POKAZ TRIO: Kintsugi [Losen, 2019]
Ουκρανική jazz ή jazz από την Ουκρανία –όπως θέλετε πείτε το, ισχύουν και τα δύο– έχουμε
εδώ, ερμηνευμένη από ένα τρίο, το οποίο αποτελούν οι Andrew Pokaz πιάνο,
Vitaliy Fesenko κοντραμπάσο και Yakov Taruntsov ντραμς. Το άλμπουμ είναι
ηχογραφημένο στο Κίεβο το 2017 και αποτελεί ένα πολύ καλό δείγμα σύγχρονης
πιανιστικής jazz, που
αποδίδεται με πάθος και με δύναμη από τρεις νέους ανθρώπους. Επιπλέον όλες οι συνθέσεις
είναι πρωτότυπες (η πρώτη του μπασίστα Fesenko, όλες οι υπόλοιπες του πιανίστα Pokaz), κάτι που δείχνει πως το Pokaz Trio στηρίζεται αποκλειστικώς
και μόνον στις δικές του δυνάμεις.
Η εισαγωγή είναι πρώτης τάξεως και προδιαγράφει, αν θέλετε,
και τη συνέχεια. Λέμε για το 8λεπτο “Slavonic dance” (η Σλαβονία είναι περιοχή της
Κροατίας), που από ρυθμικής πλευράς βασίζεται σε μονό μέτρο και που διαθέτει
φυσικά αυτό το κλασικό balkan feeling.
Εξαιρετικό σαν αφήγημα, δείχνει απλώς τις δυνατότητες των Pokaz Trio. Όλα τα tracks, όμως, είναι
εντυπωσιακά, και πολύ δύσκολα μπορείς να διαλέξεις κάποιο ως «ενδεικτικό» ή ως
κορυφαίο. Οι Ουκρανοί είναι δε και παικταράδες, όπως και γνώστες περαιτέρω πολλών
και διαφορετικών μουσικών παραδόσεων (και όχι μόνον της jazz εννοείται – ίσως η jazz, μάλιστα, να αποτελεί
ένα μικρό ή μεσαίο μόνο μέρος των αναφορών τους).
Στο “Elephant”
π.χ. το beat είναι rock,
ενώ και γενικότερα η διάρθρωση τείνει προς το progressive (χωρίς να υπάρχει ίχνος
κιθάρας εννοείται ή κάποιο ηλεκτρονικό μανιπουλάρισμα). Υπάρχουν βεβαίως και
κομμάτια πιο αργά, ατμοσφαιρικά να τα πούμε (όπως το “Easy”), κι εκεί ο πιανίστας Pokaz δείχνει και τις τζαζ
αρετές του (σ’ ένα ημι-συνθετικό, αυτοσχεδιαστικό πλαίσιο), με τους υπόλοιπους
δύο μουσικούς να παίρνουν κι εκείνοι χρόνο, για πιο προσωπικές καταδείξεις.
Εκπληκτικό και το 9λεπτο “Spark,
στα γρήγορα μέρη τού οποίου ο Pokaz
ανακαλεί στη μνήμη μου το στυλ του Vagif Mustafa-Zadeh.
Από τα πιο «περίεργα» κομμάτια του CD είναι το “Sphere”
(προτελευταίο στη σειρά), με φοβερό κοντραμπάσο από τον Fesenko στην εισαγωγή (αλλά και
γενικότερα), καθώς κυλάει απρόβλεπτα και συναρπαστικά (εδώ οι Pokaz Trio ακούγονται σαν πολυμελής
μπάντα), με το προϋπάρχον “Kintsugi”
να ολοκληρώνει το CD (εδώ σε μια πιο-πιανιστική εκδοχή του).
Στις σημειώσεις του all paper-gatefold
οι Pokaz Trio γράφουν διάφορα φιλοσοφικά, με τα οποία επιχειρούν να συνδέσουν
τις εκάστοτε συνθέσεις τους, και που εξηγούν, ενδεχομένως (όλα αυτά τα
γραφόμενα), κι ένα ευρύτερο υπόβαθρο, που φαίνεται να διαθέτουν οι Ουκρανοί –
όμως, πάνω απ’ όλα, εδώ, προέχει η μουσική. Και αυτή είναι, άνευ αμφιβολίας, εξαιρετική!
PER MATHISEN: Sounds of 3 / Edition 2 [Losen, 2019]
Για το άλμπουμ “Sounds of 3” του νορβηγού μπασίστα Per Mathisen είχαμε γράψει τα σχετικά σε μιαν
ανάρτηση προ τριετίας (6 Αυγούστου 2016) σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «rock λοιπόν, καθότι εδώ έχουμε σφοδρά ηλεκτρικά παιξίματα, αλλά
ταυτοχρόνως και blues, cuban, funk, pop, classical και ακόμη free form και oriental, όπως χαρακτηριστικώς σημειώνει (κι έτσι
είναι) και ο Mathisen
στο μέσα μέρος του cover».
Εκείνο το άλμπουμ, που είχε ολοκληρωθεί
με τη συνεισφορά του κιθαρίστα Frode Alnæs και του ντράμερ Giraldo
Piloto,
έχει τώρα μια συνέχεια, ως “Sounds of 3 / Edition
2”, με τη διαφορά πως τις θέσεις των δύο πρώτων μουσικών, έχουν τώρα αγκαζάρει
οι Ulf
Wakenius κιθάρα και Gary Husband ντραμς (δυνατοί και καλοί μουσικοί, γνωστοί μας μέσα από
ποικίλα πρότζεκτ και άλμπουμ, για κάποια εκ των οποίων έχουμε γράψει και στο δισκορυχείον).
Τι είναι το “Sounds of 3 / Edition 2”; Είναι κατ’ αρχάς πολύ
περισσότερο jazz απ’
όσο το προηγούμενό του – υπό την έννοια του jazz-rock,
του fusion. Και οι
εννέα συνθέσεις, οι επτά πρωτότυπες των μελών του trio, όπως και οι δύο versions στο “Wrapped around your finger” (των Police, του Sting δηλαδή) και στο “What might have been” του Mike Stern, είναι έτσι επιλεγμένες
ούτως ώστε να προάγεται η ηλεκτρική συνύπαρξη rock και jazz, συχνά με μια contemporary αίσθηση,
που βασίζεται τόσο στην έμπνευση, όσο και στη δεξιοτεχνία. Και οι τρεις
μουσικοί δίνουν το κάτι παραπάνω στο “Edition 2”, αλλά ειδικώς ο Mathisen παραδίδει μαθήματα στις δύο διασκευές (επιλέχθηκαν, λες,
γι’ αυτόν το λόγο).
Δίχως να υποτιμούν τα απολύτως δυναμικά rock παιξίματα, αλλά ούτε, στο
αντιδιαμετρικό σημείο, και τις πιο κλασικές μπαλάντες, οι Mathisen, Wakenius και Husband δεν είναι οι τυπικοί jazz-rockers. Τα δικά τους κομμάτια είναι
πολύ αξιόλογα και παρ’ όλο που ανήκουν, χοντρικώς, σ’ έναν χώρο αισθητικώς
περατωμένο, δεν αποτελούν επ’ ουδενί αναμασήματα.
Επαφή: www.losenrecords.no
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου