ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ μυστικές χορευτικές κινήσεις

Μεγάλη θετική έκπληξη αυτό το άλμπουμ – το παρθενικό άλμπουμ των/του Παιδί Τραύμα εννοώ, που γράφει μουσική, στίχους και τραγουδά, έχοντας δίπλα του τα/τον Κτήρια τη Νύχτα (παραγωγή, μίξη, όργανα) και την Κίκα φωνή.

Οι «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» είναι κατ’ αρχάς μια καλαίσθητη, ιδιωτική κυκλοφορία. Γιατί κι αυτό έχει νόημα να επισημαίνεται – πόσω μάλλον, όταν αποτελεί προπομπό του σημαντικότερου «πιο μέσα». Δεν είναι μόνο το all paper gatefold cover, είναι το άσπρο (νοσοκομειακό) φόντο, τα σκίτσα και βεβαίως ο σχεδιασμός τού ενθέτου, που έρχεται να στηρίξει τη συνολικότερη ιδέα. Ακόμη και αν κάποιοι βρίσκουν αυτή ταύτη την ιδέα κάπως cool ή και ελαφρώς απόμακρη θα πρέπει να ξέρουν πως ταιριάζει ωραία με το συνολικότερο ηχητικό concept – δημιουργώντας, εν τέλει, μιαν έκδοση με νόημα.

Αν το ηχητικό περιβάλλον είναι γενικώς electro, οι «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» στηρίζονται κυρίως στα «σωστά» τραγούδια για να ξεχωρίσουν. Στα λόγια, στις μουσικές, στις ερμηνείες (ελαφρώς τραγουδιστικές συχνά ή απαγγελίες). Και είναι, σε κάθε περίπτωση, αυτό ακριβώς το σύνολο, που βγαίνει πάνω από τα επιμέρους σφραγίζοντας το αποτέλεσμα.

Μπορεί ορισμένοι να ανακαλύπτουν, εδώ, υπαινιγμούς από Λένα Πλάτωνος και Στέρεο Νόβα, αλλά αυτή η διαπίστωση δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Και τούτο, επειδή, παρά τις όποιες «αναφορές» που μπορεί να ανιχνεύονται εδώ κι εκεί, εκείνο που μετράει στο βάθος είναι η… προσωπική πρωτοτυπία. Η ενσωμάτωση, με άλλα λόγια, των καλύτερων στοιχείων από τις εκάστοτε επιρροές και η διευθέτησή τους μέσω μιας σημερινής, σύγχρονης φόρμας διαποτισμένης από υψηλό γούστο (φυσικά και ραπάρισμα μπορεί να συλλαμβάνεις εδώ… και δεν είναι τούτο καθόλου μα καθόλου εκτός τόπου ή χρόνου).

Με στίχο που συχνά σε κερδίζει με την απλότητα και την ουσία του («Απόψε στη βεράντα σου υπάρχουν δύο κόσμοι / ο ένας είναι όμορφος ο άλλος όχι ακόμη / παίρνεις τα παυσίπονα και τα αντισυλληπτικά σου / και λες “θέλω τον όμορφο”, εντάξει ετοιμάσου»), με ρεφρέν που θα μπορούσε να τραγουδιούνται απ’ όλους («Θα στο πω ψιθυριστά, όταν σ’ έχω αγκαλιά / πως η αγάπη προτιμά όσους σκέφτονται απλά / Η σειρά σου είναι λοιπόν, να πετάξεις τα ντεπόν / και να δει πια καθαρά πως κανείς δε σ’ αγαπά») και με κομμάτια, που ηχούν εντελώς εντυπωσιακά απ’ όποια μεριά και να τα δεις («Στις όχθες του Ατλαντικού»), το Παιδί Τραύμα έκανε ένα (πρώτο) άλμπουμ που θα μείνει.

Ας του δώσουμε την πρέπουσα σημασία τώρα που κυκλοφορεί και όχι μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια…

Επαφή: www.paiditrauma.gr