Η ψυχεδέλεια στην υπηρεσία της ελληνικής μαύρης αντίδρασης. Όταν οι Εγγλέζοι Spectrum έπαιξαν για τον Κοκό, το καλοκαίρι του ’67… (ΜΕΡΟΣ ΙΙ)

Πριν ενάμιση μήνα περίπου (ήταν 14 Μαΐου 2016) έγραψα εδώ στο δισκορυχείον κάτι για τους Βρετανούς psych-popsters Spectrum σκανάροντας ένα απόκομμα από ένα τεύχος των Μοντέρνων Ρυθμών (#85, 19/7/1967), στο οποίο αναγραφόταν πως οι Βρετανοί θα έπαιζαν στο τέλος εκείνου του μήνα (Ιούλιος του ’67) για τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο. Σκοπός εκείνου του κειμένου ήταν να δείξω και ν’ αποδείξω, για μιαν εισέτι φορά, πως το ποπ/ροκ, ψυχεδελικό ή ό,τι άλλο, ήταν εντελώς αποδεκτό στην Ελλάδα στην περίοδο τής χούντας των συνταγματαρχών. Υπηρετούσε, δηλαδή, την πιο μαύρη αντίδραση.

Μοντέρνοι Ρυθμοί, τεύχος 85, 19/7/1967

Έχουν γραφεί πολλά γύρω από τον τρόπο που λειτουργεί η μουσική γενικώς και, ως συνήθως συμβαίνει, τα πιο σωστά και… εφαρμοστικά απ’ αυτά δεν τα έχουν πει φιλόσοφοι, αμπελοφιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, ψευτοκοινωνιολόγοι, πανεπιστημιακοί, «επιστήμονες» κ.ο.κ. Τα πιο σωστά τα έχουν πει άνθρωποι χωρίς παράσημα και πιένες. Απλοί γραφιάδες του rock (Lester Bangs, Robin Denselow κ.λπ., κ.λπ.) ή και μουσικοί του rock (αν μιλάμε για το rock), που έμαθαν να σκέφτονται απλά και αποτελεσματικά, δίχως να χάνονται σε μπουρδολογήματα. Άνθρωποι, εν πάση περιπτώσει, που έχουν ακούσει rock κι έχουν σκεφτεί σε σχέση με το rock, και όχι χαζεύοντας με τους άσχετους (με το rock)… Γκιντεμπόρ ή Καστοριάδη.

Προσέξτε, λοιπόν, τι έχει πει για τη μουσική και τη χρήση της ο Chris Cutler.

Τώρα, φυσικά, τα διάφορα γιδοξούρια, θα πάνε στη Wikipedia και θ’ αρχίσουν να διαβάζουν για το ποιος είναι ο Chris Cutler, όταν κάποιοι άλλοι (κάποιοι άλλοι ρε παιδί μου… δεν υπονοώ εμένα) ακούνε Henry Cow από τα seventies, μελετώντας το File Under Popular από τα μέσα του ’80… Λέει λοιπόν ο Cutler:

«Δεν νομίζω ότι η μουσική καθαυτή έχει πολιτική ροπή. Ωστόσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολιτικά κάτω από ορισμένες συνθήκες. Για παράδειγμα στη Νότια Αφρική υπάρχουν τραγούδια που εκφράζουν την αντίσταση του κόσμου (σ.σ. πείτε το ίδιο και για τα τραγούδια του Θεοδωράκη, στην Ελλάδα, επί δικτατορίας) και τα οποία τραγουδάει ο κόσμος στις διαδηλώσεις και όταν δέχεται επιθέσεις από την αστυνομία.(…) Μόνο σ’ αυτή την περίπτωση η μουσική αποκτά πολιτικό χαρακτήρα, ο οποίος δεν είναι απαραίτητα θετικός. Ένα αρνητικό παράδειγμα είναι το Γ Ράιχ στη Γερμανία, το οποίο εθνικοποίησε τη βαυαρική λαϊκή μουσική. Έτσι η μουσική αυτή δέθηκε με το καθεστώς τον Ναζί, ούτως ώστε ακόμη και σήμερα πολλά τραγούδια, που κάποτε υπήρξαν λαϊκά, δεν μπορούμε να τα τραγουδήσουμε, λόγω του ότι είναι δεμένα με το Γ Ράιχ.(…) Δεν είναι λοιπόν πολιτικό από μόνο του, εξαρτάται από τι κάνει ο καθένας με τη μουσική». 
[Rollin Under No 15, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1988]
Ο Cutler υποστηρίζει με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια πως σημαντικότερο από τη μουσική αυτή καθ’ αυτή (το εργαστηριακό κομμάτι της… να το πούμε έτσι) είναι το πώς χρησιμοποιείται (η μουσική) κάτω από δεδομένες συνθήκες. Αυτό, ο τρόπος χρήσης, είναι ό,τι παράγει τα πιο βαθιά νοήματα.
Όταν, λοιπόν, εγώ έγραψα εκείνο το… «η ψυχεδέλεια στην υπηρεσία της ελληνικής μαύρης αντίδρασης» εννοούσα τούτο ακριβώς. Πως η psych music δεν είναι a priori κάποια μουσική με συγκεκριμένο πολιτικό νόημα. Γίνεται πολιτική (με θετική ή αρνητική χροιά) αναλόγως με τον τρόπο που χρησιμοποιείται. Αποκτά, για να το πω απλά, θετικό πολιτικό πρόσημο όταν ενσωματώνεται στην αντικουλτούρα στα late sixties στις ΗΠΑ π.χ. και αρνητικό πολιτικό πρόσημο όταν απομακρύνεται από την πηγή της, καθώς χρησιμοποιείται από τις χούντες (στο νότο της Ευρώπης για παράδειγμα) για τη δική τους προπαγάνδα.

Αυτό το είδαμε ξεκάθαρα στα δικά μας χουντικά επίκαιρα, που προβάλλονταν σε όλους τους κινηματογράφους της χώρας (το 1968). Στον τρόπο δηλαδή που χρησιμοποίησαν τους αληθινά ακίνδυνους M.G.C. οι χουντικοί και το καραψυχεδελικό track “My friend Jack” (των Smoke) για να περάσουν τα δικά τους πολιτικά μηνύματα.  
«Μα το ξεφάντωμα περισσότερο αισθητό γινόταν στους δρόμους της Πλάκας, με το μεγάλο το ανώνυμο πλήθος που χαιρόταν χωρίς αγωνίες αυτή τη χρονιά (το 1968!) τη θεότρελη Αποκριά».

Έτσι, λοιπόν, στη δική μας περίπτωση, η ψυχεδελική μουσική αποκτά αρνητικό πολιτικό νόημα, καθώς υπηρετεί την προπαγάνδα της πιο μαύρης αντίδρασης.

Από ’κει και πέρα το… αν ήρθαν, τελικώς, και έπαιξαν οι psych-popsters Spectrum για τον Κοκό ή όχι είναι εντελώς δευτερεύον, όταν είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως τη συγκεκριμένη μουσική, στην Ελλάδα, την διαχειρίζονταν (εκείνη την εποχή) αντικομμουνιστές, δεξιοί, χουντικοί, βασιλόφρονες, απολίτικοι γιεγιέδες και τα συναφή. Αλλά, για να ξαναπάμε και σ’ αυτό, επειδή άπειρη μπούρδα ξεβράστηκε από τους «καθυστερημένους»…

Ορισμένοι λοιπόν με μυαλό κότας αντιτάχθηκαν στη συγκεκριμένη είδηση/ πληροφορία που παρείχαν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί και που ανέδειξε, μετά από 49 χρόνια, το δισκορυχείον, υποστηρίζοντας πως οι Βρετανοί Spectrum… δεν είχαν παίξει, ποτέ, στην Ελλάδα για τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο, παρά την πρόσκλησή τους! ΤΙ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΖΕ ΑΡΑΓΕ ΤΟΥΣ ΒΡΕΤΑΝΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ; ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΡΟΘΟΣ ΔΕΝ ΦΙΛΟΤΙΜΗΘΗΚΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Σ’ ΑΥΤΟ! Μάλιστα ο γνωστός αναρχοφασίστας έγραψε σε σχόλιο τής 4/6/2016, 8:20 π.μ. πως… «εδώ, το ήξερα εγώ (ο “αντισημίτης ροκοειδικός”) με τους 100 δίσκους ότι οι Spectrum δεν έπαιξαν ΠΟΤΕ για τον Κοκό» (τι λέει το βόιδι!), ενώ κάποιοι άλλοι, δις και τρις ηλίθιοι, είπαν ότι… συκοφαντώ κιόλας το βρετανικό συγκρότημα!! Μιλάμε για απίστευτους βλάκες, για κιλά πανύβλακες!! Ενώ αυτοί οι χλιμίτζουρες αγνοούσαν την αρχική πληροφορία (καθότι έχουν μαύρα μεσάνυχτα γι’ αυτά τα θέματα) είχαν το θράσος να την αντιμετωπίσουν και κριτικά ελαφρά τη καρδία!
Και από πού, σας παρακαλώ, ο λεμές ξέρει πως οι Spectrum δεν είχαν παίξει «ΠΟΤΕ» για τον Κοκό; Ποια είναι τα δικά του στοιχεία; Ποια είναι η δική του έρευνα; Μήπως είναι, εν τέλει, η ηλίθια διαίσθησή του; Οι ανύπαρκτες γνώσεις του για τα γεγονότα και τις καταστάσεις της εποχής; Ή μήπως το άρθρο του Νταλούκα (της 26/4/2016) για την δήθεν «αναξιοπιστία» των Μοντέρνων Ρυθμών, στο οποίο μας παραπέμπει (γέλια); Πληροφορώ τους βλάκες πως ο Νταλούκας είναι από τους τελευταίους που μπορούν να κρίνουν την αναξιοπιστία ή όχι των Μ.Ρ., αφού στο συγκεκριμένο άρθρο, γράφει, για άλλη μια φορά, σαχλαμάρες, όπως ήδη αποδείξαμε στο κείμενο «Ήταν ή όχι αξιόπιστο το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κυκλοφορούσε στη δεκαετία του ’60;».
Και εν τοιαύτη περιπτώσει αν ο Νταλούκας, με το φτωχό μυαλό του, μπορεί να συμπεράνει τις αηδίες που συμπέρανε ψευτοδιαβάζοντας τους Μ.Ρ., ο αναρχοφασίστας δεν μπορεί να συμπεράνει απολύτως τίποτα! Και γιατί δεν έχει πιάσει ποτέ ούτε φωτοτυπία των Μ.Ρ. στα χέρια του, και γιατί σαν άσχετος που είναι παραπέμπει σ’ έναν κατά τι λιγότερο άσχετο από ’κείνον!! Βαράτε τους κι ας κλαίνε…

Δεν χρειάζεται να πω λοιπόν πως, προσωπικώς, εμπιστεύτηκα τη συγκεκριμένη είδηση θεωρώντας την «σίγουρο χαρτί» – καθώς όλοι οι γενικοί προαναφερόμενοι λόγοι, και άλλοι τόσοι ειδικότεροι συνηγορούσαν προς την πραγματοποίηση του συγκεκριμένου live. ΤΙ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΖΕ ΤΟΥΣ SPECTRUM ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΚΟ; ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ! Δώστε βάση…

Πρώτον… λοιπόν. Η πληροφορία εκείνη ήταν επώνυμη και είχε υπογραφή (Χρήστος Λεβέντης). Αυτό δεν το έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά και κανείς από τους επικριτές μου δεν διερωτήθηκε επί τούτου. Να πει… ρε φίλε, υπάρχει όνομα κάτω απ’ αυτή την είδηση ή είναι ανυπόγραφη; Τόσο «ζώα»…
Δεύτερον. Η πληροφόρηση, και τούτο είναι ολοφάνερο, ήταν «εσωτερική», καθότι δεν θα μπορούσε ο Λεβέντης αυτό να το είχε φανταστεί, ούτε να το είχε ακούσει σε κανα καφενείο…
Τρίτον. Ο Λεβέντης ανακατεύει στη μέση το όνομα τού τότε βασιλιά. Αντιλαμβάνονται οι ηλίθιοι τι σημαίνει αυτό; Αν η πληροφορία του δεν ήταν καρατσεκαρισμένη, και δεν προερχόταν από «βασιλική πηγή», πρώτον, δεν θα δημοσιευόταν από τον εκδότη Τσόγκα και, δεύτερον, θα μπορούσε να παιχτεί (για τον Λεβέντη) κορώνα-γράμματα η όποια δημοσιογραφική καριέρα του. (Δεν χρειάζεται εδώ να πω πως ο Λεβέντης συνέχισε να γράφει στους Μοντέρνους Ρυθμούς). Οι «καθυστερημένοι», που δεν έμαθαν ποτέ να σκέφτονται, δεν αντιλαμβάνονται τα απλά. Μπορεί να σου λένε ένα κάρο παπαρολογίες για το rock (για… ψυχές και σώματα), αλλά είναι ανίκανοι να σου πουν τα προφανή. Πως κανείς δεν θα έγραφε κάτι τέτοιο εκείνη την εποχή, ανακατεύοντας τον Κοκό, αν δεν είχε καλυμμένα τα νώτα του. Αυτή την τυπική σκέψη τα… κοινωνιολογικά κωθώνια, οι παρλαπίπες της αντίδρασης, δεν μπορούν να την κάνουν.

Τέταρτον. Κατ’ εμέ λοιπόν οι Spectrum έπαιξαν για τον τότε βασιλιά – εκτός αν… έπεσε το αεροπλάνο τους ή βούλιαξε (μαζί μ’ αυτούς) το καράβι, που θα τους έφερνε στην Ελλάδα. Προφανώς και το live θα έγινε σε κάποιον πριβέ ή νοικιασμένο χώρο, με «εκλεκτούς» καλεσμένους, και προφανώς δεν δόθηκε μεγαλύτερη δημοσιότητα στο θέμα, ακριβώς γιατί επρόκειτο για μία τρόπον τινά ιδιωτική στιγμή.

Πέμπτον. Οι Spectrum ήταν ένα βρετανικό γκρουπ… μετακινούμενο, που έφθασε να παίξει μέχρι και στο νότο της Ευρώπης, εκεί όπου είχε επιτυχία (στην Ισπανία του φασίστα Franco π.χ., όπως διαβάζουμε στο Billboard της 10/8/1968… “The Spectrum (RCA Espanola) were in Madrid for 10 days and played at the opening of a new discotheque, the J & J Club”), άρα το να έλθουν στην Αθήνα και να παίξουν για την… αυτού μεγαλειότητα δεν είναι κάτι που μπορεί να παραξενεύει.

Ροκ τρόπος ζωής... Οι Beatles με την βασιλομήτορα.

Έκτον. Για πολλούς βρετανούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα (Beatles, Rolling Stones… είπα δύο στην τύχη…) το να συντρώγουν, να συμπίνουν, να συναναστρέφονται, να φωτογραφίζονται και να τιμώνται από βασιλιάδες δεν ήταν ποτέ κάτι έξω από την κουλτούρα τους… ούτε και από το rock! Η βασιλεία στη Βρετανία δεν είναι σημαδεμένη από προδοσίες, από εγκληματικές παρεμβάσεις στα πολιτικά πράγματα (με ανατροπές εκλεγμένων κυβερνήσεων) και άλλα τινά, όπως συνέβαινε στην Ελλάδα. Αν οι Spectrum, λόγω καλλιτεχνικού μεγέθους ας πούμε, δεν θα μπορούσε να γίνουν δεκτοί από τη βασίλισσα της Αγγλίας, υπήρχε γι’ αυτούς ένας… φουκαράς βασιλιάς στην άλλη άκρη της Ευρώπης (για τον οποίον γνώριζαν πως ήταν απλώς… βασιλιάς και τίποτ’ άλλο), που θα μπορούσε να τους τιμήσει. Γιατί λοιπόν, κάτι τέτοιο, θα δρούσε συκοφαντικά γι’ αυτούς, αναγκάζοντάς τους να πουν, τάχα, «όχι» σε μια τέτοια πρόσκληση; Μόνο μαλακοκάβληδες θα ισχυρίζονταν ποτέ κάτι τέτοιο.

Είπαμε... ροκ τρόπος ζωής. Ο Mick Jagger με την πριγκίπισσα Μαργαρίτα.

Έβδομον. Το καλοκαίρι του ’67 και ιδίως την περίοδο τέλη Ιουλίου-Αρχές Αυγούστου, ο Κωνσταντίνος απολάμβανε ακόμη τις τιμές του στρατιωτικού καθεστώτος και όποιων άλλων. Το λέω, επειδή από κάποιον αστείο σχολιαστή ειπώθηκε πως ζούσε σαν κυνηγημένος κτλ. Μπούρδες. Εκείνο το διάστημα τον συναντάμε κάπου ανάμεσα σε Κέρκυρα (Μον Ρεπό), Ολυμπία, Ηράκλειο και Αθήνα να κάνει τα δικά του (ψάξτε το, ώστε να τα διαπιστώσετε κι εσείς).

Όγδοον. Ακόμη και στην περίπτωση εκείνη όπου το συγκρότημα έπαθε ομαδικό… κόψιμο και δεν μπόρεσε να ταξιδέψει τελικώς στην Αθήνα, ώστε να παίξει για τον Κοκό… μικρό το κακό. ΑΡΚΕΙ Η ΠΡΟΘΕΣΗ! Η πρόθεση δηλαδή του Κωνσταντίνου να φέρει ένα τέτοιο pop-psych γκρουπ στην ελληνική πρωτεύουσα και να παίξει για πάρτη του. Και αυτήν, την πρόθεση εννοώ, δεν μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει. Εκτός εάν οι επικριτές μου έχουν απολέσει και την τελευταία ικμάδα (για ικμάδα μιλάω) σοβαρότητας. Ο δημοσιογράφος των Μ.Ρ., εννοώ, δεν θα μπορούσε ποτέ να τα φανταστεί όλα τούτα – δεν θα μπορούσε να βγάλει από το κεφάλι του, εννοώ, τη συγκεκριμένη είδηση. Ούτε το όνομα των Spectrum θα είχε πέσει έτσι τυχαία στο τραπέζι. Η απόφαση, με άλλα λόγια, από το παλάτι ήταν οπωσδήποτε ειλημμένη. Κι αυτό έχει σημασία.

Ένατον. Ακόμη και στην έσχατη περίπτωση, εκείνη στην οποία θα… χρειαστεί να βγάλουμε «τρελό» ή «φαντασιόπληκτο» τον δημοσιογράφο των Μοντέρνων Ρυθμών, για να κάνουμε το χατίρι των… βρωμο(β)ρωμηών, πάλι δεν τρέχει τίποτα. Το ποπ/ροκ, ψυχεδελικό ή ό,τι άλλο, ήταν, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, παντελώς αποδεκτό από τους χουντικούς (πόσω μάλλον από τον νεανία και παρτάκια Κοκό), οι οποίοι (χουντικοί) δεν θα … δίσταζαν (οι αδίστακτοι…) λίγα χρόνια αργότερα να φέρουν στην Αθήνα, πληρώνοντάς τους με λεφτά του ελληνικού λαού, τους Marmalade, τους Wallace Collection και τους περίφημους Shocking Blue (εμφανίστηκαν στην Αθήνα την 9 Ιουλίου 1972).

Τώρα, βεβαίως, οι βλαμμένοι, που άκουσαν μισό δίσκο Jethro Tull στο Γυμνάσιο κι έμειναν εκεί, θα βγουν, ως γελοίοι και ξεδιάντροποι που είναι, να πουν… σιγά τα γκρουπ μωρέ… τι σημαίνει… Marmalade, τι σημαίνει… Wallace Collection ή Shocking Blue; Αυτές είναι μαλακίες…
Οι λεμέγκουρες αυτοί θα ήταν… ικανοποιημένοι μόνον αν η χούντα έφερνε τον Jimi Hendrix να παίξει στο Καλλιμάρμαρο ή τους Black Sabbath… Το να εγκαλείς όμως τους χουντικούς, γιατί έφεραν στην Αθήνα τους Wallace Collection και όχι τους Moody Blues π.χ. ή τους Emerson, Lake & Palmer, είναι απύθμενη ηλιθιότητα και όσοι το αντιλαμβάνονται αυτό έχει καλώς. Όσοι… δεν, χεστήκαμε…

Τώρα, για το αν ήταν ψυχεδελικό συγκρότημα ή όχι οι Spectrum εγώ δεν θα κάτσω να το συζητήσω με τους αγράμματους των… εκατό παρά κάτι δίσκων. Λέω λοιπόν να εμπιστευτώ περισσότερο τον Vernon Joynson, που τους συμπεριλαμβάνει στο βιβλίο του The Tapestry of Delights/ The Comprehensive guide to british music of the beat, r&b, psychedelic and progressive eras 1963-1976 [Borderline Productions, Telford 1995], το rate your music που τους αποκαλεί “psychedelic pop”, το discogs εκεί όπου το άλμπουμ τους “The Light Is Dark Enough” παρουσιάζεται ως Pop Rock/ Psychedelic Rock και ακόμη το popsike στο οποίο υπάρχουν 19 καταχωρίσεις του LP τους, 8 εκ των οποίων είναι σκέτο “psych” και από μία “psych pop rock”, “psych prog”, “psychedelic pop”, “prog”, “psych pop” (στις υπόλοιπες έξι καταχωρίσεις δεν υπάρχει χαρακτηρισμός). Θέλω να πω με όλα τούτα πως δεν υπάρχει σοβαρός μουσικόφιλος των british sixties, που να μη χαρακτηρίσει τους Spectrum ως ψυχεδελικούς. Μόνον οι άσχετοι και οι ανόητοι θα πουν ότι έπαιζαν την… Παπαλάμπραινα.

Έτσι λοιπόν, σ’ αυτή τη βάση, με μουσικώς αμόρφωτους, όπως αντιλαμβάνεστε, εγώ δεν μπορώ να κάνω διάλογο. Όταν ακούω το “Scorpio’s Dance” (1970) των Ολλανδών Shocking Blue ήδη από τα μέσα του ’80 (το είχα βρει «ελληνικό» σε MINOS) και το “There’s A Lot of It About” (1968) των Marmalade από την ίδια εποχή (για μένα αυτοί οι δίσκοι, για να το πω απλά, ανήκουν στα αριστουργήματα του rock) δεν θα κάτσω να κουβεντιάσω με τους απίθανους μαντράχαλους –που θα πάνε τώρα στο YouTube για να βρουν και ν’ ακούσουν τα συγκεκριμένα άλμπουμ– το «τι» και το «πώς».

Όποιος αυτά τα πράγματα (και χιλιάδες άλλα) δεν τα γνωρίζει από δεκαετίες, δεν τα έχει τρίψει στα πλατώ, δεν μπορεί να τα τοποθετήσει μέσα στη μουσική ιστορία. Ψάχνει εν ολίγοις σήμερα, κοτζάμ γαϊδούρι, ν’ ακούσει κανα τραγούδι από ’δω κι από ’κει μπας και συμπεράνει καμμιά μπούρδα. Εδώ, λοιπόν, χρειάζονται οι δίσκοι και οι ψαγμένες από χρόνια δισκοθήκες, προκειμένου να μπορέσεις να πεις ανά πάσα ώρα και στιγμή και κυρίως με σιγουριά, αν κάτι υπήρξε σημαντικό ή όχι.

Τώρα, βεβαίως, αν κάποιος έχει το θράσος και την άγνοια τού βλάκα-τσαμπουκαλεμένου μπορεί να λέει ό,τι θέλει, όποια ώρα θέλει, δίχως να υπολογίζει τίποτα. Ποιοι θα τον ακούσουν; Οπωσδήποτε οι πιο αναιδείς και πιο βλάκες από ’κείνον.

Παράλληλα υποστηρικτικά κείμενα:

1. Η ψυχεδέλεια στην υπηρεσία της ελληνικής μαύρης αντίδρασης. Όταν οι Εγγλέζοι Spectrum έπαιξαν για τον Κοκό, το καλοκαίρι του ’67… (14/5/2016)

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/05/spectrum-67.html

2. Ήταν ή όχι αξιόπιστο το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κυκλοφορούσε στη δεκαετία του ’60; (11/6/2016)

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/60.html

3. Πόσο απαγορευμένη ήταν η… ψυχεδελική διάθεση και η πληροφόρηση επί χούντας; Ας ρίξουμε μια ματιά στα τρία «ψυχεδελικά» τεύχη του περιοδικού ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ από τις αρχές του ’68. (21/6/2016)

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/68.html

ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΩ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ (ΟΥΤΕ ΕΝΑ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΠΑΠΑΡΟ-ΚΑΚΟΠΙΣΤΟΥΣ. ΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΣΧΟΛΙΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥΝ, ΑΥΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ. ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, ΚΑΘΩΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΘΑ ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ…