Λορέττας Εμπογιάννη και Ξανθής Ταβουλαρέα.

Απόψε στις 21:45

τέσσερα άλμπουμ της ACT Music + Vision (Α&Ν)

NATALIA MATEO: Heart of Darkness [ACT Music + Vision, 2015]

Αλλιώτικο jazz/pop/rock άλμπουμ από την τραγουδίστρια Natalia Mateo. Γεννημένη στην Πολωνία και μεγαλωμένη στην Αυστρία (τώρα ζει στην Γερμανία), η Mateo είναι μια ερμηνεύτρια της… παλιάς σχολής. Ψάχνει, δηλαδή, σε όλη την γκάμα του δυτικού τραγουδιού (ενίοτε και του ανατολικού) προκειμένου να βρει συνθέσεις, που να πηγαίνουν στην ιδιοσυγκρασία τηε (υποθέτω) και βεβαίως στη φωνή της. Δεν ξέρω ποια είναι τα πρότυπά της, αν κι εγώ θα έλεγα πως ένα τουλάχιστον είναι ολοφάνερο. Η Karin Krog. 

Η Mateo τραγουδά έχοντας κατά νου το mood της Krog, παίζει με τη φωνή της «κρατώντας» τα φωνήεντα όπως εκείνη, ενώ διακατέχεται συχνά από την ίδια γκρούβα (όταν πρέπει να υψώσει στροφές, μέσα, πάντα, σ’ ένα αγέρωχο πλαίσιο). Προς τούτο βοηθείται τα μάλα από τους παίκτες που έχει δίπλα της (Gregor Lener τρομπέτα, εφφέ, Simon Grote πιάνο, Dany Ahmad κιθάρες, Christopher Bolte μπάσο, Fabian Ristau ντραμς) και φυσικά από το ρεπερτόριο που καλείται να ερμηνεύσει, και στο οποίο περιλαμβάνονται ουκ ολίγες διασκευές. Να κάποιες απ’ αυτές: το φοβερό “The windmills of your mimd” του Michel Legrand που ανοίγει το CD της, το κουραστικό “Take a walk on the wild side” του Lou Reed, το αχτύπητο “Somebody is watching me” του Rockwell (που το θυμήθηκε; – άιντε και Rick Astley στο επόμενο!), το κλασικό “I put a spell on you”, το ακόμη πιο κλασικό “Strange fruit”, ένα του Tom Waits, ένα της Lady Gaga… Βλέπετε, πιάνει όλη την γκάμα η Mateo, και καλά κάνει δηλαδή, καθότι έχει φωνή, γνωρίζοντας πώς να την χρησιμοποιήσει υπηρετώντας το κάθε τραγούδι. Και με τα originals; Τι γίνεται με τα originals; Υπάρχει κανένα κομμάτι εδώ που να μετράει; Υπάρχει, υπάρχουν, όσο κι αν κάτι τέτοιο μοιάζει δύσκολο… όταν έχεις να συναγωνιστείς με τα γνωστά και τα καταξιωμένα. Προς το τέλος τού “Heart of Darkness” συνωθούνται, πάντως, τα καλύτερα πρωτότυπα, στα οποία έχει βάλει το χεράκι της και η Mateo (άλλοτε συνθέτοντας και άλλοτε γράφοντας στίχους). Το “Solitudo diaboli”, το “Canto I”, το “Turtle love” και ιδίως το έσχατο αργό “Blue” είναι τραγούδια, που θα μπορούσε να στηρίξουν με τον καλύτερο τρόπο ένα άλμπουμ, δίχως την καταφυγή σε τόσες versions.

DIETER ILG: Mein Beethoven [ACT Music + Vision, 2015]

Είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν πως ο Ludwig van Beethoven είναι ο πιο… τζαζ από τους λεγόμενους «κλασικούς» και «προκλασικούς» συνθέτες. Δεν είμαι 100% βέβαιος γιατί το λένε αυτό. Γιατί να είναι… πιο τζαζ, φερ’ ειπείν, από τον Bach, ή από τον Mozart; Μάλλον για την μελωδική «ελευθερία» που παρέχουν οι σονάτες του – θα μπορούσε να ήταν μία πρώτη άμεση απάντηση. Η ουσία είναι, πάντως, πως όλοι οι συνθέτες της «κλασικής» έχουν διασκευαστεί για τζαζ μικρά ή μεγαλύτερα σύνολα – και ο Beethoven φυσικά ανάμεσά τους, ήδη από την εποχή του «τρίτου ρεύματος» και ακόμη παραπίσω. Είναι αλήθεια, επίσης, πως αυτό το εκ πρώτης παράξενο ενδιαφέρον δεν κάλμαρε μέσα στα χρόνια, αν κρίνουμε, μάλιστα, από το γεγονός πως εσχάτως είχαμε το άλμπουμ “Beethoven Invents Jazz” και βεβαίως το παρόν «Ο δικός μου Μπετόβεν» του μπασίστα Dieter Ilg.

Τρίο είναι το σχήμα που συνοδεύει εδώ τον Ilg. Δίπλα του στέκονται δηλαδή ο πιανίστας Rainer Böhm και ο ντράμερ Patrice Héral. Ένα τζαζ-πιάνο-τρίο λοιπόν, σκέτο και απλό δίχως άλλες εφφετζίδικες προσμίξεις, που έρχεται να δώσει μιαν άλλη διάσταση στις μελωδίες του Beethoven, εναρμονίζοντας κομμάτια, που άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο είναι γνωστά σε όλους. Από τις σονάτες για πιάνο (“Pastorale”, “Arietta”, “Sturm”, “Hammerlos”, “109”, το “Adagio” και το “Allegro” της Παθητικής) και τα κουαρτέτα (“Grosse fuge”, “Dankgesang”), μέχρι την «Ωδή στη χαρά» από την «9η Συμφωνία» και τα «Ιρλανδικά lieder» εκείνο που αποδεικνύεται είναι πως ο γερμανός μπασίστας έχει πλήρη και σαφή εικόνα των «τζαζικών» παραμέτρων που καλείται να αναδείξει (βασικά τον μελωδικό διάκοσμο, έστω και στις κατά τόπους κατακερματισμένες μορφές του) εκμεταλλευόμενος τους μουσικούς του πρώτα-πρώτα, και βεβαίως ένα κλασικό, έτσι κι άλλως, ρεπερτόριο συγκεκριμένης αύρας και αξίας.

WOLFGANG HAFFNER: Kind of Cool [ACT Music + Vision, 2015]

Μαθητεύσας δίπλα στον σπουδαίο Albert Mangelsdorff, ο ντράμερ Wolfgang Haffner είναι, εδώ και χρόνια εξάλλου, ένα από τα ηγετικά ονόματα της γερμανικής σκηνής της jazz. Στο παρόν “Kind of Cool” (με τον σαφή και εύγλωττο τίτλο) ο Haffner και η μπάντα του –που αποτελείται, μαζί με τους guests, από εννέα άτομα–, ίπταται πάνω από οκτώ τζαζ στάνταρντ (το σετ συμπληρώνεται και με τρία πρωτότυπα), επιχειρώντας να επαναφέρει στη μνήμη μας τον ήχο της jazz κάποιων παλαιότερων εποχών και βασικά της cool (Modern Jazz Quartet, Miles Davis κ.λπ.). Προς τούτο ο Γερμανός έχει δίπλα του άπαντα τα… χρειώδη. Βιμπράφωνο (Christopher Dell), τρομπέτα (Dusko Goykovich), άλτο σαξόφωνο (Jukka Perko), πιάνο φυσικά (Jan Lundgren), τρομπόνι (Nils Landgren), φωνή στο “Piano man” του Billy Eckstein (Max Mutzke)… και όπως αντιλαμβάνεστε μιλάμε για μία σούπερ-ορχήστρα, με σολίστες που σπάνε κοντέρ και καρδιές.

Είναι φοβερά τα παιξίματα και βεβαίως ανεπανάληπτη η όρεξη των παικτών να αποδώσουν αυτούς τους θησαυρούς της jazz (το “So what”, το “Autumn leaves”, το “Summertime”, το “My funny Valentine”, το απίθανο “One for daddy O” του Nat Adderley), πιστοί στο παλιό πνεύμα και στις αρμονικές αρχές των πρωτοτύπων, προσφέροντας ΚΑΙ κάτι νέο, σε επίπεδο soli πρωτίστως, όπως και ομαδικού παιξίματος. Άψογες ενορχηστρώσεις, που προφανώς έχουν γίνει από τους μουσικαράδες, φοβερό αίσθημα, έξοχη ηχογράφηση και παραγωγή. Ok, jazz που την έχουμε ξανακούσει περιέχεται βασικά στο παρόν CD, όμως με τέτοια τέχνη και αίσθημα δοσμένη, που μετατρέπεται αυτομάτως σε κάτι άλλο – τρανό και μοναδικό.

Ένα σημερινό υπερ-απολαυστικό jazz άλμπουμ είναι το “Kind of Cool”, τόσο άψογα τεκμηριωμένο, που θ’ άξιζε να… διδάσκεται στα σχολεία μας. Όνειρα φθινοπωρινής νυκτός βεβαίως…

MIGHTY SAM McCLAIN & KNUT REIERSRUD: Tears of the World [ACT Music + Vision, 2015]

Φοβερή παρτίδα αυτή η τετράδα της ACT, που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο. Μ’ ένα groovy soul blues CD, με τα φωνητικά του Mighty Sam McClain σε πρώτο πλάνο και με την κιθάρα, τη φυσαρμόνικα και το πιάνο του Knut Reiersrud σ’ ένα πρώτο-δεύτερο. Δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια άλμπουμ η γερμανική εταιρεία και το “Tears of the World” ήταν πραγματικό βάλσαμο. Άλλοτε με soulful και άλλοτε με δυναμικές bluesy προσεγγίσεις, ο McClain με την 50χρονη ιστορία στον χώρο (πρωτοηχογράφησε 45άρια για την Amy, μια παράλληλη ετικέτα της Bell, το 1966) είναι εκείνος που ξέρει να κερδίζει τις εντυπώσεις, έχοντας δίπλα του μια σπουδαία μπάντα. Έτσι, πέραν του Reiersrud ακούμε τις κιθάρες του Bjørn Holm, το hammond και τα πλήκτρα του David Wallumrød, το μπάσο του Nikolai Hængsle Eilertsen, τα ντραμς του Andreas Bye, τα σαξόφωνα & τα φλάουτα του Håkon Kornstad, τα κρουστά του Martin Horntveth και βεβαίως ακούμε ένα ρεπερτόριο, που… στάζει. Τι στάζει; Xρυσές αναμνήσεις στη ψυχή μας. Έναν ήχο θέλω να πω που προσεγγίζει εκείνον της Stax, ένα soul-blues με τρομερή ενάργεια και με απέραντο αίσθημα ευθύνης. Τραγουδάρες του Willie Hale, του Jay Livingston, της Carlene Carter (από τις κορυφαίες στιγμές το “Too proud”), του George Papageorge (πατριωτάκι προφανώς και μόνιμος συνεργάτης του McClain), αλλά και πρωτότυπα του Reiersrud (σαν το r&b “Living in the key of G” ή σαν την σοουλιά “Apples [Don’t fall far from the tree]”). Το αποτέλεσμα είναι χάρμα. Το “Tears of the World” κυλάει μέσα σ’ ένα σύμπλεγμα «μαύρων» ήχων και ερμηνειών, που μόνον ψυχική έξαρση και συγκίνηση μαζί μπορεί να προκαλέσουν.

HOT JAZZ JUMPERS με φόρα από τα παλιά

Να δώσουμε κατ’ αρχάς τη σύνθεση των Hot Jazz Jumpers στο “The Very Next Thing” [On the Bol Records, 2015] πριν πάμε στα παραμέσα – και τούτο γιατί ακόμη και από μια line-up, και από μιαν ονομασία φυσικά (Hot Jazz Jumpers), μπορεί να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Nick Russo κιθάρες, μπάντζο, Betina Hershey φωνή, κιθάρα, Miles Griffith φωνή, David Pleasant ντραμς, φωνή, φυσαρμόνικα, Essiet Essiet μπάσο, Mamadou Ba μπάσο, Gordon Au τρομπέτα Josh Holcomb τρομπόνι, Dennis Lichtman κλαρινέτο, Mike Russo κιθάρες. (Tους τέσσερις πρώτους απ’ αυτούς μπορείτε να τους λογαριάσετε ως βασικούς, ενώ τους υπόλοιπους ως guests). Τι είναι λοιπόν οι Hot Jazz Jumpers; Μια μπάντα που αποδίδει παλαιά αμερικανική μουσική, old-timey δηλαδή – μουσική που σχετίζεται με την jazz, την country και την blues παράδοση. Το ρεπερτόριο εξάλλου είναι εκείνο που πρέπει να είναι, αποδεικνύοντας τα πάντα…

To “Freight train” της Elizabeth Cotten, το “Caravan” των Tizol/ Ellington, το θρυλικό “You are my sunshine” του Jimmie Davis, το κλασικό “Sweet Georgia Brown”, το “Manhã de Carnaval” του Luiz Bonfá, το “I’ve got my mojo working” του Preston Foster και όλα τα υπόλοιπα (συν κανα-δυο originals) είναι βούτυρο στο ψωμί, όπως λέμε, για τους Hot Jazz Jumpers, που αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν τις μουσικές με τις οποίες μεγάλωσαν, μ’ έναν ευφάνταστο όσο και δημιουργικό τρόπο. Και που έγκειται το «ευφάνταστον» και το «δημιουργικόν»; Να σας πω... 
Κατ’ αρχάς στην σχεδόν 8λεπτη διασκευή του “Caravan”, στο οποίον ο Miles Griffith δίνει ρέστα στο scat –φοβερός, απίστευτος!– πηγαίνοντας το κομμάτι σε εντελώς freaky διαστάσεις. Έπειτα ο ύμνος “You are my sunshine” με τα διπλά ανδρικά-γυναικεία φωνητικά, τις πλεγμένες αρμονίες και το improv vocalese – ένα τραγούδι που ξαναγαπήθηκε την τελευταία 15ετία ελέω “O Brother, Where Art Thou?”. Πιο έπειτα το “In a mellow tone” του Duke Ellington που μετατρέπεται σε κάτι σαν country blues. Ακόμη το πρωτότυπο “Dirty40” με τους Russo και Griffith να τα δίνουν όλα στις κιθάρες (resonator, ηλεκτρικές) και τις φωνές/ φωνητικά, δημιουργώντας ένα blues που θα έκαιγε στο ρεπερτόριο των νεο-παραδοσιαρχών – από τον John Fahey μέχρι τον Bob Brozman, για να μην πω και μέχρι τους Captain Beefheart και Tom Waits. Έξοχα επίσης το jazzy bluegrass “Sweet Georgia Brown”, το “Manhã de Carnaval”, το έσχατο improv κλείσιμο, με τον Russo να φτιάχνει μοναδική ατμόσφαιρα (θυμηθείτε το άλμπουμ του MIJ στην ESP Disk). Γενικώς, θα έλεγα πως κάθε κομμάτι αυτού του μακριού στο χρόνο CD έχει νόημα και λόγο ύπαρξης, με το σύνολο να ενθουσιάζει και να εκπλήσσει συνεχώς. Και κάτι ακόμη…

Η έκδοση της On the Bol συνοδεύεται από ένα extra DVD, το οποίον είναι χάρμα οφθαλμών. Βλέπεις ας πούμε πώς συμπεριφέρεται τούτη η θαυμάσια μπάντα στη σκηνή, απολαμβάνεις στυλ, φάτσα και τραγούδι απ’ αυτόν τον απίθανο τύπο, τον Miles Griffith, παρακολουθείς πώς ακριβώς, με ποιον παράλληλο τρόπο, χειρίζονται τα όργανά τους οι Hot Jazz Jumpers και τι ακριβώς ακούς στο “The Very Next Thing”. Γενικώς αποκαλύπτεται το «εσωτερικό» μιας ομάδας που πράττει κάτι… αρχαίο. Να διασκεδάζει τον κόσμο, αλλά με τον δικό της τρόπο. To αν θ’ αποδειχθεί και το… the very next thing μένει να το δούμε…

Επαφή: www.hotjazzjumpers.com