THE UPSETTERS – THE PROPHETS – NEKTAR μια διαχρονική ελληνική ιστορία (η οποία ξαναλέγεται)

Ένα από τα πρώτα ξένα beat γκρουπ που έπαιξαν live στην Ελλάδα ήταν οι The Upsetters. Το συγκρότημα, όπως μαθαίνουμε από τα τεύχη 43 (24 Νοε. 1965) και 46 (12 Ιαν. 1966) των Μοντέρνων Ρυθμών –μετά και από τις σχετικές πληροφοριακές διορθώσεις και αποκαταστάσεις– σχηματίστηκε στο Παρίσι στο τέλος του 1964 από τον μπασίστα Derek “Mo” Moore (τότε στους Original Upsetters και τους Beast), όταν αυτός συνάντησε τον ντράμερ Ron Howden, που συμμετείχε στους Berries, παίζοντας (το γκρουπ) κυρίως σε στρατιωτικές βάσεις στη Γαλλία. Δίπλα τους βρέθηκαν κάποιος σαξοφωνίστας ονόματι Geoff ή Jeff (από τους Berries κι αυτός), ο κιθαρίστας John C. Marshall και ο οργανίστας Royce Francis. Οι Upsetters εμφανίστηκαν τον Μάρτιο του ’65 στην (τότε) δυτικογερμανική τηλεόραση και σε clubs, τον Μάιο περιόδευσαν στην πατρίδα τους, τη Βρετανία, με τους Rolling Stones και τους Rebel Rousers του Cliff Bennett, τον Ιούνιο βρέθηκαν πάλι στη Δυτική Γερμανία, υπέγραψαν συμβόλαιο για τουρνέ (στη Βρετανία) με τους Kinks, τους Searchers και τους Who, για να βρεθούν τον Οκτώβριο του’65 στην Ελλάδα, παίζοντας στο Σατώ Λατέν της Χαριλάου Τρικούπη, αλλά και στους κινηματογράφους Τερψιθέα του Πειραιά και Ρεξ (στα πρωινά του Κίμωνος Αρέτα και του Ηλία Καραμανέα αντιστοίχως). Εκεί προς τις αρχές του ’66 πρέπει να αναχώρησαν για τη Δ. Γερμανία, όπου και συνόδευσαν (με τη σύνθεση Jim Clapper τενόρο, Royce Francis hammond, Derek “Mo” Moore μπάσο, Alvino Sykes ντραμς, John C. Marshall κιθάρες) τον τραγουδισταρά Piet ή Pete Lancaster ηχογραφώντας μαζί του ένα κλασικό στον ήχο r&b LP, το “Rhythm & Blues Show” [Polydor 249 105, 1967], δίδοντας το 45άρι “Stupitidy / Baby, baby,baby (I tell what you gotta do)” [International Polydor 52 954] που ακούγεται στο LP και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη…

Τον Ιούλιο του ’67 ένα άλλο, ξένο, γκρουπ έρχεται για εμφανίσεις στην Ελλάδα, λέγονται The Prophets, παίζουν στo ξενοδοχείο Υδρούσα της Ύδρας (μαζί με τους Esquires Beat Group), στις Σπέτσες και την Αίγινα, ενώ την 21 Αυγούστου 1967 εμφανίζονται μαζί με τους Stars, τους G.L.X. (των Gριτσόπουλου, Lαούδη, Xαμωνάκη), τους Sounds & Tammy κ.ά. στο θέατρο Μπουρνέλη, στο Καλοκαίρι ’67 του Νίκου Μαστοράκη. Να τι έγραφε ο Θόδωρος Σαραντής στο τεύχος 89 (13 Σεπ. 1967) των Μοντέρνων Ρυθμών:

«Φανταστικοί –αυτός είναι ο σωστός χαρακτηρισμός– ήταν οι μακρυμάλληδες και φανταχτερά ντυμένοι Πρόφετς. Το εκπληκτικό σώου τους, καθώς και ο τρόπος που απέδωσαν τα τραγούδια που έπαιξαν, δημιούργησαν έναν πρωτοφανή ενθουσιασμό. Ασφαλώς, όπως θα διαπιστώσετε και μόνοι σας, οι Πρόφετς δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα περισσότερα καλά συγκροτήματα του εξωτερικού. Τον ασθενή ντράμερ τους αντικατέστησε, σ’ αυτήν τους την εμφάνιση, με ιδιαίτερη επιτυχία ο γνωστός μας Μάκης Σαλιάρης. Τα “Χέυ Τζo”, “Λετς σπεντ θε νάιτ τουγκέδερ”, “Χολντ ον άιμ κάμινγκ” πλησίαζαν τις ορίτζιναλ εκτελέσεις τους χάρις στους έξοχους Πρόφετς».

Λίγες μέρες αργότερα (4 Σεπτεμβρίου 1967) οι Prophets θα ξανακερδίσουν τις εντυπώσεις σ’ ένα νέο σώου, στο θέατρο Μινώα, με τις συμμετοχές και των Blue Stars, Thunders, Cinquetti, Γιώργου Ζωγράφου και Μαριάννας (Τόλη), παραμένοντας στη χώρα μας μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς.

Οι Prophets είχαν σχηματιστεί τον Ιούλιο του 1966 στο Ντίσελντορφ και από τον Δεκέμβριο του ’66 τους αποτελούσαν ο Ron Howden ντραμς (πρώην μέλος των Upsetters), o Derek “Mo” Moore μπάσο, φωνή (κι αυτός από τους Upsetters), o Colin Edwards κιθάρα, φωνή (όλοι Βρετανοί) και ο Αμερικανός Billy Tabbert κιθάρα, φωνή. Με αυτή τη σύνθεση ηχογράφησαν ένα 45άρι στη Δ. Γερμανία, το “You missed by a mile / Hey, Mister” [Kerston 60 008], το οποίον ηχεί στ’ αυτιά μου εντελώς ελληνικό και τρία ακόμη στην Ελλάδα (σπάνια από τη γέννα τους…) σε παραγωγή του Μαστοράκη. Αναφέρομαι στα “Painterman / Respect” [Zodiac ZS 8004], “This little girl / Fire” [Zodiac ZS 8005] και “Road runner / Sunny” [Zodiac ZS 8006], που κυκλοφόρησαν το 1967.

Το “Road runner” ήταν το γνωστό του Bo Diddley, το “Sunny” το γνωστό του Bobby Hebb, το “This little girl” ήταν τραγούδι του Henry Cosby, που είχε πει ο Stevie Wonder, το “Fire” ήταν ο ύμνος του Jimi Hendrix, το “Painterman” το γνωστό των Creation (επιτυχία στη Βρετανία, αφού έφθασε μέχρι τη θέση 36 του Top 50, τον Νοέμβριο του ’66, αλλά μεγαλύτερη στη Δ. Γερμανία, αφού έφθασε έως τη θέση 8, τον Απρίλιο του ’67) και το “Respect” το γνωστό του Otis Redding. (Και τα έξι ελληνικά tracks των Prophets ακούγονται στη σειρά των CD Μοντέρνοι Ρυθμοί του ’60 της Music Box, που κυκλοφόρησαν πριν καμμιά δεκαετία μαζί με τους επανατυπωμένους Μοντέρνους Ρυθμούς).

Oι Prophets κάτω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, στη Σταδίου

Αξίζει να σημειώσω, ακόμη, πως η παρουσία των Prophets στην Ελλάδα καταγράφηκε στη γνωστή ταινία-ντοκυμαντέρ παραγωγής Κλέαρχου Κονιτσιώτη Η Αθήνα Μετά τα Μεσάνυχτα (1968), όπου και θα μαγνητοσκοπηθούν σε κάποια αθηναϊκή σκηνή (μάλλον στο Μινώα) ερμηνεύοντας, υποτίθεται, το “Sunny”. Λέω «υποτίθεται», γιατί ήχος του τραγουδιού, έτσι όπως ακούγεται στο φιλμ, δεν ανήκει στους Prophets, επειδή υπάρχουν πνευστά και όργανο –πνευστό μουσικό δεν βλέπουμε στη σκηνή, ούτε οργανίστα–, ενώ και στο single της Zodiac η εκτέλεση είναι τελείως διαφορετική, χωρίς πνευστά και όργανο επίσης. Αν υποθέσουμε, δηλαδή, πως ο ήχος του “Sunny”, στο φιλμ, θα μπορούσε να ντουμπλαριστεί από το δισκάκι (με χειροκροτήματα κονσέρβα). Τι είχε συμβεί; Θα σας πω, γιατί με απασχόλησε το ζήτημα και το έψαξα, ακούγοντας ό,τι “Sunny” είχα και δεν είχα…

Η παραγωγή λοιπόν κινηματογραφεί τους Prophets, αλλά το “Sunny” που ακούγεται ανήκει στους Βρετανούς του mod-soul circuit Alan Bown Set(!), οι οποίοι είχαν και οργανίστα (Jeff Bannister) και πνευστό τμήμα (Alan Bown τρομπέτα, John Helliwell σαξόφωνα) και τραγουδιστή ολκής (Jess Roden). Μπορεί ν’ φαίνεται τρελό, αλλά είναι έτσι.

Το κομμάτι είχε βγει μέσα από το δυνατό live LP “London Swings – Live at the Marquee Club” [UK.Pye NPL 18156, 1966] την πρώτη πλευρά του οποίου κατελάμβαναν οι Jimmy James & The Vagabonds και τη δεύτερη οι Alan Bown Set. To LP δεν είχε τυπωθεί βεβαίως στην Ελλάδα, αλλά είχε τυπωθεί το 45άρι “Sunny / Down in the valley” [Pye GP 3239] στις αρχές του ’67, με αμφότερα τα tracks να προέρχονται από το λονδρέζικο live. (Μάλιστα, τέτοιο δισκάκι –με τα συγκεκριμένα tracks εννοώ– δεν είχε βγει ούτε στην Αγγλία, οπότε διερωτάται κανείς πώς προέκυψε στην Ελλάδα. Στο Ισραήλ είχε κυκλοφορήσει ένα 4-tracks EP σε ετικέτα Piccadilly, όπου περιελάμβανε τα εν λόγω κομμάτια των Alan Bown Set στην πρώτη του πλευρά· αν αυτό βοηθάει).

Κι επειδή, τώρα, οι εγγραφές ήταν ζωντανές (είχαν από τη μάνα τους χειροκροτήματα δηλαδή), το 45άρι ήρθε κουτάκι στους έλληνες παραγωγούς, που είχαν έτσι όχι μόνο μιαν εντυπωσιακή εκτέλεση του “Sunny” (από τις 2-3 καλύτερες που έχω ακούσει), αλλά και έτοιμες επευφημίες (αυθεντικές ή κονσέρβα, στην original έκδοση, δεν έχει σημασία), προκειμένου να ντουμπλάρουν τους Prophets.

Να συμπληρώσω μόνο την ατάκα δια στόματος Σταύρου Ξενίδη, που έκανε το σπικάζ στο Η Αθήνα Μετά τα Μεσάνυχτα και ο οποίος ακούγεται να λέει:

«Οι Πρόφετς. Χίλια δολάρια ο καθένας για κάθε εμφάνισή τους. Τα οχτακόσια, όμως, τους τα τρώνε τα κομμωτήρια…».
Δύο χρόνια αργότερα (Δεκέμβριος 1969) οι Derek “Mo” Moore και Ron Howden (από τους Upsetters και Prophets) θα ενώνονταν με τους Allan Freeman, Roye Albrighton και Mick Brockett, που προέρχονταν από άλλα συγκροτήματα, δίνοντας ζωή στους Nektar…

Το 1979 τυπώνεται στην Ελλάδα το πολύ καλό δεύτερο LP των Nektar, το “A Tab in the Ocean” [Music Box SMB 40060], που είχε πρωτοβγεί στη γερμανική Bacillus το 1972, ενώ τo διήμερο 4-5 Σεπτεμβρίου 2009 το συγκρότημα θα εμφανιζόταν για πρώτη φορά live στην Αθήνα (στο Rodeo) με τη σύνθεση Roye Albrighton, Ron Howden, Peter Pichl (μπάσο), Klaus Henatch (keybords). O Howden, δηλαδή, ξαναέπαιξε στην Ελλάδα, 44 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του (στα μέρη μας)! Δε νομίζω να του το θύμισε κανείς. Αν και θα το θυμόταν ο ίδιος...

Και κάτι ακόμη. Τον Δεκέμβριο του 2011 είχαν κυκλοφορήσει από την (ελληνική) Missing Vinyl τα τρία πρώτα LP του συγκροτήματος (“Journey to the Centre of the Eye”, “A Tab in the Ocean”, “Remember the Future”) σε εκδόσεις διπλών βινυλίων (με bonus tracks).
Πόσα χρόνια, είπαμε, έχουν περάσει από το 1965; 


[Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011 – πριν από επτά χρόνια δηλαδή. Επειδή, όμως, είχε πολλά dead links και μια διαμόρφωση κάπως μυστήρια (για μένα, τώρα), αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω. Το κείμενο είναι σχεδόν το ίδιο. Δεν έχω προσθέσει, ούτε αφαιρέσει κάτι ουσιαστικό]