ΤΑΚΗΣ ΜΠΑΡΜΠΑΓΑΛΑΣ progressive rock, με βασικό συστατικό τη μελωδία

Οφείλουμε να ξανακάνουμε τις βασικές συστάσεις, επειδή μας διαβάζουν και νεότεροι αναγνώστες. Ο κιθαρίστας και συνθέτης Τάκης Μπαρμπαγάλας (Takis Barbagalas) έχει μεγάλη διαδρομή στο χώρο τού ελληνικού ροκ, που ξεκινάει από τη Λευκή Συμφωνία, τους Red Mist και τους Will-O-The Wisp τις παλαιές δεκαετίες, φθάνοντας μέχρι και τους Manticore’s Breath τα πιο πρόσφατα χρόνια. Το 2015 ο Μπαρμπαγάλας κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του “Phosphorus-Hesperus” [WOW Records / Missing Vinyl], ενώ πριν από λίγο καιρόο καλός μουσικός τύπωσε κι ένα δεύτερο, το “Nocturne”, σε διάφορες εκδόσεις βινυλίων, αλλά και σε CD (επίσης στις ίδιες ετικέτες).

Στο “Nocturne” συνοδεύουν διάφοροι μουσικοί τον Τάκη Μπαρμπαγάλα, τους οποίους αξίζει ν’ αναφέρουμε. Έχουμε λοιπόν: Μυρτώ Ακρίβου harpsichord, όργανο, Αμαλία Κουντούρη φλάουτο, Κώστας Κωστόπουλος ντραμς, Κώστας Παγώνας μπάσο, Κώστας Συνοδινός όργανο, Θόδωρος Ζευκιλής όργανο και Άγγελος Γερακίτης φωνή. Παλαιοί και νέοι συνεργάτες δηλαδή, που προσφέρουν όλα τα απαραίτητα, προκειμένου το “Nocturne” να καθίσταται (για μιαν ακόμη φορά, για ένα άλμπουμ του Μπαραμπαγάλα) ένα progressive rock κόσμημα.

Ο Μπαρμπαγάλας είναι παλιομοδίτης progster – και αυτό δεν κρύβεται. Και καλά κάνει δηλαδή, αφού αυτό το στυλ γουστάρει να μελετά και σ’ αυτό να καταγίνεται. Δεν φτάνει όμως ο… παλιομοδιτισμός, για να σε κάνει έναν ενδιαφέροντα συνθέτη στο χώρο (στο χώρο του prog rock). Χρειάζονται βεβαίως η αγάπη και η πίστη στο στυλ (για να μην πω πως απαιτούνται), ένα στυλ που τόσες δεκαετίες μετά εξακολουθεί να συναρπάζει rock fans απανταχού της Γης, αλλά δεν αρκούν, προκειμένου να παραχθεί, σήμερα, κάτι ανάλογο που να έχει νόημα. Απαιτείται, θέλω να πω, και ταλέντο. Όραμα συνθετικό, που να προσφέρει απτά αποτελέσματα. Όπως είναι αυτά που μας προτείνει ο Μπαρμπαγάλας στο “Nocturne”.

Το άλμπουμ ανοίγει με… Μπαχ, είναι το τρίλεπτο Πρελούδιο (με harpsichord, όργανο και φλάουτο), πριν μπει το “Night eyes”, που θα μας ταξιδέψει για 13 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα. Απ’ αυτό το πρώτο κομμάτι τού άλμπουμ ο Μπαρμπαγάλας δείχνει τις αρετές του. Ο «στρογγυλός» ήχος της κιθάρας του (και οι γενικώς μινόρε κλίμακες) είναι η πυξίδα για να σε κατευθύνει προς όλα εκείνα τα μελωδικά μονοπάτια, που αναδύονται συνεχώς, και που πλαισιώνονται πάντα από το όργανο, με τις απαραίτητες προσθήκες από φλάουτο και φυσικά με το μεστό μπάσο-ντραμς. Οι βρετανικές early-seventies αναφορές τού Μπαρμπαγάλα είναι προφανείς – και αν οι Pink Floyd θα είναι πάντα μια τρανή επιρροή, υπάρχουν κι άλλα λιγότερο… σεσημασμένα γκρουπ που κρύβονται πίσω (όπως οι Cressida για παράδειγμα), τα οποία και καθοδηγούν τον έλληνα μουσικό σε όλες αυτές τις εντυπωσιακές περιπλανήσεις του.

Και τα επόμενα τρία κομμάτια, το 5λεπτο “Morpheus”,  το σχεδόν 11λεπτο “Alone” και το επίσης 5λεπτο “Lunatic moon” δεν διαφοροποιούν το σκηνικό. H κιθάρα και το swirling όργανο θα έχουν πάντα τον πρώτο ρόλο στις ενοργανώσεις, με τη φωνή τού Άγγελου Γερακίτη, στα δύο τελευταία tracks, να ταιριάζει «γάντι» στο συνολικότερο σκηνικό.

Τι άλλο να πεις για ένα άλμπουμ, που δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο απ’ αυτό που υπόσχεται και φαντάζεσαι (πως συμβαίνει); 

Επαφή: missingvinyl@veamusic.com