ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ο Λόρδος Μπάυρον ήταν χίππις;

Θα αναγκαστώ να επαναλάβω μερικά που είχα γράψει για το Γρηγόρη Μιχαλόπουλο σε μια παλαιότερη ανάρτηση, για να σας μπάσω στο πνεύμα…

Όλοι γνωρίζετε τον παλαιό εκδότη της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα Γρηγόρη Μιχαλόπουλο (1938-2013). Το να χρησιμοποιήσει κάποιος τον προσδιορισμό «αμφιλεγόμενος» για τον μακαρίτη δημοσιογράφο και ακροδεξιό παράγοντα (όπως γράφτηκε σε διάφορα sites τις ημέρες που ακολούθησαν τον θάνατό του, τον Φεβρουάριο του ’13) δεν ανταποκρίνεται, ασφαλώς, σε καμμία πολιτική ορθότητα, καθότι ο Μιχαλόπουλος είχε δικαστεί και καταδικαστεί το 2005, πρωτοδίκως και με ποινή καθείρξεως 18 ετών, για εκβιασμούς που ενεργούσε σε επιχειρηματίες, προκειμένου να μεσολαβούσε ίνα σβήνονταν τα ονόματά τους από τα δολοφονικά τεφτέρια τής 17 Νοέμβρη! (Κάτι τέτοια μόνο στην Ελλάδα! «Αρκούδες» πούλαγε ο μακαρίτης και κάποιοι τσίμπαγαν!).

Εγκλωβισμένος (όχι παρά τη θέλησή του εννοείται) σ’ ένα παροξυσμικό σύμπαν, το οποίο συναποτελούσαν παράγοντες της εγχώριας αστικής τάξης και βεβαίως χουντόφρονες, «εχθροί της Ελλάδος», «παγκόσμιοι συνωμοσιολόγοι», νεοφασίστες, ψευτοάγιοι και ψευτοπροφήτες, τινές εκκλησιαστικοί, δωδεκαθεϊστές, εβραιοφάγοι, βασιλικοί, πράκτορες «ξένων δυνάμεων», παγανιστές και άλλα τινά λέλουδα του μονίμως ψεκασμένου κίτρινου μπαξέ, ο Μιχαλόπουλος λοιδορήθηκε εν ζωή, μα ακόμη και μετά θάνατον, συχνά με σπαραξικάρδιο τρόπο. «Ψόφησε ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος» έγραψε το… troMPAxtiko την ημέρα του θανάτου του κι αυτό τα λέει όλα. Και όμως δεν ήταν πάντα έτσι… Ή, τουλάχιστον, δεν ήταν εμφανώς έτσι.

Στη δεκαετία του ’60 και στις αρχές εκείνης του ’70 ο Μιχαλόπουλος ήταν από τα ανερχόμενα δημοσιογραφικά «αστέρια» με πλατύ έργο δοκιμιακό, λογοτεχνικό και ποιητικό, που έχαιρε πανθομολογημένης εκτίμησης. «Μια απέραντη μόνωσι καίει τους στίχους σας» είχε γράψει για ’κείνον ο Γιώργος Σεφέρης(!), ενώ ο πάπας των ελλήνων κριτικών της εποχής Βάσος Βαρίκας ανέφερε: «το γράψιμο του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου έχει το σωστό αρραβώνα με την ερημιά και το ψυχικό μαρτύριο, των πολλών, με την πραγματικότητα». Ως ένας λογοτέχνης που εξέφραζε τη νεολαία και το… πνεύμα της αμφισβήτησης, ο Μιχαλόπουλος έλαβε καλά λόγια και από τον Γιώργο Θεοτοκά («θραύει τα απλά πιστεύω που έχουν οι περισσότεροι νέοι»), μα ακόμη και από τον Γιάννη Κάτρη, τον σημαίνοντα δημοκράτη και αντιφασίστα δημοσιογράφο («Ανάμεσα σ’ αυτούς διαλεχτός νέος ποιητής είναι ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος. Νέος στην ηλικία, αλλά ώριμος στη σκέψη και μ’ ένα όγκο ποιητικής και δημοσιογραφικής δημιουργίας που θα τον ζήλευαν πολλοί ‘φτασμένοι’»).

Σ’ εκείνη την παλαιά ανάρτηση είχα αναφέρει κάτι που είχε κάνει εντύπωση. Πως ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος, στις αρχές των seventies, όντας μέσα στο πνεύμα της εποχής, είχε καταρτίσει διδακτορική διατριβή(!) υπό τον τίτλο… Ο ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΫΡΟΝ ήταν ΧΙΠΠΙΣ;(!!). Μάλιστα, στα ποιητικά βιβλία του εκείνης της περιόδου (1973), όπως Το Ποτάμι και το Η Αντίστροφη Μέτρηση μιας Αγάπης ανακοίνωνε την ύπαρξη της διατριβής του, η οποία θα κυκλοφορούσε τον «άλλο μήνα».

Το βιβλίο αυτό δεν το έχει δει ποτέ κανείς και κανείς δεν ξέρει αν εκδόθηκε τελικώς –θα σας πω στο τέλος τι ανακάλυψα προσφάτως–, αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι η σύνδεση του Λόρδου Βύρωνα με το κίνημα των hippies.

Φαίνεται, δηλαδή, πως ο Μιχαλόπουλος είχε προλάβει στη στροφή τον Ισπανό Luis Racionero, ο οποίος στο δικό του βιβλίο Filosofías del underground από το 1977 –το είδαμε και στη γλώσσα μας ως Οι Φιλοσοφίες του Underground από τις εκδόσεις Οδυσσέας το 1980 και το 1983– είχε αφιερώσει 15 σελίδες του στον Λόρδο Βύρωνα!
Μπορεί να μην γνωρίζω τι απάντηση δίνεται τελικώς στη μελέτη του Μιχαλόπουλου – πιθανώς ότι… ναι, ο Λόρδος Βύρων ήταν… χίππις, αλλιώς δεν θα είχε και νόημα η ερώτηση– εκείνο όμως που γνωρίζω είναι πως αυτά τα… σουρεαλιστικά άλματα, με τους ροκάδες της αρχαιότητας, τους underground ρομαντικούς του 19ου αιώνα, τους ψυχεδελικούς του… ’40 και τους… punks του ’50 είναι κατά βάση ένα περιφερειακό φαινόμενο και ουχί μητροπολιτικό. Εννοώ, πως οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί δεν λένε, ούτε γράφουν τέτοιες βλακείες. Πόσω μάλλον όταν και ο «χιππισμός», για τον Μιχαλόπουλο, συνδεόταν με την… έκλυτη ζωή τού Λόρδου Βύρωνα. Πως είχε, τάχα, αποκτήσει τρία παιδιά με την αδελφή του (στην πράξη μάλλον μόνον ένα ήταν δικό του, με μητέρα του παιδιού την ετεροθαλή αδελφή τού ποιητή) και πως είχε… μεταδώσει σε Ελληνίδες αφροδίσια νοσήματα (καλά, όσο γι’ αυτό φαντάζομαι πως θα υπήρχαν αδιάσειστα ντοκουμέντα – πλάκα κάνω!). Για να έρθουμε, όμως, στο τώρα…

Πριν λίγες μέρες βρήκα στα… αζήτητα ένα ακόμη από τα πάμπολλα ποιητικά βιβλία τού Μιχαλόπουλου, που είχε τίτλο Στον Αστερισμό της Αλώπεκος [Σπουδή, Αθήνα 1976]. Εκεί διαβάζεις: «Κυκλοφορεί σύντομα το βιβλίο που έδωσε στον συγγραφέα πολλές σκοτούρες –δικαστικές– πριν κυκλοφορήσει με τίτλο “O ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΫΡΟΝ ΗΤΑΝ ΧΙΠΠΥΣ;”».

Πήγε το βιβλίο στα δικαστήρια πριν κυκλοφορήσει; Κυκλοφόρησε, έπεσαν μηνύσεις, μαζεύτηκε, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν εκδότης και συγγραφέας (επί δικτατορίας); Είναι ψέματα όλα τούτα; Βγήκε τελικώς το βιβλίο μετά το 1976; Εγώ δεν ξέρω, όσο και να το έψαξα. Και δεν γνωρίζω και κανέναν που να ξέρει. Πάντως το βιβλίο φαίνεται πως ήταν έτοιμο και είχε και εξώφυλλο…