ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΤΑΛΛΑΣ πέντε κουβέντες του αείμνηστου μπασίστα των Μπουρμπουλιών, από το 1971, στον Τάσο Φαληρέα

Πριν λίγες ημέρες (22/9) στα σχόλια μιας ανάρτησης για τον Πάνο Σαββόπουλο κάποιος αναγνώστης… παρεξηγήθηκε, επειδή ο Π.Σ. έμοιαζε να έκανε αρνητική κριτική στο «Περιβόλι του Τρελλού», του συνεπώνυμού του Διονύση. Απάντησα: «Η συνέντευξη δόθηκε το 1970, όχι σήμερα, όταν το “Ντιρλαντά” ακουγόταν σε όλη την Ελλάδα (και σε όλη την Ευρώπη), από ένα σχήμα… κακοχωνεμένου ροκ (υπό τον Γιώργο Κοντογιώργο)». Πριν κάτι ώρες ένας άλλος αναγνώστης σχολίασε στην ίδιαν ανάρτηση… «ε οχι και κακοχωνεμενου», για να απαντήσω εγώ… «το έχουν πει κι άλλοι (αρμοδιότεροι εμού) πριν από ’μένα – ανάμενε...». Τι ακριβώς αξίζει να αναμένει ο αναγνώστης και όλοι όσοι μας διαβάζουν;

Αναδημοσιεύω, λοιπόν, μια συνέντευξη του αείμνηστου μπασίστα Βασίλη Ντάλλα, που δόθηκε στον Τάσο Φαληρέα (μάλλον) και που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Κούρος, στο δεύτερο τεύχος του, τον Μάη του 1971. Είναι σύντομη, αλλά έχει ενδιαφέρον. Ξεκινάει ο Φαληρέας…

Όταν για πρώτη φορά είδα τον Βασίλη το 1966 ήταν με κοντά μαλλιά, τώρα όλα είναι διαφορετικά. Τα μαλλιά του είναι μακριά – όμως, περίεργο, η σκέψη του είναι καθαρή, παρ’ όλα τα μαλλιά του και το στυλ των ρούχων σαν μουσικός συνεχώς προοδεύει, τα ενδιαφέροντά του ευρύνονται, οι γνώμες του γίνονται περιληπτικές και μεστές ουσίας, το μυαλό του φωτίζει η ανάγκη μιας πολιτιστικής και σύγχρονα μουσικολογικής εξέλιξης. 

Ξεκινώντας με τον Σαββόπουλο περίμενες η μουσική σου έκφραση να έπαιρνε τις τωρινές της διαστάσεις και την σημερινή της απήχηση; 

Το ’νοιωθα κάπου από την αρχή. 

Πώς έτσι; 

Τον ήξερα από το «Φορτηγό», που τότε δεν καταλάβαινα και πολύ τι έλεγε, αλλά ψυλλιαζόμουνα ότι κάτι πολύ δυνατό υπήρχε εκεί. Ύστερα ο Διονύσης ερχόταν από έξω (σ.σ. αναφέρεται στο διάστημα πριν τον «Περιβόλι…», όταν ο Σαββόπουλος βρισκόταν σε Παρίσι, Μιλάνο…) και όσο να ’ναι είχε τις πληροφορίες του για τα μουσικά κόλπα από πρώτο χέρι. 

Πίστευες στον Σαββόπουλο, παρόλο που ο Σαββόπουλος έπαιζε τότε (σ.σ. την εποχή του «Φορτηγού») άλλη μουσική; 

Σιγά-σιγά διαπίστωσα ότι είχε την δυνατότητα και την έμπνευση να οργανώσει πρώτος αυτός τον Ελληνικό Ροκ Ήχο. 

Εσύ τι μουσική άκουγες τότε; 

Hendrix, Cream, Who, Rolling Stones, κυρίως Stones. 

Τότε μαζύ στου Λεωνίδα (σ.σ. κλαμπ στην Πλάκα)… 

Ναι, το ’66 που έπαιζα μ’ ένα πρωτόπειρο τότε συγκρότημα, τους X-Ray Pictures, που τώρα διαλύθηκαν. Τότε γούσταρα και τους M.G.C. για τον ξερό τους ήχο και το τολμηρό τους ρεπερτόριο, μ’ άρεσε πολύ ο Πουλικάκος. Ήξερα και τους Loubogg, που τους λένε τώρα Πελόμα Μποκιού, και μ’ άρεσε πολύ ο Δαπέρης (σ.σ. κιθαρίστας των Loubogg και αργότερα των Πελόμα Μποκιού). 

Τι λες για το «Περιβόλι του Τρελλού»; 

Θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο. Το υλικό του Σαββόπουλου ήταν φανταστικό, αλλά οι εκτελεστές μάλλον δεν έχουν ιδέα από ροκ και ούτε θέλουν να καταλάβουν. Όσο για τους ηχολήπτες – ωραία πλάκα. (σ.σ. Ο Ντάλλας αναφέρεται, μάλλον, στους session μουσικούς που διάλεξε ο Γιώργος Κοντογιώργος για να συμμετάσχουν στην ηχογράφηση και που έπαιζαν βιολί, πνευστά κ.λπ. και όχι στο ροκ γκρουπ, που έπαιζε τότε με τον Σαββόπουλο και που το αποτελούσαν οι Ανδρούτσος, Τασούλης, Τσιλογιάννης και ο εαυτός του). 

Πώς θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις τον «Μπάλλο»; 

Θα σου απαντήσω μπερδεμένα. Ροκ γνήσιο, καθαρό, από τα βαλκανικά βουνά, παρ’ όλο που μοιάζει λίγο και με Ουγγαρία και με Ten Wheel Drive. 

Και από μπασίστες; 

Σταθερά ο Jack Bruce, ακόμη και στους Lifetime (σ.σ. του Tony Williams) και αυτός των Jefferson Airplane (σ.σ. ο Jack Cassady). 

Και μια «χοντρή» ερώτησις. Γιατί αφήνεις τα μαλλιά σου μακρυά; 

Και μια «χοντρή» απάντησις. Για να ρωτάς. 

«Το Περιβόλι του Τρελλού» μπορεί να είναι ο δεύτερος δίσκος του Διονύση Σαββόπουλου, μπορεί να έχει όλα αυτά τα ιστορικά τραγούδια που έχει, αλλά για την υπόθεση του ελληνικού ροκ (αλλά και γενικότερα, κατ’ εμέ) έρχεται πίσω από τον «Μπάλλο» και από «Το Βρώμικο Ψωμί». Αυτή είναι η αλήθεια. Μιαν αλήθεια που την είχε εντοπίσει (και) ο Βασίλης Ντάλλας από ’κείνα τα χρόνια.