HANIA RANI πιανίστρια από την Πολωνία με «σοπενικές» καταβολές

Η Hania Rani είναι μια νεαρή πολωνικής καταγωγής (μάλλον) πιανίστρια και συνθέτρια, που τώρα έχει έτοιμο το πρώτο (μάλλον) άλμπουμ της, τυπωμένο από την βρετανική Gondwana Records.

Η Rani προτείνει μέσω του “Esja” [Gondwana Records / AN Music, 2019] δέκα συνθέσεις της για πιάνο φυσικά (για όρθιο πιάνο), τις οποίες αποδίδει η ίδια. Οι συνθέσεις διαρκούν από δυόμισι μέχρι εξίμισι λεπτά, και διαθέτουν μιαν ελαφριά μουντάδα στην εγγραφή (προφανώς ευθύνεται και το voicing του πιάνου γι’ αυτό). Προφανώς αυτό επελέγη από την ίδια την Rani, επειδή ταιριάζει περισσότερο με το είδος των συνθέσεων που μας προτείνει – και δεν είναι λάθος. Επίσης οι συνθέσεις της μοιάζουν με τραγούδια, παρότι από αυτές απουσιάζουν τα λόγια. Τούτο, όμως, δεν τις κάνει λιγότερο γλαφυρές ή λιγότερο εικονοπλαστικές. Τα λόγια τα υποκαθιστά η μαεστρία τής συνθέτριας να «παίζει» με τις αργές και με τις μέσες ταχύτητες, και κυρίως να μελωδεί μ’ έναν τρόπο αληθινά αισθαντικό (μια λέξη που ναι μεν είναι αφηρημένη, αλλά περιγράφει κάπως τον ήχο της Hania Rani).

Υπάρχει λοιπόν μια ρομαντική αύρα, μια μουσική άλλης εποχής, που άρχεται από τον Σοπέν φυσικά, αλλά υπάρχουν και άλλες αναφορές, folk ας πούμε, που ίσως έχουν να κάνουν με την επιρροή που έχει ασκήσει επάνω της ένας άλλος πολωνός συνθέτης, μεταγενέστερος του Σοπέν βεβαίως, ο Witold Lutosławski (λόγια του οποίου σε σχέση με τη σιωπή, τον ήχο κ.λπ. καταγράφονται και στο ένθετο).

Το “Esja” είναι ένα άλμπουμ λιτό μεν, αλλά αξιώσεων δε. Σε κερδίζει, θέλω να πω, με την απλότητά του, όπως και με την ουσία του, που συνίσταται σ’ αυτή την κάπως… πονεμένη σειρά μελωδιών, που σε κάνουν να μελαγχολείς διακριτικά, δίχως να μεταπίπτεις στην απάθεια.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 174

29/6/2019

Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση της ΝΔ ή με κορμό την ΝΔ, είτε αυτή έχει 147 βουλευτές είτε 165. Και δεν υπάρχει απολύτως καμμία, επί της ουσίας, διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις. Αυτό δε που λέει ο Μητσοτάκης περί εκλογών τον Δεκαπενταύγουστο είναι τελείως αρλούμπα, γιατί θα πρέπει να είναι κάποιος τρελός ώστε να πετάξει το bonus των 50 εδρών, για να πάει σε εκλογές με απλή αναλογική ένα μήνα αργότερα. Δεν υπάρχει περίπτωση, θέλω να πω, να αρνηθεί η δεξιά τους 147 π.χ. βουλευτές του Ιουλίου, για να πάει στους 110 του Αυγούστου.
Συνεπώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα το να ψηφιστούν τα γελοία, επικίνδυνα, συγκυριακά, ανέξοδα και «ό,τι να ’ναι» κόμματα, που πρέπει όλα να βρεθούν κάτω από το 3%, ώστε να γλιτώσουμε τουλάχιστον από ουκ ολίγες φαιδρές παρουσίες στην επόμενη βουλή. Και δεν αναφέρομαι μόνον στους επικεφαλής, αλλά και στα καμιά δεκαριά κελεπούρια, που θα εκλεγούν πίσω από τους επικεφαλής. 

28/6/2019

>> – Έχετε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής; Ποιο είναι το αγαπημένο σας;
– Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν διάφορα είδη. Ακόμα και στη Heavy Metal μουσική υπάρχουν κομμάτια τα οποία είναι πολύ ωραία<<  

Έτσι όπως το διατυπώνει, ο Άδωνις Γεωργιάδης, στο σάιτ του Πετρίδη και του Ζουγρή «Από τις 4 στις 5», χρησιμοποιώντας τη λέξη «ακόμα», είναι σαν να λέει πως… έστω και σ’ αυτά τα σκατά, που τα λένε χέβυ μέταλ, κάαατι μπορεί να βρεις.
Με τον τρόπο του δηλαδή φτύνει τη συγκεκριμένη μουσική, δείχνοντας, για άλλη μια φορά, πως είναι τελείως τυχάρπαστος και «καραγκιόζης», για όλα τα θέματα για τα οποία μιλάει.
Λοιπόν κάποτε αυτός ο φασίστας είχε πει σε σχέση με τον Αντετοκούνμπο κάτι απαράδεκτο, που δεν είδα να το σχολιάσει ποτέ κανένας. Και δεν αναφέρομαι στο ότι δεν ήξερε, τάχα, να πει σωστά το επώνυμο του παίκτη (τον έλεγε… Ακενοτούμπο, για να τον μειώσει), ούτε το γεγονός πως δεν ήξερε, τάχα, ότι ο παίκτης είναι γεννημένος στην Ελλάδα και όχι στην Νιγηρία, αλλά το γεγονός πως είχε αναφερθεί σε μιαν ολόκληρη ήπειρο, στην Αφρική, με απαξιωτικό τρόπο, λέγοντας… «κάπου στην Αφρική γεννήθηκε ο άνθρωπος».
Τι είναι η Αφρική ρε μασκαρά, κανα χωριουδάκι έξω από την Αθήνα, ώστε να βγεις να πεις… κάπου έξω απ’ την Αθήνα γεννήθηκε; Έχει πει ποτέ κανείς… έλα μωρέ κάπου στην Ευρώπη έχει γεννηθεί; Όλοι λένε στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Πολωνία κ.λπ. Έτσι θα μιλήσεις και σε σχέση με την Αφρική, άμα θες να είσαι σωστός. Θα μιλήσεις δηλαδή για Νιγηρία, για Αιθιοπία, για Αίγυπτο, για Ζάμπια, για Ναμίμπια. Αλλιώς, άμα λες «κάπου στην Αφρική γεννήθηκε» είναι σαν να λες... έλα μωρέ κωλόμαυρος είναι. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα.
Ο Γεωργιάδης είναι ένα κλασικό ρατσιστόμουτρο του κερατά, που άμα ζούσε στην Αμερική του ’30 θα ήτανε φασίστας της Κου Κλουξ Κλαν.

28/6/2019

Ο Βαρουφάκης αποκάλεσε τον Τραμπ «πολεμοχαρή». Τρελός παπάς τον βάφτισε (τον Βαρουφάκη), που δεν σταματάει να πετάει τη μια μπαρούφα πίσω από την άλλη.
Ο Τραμπ είναι ο μόνος πρόεδρος των ΗΠΑ από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, που δεν έχει ξεκινήσει κανέναν πόλεμο, όταν όλοι οι προκάτοχοί του, μηδενός εξαιρουμένου, αιματοκύλησαν το σύμπαν.
Συνέβαλε αποφασιστικά στο τέλος του πολέμου στη Συρία (αποσύροντας συγχρόνως τα αμερικανικά στρατεύματα από ’κει), προσπαθεί να τα βρει με τη Βόρεια Κορέα, ενώ είναι σε προφανή κόντρα με τα «γεράκια», καθώς ανθίσταται στις πιέσεις για επεμβάσεις στη Βενεζουέλα και το Ιράν – τις οποίες επεμβάσεις θα είχαν ήδη πράξει, βάφοντας τα χέρια τους με αίμα, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι πολεμοκάπηλοι Ομπάμα και Χίλαρι (με εγκληματικές επεμβάσεις σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Σομαλία, Υεμένη, Συρία και Λιβύη).
Φυσικά, θα συνεχιζόταν και το μακελειό στη Συρία, αν δεν υπήρχε ο Τραμπ, ενώ ποιος ξέρει πού θα κατέληγε και η κόντρα με τη Βόρεια Κορέα...
Δεν ξέρω αν δουλεύει για τους επόμενους προέδρους των ΗΠΑ ο Τραμπ, καθότι η πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ έχει μεγάλη αύξηση κερδών επί προεδρίας του (είτε το θέλουμε είτε όχι πάντα η πολεμική βιομηχανία στήριζε και θα στηρίζει, γερά, την αμερικανική οικονομία), πάντως ο ίδιος δεν γουστάρει πόλεμο και αυτό είναι προφανές (και) με την πρόσφατη στάση του απέναντι στο Ιράν, μετά την κατάρρευση του αμερικανικού ντρον από τους Ιρανούς.
Όταν ο Βαρουφάκης αποκαλεί «πολεμοχαρή» τον Τραμπ, το μόνο που καταφέρνει, εκτός από το να γελοιοποιείται, είναι ν΄ ακούγεται σαν φερέφωνο του Σόρος (σαν λέω…). 

27/6/2019

Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο δεν χορεύει πάντως, απλώς περιφέρεται και σκέφτεται...
(Τραγουδά ο Delaney Bramlett, από τους Delaney & Bonnie)  

27/6/2019

Kάθε πόλη και φυλακή, κάθε χωριό και κρατητήριο... (γέλια)

27/6/2019

Οι διαφορές μεταξύ Σύριζα και ΝΔ είναι σαν τις διαφορές ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους στην Αμερική. Αλλά προσέξτε…
Ο Σύριζα είναι περισσότερο «τραμπικός», δηλαδή Ρεπουμπλικανικός, στα εξωτερικά ζητήματα φερ’ ειπείν και περισσότερο Δημοκρατικός (κράτος πρόνοιας π.χ.) στα εσωτερικά.
Αντιθέτως η ΝΔ είναι περισσότερο «τραμπική», δηλαδή κοινωνικά συντηρητική (σε θέματα δικαιωμάτων και λοιπά) και περισσότερο Δημοκρατική σε θέματα οικονομίας, εξωτερικής πολιτικής κ.λπ. Γενικώς... μπουρδέλο. Δεν βγάζεις άκρη. Κόμματα-μπαλώματα, που βουτάνε από δω κι από κει, δίχως ειρμό, δίχως σχέδιο. 

27/6/2019

Η δική μου γνώμη είναι πως όσο λιγότερα κόμματα μπουν στη βουλή (βασικά τα εξής τρία – Σύριζα, ΝΔ και ΚΚΕ) τόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα (και) για τη δημοκρατία. Τα είδαμε και τα πολλά κόμματα. Πέραν από τους εγκληματίες και τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής τι είχαμε; Κάτι Ανέλ, κάτι Λάος, κάτι Δημάρ, κάτι Ποτάμια, κάτι Λεβέντηδες…
Μην μου πει κανείς πώς κέρδισε κάτι η δημοκρατία απ’ όλους αυτούς! Η συναλλαγή της συναλλαγής μόνο. Πάρα φύσιν συνεργασίες, εκβιασμοί, αποσκιρτήσεις, διαγραφές, μετεγγραφές, αποστασίες και δε συμμαζεύεται. Όνειδος για τη δημοκρατία.
Κι ενώ τώρα γλιτώσαμε από δαύτους, έχουμε τα νέα φιντάνια, που περιμένουν στο κατώφλι (κάτι Βαρουφάκηδες και κάτι Βελόπουλους), για να μας σώσουν.
Ούτε το Κινάλ αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση. Για μένα δεν έχει λόγο ύπαρξης ούτε αυτό το κόμμα. Το μισό καλύπτεται από τον Σύριζα και το άλλο μισό από τη Δεξιά. Και εννοείται πως θα είναι πολύ καλύτερα, αν δεν μπει ούτε αυτό στη Βουλή.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΤΟΣ ψαξ’ το βαθιά

O Γιώργος Μάρτος είναι ένας νέος και στην ηλικία τραγουδοποιός, που έχει τώρα έτοιμο το δεύτερο άλμπουμ του. Για το πρώτο, το «Έχουμε Υποχρέωση» [Καθρέφτης, 2014], είχαμε γράψει πέρυσι τα σχετικά, τονίζοντας ανάμεσα σε άλλα: «Χωράνε βελτιώσεις στα τραγούδια ή μάλλον στην τραγουδοποιία του Μάρτου (γιατί τα συγκεκριμένα άσματα πάει… γράφτηκαν και τυπώθηκαν); Οπωσδήποτε ναι. Και οι μελωδίες μπορεί να γίνουν ακόμη ωραιότερες και τα λόγια, ακόμη πιο σφιχτά και πιο πειστικά, αν και νομίζω πως εκεί όπου χωράει πιο πολύ δουλειά είναι στον ήχο, στις ενοργανώσεις».

Σε γενικές γραμμές ακούω αυτό το δεύτερο άλμπουμ του Γιώργου Μάρτου, το «Ψαξ’ το Βαθιά» [όγδοο music group, 2019], «βελτιωμένο» σε σχέση με το προηγούμενό του, και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι θετικό. Ο Μάρτος είναι καλός τραγουδοποιός και νομίζω πως αν αυτά τα συγκεκριμένα τραγούδια του έβγαιναν στα eighties, την εποχή που «έσκασαν» στην ελληνική σκηνή οι περισσότεροι και οι καλύτεροι τραγουδοποιοί (με δικά τους άλμπουμ), θα έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση. Τώρα; Τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα – και για τους τραγουδοποιούς και για όποιους άλλους στο χώρο. Για λόγους που, από λίγο έως πολύ, είναι γνωστοί.

Παρά το γεγονός πως πάντα θα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης τα τραγούδια τού Μάρτου ακούγονται εδώ ακόμη πιο ολοκληρωμένα. Και συνθετικά στέκονται μια χαρά, και στιχουργικά έχουν ενδιαφέρον, γιατί ο Μάρτος γράφει λόγια με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο κυρίως, και ερμηνευτικά είναι όπως πρέπει να είναι (γιατί ο Μάρτος είναι και καλός τραγουδιστής) και ενοργανωνικά έχει καταβληθεί προσπάθεια να εκφραστούν οι ποικίλες καταστάσεις με ωραίο και αισθητικώς αποδεκτό τρόπο.

Από τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια του CD είναι «Το blues της μοναξιάς», το «Μια δικιά μας ιστορία», που μου θύμισε ύστερο Θανάση Γκαϊφύλλια, το «Ταξίδια», εδώ ανακάλεσα Πάνο Τσαπάρα, στο πιο ωραίο τραγούδι του άλμπουμ (με διαφορά), και ορισμένα ακόμη (όπως το αγγλόφωνο “The pride of being free”).

Θετική κυκλοφορία για τον Γιώργο Μάρτο, που υπόσχεται μιαν ακόμη πιο ουσιαστική συνέχεια.

Επαφή: https://www.facebook.com/giorgosmartosofficial

AKIKO / HAMILTON / DECHTER ένα απολαυστικό organ trio

Ένα τυπικό (με τη δημιουργική έννοια) organ trio έχουμε και απολαμβάνουμε εδώ, στο “Equal Time” [Capri Records, 2019. Ένα τρίο, το οποίο αποτελούν η Akiko Tsuruga hammond B3, ο ντράμερ Jeff Hamilton και ο κιθαρίστας Graham Dechter.
Η Tsuruga, που είναι γεννημένη στην Οζάκα της Ιαπωνίας, αλλά ζει και εργάζεται από καιρό στην Αμερική, δεν είναι κάποια «χθεσινή». Βρίσκεται στη σκηνή και στη δισκογραφία πάνω από 15 χρόνια, έχοντας ηχογραφήσει διάφορα αξιοσημείωτα άλμπουμ, ενώ έχει και τα «καλά λόγια» διαφόρων masters του είδους (σε σχέση πάντα με το συνθετικό ταλέντο και το παίξιμό της), όπως του Dr. Lonnie Smith. Οπότε… εγγύηση. Δίπλα της, τώρα, συναντάμε δύο άσσους μουσικούς, μιας και ο Hamilton είναι ασυζητητί ένας τέτοιος, καθώς ρολάρει από το 1975 (ντράμερ στην μπάντα της Diana Krall για χρόνια κ.λπ. – υπάρχουν διάφορες κριτικές στο blog, για τις εγγραφές με το τρίο του και όχι μόνο), όπως άσσος είναι και ο Dechter (κι αυτός με καλή δισκογραφία –reviews και στο δισκορυχείον– συνεργάτης και του Hamilton ανάμεσα σε άλλους).

Στο “Equal Time” καταγράφονται οκτώ tracks, μέσης διάρκειας (εξάλεπτα, επτάλεπτα), τα οποία υποστηρίζονται άψογα από το τρίο. Λέμε λοιπόν για τέσσερα πρωτότυπα (τρία της Akiko, ένα του Dechter) και τέσσερις versions (ένας… Hank Mobley, ένας Coltrane και δύο στάνταρντ).
Το σχήμα γκρουβάρει με όρεξη. Υπάρχει δύναμη και ταχύτητα, αλλά και χαμηλοί τόνοι, λυρισμός κ.λπ. (όπως στο “Lion’s gate” της Akiko), έτσι κάπως σαν… διάλειμμα από το υπερ-εντατικό κλίμα που δημιουργείται. Στη βάση, δηλαδή, το “Equal Time” είναι… έντονα χορευτικό. Με το κλασικό soul-jazz κλίμα να κυριαρχεί και με κομμάτια σαν τα “Mag’s groove” και “Osaka samba” (και αυτά της Akiko) να υπογραμμίζουν και τη δουλειά που έχει γίνει στο εκτελεστικό επίπεδο, αλλά και την αληθινή αξία των συνθέσεων αυτών καθ’ αυτών.

Το υψηλό γούστο του ακούσματος πάει παράλληλα με το feel good κλίμα, σ’ ένα CD που κυλάει δίχως να το καταλάβεις.

Επαφή: www.caprirecords.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 173

27/6/2019

Αυτό το κείμενο είναι από το τραγικό Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015, το οποίο είχε (και) την υπογραφή του Βαρουφάκη. Από τη στιγμή που υπέγραψε ένα τέτοιο κείμενο ο Βαρουφάκης, αντί να παραιτηθεί (ως θα όφειλε), η περίπτωσή του για μένα είναι καμένη.

Μηδέν, τίποτα. Ωραία λόγια μόνο (δηλαδή της πλάκας), για να περνιόμαστε για… εναλλακτικοί. 

26/6/2019

Να βγει ένας πολιτικός, όταν του βάζουν Αργυρό για να τον αναγνωρίσει και φωνάζει από την πρώτη νότα (ο πολιτικός) «Αργυρός, Αργυρός», μη χάσει και τον πούνε… αδιάβαστο, να σηκώσει ανάστημα και να πει με θάρρος και με παρρησία μπροστά στο αγριεμένο πλήθος.
Εγώ δεν ακούω τέτοιες πορδοκολώνιες, βγάλε το. Και βάλε μου Paul Bley, άμα θέλεις, να σου αναγνωρίσω… (δεν ξύπνησα ακόμη, πλευρό γύρισα).  

26/6/2019

Η παρουσία Μητσοτάκη σ’ αυτόν τον Αρναούτογλου ήταν σχεδόν αηδιαστική – κρίμα δηλαδή, για όλους, ένα τόσο λίγο άτομο, ένα τόσο κοινό και κενό άτομο, να προβάλλεται ως το μεγάλο φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας.
Επί μία ώρα και πλέον αυτός ο άνθρωπος δεν είπε τίποτα ουσιαστικό. Τίποτα έξυπνο. Τίποτα που να σου δείξει να καταλάβεις ότι υπάρχει ένα βάθος, πέρα από μια πρωτόλεια σκέψη, πίσω απ’ αυτά που λέει. Άτομο που αναφέρεται στη μουσική και που δείχνει να γνωρίζει από Guns N' Roses και Αργυρό και κάτω (θλιβερά ονόματα, πόσω μάλλον όταν μπαίνουν στα χείλια άμουσων πολιτικών) είναι για κλάματα. Δεν θα μείνω στα διάφορα επιμέρους, που δείχνουν το «απόλυτο μηδέν» του ατόμου, αλλά μόνο σε ένα που αποδεικνύει την απέραντη μικροψυχία του. Κάτι ακόμη χειρότερο.
Τον ρωτάει λοιπόν αυτός ο Αρναούτογλου... πέστε μου ένα θετικό, ένα, της κυβέρνησης Σύριζα.
Προσέξτε τώρα. Κάθε αληθινά σοβαρός άνθρωπος, όταν δεχθεί αυτή την ερώτηση θα απαντήσει… καταφατικώς καταφατικά. Δηλαδή θα ψάξει και θα βρει ένα κάποιο θετικό, ώστε να δείξει την άνεσή του, το γεγονός πως δεν κωλώνει να αναγνωρίσει και κάτι ωραίο στον αντίπαλό του. Μόνο άμα είσαι από Μητσοτάκης-και-προς-τα-κάτω δεν θα βρεις ούτε ένα αληθινά θετικό (το «σύμφωνο συμβίωσης» π.χ. το οποίο έχεις ψηφίσει κιόλας), προτάσσοντας ως μόνο «θετικό» το ότι… η κυβέρνηση Τσίπρα μας έδωσε να καταλάβουμε ποιο είναι το ήθος της Αριστεράς (κάπως έτσι τα είπε, δεν τα θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, αλλά αυτή είναι η ουσία τους). Τι άλλο να πεις;
Θλίψη και λίγο από οργή, για την επιλογή κανα-δύο εκατομμυρίων Ελλήνων… 

25/6/2019

Να ένα πολύ μεγάλο τραγούδι. Δύσκολα βρίσκεις μεγαλύτερο. Για έναν έρωτα που καταρρέει. Με το ένα πρόσωπο να προσπαθεί να ξεχάσει, να συγχωρήσει, να ανακαλύψει ξανά τα σημεία επαφής, να δώσει μια νέα ευκαιρία, να συμβιβαστεί, αλλά με το άλλο να εξακολουθεί να συμπεριφέρεται νευρικά, σπασμωδικά, εγωιστικά ή και με πίσω σκέψεις.
Πολύ μεγάλη στιγμή για τον στιχουργό Bernie Taupin και φοβερή διαχείριση της μελωδίας από τον Elton John. Ίσως το κορυφαίο τραγούδι τους.
Ακούστηκε για πρώτη φορά στο “Blue Moves” του ’76, αλλά η εκτέλεση λίγα χρόνια αργότερα (1986-87) με τη Συμφωνική της Μελβούρνης είναι απλησίαστη.

https://www.youtube.com/watch?v=4nX5NvlK1rE

25/6/2019

Και κάτι ακόμη για τον Giorgio Moroder.
Εμείς, που ξεκινούσαμε ν’ ακούμε νέο και παλιότερο ροκ στις αρχές του ’80, από Romeo Void και Blasters μέχρι Caravan και East of Eden, και παθαίναμε ζημιά με δίσκους σαν το “Nothing Can Stop Us” του Robert Wyatt, κάτι μουσικές σαν αυτές που έβγαζε ο Moroder τις θεωρούσαμε της πλάκας. Μόνο για ONNEΔίτες με παντελόνι Americanino, με πιέτες, και κοντομάνικο μπλουζάκι DUR. Σήμερα, όλα, ακόμη και τα σκουπίδια θεωρούνται «πρωτοπορίες» και σε λίγο μας βλέπω να προσκυνάμε μέχρι και τον… Βαρβεράκη (για τον οποίο μου ζήταγε πληροφορίες η άλλη).
Το μόνο άλμπουμ του Moroder που έχω, κι εκείνο μισό, είναι ένα γαλλικό library LP, από τις αρχές του ’70, που είχα βρει κάποτε στο Μοναστηράκι, το οποίο στην πρώτη πλευρά είχε κάτι κομμάτια με τον Moroder (“Yummy yummy yummy”, “Make me your baby” κ.λπ. – ορισμένα είχαν βγει και σε 45άρια στην Ελλάδα σε ετικέτα Melody), ενώ στη δεύτερη ακούγονταν κάποιοι Heaven Blues (που δεν πρέπει να είχαν σχέση με τον Moroder, ούτε και με το blues) και που ήταν πολύ καλοί.
Και κάπως έτσι κράτησα το LP και δεν το «σκότωσα» σε κάποιο deal…  

25/6/2019

Επίσης του Γιάνη δεν του αρέσει το πετρέλαιο, γιατί λέει πως όσοι βγάζουν πετρέλαιο γίνονται όλοι… Νιγηριανοί και όχι Νορβηγοί. Γι’ αυτό προτείνει, ως… διακεκριμένος μηχανικός (ώστε να γίνουμε όλοι Βαυαροί κάποια μέρα) ρεύμα από τους βοριάδες, τις λιακάδες, τα κύματα, την ομίχλη, το χαλάζι, τον καπνό, τη φωτιά και τις… αρκούδες. Όταν βρέχει αρκούδες…

25/6/2019

Ο Γιάνης ήταν και είναι μόνο το IOU, το παράλληλο σύστημα πληρωμών, τίποτ’ άλλο. Τώρα κλαίει, γιατί θα το εφαρμόσουν πρώτοι (mini BOTs) οι ακροδεξιοί στην Ιταλία…

25/6/2019

Πόσοι επικίνδυνοι, τυχαίοι, διάττοντες, συγκυριακοί και "ό,τι να 'ναι" πρέπει να μπουν στη Βουλή (σε κόμματα αναφέρομαι), για να μην πάρει τελικά αυτοδυναμία ο Μητσοτάκης;
Είναι ένα, και αυτό, από τα ψευτοδιλήμματα των εκλογών.

25/6/2019

Σαν Πλέσσας... από το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικάνων Ars Nova. Δισκάρα, που είχε βγει στα μέσα του '80 και στην Ελλάδα, σε ωραία επανέκδοση. Απλώς εδώ το τραβάνε λίγο, ενώ τα θέματα του Πλέσσα τελείωναν στα δυο λεπτά. (1969)

https://www.youtube.com/watch?v=IzDvavOGxCI

24/6/2019

«Ο πατέρας της ντίσκο» διαβάζω από κάτι έλληνες νέοπες (που αντιγράφουν κάτι άσχετους ξένους), ο Giorgio Moroder, ο οποίος, λέω εγώ τώρα, θα έρθει να παίξει στην Αθήνα, παριστάνοντας ότι κάνει πρόγραμμα, στρίβοντας κάτι κουμπιά. (Αν έρθει με ορχήστρα πάω πάσο και σβήνω το «στρίβοντας κάτι κουμπιά»).
Για βρείτε μου εσείς οι νεότεροι, που τα ξέρετε όλα, πιο παλιό euro-disco κομμάτι από αυτό εδώ. 1974…
https://www.youtube.com/watch?v=UYJwqf44vcw

24/6/2019

Τιμή και δόξα στον Μίκη Θεοδωράκη, αλλά αυτά που παίζει η Λαϊκή Ορχήστρα και θα τραγουδήσουν ο Νταλάρας με το Ρέμο (και όλοι οι υπόλοιποι) είναι χιλιοακουσμένα και για μένα, πλέον, βαρετά (επειδή είναι πασίγνωστα κομμάτια, τραγουδισμένα από τους ίδιους και τους ίδιους). Εκείνο που χρειάζεται επειγόντως είναι μια Oρχήστρα, που να μπορεί να παίξει τέτοια πράγματα, ώστε να κουνηθεί το σύμπαν…

https://www.youtube.com/watch?v=jkypyT24Qew

23/6/2019

Πρέπει να ζούμε την πιο υποτονική προεκλογική περίοδο των τελευταίων δεκαετιών. Γίναμε εντελώς του Κολωνακίου. Μάχη από τις καρέκλες μας και μόνο μέσα από τις οθόνες. Μόνο ο Άδωνις έχει μείνει να φωνασκεί σαν καρακάξα, θυμίζοντας τον παλιό καιρό.
Πού είναι οι εποχές, θέλω να πω, με τις συρράξεις (ακρο)δεξιών και πασόκων, με αλυσίδες, καδρόνια κ.λπ. έξω από το ιστορικό ζαχαροπλαστείο του Καραβίτη, στο κέντρο της Πάτρας, πριν 30βάλε χρόνια, και με τους… διακεκριμένους εμπλεκόμενους (δεξιούς και πασόκους) να διορίζονται, από δω κι από κει, αμέσως μετά; Συνταξιούχοι τώρα πια...

23/6/2019
Όταν έχεις δημιουργική φαντασία και είσαι ταλεντάρα, σαν τον Ιταλογάλλο Nino Ferrer, τότε κάνεις θαύματα. Παίρνεις δηλαδή ένα αθάνατο groovy soul anthem τού πολύ μεγάλου James Booker από το 1963, το “Big Nick”, του βάζεις ευτράπελους στίχους (γύρω από ένα πικνίκ στην εξοχή, όπου προσπαθείς να μην ξεχάσεις το ένα και το άλλο για να περιδρομιάσεις, αλλά όταν πιάνει βροχή σκέφτεσαι πως ξέχασες τις ομπρέλες) και το μετατρέπεις σ’ ένα ανεπανάληπτο τραγούδι, με μπόλικη crazyness. Les Cornichons, 1965, Nino Ferrer… (Ακούστε στα σχόλια το original και την ιταλόφωνη εκδοχή του). 

22/6/2019

Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια, που έχει πει ο Γιώργος Πολυχρονιάδης. Διαχρονικό κι αγαπημένο…

https://www.youtube.com/watch?v=iPmG_JLtVhg