ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ το άγνωστο πέμπτο μέλος

Πριν δύο χρόνια περίπου (25 Σεπτεμβρίου 2017) είχα βάλει ένα τεστάκι στο facebook.

Είχα ενθέσει ένα εξώφυλλο από το περιοδικό ΦΑΝΤΑΖΙΟ (τεύχος 194, 14 Νοεμβρίου 1972), στο οποίο εικονίζονταν οι Νοστράδαμος. Και είχα ρωτήσει, τότε, αν γνώριζε κάποιος το πέμπτο μέλος τους, το παιδί που στέκεται ανάμεσα στα δύο κορίτσια, την Chris King αριστερά και την Δέσποινα Γλέζου δεξιά. (Oι Στέλιος Φωτιάδης και Ιπποκράτης Εξαρχόπουλος ή Charlie είναι, ως γνωστόν, οι άλλοι δύο).

Όχι μόνον βρέθηκε από τους φίλους το ονοματεπώνυμο του μεσαίου μέλους (το οποίο φυσικά γνώριζα), αλλά αποκαλύφθηκε και μια ιστορία την οποίαν, προσωπικώς, αγνοούσα παντελώς.

Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά δεν τα μετέφερα τότε (το 2017) στο δισκορυχείον, όπως κάνω συνήθως με τα posts του facebook που έχουν κάποιο διαχρονικό νόημα... τώρα όμως θα επανορθώσω, αντιγράφοντας και τα πιο ουσιαστικά σχόλια με το σχετικό φωτογραφικό υλικό εκείνου του post.

Ferris Costas 

Φέρνει προς τον φίλο μου Μπάμπη Αλέπη, αλλά μου φαίνεται δύσκολο. Αν και το 1974 ήταν φτυστός. 

Chris Stassinopoulos 

O Aλούπης είναι.

Ferris Costas 

Ο Αλούπης είναι άλλος. Ο Μπάμπης ήταν τεχνικός κινηματογράφου, ηχολήπτης και μοντέρ και ενίοτε μουσικός. Υποθέτω πως ήταν σε κάποιο γύρισμα για την τηλεόραση. 

Chris Stassinopoulos 

Ο Αλούπης ήταν κιθαρίστας παλαιός και από το ’73 ζει στο Παρίσι. 

Γιώργος Γιαννόπουλος 

Κάτι βρήκα. Κατά 99% λέγεται Γιώργος Αλεξανδρόπουλος, αλλά δεν μου λέει τίποτα το όνομα. Την φωτογραφία (το μπλουζάκι του συγκεκριμένου) τη θυμάμαι αμυδρά από τότε. 

Φώντας Τρούσας 

Μπράβο Γιώργο. Ήταν συνεργάτης των Νοστράδαμος. Αλλά θα πρέπει να ήταν πολύ στενός συνεργάτης για να φωτογραφίζεται μαζί τους ως πέμπτος. 

Mimis G Vas

Εάν είναι όντως ο Αλεξανδρόπουλος, προϋπήρχε στην παρέα των Νοστράδαμος και ήταν πολύ καλός φίλος με τον Μιχάλη Λαμπρόπουλο, για τον οποίο έγραψε και δύο τραγούδια για ένα γαλλόφωνο single το 1973 νομίζω, λίγο πριν έρθουν πακέτο για να πάρουν μέρος στην δεύτερη line-up των Νοστράδαμος. Μπορώ να μάθω και λίγα παραπάνω από τον Μιχάλη, με λίγη υπομονή, για την ώρα στέλνω το σκανάρισμα από τον σινγκλάκι. 

Φώντας Τρούσας 

Για τον Γιώργο Αλεξανδρόπουλο λέμε Δημήτρη. Το αγνοούσα το δισκάκι αυτό. Ενορχήστρωση ο Gabriel Yared! Αν είναι δυνατόν! Δηλαδή ο Αλεξανδρόπουλος έγραφε και μουσικές, αφού στιχουργός είναι ο Bergman των Aphrodite's Child κ.λπ. 

Mimis G Vas 

Aκριβώς. Και ο Mikaelis δεν είναι άλλος από τον Μιχάλη (Λαμπρόπουλο).

Γιώργος Γιαννόπουλος

http://www.encyclopedisque.fr/disque/40553.html

Encyclopédisque - Disque : Judas 

Mimis G Vas 

Kαι μόλις παρατήρησα ότι έχει απαντήσει σωστά πρώτος και πολλές ώρες πριν τον αγαπητό Γιώργο Γιαννόπουλο, ο Χρήστος Στασινόπουλος. Ο Γιώργος Αλεξανδρόπουλος ή Γιώργος Αλούπης είναι ένα και το αυτό πρόσωπο, είχε προϋπάρξει στους Sounds το 1972 και μετά στη Γαλλία στην ελληνική παροικία. Ακολουθεί η γνωριμία με τους Νοστράδαμος, ο επαναπατρισμός και μια μικρή μουσική καριέρα εδώ και τελικά επιστροφή από το ’90 ξανά στην Γαλλία. So the winner is Chris Stassinopoulos, για να είμαστε και δίκαιοι. 

Φώντας Τρούσας 

Τώρα ο Mimis G Vas μας λέει πως «Ο Γιώργος Αλεξανδρόπουλος ή Γιώργος Αλούπης είναι ένα και το αυτό πρόσωπο». Εγώ εδώ σηκώνω ψηλά τα χέρια! Δεν έχω δει ποτέ τον Αλούπη, αλλά έχω δει τον Αλεξανδρόπουλο στο ΦΑΝΤΑΖΙΟ. 

Mimis G Vas 

Δια στόματος του συμπαίκτη του Πάνου Καρμπουλώνη από τους Sounds (όπου είχε γράψει τον «Χοντρό»). Έχει πλάκα, γιατί στην Ελλάδα έγινε γνωστός ως Αλούπης και στο εξωτερικό η ελληνική παροικία τον ήξερε ως Αλεξανδρόπουλο, ενώ τελικά είναι ο ίδιος πάντα! Μου το είχε επιβεβαιώσει και ο Μιχάλης Λαμπρόπουλος. 

Φώντας Τρούσας 

Έχει παίξει κιθάρα o Αλξανδρόπουλος / Αλούπης και στο δισκάκι του Σωτήρη Κοματσιούλη δηλαδή. Την «Επιδρομή από τον Άρη» εννοώ. 

Mimis G Vas 

Λογικά ναι! Ήταν στην σύνθεση με Αντύπα, Καρμπουλώνη, Κάρλο Αρτζεντσιάνο (Carletto Argenziano).

Σωτήρης Κοματσιούλης 

Ναι Φώντα, έτσι είναι ακριβώς. Πάντως ο Αλούπης ήταν στη Γαλλία πριν.

SJÖSTRÖM / WACHSMANN / GORDOA / BAUER / NARVESEN τέσσερις αναγνωρισμένοι αυτοσχεδιαστές ζωντανοί στο Βερολίνο

Σημαντικοί μουσικοί συνασπίζονται εδώ, για να παίξουν, να αυτοσχεδιάσουν και να οργανώσουν ήχους, αλλά και για να ηχογραφηθούν, ζωντανά φυσικά, στην Galerie Nord του Βερολίνου, την 23η Ιαν. 2018. Ποιοι είναι αυτοί; Ο φινλανδός σαξοφωνίστας (σοπράνο και σοπρανίνο) Harri Sjöström (γνωστός από το Cecil Taylor Ensemble και το Sestetto Internazionale – για άλμπουμ του Sestetto έχουμε review στο δισκορυχείον), ο άγγλος βιολιστής και μάστερ των live electronics Philipp Wachsmann (γνωστός μας και από την συνεργασία του με τον Φλώρο Φλωρίδη στον Ελλήσποντο της Θεσσαλονίκης στα μέσα του ’80, και φυσικά από δεκάδες άλλα projects, με Evan Parker, Paul Lytton κ.ά.), ο μεξικάνος βιμπραφωνίστας Emilio Gordoa, ο γερμανός κοντραμπασίστας Matthias Bauer, ο οποίος έχει εμφανισθεί κι αυτός με δεκάδες (μέχρι και με τον Mayo Thompson) και τέλος ο νορβηγός ντράμερ Dag Magnus Narvesen.

Πέντε μουσικοί λοιπόν, που συνευρίσκονται σε μια σκηνή και που αποφασίζουν να συνομιλήσουν ηχητικώς μέσα από μεγάλες κυρίως διάρκειες (εδώ καταγράφονται ένα 23λεπτο track κι ένα 25λεπτο), οι οποίες διάρκειες μπορούν, όσο να ’ναι, να τους δώσουν το κατάλληλο πλαίσιο και την κατάλληλη ώθηση, προκειμένου να αναπτύξουν τις ιδέες τους. Και αυτό συμβαίνει.

Οι μουσικές του κουιντέτου, ανήκουν οπωσδήποτε στο χώρο του free-improv, αλλά η αποδόμηση είναι λελογισμένη. Δεν έχουμε δηλαδή μια 100% εικονοκλαστική προσέγγιση, αλλά, περισσότερο, κάτι που οριοθετείται και από πιο «χειροπιαστά» μικρο-περιβάλλοντα – εντός των οποίων παρεισφρέουν μελωδικά μοτίβα και πιο τυπικές ρυθμικές ακολουθίες. Ο Wachsmann (βιολί) θα λέγαμε πως ανά διαστήματα αναδεικνύεται στον πιο «συμβατικό» παίκτη της πεντάδος, με τις μελωδίες του να ακουμπούν ακόμη και τα όρια της chamber music, χωρίς βεβαίως ποτέ να καταπίπτει στο τελείως προφανές και στο εντελώς αναμενόμενο.

Γενικώς, το “Up and Out” [Αmirani Records, 2019] είναι μια παράσταση (η καταγραφή της εννοούμε), που έχει τον τρόπο να διατηρεί το ενδιαφέρον του ακροατή, ακόμη και στα σημεία στα οποία νοιώθεις κάπου... να χάνεται η μπάλα. Εκεί αναλαμβάνουν τα διάφορα εφφέ, ακουστικά και ηλεκτρονικά, που «γεμίζουν» τα κενά με συνεχόμενες παραδοξότητες.

Ένα κλασικό άλμπουμ για το ρόστερ της ιταλικής Amirani (είναι το εξηκοστό του καταλόγου της), μιας εταιρείας που... φυλάει Θερμποπύλες.

Επαφή: www.amiranirecords.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 192

28/9/2019

Μάγκες έχουμε δει κι εμείς τον Eric Burdon live και πριν από 20 χρόνια και πριν από 30 χρόνια (τότε, όταν κάποιοι από σας τον λέγατε γέρο!), που σημαίνει 20 και 30 χρόνια νεότερος κατ’ αρχάς ο ίδιος, και μάλιστα σε γκρουπ με ιστορικούς παικταράδες μέσα (Brian Auger, Aynsley Dunbar κ.λπ.) και πάλι δεν κάναμε έτσι. Όπως κάνετε εσείς οι... ροκάδες του Ηρωδείου, που το ρίξατε μετά στις πράσινες σαλάτες με βαλεριάνα και στα κολοκυθάκια με σος γιαουρτιού.

28/9/2019

Είναι μία από τις πιο απροσάρμοστες, πιο ελεύθερες (σχεδόν αναρχική), πιο hippie και πιο υποτιμημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Θάφτηκε στην εποχής της, γιουχαΐστηκε και τοποθετήθηκε από την αρχή μαζί με τα «σκουπίδια». Ακόμη και σήμερα «σκουπίδι» θεωρείται.
Το έχω ξαναγράψει. Ο επόμενος έλληνας σκηνοθέτης που πρέπει να αποκατασταθεί, στους χώρους που αντιλαμβάνονται «τι παίζει», είναι ο Γιάννης Κοκκόλης...
Προσωπικώς τα έχω ξαναγράψει για τον Κοκκόλη (δες στα σχόλια) και θα τα ξαναγράψω. Από τη μεριά μου έχω κάνει, εννοώ, και θα ξανακάνω αυτό που πρέπει... 

Να προσθέσω πως η ταινία δεν έχει πρωτότυπη μουσική, μα μουσική επιμέλεια (από την Σοφία Μιχαλίτση). Μάλιστα κάπου ακούγεται και το “Greece Goes Modern” του Πλέσσα!

27/9/2019

Σήμερα έμαθα από έντυπη πηγή, όχι από το δίκτυο, πως η τουρκάλα τραγουδίστρια και ηθοποιός Ayla Algan, με μεγάλες επιτυχίες στα σέβεντις, είχε ελληνίδα μάνα. Πάντα κάτι θα μένει για να μάθεις... Τραγούδησε και στην Ελλάδα η Algan, όπως τραγούδησε και ελληνικά τραγούδια, σαν κι αυτό. Το «Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ», του Γιώργου Χατζηνάσιου, που είχε πει ο Πάριος το ’73...

27/9/2019

O Σουρής για τους χαφιέδες
[Ρωμηός, 1916]

27/9/2019

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
(από "Το Αιώνιο Παράπονο", πρώτη έκδοση, 1981)

26/9/2019

Δεν ξέρω, τώρα, αν τα παιδιά μαζεύουν γραμματόσημα (νομίζω πως όχι), αλλά όταν ήμουν εγώ παιδί μάζευα, όπως μάζευαν και πολλοί φίλοι μου (ανταλλάσσαμε γραμματόσημα κ.λπ.). Και μάλλον γι’ αυτό εξακολουθώ να σέβομαι το γραμματόσημο και να μην το πετάω στα σκουπίδια (το ξεκολλάω ρίχνοντάς το στο νερό και αφού στεγνώσει, το αφήνω χύμα μέσα σε μια σακούλα, έτσι χωρίς λόγο και αιτία...). Αν και, κάποιες φορές, εδώ που τα λέμε, πληροφορίες από γραμματόσημα τις έχω χρησιμοποιήσει και σε κείμενα.
Τσαντίζομαι λοιπόν όταν βλέπω υπαλλήλους των ΕΛΤΑ (γυναίκες κατά 99%) να βάζουν σελοτέιπ, πάνω στα γραμματόσημα, τάχα για να μη ξεκολλήσουν από τον φάκελο ή από το πακέτο, καταστρέφοντάς τα. Γιατί το σελοτέιπ δεν βγαίνει από το γραμματόσημο, αν πρώτα δεν το καταστρέψει.
Οι κυρίες αυτές, που προφανώς αγνοούν τι σημαίνει συλλέκτης και συλλογή γραμματοσήμων, με κάτι τέτοιες «μαγκιές» λεκιάζουν την ιστορία των ΕΛΤΑ – για να το πω έτσι ψυχρά. Και είναι, εν ολίγοις, απαράδεκτες.

26/9/2019

O Δημήτρης Δανίκας είναι, με διαφορά, ο χειρότερος έλληνας κριτικός κινηματογράφου. Ακόμη και φοιτητές, που έχουν δει 10 ταινίες όλες κι όλες, και γράφουν κριτικές σε φοιτητικά έντυπα ή μπλογκ, λιγότερες βλακείες θα γράψουν απ’ αυτές που αραδιάζει ο Δανίκας. Προσέξτε εδώ τι λέει ο άνθρωπος, για την τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά, την οποία τη θάβει αφού την είδε (έτσι λέει) αναφερόμενος στον ηθοποιό Χρήστο Λούλη:
>>Μιας ταλεντάρας ισοδύναμης ενός Μάικλ Φασμπέντερ (σ.σ. ο Λούλης). Επομένως διπλά ωφελημένος και ευεργετημένος ο Γιάνης Βαρουφάκης. Και επειδή έγινε ταινία. Αλλά και επειδή τον υποδύεται ο απείρως ανώτερός του Χρήστος Λούλης. Αυτό θα πει κ...φαρδία. «Αν έχεις Γαβρά διάβαινε και Λούλη περπάτει»!<<
Τι θα πει το «απείρως ανώτερός του»; Είναι ποτέ δυνατόν ένας ηθοποιός να είναι «απείρως ανώτερος» από εκείνον που υποδύεται; Και ως προς τι ακριβώς είναι ανώτερος; Είναι δυνατόν να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα και να αποφαίνεσαι για το ένα ή το άλλο;
Εκτός και αν ο Δανίκας εννοεί πως αν είχαμε τον... Λούλη για υπουργό οικονομικών το πρώτο εξάμηνο του ’15 δεν θα ματώναμε για να πληρώνουμε, μέχρι τελευταία δεκάρα, τους δανειστές (όπως έκανε ο Γιάνης). Ωραίος... (γέλια)

25/9/2019

Ας του σφυρίξει κάποιος του Eric Burdon πως στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη οι Charms, έστω και χωρίς τον Μάικ Ροζάκη και καλό θα ήταν να τους έπαιρνε εκεί στο Ηρώδειο, για σαπόρτ, να λέγανε κι εκείνοι κανα τραγουδάκι...

https://www.youtube.com/watch?v=8EiR6N8MXKc

25/9/2019

Υπάρχουν εκατομμύρια αφελείς, που δεν είναι παιδιά, που νομίζουν ότι ο πλανήτης κινδυνεύει από τα καλαμάκια και τις πλαστικές σακούλες!!
Ο πλανήτης ζει 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου. Με εποχές παγετώνων, με τεράστιους σεισμούς, που ανέδειξαν βουνά και έθαψαν ή μετακίνησαν ηπείρους, με μετεωρίτες που τον λάβωσαν, με αντιστροφές μαγνητικών πόλων και με άλλα φοβερά και τρομερά, μπροστά στα οποία ακόμη και μια παγκόσμια πυρηνική μόλυνση είναι και θα παραμένει ένα τίποτα.
Ο πλανήτης έχει τη δύναμη να αναγεννιέται από τις στάχτες του, να αυτοκαθαρίζεται, περιμένοντας τη μία και μοναδική του μοίρα, να καταρρεύσει, όταν πρώτα θα καταρρεύσει ο ήλιος.
Ο άνθρωπος είναι παντελώς αδύναμος στο να κάνει το παραμικρό ανεπανόρθωτο κακό στον πλανήτη. Και υπό αυτή την έννοια το “Save the planet” είναι η πιο μεγάλη απάτη, μια ύβρις, μια αστόχαστη κουβέντα που εξυπηρετεί γελοίους στόχους. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος (ως "σοφός") είναι να αυτοκαταστραφεί. Αλλά αυτό είναι κάτι ασήμαντο, για τον κοσμικό χρόνο. Είναι ένα τίποτα, κάπου στο πουθενά.  

Το σωστό ερώτημα λοιπόν είναι το αν μπορεί ο άνθρωπος, ο homo sapiens να πούμε, να σώσει τον εαυτό του. Όμως και αυτό είναι ήδη απαντημένο...

24/9/2019

Ένα από τα καλύτερα τραγούδια, που είπε ο Eric Burdon μετά το 2000. "Οι παλιές αγάπες" των Πυξ Λαξ με τους αγγλικούς στίχους του Τόλη Φασόη. Ο άνθρωπος ήρθε στην Ελλάδα και βρήκε τη σειρά του. Αυτό να λέμε...

https://www.youtube.com/watch?v=Pv4tZmZM0qc

24/9/2019

Διαβάζω, συνεχώς, συνεντεύξεις του Eric Burdon... παντού (κάποιες σε κάτι παιδάκια, που δεν έχουν μισό δίσκο των Animals στη δισκοθήκη τους). Όλες είναι ανούσιες. Προφανώς ο άνθρωπος σκυλοβαριέται, από το μαρκάρισμα που υφίσταται λόγω της συναυλίας του στο Ηρώδειο, την Παρασκευή, και απλώς διεκπεραιώνει μιαν υποχρέωση. 

Όποιος θέλει να διαβάσει αληθινά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Eric Burdon, ας ψάξει να βρει μία που είχε δώσει στον Αργύρη Ζήλο (στον Ήχο), τον Δεκέμβριο του 1988...

ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΒΡΑΣ – ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ «Κατάσταση Πολιορκίας»: δυνατές εικόνες και συγκλονιστική μουσική από μια ηρωική εποχή

Η επαναφορά του ονόματος του Κώστα Γαβρά στο προσκήνιο, λόγω του πρόσφατου Adults in The Room, μας δίνει την αφορμή να αναφερθούμε στην καλύτερη, ίσως, ταινία του, την Κατάσταση Πολιορκίας ή État de Siège όπως ήταν ο γαλλικός τίτλος της από το 1972/73 και επίσης να θυμηθούμε την εκπληκτική μουσική που είχε γράψει για ’κείνην ο Μίκης Θεοδωράκης.

Όποιοι έχουν δει τη συγκριμένη ταινία του Κώστα Γαβρά από το 1973 (πρώτη προβολή στη Γαλλία στις 8 Φεβρουαρίου 1973), έχοντας ακούσει κιόλας το σάουντρακ του Μίκη Θεοδωράκη, θα θυμούνται ενδεχομένως, ανάμεσα σε άλλα, πως η μουσική του έλληνα συνθέτη που ακούγεται στο φιλμ είναι ελάχιστη.

Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό από την πρώτη φορά που είδα το φιλμ – και δεν ήξερα γιατί συνέβαινε. Τελικά το έμαθα μέσω μιας CD-επανέκδοσης του σάουντρακ, που είχε γίνει το 2003 από την FM Records. Εκεί υπήρχε ένα σημείωμα του Μίκη Θεοδωράκη, το οποίο μας πληροφορούσε σχετικά:

«Τις μέρες των Χριστουγέννων του 1972 τις περάσαμε με τον Κώστα Γαβρά και τους μουσικούς σ’ ένα στούντιο στο Παρίσι, ηχογραφώντας τη μουσική του φιλμ “Κατάσταση Πολιορκίας”. Η παρουσία του σκηνοθέτη καθ’ όλη τη διάρκεια της φωνοληψίας σημαίνει ότι υπήρξε απολύτως σύμφωνος για το ύφος και το χαρακτήρα της μουσικής.
Στο φιλμ αυτό, εκτός από τους μουσικούς της ορχήστρας μου, χρησιμοποίησα και τους Χιλιανούς Los Calchakis. Κι αυτό γιατί είδα το φιλμ σαν μια πτυχή του έπους του αγώνα των Νοτιοαμερικάνων εναντίον του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των μεθόδων του, όπως τις περιγράφει και ο Pablo Neruda στο “Canto General”, που κατά σύμπτωση συνέθετα εκείνο τον καιρό. Άλλωστε μόλις είχα επιστρέφει από τη Χιλή του Αλλιέντε και ήμουν γεμάτος από εμπειρίες, συναισθήματα και ήχους. Θυμάμαι μάλιστα ότι κατά την επιστροφή μας από το Σαντιάγκο, το αεροπλάνο έκανε σκάλα στο Μοντεβιδέο. Οι επιβάτες θα έπρεπε να μείνουν στις θέσεις τους, όμως άνοιξε η πόρτα και άκουσα το όνομά μου. Βγήκα στην πόρτα και είδα στην πίστα τον Κώστα Γαβρά περιστοιχισμένο από Tupamaros, όπως μου είπε, που τραγουδούσαν όλοι μαζί στα ισπανικά τον “Αντώνη” από το “Mauthausen”. Ηρωικές εποχές!

Μετά από λίγο καιρό με επισκέφθηκε ο Υβ Μοντάν στο σπίτι μου και ανήσυχος μου είπε ότι ενώ στην αρχή ο Γαβράς είχε βάλει στο φιλμ όλη τη μουσική, στη συνέχεια αφαίρεσε ένα μεγάλο μέρος της, πράγμα που τον λυπούσε, δεδομένου ότι του άρεσε πολύ όπως την είχε ακούσει αρχικά. “Το φιλμ φτωχαίνει” μου είπε, “κάνε κάτι για να ξαναμπεί”.
Σε λίγο βρεθήκαμε και οι τρεις και είδαμε το φιλμ με την κομμένη μουσική. Όταν ρώτησα τον Γαβρά γιατί το έκανε, μου είπε ότι τελικά φοβόταν ότι αυτός ακριβώς ο επικός χαρακτήρας της μουσικής θα δημιουργούσε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, μιας και ο ίδιος πίστευε ότι ο αγώνας των Tupamaros είναι αδιέξοδος.
Νομίζω ότι είχε τελικά δίκιο. Είχα όμως κι εγώ δίκιο γιατί, όπως είπα, ο Γαβράς όχι μόνο παρακολουθούσε τη φωνοληψία, αλλά και δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του. Κρίμα, γιατί θα μπορούσα να συνθέσω διαφορετικά πράγματα από τη στιγμή που θα έβλεπα το φιλμ πιο πολύ με ρεαλιστικό, παρά με ιδεαλιστικό ρομαντικό τρόπο.
Πάντως στο CD υπάρχει η ολοκληρωμένη μουσική, όπως δυστυχώς δεν μπήκε τελικά στο φιλμ».

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/253207/kostas-gavras-kai-mikis-theodorakis-se-katastasi-poliorkias-mia-tainia-ton-70s-poy-egrapse-istoria