ο κιθαρίστας KΩΣΤΑΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΑΚΗΣ κουρδίζει και σε DADGAD (α λα Davey Graham)

Κιθαρίστας (κλασικός) με μακρόχρονη πορεία σε σκηνές και στη δισκογραφία, ο Κώστας Μακρυγιαννάκης (με συμμετοχές «Στο Πάρκο των Σκύλων» του Μανώλη Φάμελλου το 1996, όπως και στο «Από ’Δω και Πάνω» του Γιάννη Αγγελάκα το 2005) έχει τώρα ένα δικό του άλμπουμ, στην κυπριακή εταιρεία Louvana Records, που αποκαλείται “Fragments”. Πρόκειται για ένα σόλο-κιθάρα CD, το οποίον αποτελείται από τρία μέρη – τα Sketches, την Pop Sonata και το Lapses of Light. Το κάθε μέρος συνιστά (και) μια ξεχωριστή ενότητα, που αναπτύσσεται μέσα από επιμέρους θέματα, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αξίζει να δούμε αυτές ακριβώς τις ενότητες ξεχωριστά.

Τα “Sketches” είναι πέντε, τα “Recitativo no 1” “2” και “3”, καθώς και δύο συνθέσεις του γάλλου συνθέτη του μπαρόκ François Couperin (1668-1733). Τα τρία ρετσιτατίβα έχουν μικρές διάρκειες (2:49, 1:56, 1:36), αποτελώντας απλές, αλλά δεξιοτεχνικές ασκήσεις (ή σκετς). Η μελωδικότητα, όπως και η αφηγηματικότητά τους είναι προφανείς και το μόνο που λείπει (ας το πούμε έτσι) είναι ο λόγος για να υπαχθούν και τα τρία στα… τραγούδια. Αν τα ρετσιτατίβα έχουν τις θέσεις «ένα», «τρία» και «πέντε», οι συνθέσεις του Couperin είναι οι «δύο» και «τέσσερα». Έξοχα κομμάτια, μεταγραμμένα για λαούτο ήδη από τα χρόνια του συνθέτη τους, ακούγονται τώρα από την κιθάρα του Μακρυγιαννάκη και μαγεύουν. Ειδικώς το “La voluptueuse” μου θύμισε το πιο γνωστό (και μεταγενέστερο) “Plaisir d'amour” του Jean-Paul-Égide Martini από το 1784 (και δεν πρέπει να είναι καθόλου απίθανο ο Martini να ήταν επηρεασμένος από τον Couperin).

Η Pop Sonata αποτελείται από τρία θέματα, τα “Intro / Impro (con sortina)”, “Quasi recitativo” και “Toccata percussiva (con sortina)” και όπως γράφει ο ίδιος ο συνθέτης είναι επηρεασμένη από το “Shine on you crazy diamond” των Pink Floyd, τις πιανιστικές μπαλάντες του Billy Joel, όπως και από ρυθμικά patterns της βραζιλιάνικης μουσικής, μαζί με το naïve στυλ των Wham. Αν και δεν ξέρω πόσο φανερά είναι όλα τούτα στα θέματα της Pop Sonata (το brazilian στοιχείo σίγουρα πάντως είναι φανερό), εκείνο που ξέρω είναι πως και τα τρία tracks διαθέτουν μιαν «άνεση» και μιαν ευφράδεια, που υπό συνθήκας θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιο «καθημερινές» ποπ καταστάσεις.

Στο τελευταίο μέρος, το Lapses of Light, ο Μακρυγιαννάκης κουρδίζει την κιθάρα του σε DADGAD (ρε μπάσο, λα, ρε, σολ, λα, ρε). Είναι το κούρδισμα κιθάρας που είχε κάνει ο Jimmy Page στο “White summer” με τους Yardbirds και αργότερα στο “Black mountain side” των Led Zeppelin κ.ά. – ένα κούρδισμα, που το είχε ξεσηκώσει, φυσικά, από τον Davey Graham, που πρώτος (κατά πάσα πιθανότητα) το παρουσίασε στη δισκογραφία. Τα έξι tracks, που αποτελούν το Lapses of Light είναι γραμμένα για κάποια παράσταση χορού και εδώ ο Μακρυγιαννάκης χρησιμοποιεί και πεντάλια (looper και delay), προκειμένου να επιτύχει τα ηχοχρώματα που θέλει. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για θελκτικές συνθέσεις, με μπαρόκ, «κλασικά», ρομαντικά και φολκλορικά στοιχεία, που ολοκληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το… διαφορετικό εν πολλοίς ακρόαμα.

Επαφή: www.louvanarecords.com