LOST BODIES μουσικές για το θέατρο (κυρίως), που δημιουργούν ένα… μάλλον ανεπανάληπτο άλμπουμ

«Οι Lost Bodies είναι το δημιούργημα δύο φίλων από την Αθήνα, του Θάνου και του Αντώνη. Ξεκίνησαν με τον αυτοσχεδιασμό το 1985 και το 1988 κυκλοφόρησαν τις δύο πρώτες τους κασέτες με underground art-punk μουσική. Οι L.B. έχουν πια 33 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην μουσική σκηνή της Αθήνας και έχουν κυκλοφορήσει έντεκα CD, τρία άλμπουμ βινυλίου και δύο κασέτες.(…)».

Αυτά μεταξύ άλλων διαβάζουμε, ως εισαγωγή, στο μέσα μέρος του gatefold cover, του πιο πρόσφατου άλμπουμ (2LP) των Lost Bodies, που έχει τίτλο “Specific Ocean” και που κυκλοφορεί τώρα από την Underflow Records (500 αριθμημένα αντίτυπα). Τι περιλαμβάνει η συγκεκριμένη έκδοση; Μας το λέει ο ίδιος ο Θάνος Κόης:

«Οι μουσικές που παρουσιάζονται σ’ αυτό το δίσκο είναι μια συλλογή από έργα που έχουν φτιαχτεί για το θέατρο, τον χορό και τον κινηματογράφο. Μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση της μουσικής των Lost Bodies, με έμπνευση τις ίδιες τις παραστάσεις.(…)».

Πιο συγκεκριμένα στο “Specific Ocean” ακούγονται μουσικές που έγραψε το αθηναϊκό σχήμα για εννέα θεατρικά έργα, μία οπτικοακουστική performance, ένα χοροθέαμα και μία κινηματογραφική ταινία. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Τα κομμάτια A1, A2 προέρχονται από το θεατρικό Λευτεριά στη Μήδεια του Χάρη Μπόσινα, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου (Θέατρο Όλβιο, 2013). Ορχηστρικά θέματα, που δεν θυμίζουν σε τίποτα τους Lost Bodies του πολύ παρελθόντος. Είναι οι ανάγκες της δουλειάς τέτοιες, ώστε να απαιτείται κάτι περισσότερο σαφές και συγκεκριμένο. Αν το desert rock είναι το «καλημέρα», μια πιο… τριπχοπάδικη εκδοχή του είναι η συνέχεια.

Τα Α3-Α5 προέρχονται από τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου (Φεστιβάλ Αθηνών, 2014). Και αυτά τα θέματα είναι ορχηστρικά και κάπως… υποχθόνια. Να τα πεις «περιβαλλοντικά» (ambient) είναι μια εύκολη, αν και όχι χωρίς νόημα λύση. Βασικά τα πλήκτρα παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στη συνολική διαμόρφωση, που θα μπορούσε να ήταν και cinematic (είτε ως βασικοί φορείς της μελωδίας είτε ως «γεμίσματα»).

Στα Α6, Α7 (Side A), Β1, Β2 (Side B), που αφορούν στην οπτικοακουστική performance Το Βαπόρι σε ποίηση Μίλτου Σαχτούρη (Φεστιβάλ Φιλίππων, 2012), υπάρχει φωνή – και τούτο είναι μια διαφορά. Ακούμε την Όλια Λαζαρίδου στην αρχή (με συνοδεία πιάνου-πλήκτρων) και εν συνεχεία (και) τον Θάνο, στο πιο υποβλητικό κομμάτι της Side A, «Το αεροπλάνο». Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει… ίσως… Έχω τη γνώμη πως ο Κόης είναι φοβερός απαγγελτής. Αυτή η ξερή, αλλά καθαρή φωνή του είναι άλλο πράγμα. Σου τρυπάει κατ’ ευθείαν το μυαλό. Μπορώ να τον ακούω, συνέχεια, να διαβάζει ή να απαγγέλλει. Και ευτυχώς σ’ αυτό το score το κάνει και στο B1 («Ο Μότσαρτ»), ένα εξαιρετικό track σύγχρονου ηλεκτρονικού rock / fusion, στην παράδοση των Toshinori Kondo & IMA, όπως και στο Β2 («Πορτοκαλιά»). Πολλά πλήκτρα κι εδώ (και ξανά η Λαζαρίδου).

Στα Β3-Β6, από τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου (Φεστιβάλ Αθηνών, 2015), οι Lost Bodies ετοιμάζουν μιαν επένδυση, που αρμόζει στο θέμα (και στην περίπτωση). Τώρα, το τι ανακαλώ εγώ, ακούγοντας τη μουσική του Προμηθέα, μπορεί να μην έχει ευρύτερη σημασία, αλλά το γεγονός πως θυμήθηκα την «Κάθοδο των Εννέα» του Μιχάλη Χριστοδουλίδη (ένα από τα ελληνικά… soundtracks των soundtracks) λέει πολλά (για μένα).

Το “SPACE”, τελευταίο κομμάτι της δεύτερης πλευράς, προέρχεται από το φερώνυμο έργο της ολλανδής χορογράφου Maggie Boogaart, που παρουσιάστηκε από την ομάδα Eliot Smith Company (2016). Αφαιρετικό, minimal και βασικά πιανιστικό, το κομμάτι αυτό, έχει επιλεγεί για να κλείσει τον πρώτο δίσκο (και δεν είναι, ίσως, εντελώς τυχαίο).

Τα τρία πρώτα tracks της Side C αφορούν στη θεατρική παράσταση Τα Φώτα στο Βάθος (από διηγήματα της Πέλας Σουλτάτου), σε σκηνοθεσία Esther Andre Gonzalez (Από Μηχανής Θέατρο, 2014) και δείχνουν (και αυτά) το πόσο έχουν εξελιχθεί, μέσα στα χρόνια, οι Lost Bodies σαν συνθέτες. Θα τα χαρακτήριζα δε «καταπληκτικά» αυτά τα tracks, καθώς διαθέτουν πλείστες όσες κινηματογραφικές αρετές, οι οποίες αναδεικνύονται –κάτι που θα πρέπει να το τονίσουμε για όλα τα tracks– από την άψογη ηχογράφηση, παραγωγή και κοπή (των βινυλίων). Εντυπωσιακά και κάπως «εσωτερικά» ή θρηνώδη (κυρίως τα δύο πρώτα) με εμπνευσμένη χρήση πνευστών κ.λπ., τα «Έρωτας στο διαδίκτυο», «Κόκκινο τριαντάφυλλο» και «Πλαστική σακούλα» ανήκουν όχι μόνο στις κορυφαίες στιγμές τού “Specific Ocean”, αλλά συνολικώς των Lost Bodies.

Τα C4-C6 είναι τα μόνα κινηματογραφικά tracks του 2LP και αφορούν στην ταινία Κορίτσια της Θάλασσας (2016) του Σήφη Μάινα. Με βάση τα λόγια του σκηνοθέτη (από το flix.gr): «Τα Κορίτσια της Θάλασσας είναι δώδεκα λεπτά κατά τα οποία, ευελπιστώ, ο θεατής να μεταφερθεί σε έναν άλλον κόσμο, πολύ, πολύ μακριά από αυτόν που θα αντικρύσει μόλις βγει έξω, δομημένο όμως με τα ίδια συστατικά στοιχεία. Είναι, τυπικά, μια ταινία τρόμου, αλλά έχει στοιχεία κωμωδίας. Είναι μία ονειρική ταινία, οπτική, χωρίς διάλογο». Το μεσαίο θέμα, o «Έρως», είναι κάπως πιο μεγάλο σε διάρκεια (3:35) και εντόνως μελοδραματικό (και εντυπωσιακό), ενώ τα άλλα δύο κινούνται κοντά στο ενάμισι λεπτό, όντας και εντελώς διαφορετικά ως ακούσμα (το ένα πιο rock abstract και το άλλο πιο rock-electro).

Η τρίτη πλευρά θα ολοκληρωθεί με την «Περισυλλογή», από την Τίρζα του Άρνον Γκρούνμπεργκ, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου (Θέατρο Ιλίσια, 2013). Διαρκεί κοντά στα πέντε λεπτά και σαν θέμα διαθέτει μιαν αφηγηματικότητα, που τονίζεται τόσο από τα πλήκτρα, όσο και από το έγχορδο (κοντραμπάσο με δοξάρι).

Στην τελευταία πλευρά κυριαρχούν τα θεατρικά – και είναι τέσσερα.

Τα D1, D2 έχουν να κάνουν με τον Γλάρο του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου (Θέατρο Θησείον, 2014). Και εδώ πλήκτρα (πιάνο κ.λπ.), κοντραμπάσο με δοξάρι και ελαφροί θόρυβοι (στο background). Λιτό και κάπως βαρύ το άκουσμα (θα ταιριάζει, προφανώς, με το κλίμα της παράστασης).

Το D3 προέρχεται από το Μαύρο χιόνι – το ημερολόγιο ενός μακαρίτη του Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ (σκ. Κώστα Φιλίππογλου), που ανέβηκε στο Θέατρο Πόρτα, το 2016. Πρόκειται για ένα ακόμη electronic-rock track, σε μέσο τέμπο αναπτυγμένο και με σαφή μελωδία, που ηχεί, και αυτό, με εντυπωσιακό τρόπο.

Όπως το ίδιο θα ισχυριζόμουν και για το επόμενο track (D4) από το έργο Χάρτινα Λουλούδια του Egon Wolff (σκ. Κώστας Φιλίππογλου), από το Θέατρο Ιλίσια (2012), το οποίο διαθέτει (και) εξαιρετική έγχορδη ενοργάνωση (που κάνει την «επανάληψη» να ακούγεται σαν… θείο δώρο). Το D5, από το ίδιο έργο, τιτλοφορείται “Suicide” και είναι για σόλο-πιάνο.

Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το «Τσιγάρο» από το θεατρικό R.I.P. Romeos Ioulietta Panta, σε κείμενο του Δημήτρη Κουρούμπαλη (BIOS και Θέατρο Νέου Κόσμου, 2014). Πρόκειται για ένα ακόμη εντυπωσιακό rock track, ανακατεμένο με διάφορα «έντεχνα» στοιχεία, που δείχνει, και τούτο, το πόσο μακριά βρίσκονται πια οι Lost Bodies σαν δημιουργοί – αδύνατο να το φανταστούν όσοι έχουν μείνει στις πιο παλαιές δουλειές τους.

Χωρίς πολλή σκέψη… ένα από τα κορυφαία ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς που φεύγει.

Επαφή: www.underflow.gr