Βάσει όσων βλέπω στο bandcamp τού Onepointwo (Κωνσταντίνος Γιαζλάς), το “Shape Metamorphosis” είναι η πέμπτη
κυκλοφορία του. Πέρυσι, πάνω-κάτω τέτοια εποχή, είχαμε γράψει τα σχετικά και
για ένα προηγούμενο άλμπουμ τού… ηλεκτρονικού μουσικού από τη Θεσσαλονίκη (για
το “Melt Into the Sun”)
κι εκεί είχαμε πει πως… «ο Γιαζλάς δεν
είναι άγνωστος στην εγχώρια ηλεκτρονική σκηνή, αφού τον συναντάμε στους Keene (είχαν ηχογραφήσει πριν μια δεκαετία για την Poeta Negra) και
στους SANS (κι απ’ αυτούς βγήκε ένα άλμπουμ
πρόπερσι, ξανά για την Poeta Negra)».
Και το “Shape Metamorphosis”
[Private, 2018], χοντρικά, είναι ένα old school άλμπουμ (όπως ήταν και
το “Melt Into the Sun”).
Χοντρικά, όμως, και σε γενικές γραμμές, επειδή είναι μάλλον αδύνατον να το
«προσλάβεις» ως ένα άλμπουμ των seventies
(στην ολότητά του).
Ας πούμε, στο εισαγωγικό “The place of all I, II και III”
υπάρχει ένα σκληρό ρυθμικό beat,
που είναι περισσότερο nineties
(χωρίς να είναι techno),
με το όλον track να
εμφανίζει πάντως και κάποια trip-hop χαρακτηριστικά, παρά το
εντελώς τύπου-Tangerine Dream τελείωμα. Και το δεύτερο, όμως, track, το “Microcomputer void & system error”, συνδυάζει ηλεκτρονικά
patterns από
περισσότερες από μία δεκαετίες, έχοντας πάντως και αυτό στρωτή αφήγηση.
Γενικώς, ο Onepointwo
δεν παράγει εικονοκλαστική και abstract μουσική, ούτε είναι fan τού free-
noise electronic. Οι συνθέσεις του,
σε όλο το διάβα τους, διακρίνονται γι’ αυτή την… αφηγηματική ανάπτυξη, που
χαρακτηρίζει τη γερμανική σκηνή της δεκαετίας του ’70 (Klaus Schulze, Tangerine Dream, Michael Hoenig, Harald Grosskopf και
τα συναφή), κάποιες μάλιστα φορές παρουσιάζοντας και το σχετικό kraut χάσιμο
(άκου το πώς ολοκληρώνεται το “The mindbender”).
Μπορεί τα ισχυρά κατά τόπους beats να εμποδίζουν το “Shape Metamorphosis” να ενδυθεί
μόνιμα cosmic χαρακτηριστικά, αλλά τούτο δεν μπορεί να λογισθεί ως
μειονέκτημα.
(Mόλις
20 αριθμημένες κόπιες με υπογραμμένη ζωγραφιά, insert και αυτοκόλλητο για όποιον
προλάβει – αν προλάβει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου