MIKΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 82

5/3/2018
Με όλη αυτή την Kraftwerk-ίλα των τελευταίων ημερών είπα να κάνω ένα σκάψιμο στη δισκοθήκη, προκειμένου να δω τι υλικό έχω από τους Γερμανούς (σε φυσικές μορφές εννοείται). Διαπίστωσα… μετά λύπης μου, πως όσα έχω από Kraftwerk είναι άπαντα πειρατικά! Αυτό με πληροφορεί το discogs, που, όπως αποδεικνύεται, είναι μανούλα στο να απαξιώνει τις δισκοθήκες μας! Με μία μόνο διαφορά. Εγώ, όταν αγόραζα Kraftwerk, πάντα σε φυσιολογικές τιμές, δεν ενδιαφερόμουν να πουλήσω – ενώ αν αποφασίσω να πουλήσω, πολύ εύκολα θα ξεφορτωθώ, και εκτός discogs εννοείται, αυτά τα θαυμάσια άλμπουμ. Για τι ακριβώς ομιλώ; Μα για τα πρώτα δύο άλμπουμ του γκρουπ, με τις κορίνες στα εξώφυλλα, που τα έχω σε CD της ιταλικής Crown Records (από το 1994) και για τα οποία το discogs αποφαίνεται πως είναι πειρατικά, και ακόμη για το τρίτο τους “Ralf & Florian”, που το έχω σε βινύλιο της γερμανικής Philips από τα μέσα του ’80 πάνω-κάτω. Έτσι και ενώ η συγκεκριμένη έκδοση φαίνεται «πεντακάθαρη», με σωστά matrix κ.λπ., το discogs με πληροφορεί μόλις τώρα πως πρόκειται για πειρατή. Ρε δε… γ@μιέστε! Έτσι τα πουλάγανε τότε τα άλμπουμ, έτσι τ’ αγοράζαμε.  

Άλλο Kraftwerk δεν διαθέτω πια, καθώς το “Autobahn”, που είχα κάποτε, το έχω πλέον ξεφορτωθεί.

Θέλω να πω μ’ αυτά και μ’ αυτά πως κάποτε ήμουν fan της πρώτης και πιο πειραματικής φάσης του γκρουπ (ακούω τώρα, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, και μετά από χρόνια, την κόκκινη κορίνα από το 1970 και την βρίσκω εξαιρετική, ένα γαμάτο rock-experimental άλμπουμ, με το “Stratovarius” π.χ. να στέλνει τους Neu! για βρούβες), ενώ η δεύτερη και πιο εμπορική με αφήνει πια παγερά αδιάφορο – όπως παγερή και αδιάφορη (για να μην πω και σιχαμένη) είναι και η ρομποτική εικόνα των Kraftwerk, που παραπέμπει στη ναζιστική αντίληψη περί φετιχοποίησης της μηχανής. Στο κάτω-κάτω της γραφής ο Jean-Michel Jarre πάντοτε μου άρεσε περισσότερο από τους Kraftwerk εκείνης της εποχής.  

Α, έχω και το “Tone Float” των Organisation… πειρατής κι αυτός! 

4/3/2018 

Η Ιταλία θα δείχνει πάντα το δρόμο, θα είναι πάντα μπροστά, καθώς από την εποχή της ρεφορμιστικής αριστεράς του Μπερλινγκουέρ και τον διαβόητο «ιστορικό συμβιβασμό» παράγει νέα πανευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα. 

Η πανωλεθρία των ευρωπαϊστών τύπου Ρέντσι είναι ήδη καταγραμμένη, όπως καταγραμμένος είναι και ο θρίαμβος των αποκαλούμενων «λαϊκιστών» του Γκρίλο, που σάρωσαν στο φτωχό νότο και στα νησιά. 

Η Ιταλία χρειάζεται, πάνω απ’ όλα, μία αντι-γερμανική / αντι-ευρωενωσική κυβέρνηση. Αν θα την αποκτήσει, ποιας κατεύθυνσης ακριβώς και σε τι βάθος θα φτάνει αυτή θα φανεί τις επόμενες μέρες ή μήνες… 

(Κίτρινος ο Γκρίλο, κόκκινοι οι κεντοαριστεροί και μπλε οι κεντροδεξιοί-ακροδεξιοί)

4/3/2018 

Εκτός από τα... ενοίκια ο Μαδούρο χρωστάει σίγουρα και τα εντατικά μαθήματα του αθλιότερου λαϊκισμού, που του παρέχουν αφειδώς τα... σοβαρά ελληνικά σάιτ. 

3/3/2018 

Ο Τόμας Βίζερ, πρώην πρόεδρος του παντελώς άκυρου και αναξιόπιστου «Euroworking Group», είναι ένας ακραίος φιλελές, ένα «σκυλί», που σπέρνει ακόμη και τώρα το φόβο και τη σύγχυση.

Αυτός ο γελοίος τύπος όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ωρύεται πως επί υπουργίας Βαρουφάκη η Ελλάδα ζημιώθηκε πάνω από 200 δισεκατομμύρια, όταν είναι γνωστό τοις πάσι πως την Ελλάδα τη ζημίωσαν οι ομοϊδεάτες τού Βίζερ κατά το 1/4 του ΑΕΠ της, κερνώντας την σε πραγματική ανεργία ένα 30, 40 ή και 50% (κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει), με ταυτόχρονη διάλυση του κοινωνικού ιστού μέσω εγκληματικής φορολογίας, δήμευσης περιουσιών, οικονομικής μετανάστευσης και λοιπά, και λοιπά.

Με απλά λόγια. Η περίοδος Βαρουφάκη ζημίωσε την Ελλάδα όσο είχε προγραμματίσει ο Βίζερ να την ζημιώσει αν δεν έπεφτε ο Χαρδούβελης (οι ΣαμαροΒενιζέλοι δηλαδή), συν το… τιμωρητικό-προτεσταντικό ποσό, που θα επιβαλλόταν στη χώρα προκειμένου να ενοχοποιούνταν όλοι εκείνοι που τόλμησαν να σηκώσουν ένα-τι-από-κεφάλι στον οικονομικό φασισμό των λεγόμενων «θεσμών». 

2/3/2018 

Είναι να πλερώσουμε και κάτι γαμησιάτικα Νίκο…

1/3/2018 

ACID FLASHBACK... 

Ο ασύλληπτος ψυχεδελικός ή αντι-ψυχεδελικός ύμνος του Mickey Newbury (εξαρτάται από τη μεριά που τον βλέπει ο καθείς) τραγουδισμένος πρόσφατα από τον φοβερό Kenny Rogers, που τον είχε τραγουδήσει και το 1967. Τι καταπληκτικό τραγούδι! Τι αριστούργημα! Μόνο για παντοτινό προσκύνημα…
 

1/3/2018

ΟΠΩΣ ΑΜΕΡΙΚΗ...
«Στις Ηνωμένες Πολιτείες όλες οι υποθέσεις που δεν διεκπεραιώνονται με το τηλέφωνο, συζητιούνται σε συνδυασμό με γενναίο φαγοπότι και συχνά σε συνθήκες κραιπάλης. Αυτό έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για τον επισκέπτη με τα περιορισμένα μέσα, που επιπλέον είναι υποχρεωμένος να πληρώνει τα έξοδά του. Στην πραγματικότητα σημαίνει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ΟΤΙ ΤΑ ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.
Πράγματι, επειδή η τροφή δεν παίζει εκεί παρά δευτερεύοντα ρόλο, της δίνουν πολύ λίγη σημασία. Και καθώς όλοι όσοι συχνάζουν σ’ αυτούς τους χώρους δίνουν σ’ όλο τον κόσμο την εντύπωση ότι συζητούν για επιχειρήσεις, ή ότι μ’ αυτό το πρόσχημα τα “κοπανάνε”, οι λογαριασμοί μπορούν να περάσουν στο σκέλος των εξόδων ή τουλάχιστον ν’ αφαιρεθούν απ’ τη φορολογική δήλωση τού καθενός απ’ αυτά τα μέλη της “παρέας”. Κατά συνέπεια κανένας οικονομικός νόμος δεν χαλιναγωγεί την ύψωση των τιμών στα εστιατόρια. Αντίθετα, στα λιγότερο ακριβά εστιατόρια μπορεί κανείς να φάει καλά. Εκεί το φαγητό εξακολουθεί ν’ αποτελεί αντικείμενο κάποιας φροντίδας».
John Kenneth Galbraith