STEPHEN HAWKING (1942-2018)

Τρεις διαδοχικές αναρτήσεις στο facebook σχετικές με τον θάνατο του διάσημου θεωρητικού φυσικού κ.λπ. Stephen Hawking.

(πριν 9 ώρες)

Ο Stephen Hawking, που πέθανε σήμερα, και που γίνεται παντού πρωτοσέλιδο, έγινε διάσημος λόγω της ασθένειάς του και λιγότερο λόγω του έργου του.
Δεν είναι το γεγονός πως δεν βραβεύτηκε ποτέ με Νόμπελ, αφού ως θεωρητικός φυσικός δεν είναι απαραίτητο να αποδείξει ο ίδιος πειραματικά αυτά που ισχυρίζεται, αλλά το γεγονός πως η βασική θεωρία του από τη δεκαετία του ’70 γύρω από τις μαύρες τρύπες και την ακτινοβολία που υποτίθεται πως εκείνες εκπέμπουν κατά τη διάρκεια της συρρίκνωσής τους έχει ανασκευαστεί, σε πολλά σημεία της, και από τον ίδιο.

(πριν 6 ώρες)

(κι επειδή προκάλεσε αντιδράσεις η πρώτη ανάρτηση)

Θα μπορούσα να ποστάρω κι εγώ αυτή τη φωτογραφία (Stephen Hawking, Tariq Ali, Vanessa Redgrave σε αντιπολεμική διαδήλωση στα τέλη του ’60), που την είδα στις 8 το πρωί σε διάφορα sites και posts, και να πάρω μια εκατοντάδα λάικ, έτσι για πλάκα, αλλά προτίμησα να πω μια γνώμη γύρω από τον Hawking και για τον Hawking (που ήξερα πως θα ενοχλήσει) και για την οποία πήρα, τελικά, καμμιά 30αριά likes.
Αυτά τα λίγα likes με ικανοποιούν πολύ και μου αρκούν. Ευχαριστώ.

Εν τω μεταξύ σήμερα στο facebook ο Tariq Ali (γνωστός ακτιβιστής κ.ά. της αριστεράς –τροτσκιστής– από τη δεκαετία του ’60) είπε πως αυτός που είναι δίπλα του, με τα μπαστούνια, στη φωτογραφία δεν είναι ο Stephen Hawking, αλλά κάποιος άλλος (χωρίς να πει ποιος βεβαίως). Πολλοί άρχισαν να ψάχνουν αν υπάρχει «λάθος», κοιτώντας τ’ αυτιά του εικονιζόμενου (αν μοιάζουν με τα αυτιά του μακαρίτη Hawking) και τέτοια.

Να πούμε πως η φωτογραφία είναι κατατεθειμένη στην Εθνική Πινακοθήκη Πορτραίτων (του Λονδίνου) από το φωτογράφο Lewis Morley, το 1989, και πως ο ίδιος ο Hawking ποτέ δεν την διέψευσε (όλα αυτά τα χρόνια). Αποκλείεται, δε, να μην την είχε δει. Εν τοιαύτη περιπτώσει την παρακολουθούμε την ιστορία...

(πριν μισή ώρα) 

Τρίτο ποστ, σήμερα, για τον Stephen Hawking. Γιατί όχι δηλαδή; Τζάμπα είναι…

Με αφορμή λοιπόν το θάνατό του θυμήθηκα το βιβλίο του Το Χρονικό του Χρόνου, που είχα αγοράσει στα τέλη της δεκαετίας του ’80 – πιθανώς το 1989, πιθανώς το 1990. 

Είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο, αλλά είχα φρέσκια ακόμη τη διπλωματική μου στα πυρηνικά και βιβλία σαν αυτό του Hawking, που αφορούσαν βασικά στο μακρόκοσμο (αν και υπήρχε κεφάλαιο και για το μικρόκοσμο), μας κρατούσαν καλή συντροφιά σε κάποιες από τις ελεύθερες ώρες μας, σε μιαν εποχή όπου ο τομέας της… εκλαϊκευμένης Φυσικής (και των ανάλογων Μαθηματικών) δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί. Τα βασικά βιβλία μας τότε ήταν οι εκπληκτικές πανεπιστημιακές Φυσικές του Berkeley (τις οποίες διάβασα περισσότερο κατόπιν εορτής), τα βιβλία των Halliday-Resnick και άλλα διάφορα, που τ’ αγόραζα μόνος μου (όπως η Μηχανική των Timoshenko-Young π.χ.) και που πλέον σκονίζονται στο πατρικό μου.  

Το βιβλίο του Hawking δεν ήταν εύκολο στην ανάγνωσή του και δεν ήταν καθόλου εκλαϊκευμένο, από ένα σημείο και μετά, καθώς κανένας, που δεν είχε ένα κάποιο υπόβαθρο στη Φυσική, δεν θα μπορούσε να το παρακολουθήσει. 

Ο Hawking ξεκινούσε από την αρχαιότητα, φθάνοντας στο Νεύτωνα (που πρώτος είχε αμφισβητήσει, έστω και παρά τη θέλησή του, την έννοια του απόλυτου χώρου – ο Hawking υποστηρίζει πως στον Νεύτωνα ανήκει το σημαντικότερο βιβλίο Φυσικής που γράφτηκε ποτέ, οι Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας, και δεν έχει άδικο) και από κει στον Αϊνστάιν και τις αντιλήψεις του για τη σχετικότητα του χρόνου και άλλα τινά. Φυσικά περνούσε και από τις μαύρες τρύπες που ήταν η ειδικότητά του, για να καταλήξει στις πρώτες στοιχειώδεις για τότε απόπειρες τις σχετικές με την ενοποίηση των θεωριών (στη Φυσική), που θα αφορούσαν τόσο στο μικρόκοσμο όσο και στο σύμπαν. Κάτι, που, σε κάθε περίπτωση, παραμένει ζητούμενο 30 χρόνια αργότερα…

Και κάτι ακόμη. Την εισαγωγή στο Χρονικό του Χρόνου την είχε γράψει ο Βασίλης Ξανθόπουλος, τον Οκτώβριο του ’88, νέος ακόμη, αλλά διακεκριμένος φυσικός του Πανεπιστημίου Κρήτης (τότε). Τον Ξανθόπουλο θα τον δολοφονούσε δύο χρόνια αργότερα, το Νοέμβρη του ’90, εν ώρα διδασκαλίας ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, που δεν συνελήφθη ποτέ και που τον είχαν βρει κρεμασμένο, στα βουνά, κάτι μήνες αργότερα. 

Φοβερές καταστάσεις. Οι παλιότεροι τις θυμούνται…