ANDREW CYRILLE / WADADA LEO SMITH / BILL FRISELL συνεργασία κορυφής

Μέγιστοι μουσικοί, μεγάλη συνεργασία, μέγιστος δίσκος! Όλα μέγιστα, όταν έχουμε να κάνουμε με παίκτες-συνθέτες της κλάσης των Andrew Cyrille ντραμς, Wadada Leo Smith τρομπέτα και Bill Frisell κιθάρα.

Παλιές καραβάνες στην ECM και οι τρεις βιρτουόζοι. Ο Andrew Cyrille εμφανίζεται να παίζει κρουστά σ’ ένα από τα πρώτα ECM-LP, το “Afternoon of a Georgia Faun” (1970) του Marion Brown, με τον Wadada Leo Smith να πρωτοεμφανίζεται στη γερμανική ετικέτα με το κλασικό “Divine Love” το 1979 και με τον Bill Frisell να δίνει κι εκείνος το παρόν την ίδια χρονιά (1979) στο LP του Eberhard Weber “Fluid Rustle”. Μπορεί, λοιπόν, να έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, όμως και οι τρεις μουσικοί δεν δηλώνουν απλώς ξανά παρόντες, αλλά και έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν και πάλι μέσω ενός άλμπουμ, που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό τόσο σε CD, όσο και σε LP. Ο λόγος για το “Lebroba” [ECM / A&N, 2018], μια λέξη… ανύπαρκτη, που έχει σχηματιστεί από τα αρχικά των τόπων γέννησης των τριών μουσικών (“Le” από την πόλη Leland του Mississippi, τόπο γέννησης του Lewis”, “bro” από το Brooklyn, τόπο γέννησης του Cyrille και “ba” από την Βαλτιμόρη, τόπο γέννησης του Frisell). Στο “Lebroba” καταγράφονται πέντε συνθέσεις (δύο του Cyrille, μία του Smith, μία του Frisell και μία και των τριών), έχοντας και οι πέντε κάτι ξεχωριστό να προτείνουν.

Το εισαγωγικό “Worried woman”, του Frisell, ακούστηκε για πρώτη φορά το 2010 στο άλμπουμ του “Beautiful Dreamers” (ερμηνευμένο τότε από βιόλα, ντραμς και κιθάρα – απουσίαζε κι εκεί το μπάσο) και είναι ένα εκπληκτικό blues, με μια συνεχή ρευστότητα, που «γεμίζει» συνεχώς από την τρομπέτα του Smith και το πολυρυθμικό παίξιμο του Cyrille. Ο Frisell με περίτεχνη πενιά, πότε μπροστά πότε πίσω, εφοδιάζει τη σύνθεση μ’ ένα μαγικό groove. Φοβερό κομμάτι! Το επόμενο είναι το 17λεπτο “Turiya: Alice Coltrane / Meditations and Dreams: Love”, μια σουίτα τεσσάρων μερών του Smith, που είναι φυσικά αφιερωμένη στην Alice Coltrane. Το track αυτό είναι ενδεικτικό της συνθετικής ιδιοφυίας του Smith και της απολύτου συνεπούς πορείας του, τα τελευταία χρόνια, με τις… μέρες της μεγάλης δόξας (AACM κ.λπ.). Με δύο βασικές ρυθμικές αλλαγές που σηματοδοτούν τις δυτικο-αφρικανικές αναφορές του, όπως και τη μετεξέλιξή τους μέσα στο πιο σύγχρονο blues, ο Smith χτίζει σιγά-σιγά ένα track, που είναι σχεδόν όλο δικό του (εννοώ πως η παρουσία των δύο συνοδοιπόρων του είναι εξόχως διακριτική, αλλά ποτέ χωρίς δημιουργικό νόημα). Στο 6λεπτο “Lebroba” o Cyrille (συνθέτης) φτιάχνει ένα 8μετρο blues «παίζοντας» ευφυώς (και) με το “Summertime” (μην ξεχνάμε πως ο George Gershwin είχε γεννηθεί κι εκείνος στο Brooklyn, όπως και ο Andrew Cyrille), με το “TGD” που ακολουθεί (σύνθεση και των τριών) να μοιάζει περισσότερο μ’ ένα αυτοσχεδιαστικό παιγνίδι. Στο έσχατο “Pretty beauty”, που είναι σύνθεση του Cyrille, ο αμερικανός ντράμερ ολοκληρώνει ένα απολύτως μελωδικό (και αργό / ήσυχο) track, με τον ίδιο να «σκουπίζει» (πιο πολύ) διακριτικώς, αφήνοντας την πρώτη θέση στον Smith και με τον Frisell να σχολιάζει (επίσης με… τρόπο).

Ωραίο κλείσιμο, άκρως επαγγελματικό και σίγουρο, για ένα άλμπουμ τόσο αληθινά ξεχωριστό.