THE BETA BAND επανεκδίδεται το “The Three E.P.’s”… 20 χρόνια μετά

Παράξενο μα τω Θεώ συγκρότημα αυτοί οι Σκωτσέζοι Beta Band, που έδρασαν ανάμεσα στα χρόνια 1996-2004, ηχογραφώντας τρία στούντιο άλμπουμ, τρία EP και πέντε singles (αν δεν ξεχάστηκε κάτι). Παράξενο, γιατί είναι μάλλον δύσκολο, για να μην πω αδύνατον να τους κατατάξεις κάπου (δικό μας θέμα αυτό, όχι δικό τους).

Το να τους πεις… rock σχήμα, μοιάζει απλό και καθαρίζεις, αλλά… τι σημαίνει rock; Rock μπορεί να είναι χίλια πράγματα, τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Οι Beta Band μπορεί να είναι pop, folk, freaky, weird, rural, πειραματικοί, ψυχεδελικοί, trip-hop, ηλεκτρονικοί και λοιπά και λοιπά, περνώντας από το ένα ύφος στο άλλο με χαρακτηριστική άνεση – χωρίς, πάντως, να απομακρύνονται από μια πολύ βασική αισθητική γραμμή, που έχει να κάνει με το ηχητικό «ψάξιμο» και την «περιπέτεια». Επιρροές από τα sixties-seventies υπάρχουν άπειρες, αλλά είναι όλες τόσο σωστά αφομοιωμένες, ώστε να πρέπει να παραδεχθούμε, εν τέλει, έστω και κάπως όψιμα, πως οι Beta Band ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα rock σχήματα, που ακούγονταν εκεί στη στροφή του αιώνα.

Φαίνεται, τώρα, πως από τα late-nineties έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλιώς δεν εξηγείται η συγκεκριμένη κυκλοφορία [Because Music / Heathen Natives, 2018], που αποτελεί την remastered επανέκδοση μιας CD-συλλογής των Beta Band, που είχε τυπωθεί για την Regal το 1998 και περιλάμβανε τα τρία 4-tracks EP τους, που είχαν κυκλοφορήσει στο ίδιο label λίγο νωρίτερα – λέμε για τα “Champion Versions” (1997), “The Patty Patty Sound” (1998) και “Los Amigos del Beta Bandidos” (1998).

Επαναλαμβάνω πως οι Beta Band, όπως ακούγονται και σ’ αυτά τα EPs, είναι ένα ξεχωριστό συγκρότημα, που θα μπορούσες να το συγκρίνεις με ελάχιστα άλλα της εποχής του (που να είχαν και την επιτυχία τους). Μάλιστα το δεύτερο απ’ αυτά τα EP τους, το “The Patty Patty Sound” (που μοιάζει με long-play) θα το χαρακτήριζα εντυπωσιακό! Και τα τέσσερα tracks, που έχουν μεγάλες διάρκειες (έξι, εφτά, δέκα έξι και οκτώ λεπτά) δεν περιγράφονται, έχουν τελείως απρόσμενη και… ακανόνιστη ανάπτυξη, είναι απολύτως ψυχεδελικά στην προσέγγισή τους, με συνεχή «κόλπα», πολλαπλές εγγραφές, field recordings, εφφέ, ιδιότροπα τραγουδίσματα, μονοτονίες, και με μια συνεχή επικοινωνία παλαιότερων και πιο καινούριων στοιχείων (από drum n bass, μέχρι trip-hop εννοώ), που τα κάνει… μοναδικά. Ειδικώς το 16λεπτο κομμάτι, το “Monolith”, είναι τελείως απρόσμενο – και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, που να μην θυμίζει τίποτα συγκεκριμένο.

Όχι πως τα άλλα δύο EPs δεν προτείνουν ξεχωριστά κομμάτια (όπως το “B+A” από το πρώτο EP ή το “Dr. Baker” και το “Needles in my eyes” από το τρίτο), αλλά με το δεύτερο παθαίνεις μια ταραχή όσο να ’ναι.

Eπαφή: www.heathen-natives.gr